... κυρίως μέσω συστημάτων ανταλλαγής αρχείων peer to peer

Περιεχόμενα

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
ΑΥΣΤΡΙΑ
ΒΕΛΓΙΟ
ΒΡΑΖΙΛΙΑ
ΓΑΛΛΙΑ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΔΑΝΙΑ
ΕΛΒΕΤΙΑ
EΛΛΑΔΑ
EΣΘΟΝΙΑ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
Η.Π.Α.
ΙΑΠΩΝΙΑ
ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ
ΙΡΛΑΝΔΙΑ
ΙΣΠΑΝΙΑ
ΙΤΑΛΙΑ
ΚΑΝΑΔΑΣ
ΚΙΝΑ
ΚΟΡΕΑ
ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ
ΝΟΡΒΗΓΙΑ
ΟΛΛΑΝΔΙΑ
ΟΥΓΓΑΡΙΑ
ΠΟΛΩΝΙΑ
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ
ΡΩΣΙΑ
ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ
ΣΟΥΗΔΙΑ
ΤΑΙΒΑΝ
ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ
ΧΙΛΗ
ΧΟΝΚ ΚΟΓΚ

 

 

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

I ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Ιούλιος 2009

Τον Ιούλιο 2009 η κυβέρνηση της Αυστραλίας δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Digital Economy: Future directions” και θέμα τις μελλοντικές κατευθύνσεις στον τομέα της ψηφιακής οικονομίας. Στο πλαίσιο της έκθεσης η κυβέρνηση διευκολύνει την εξεύρεση μιας κατάλληλης λύσης για το ζήτημα των παράνομων ανταλλαγών αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο. Πριν την έκδοση της έκθεσης είχαν προηγηθεί επίσημες συζητήσεις μεταξύ των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών και εκπροσώπων της δισκογραφικής βιομηχανίας υπό την προεδρία της Αυστραλιανής Αρχής Επικοινωνιών και Μέσω Μαζικής Ενημέρωσης με τη συμμετοχή εκπροσώπου του Υπουργείου Ευρυζωνικότητας, Επικοινωνιών και Ψηφιακής Οικονομίας καθώς και του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι συζητήσεις είχαν διακοπεί λόγω της δικαστικής διαμάχης ανάμεσα σε εταιρίες παραγωγούς οπτικοακουστικών έργων του φορέα παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών iiNet που αναφέρονται ανωτέρω στην υπόθεση Roadshow Films Pty Ltd v.ii Net Limited. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ και αναλυτικά εδώ.

 

20 Αυγούστου 2012

Η Επιτροπή για την αναμόρφωση των νόμων της Αυστραλίας (The Australian Law Reform Commission (ALRC)) έδωσε στη δημοσιότητα στις 20 Αυγούστου 2012 το κείμενο της πρώτης δημόσιας διαβούλευσης σχετικά με έρευνα για την πνευματική ιδιοκτησία στην ψηφιακή οικονομία (the Issues Paper). Η καταληκτική ημερομηνία υποβολής σχολίων είναι η 16η Νοεμβρίου 2012. Τα κυρίως θέματα που τίθενται προς διαβούλευση είναι κατά πόσον οι εξαιρέσεις του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις του ψηφιακού περιβάλλοντος και κατά πόσον χρήζουν τροποποίησης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ.

 

Ιούνιος 2013

Δόθηκε στη δημοσιότητα από την Επιτροπή για την αναμόρφωση των νόμων της Αυστραλίας (The Australian Law Reform Commission (ALRC) το κείμενο σχολίων της δεύτερης φάσης της δημόσιας διαβούλευσης σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία και τη ψηφιακή οικονομία. Η καταληκτική προθεσμία για την υποβολή σχολίων ήταν η 31.7.2013.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ.

 

Σεπτέμβριος 2013

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε από την Αυστραλιανή ακαδημαϊκό Rebecca Giblin υπό τον τίτλο Evaluating Graduated Response,”  αξιολογεί την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας «κλιμακωτής ανταπόκρισης» (“ graduated response ”), η οποία περιλαμβάνεται στις νομοθεσίες πολλών χωρών ως μέτρο προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο και οδηγεί μέσα από μια σειρά κυρώσεων και προειδοποιήσεων στην τελική διακοπή της σύνδεσης του χρήστη στο διαδίκτυο όταν αυτός επανειλημμένα εξακολουθεί να προσβάλει την πνευματική ιδιοκτησία τρίτων. Βασικό συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία που να συνηγορούν υπέρ της αποτελεσματικότητας αυτής της διαδικασίας και τονίζει την ανάγκη εύρεσης νέων διαδικασιών που θα προστατεύουν αποτελεσματικότερα την πνευματική ιδιοκτησία στο διαδίκτυο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Νοέμβριος 2013

Στις 25.11.2013 η Αυστραλιανή Επιτροπή για την αναμόρφωση των νόμων [The Australian Law Reform Commission] (ALRC) υπέβαλε στον Γενικό Εισαγγελέα την Έκθεσή της υπό τον τίτλο “Copyright and the Digital Economy”. Αν και η έκθεση θα πρέπει ακόμα να κοινοποιηθεί και στο Κοινοβούλιο και να εγκριθεί από αυτό, αξίζει να επισημανθεί ότι εμπεριέχει γνωμοδότηση με την οποία συστήνεται να ενταχθεί στην Αυστραλιανή νομοθεσία μια ευέλικτη εξαίρεση «δίκαιης χρήσης» βάσει της οποίας δεν θα στοιχειοθετείται προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτου στις περιπτώσεις που θα προβλέπονται από την εξαίρεση αυτή. Αν η Έκθεση δεν αποκλίνει ουσιαστικά από το κείμενο της δημόσιας διαβούλευσης του Ιουνίου 2013, η εξαίρεση που θα εισαχθεί θα προσομοιάζει με την αντίστοιχη που θεσπίζεται στη Digital Millenium Copyright Act (DMCA) των Η.Π.Α.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Φεβρουάριος 2014

Δόθηκε στη δημοσιότητα το τελικό πόρισμα της Αυστραλιανής Επιτροπής (ALRC), το οποίο εμπεριέχει μεταξύ άλλων και πρόταση εισαγωγής στον αυστραλιανό νόμο εξαίρεσης «δίκαιης χρήσης», παρόμοια με την αντίστοιχη του νόμου περί πνευμακτικής ιδιοκτησίας στις Η.Π.Α. Το τελικό αυτό πόρισμα είχε κατατεθεί στις 25.11.2013 στον Γενικό Εισαγγελέα αλλά δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα λόγω της κατάθεσής του στη Γερουσία.Στην τελική αναφορά της η Επιτροπή συνέστησε οι υπάρχουσες διατάξεις θεμιτής χρήσης να αντικατασταθούν από την εξαίρεση της «δίκαιης χρήσης» η οποία θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ρητή αναφορά ότι η «δίκαιη χρήση» έργου δεν παραβιάζει την πνευματική ιδιοκτησία. Μια ενδεικτική λίστα παραγόντων που καθορίζουν την «δίκαιη χρήση» είναι ο σκοπός και ο χαρακτήρας της χρήσης, η φύση του έργου, το μέρος του έργου που χρησιμοποιείται, την επίδραση της «δίκαιης χρήσης» στο κοινό. Κάποιες ενδεικτικές πράξεις «δίκαιης χρήσης» είναι η έκφραση κριτικής ή άποψης, η παρωδία ή η σάτιρα, η μετάδοση επικαιρότητας και η μη εμπορική ιδιωτική χρήση. Η χρήση έργων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν εμπίπτει στο πεδίο της μη εμπορικής ιδιωτικής χρήσης καθότι πολλοί χρήστες δεν είναι απλώς ιδιώτες αλλά έμποροι. Από την εξαίρεση όμως της «δίκαιης χρήσης» μπορεί να επωφεληθούν οι χρήστες που αναβάζουν οι ίδιοι περιεχόμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (user generated content). Η Επιτροπή κατέληξε για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι η κάθε πράξη πρέπει να κρίνεται κατά περίπτωση.
Η Eπιτροπή έκανε δύο κύριες συστάσεις σχετικά με τις μεταδόσεις (broadcasts) στο πόρισμα της: Όσον αφορά την αναμετάδοση, η κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει αν οι δωρεάν μεταδόσεις (free-to-air broadcasts) πρέπει να καταργηθούν (πλην εκείνων που αφορούν τους παρόχους αυτοβοήθειας (self-help providers)). Η Επιτροπή σχολίασε ότι αν το υφιστάμενο καθεστώς διατηρηθεί, η εφαρμογή της εξαίρεσης για την αναμετάδοση μέσω του Διαδικτύου πρέπει να αποσαφηνιστεί. Όσον αφορά στις εξαιρέσεις για τις μεταδόσεις, η κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει κατά πόσον πρέπει να καταργηθούν οι ειδικές εξαιρέσεις που αφορούν τις μεταδόσεις και προβλέπονται στο Νόμο περί Πνευματικών Δικαιωμάτων. Η Επιτροπή συνέστησε τα θέματα αυτά να αποτελέσουν αντικείμενο διαλόγου στο πλαίσιο της ευρύτερης πολιτικής για την επικοινωνία.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

 

Ιούλιος 2014

Στις 23 Ιουλίου 2014 η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δημοσίευσε το Έγγραφο Συζήτησης για τις Διαδικτυακές Προσβολές της Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Online Copyright Infringement Discussion Paper) προς διαβούλευση. Στο έγγραφο περιλαμβάνονται τρεις εναλλακτικές προτάσεις για νομοθετική ρύθμιση του ζητήματος: α) επέκταση του πεδίου εφαρμογής των αποκλειστικών δικαιωμάτων, β) επέκταση της δυνατότητας λήψης ασφαλιστικών μέτρων και γ) επέκταση του συστήματος safe harbour για την απαλλαγή των παρόχων από την ευθύνη τους. Στο έγγραφο διευκριίζεται ότι η Κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει ένα ευέλικτο σύστημα με ποικιλία λύσεων που θα ισορροπούν τα συμφέροντα δικαιούχων, χρηστών και ενδιάμεσων. Η προθεσμία για υποβολή σχολίων έληξε την 1η Σεπτεμβρίου 2014.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

10 Δεκεμβρίου 2014

Η Αυστραλιανή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι προσπαθεί να δημιουργήσει έναν αντιπειρατικό κώδικα για τους ISPs προκειμένου να ενισχυθεί η προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο. Η κυβέρνηση ζήτησε από τους ISPs και τους δικαιούχους να συνεργαστούν για τη σύνταξη και την εφαρμογή του νέου αυτού κώδικα. Ωστόσο, αν οι ISPs και οι δικαιούχοι δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία ως τις 8 Απριλίου 2015, η κυβέρνηση θα επέμβει και θα δεσμεύσει τη βιομηχανία α) είτε μέσω ενός κώδικα βιομηχανίας επιβαλλόμενο από τον Γενικό Εισαγγελέα σύμφωνα με το νόμο Copyright Act 1968 (Cth), είτε μέσω μιας βιομηχανικής προδιαγραφής επιβαλλόμενης από την Αυστραλιανή Αρχή Επικοινωνιών και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (Australian Communications and Media Authority – ACMA την οποία διοικεί ο Υπουργός Επικοινωνιών σύμφωνα με το νόμο Telecommunications Act 1997 (Cth)). Πρακτικά ο κώδικας θα αποσκοπεί στην προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών και συγγενικών δικαιούχων. Νομικά ο κώδικας θα ελέγχει αν ο ISP έλαβε τα κατάλληλα μέτρα σύμφωνα με τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας προκειμένου να προλάβει ή να αποφύγει την προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικών δικαιωμάτων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

30 Απριλίου 2015

Το Κοινοβούλιο της Αυστραλίας σκέφτεται το ενδεχόμενο νέας νομοθεσίας προκειμένου να ενισχύσει περαιτέρω την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο. Το Τροποποιητικό Νομοσχέδιο του 2015 σκοπό έχει να καλύψει υπάρχοντα κενά με την εισαγωγή του νέου τμήματος 115 Α. Σκοπός του Νομοσχεδίου είναι η μείωση περιστατικών διαδικτυακής παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων. Με το Νομοσχέδιο αυτό δίνεται στον δικαιούχο πνευματικού δικαιώματος, απευθυνόμενος στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, η δυνατότητα να ζητήσει από τους φορείς παροχών υπηρεσιών (Carriage Service Providers- CSP) τον αποκλεισμό πρόσβασης σε υπερπόντια διαδικτυακή τοποθεσία, η οποία έχει σκοπό την παραβίαση ή διευκόλυνση παραβίασης πνευματικού δικαιώματος. Το Νομοσχέδιο αυτό θα παρέχει επίσης στους δικαιούχους και αδειοδόχους των δικαιωμάτων αυτών τη δυνατότητα αίτησης ασφαλιστικών μέτρων μέσω διαδικτύου και την ταυτόχρονη επιβολή στους παρόχους πρόληψης, των κατάλληλων εκείνων μέτρων προς διασφάλιση των πνευματικών δικαιωμάτων. Τέλος πρέπει να τονιστεί ότι πριν την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων σημαντικός αριθμός παραγόντων πρέπει να ληφθεί υπόψιν, όπως το στοιχείο της αναλογικότητας, η ελευθερία στην πρόσβαση στην πληροφορία και ο αντίκτυπος των μέτρων αυτών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015

Το Τροποποιητικό Νομοσχέδιο του 2015 έλαβε την έγκριση του Κοινοβουλίου της Αυστραλίας στις 26 Ιουνίου. Με το Νομοσχέδιο αυτό δίνεται στον δικαιούχο πνευματικού δικαιώματος, απευθυνόμενος στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, η δυνατότητα να ζητήσει από τους φορείς παροχών υπηρεσιών (Carriage Service Providers- CSP) τον αποκλεισμό πρόσβασης σε υπερπόντια διαδικτυακή τοποθεσία, η οποία έχει σκοπό την παραβίαση ή διευκόλυνση παραβίασης πνευματικού δικαιώματος. Επειδή ακριβώς ο όρος ‘online location’ είναι αρκετά ευρύς και η αναφορά στους CSPs μπορούν να περιλαμβάνουν ακόμα και παρόχους υπηρεσιών όπως το Netflix (Virtual Private Network) στην κατάθεση του προσχεδίου του Νόμου υπήρξαν κάποια αμφισβητούμενα σημεία τα οποία και συζητήθηκαν εκτενώς. Τα κυριότερα αυτών συνοψίζονται στην καταλληλότατα του νομικού ορίου το οποίο πρέπει να τεθεί προκειμένου να εφαρμοστεί το μέτρο αποκλεισμού, τα εικονικά ιδιωτικά δίκτυα (VPNs) και οι διακομιστές μεσολάβησης (proxy servers) οι οποίοι μπορούν εύκολα να παρακάμψουν μέτρα αποκλεισμού και τέλος σε περίπτωση εφαρμογής των μέτρων αυτών με τι κριτήρια θα αποφασιστεί ποιος θα αναλάβει το κόστος της πληρωμής. Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το τμήμα Επικοινωνιολογίας σχετικά με τα ποσοστά παραβίασης στο διαδίκτυο στην Αυστραλία καταδεικνύει οτι το 26% των χρηστών έχει κάνει χρήση παράνομου περιεχομένου τουλάχιστον μια φορά στους 3 πρώτους μήνες του 2015 στο χώρο του διαδικτύου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

4 Φεβρουαρίου 2010 – υπόθεση Roadshow Films Pty Ltd v . iiNET Limited

Στις 4 Φεβρουαρίου 2010 το Ομοσπονδιακό δικαστήριο της Αυστραλίας εξέδωσε απόφαση σχετικά με την υπόθεση Roadshow Films Pty Ltd v. iiNET Limited. Στην υπόθεση αυτή 34 μεγάλες εταιρίες παραγωγοί οπτικοακουστικών έργων στράφηκαν εναντίον του παρόχου iiNET γιατί παρείχε στους συνδρομητές του πρόσβαση σε συστήματα Bit Torrent τα οποία τους επέτρεπαν να «κατεβάζουν» παράνομα ταινίες. Οι παραγωγοί ζήτησαν από τον πάροχο να υιοθετήσει ένα σύστημα κλιμακωτής ανταπόκρισης (graduaded response) με διαδοχικές ενημερώσεις πριν τη διακοπή της σύνδεσης των ύποπτων παραβατών χρηστών. Το δικαστήριο όμως απεφάνθη ότι ο πάροχος δεν ήταν υπεύθυνος για τις προσβολές αυτές αφού δεν ενθάρρυνε τους χρήστες να ανταλλάσουν παράνομα ταινίες και ούτε τους παρότρυνε να χρησιμοποιούν τα συστήματα BitTorrent. Η απόφαση επικυρώθηκε από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο τον Απρίλιο του 2012.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

20 Απριλίου 2012

Στις 20 Απριλίου 2012 εκδόθηκε απόφαση του Αρείου Πάγου της Αυστραλίας η οποία έκρινε ότι ο πάροχος σύνδεσης δεν φέρει ευθύνη για την προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που λαμβάνει χώρα μέσα από τις υπηρεσίες του. Για να προβεί σε αυτή την απόφαση το δικαστήριο εξέτασε τρία κριτήρια: α) την έκταση της δυνατότητας του παρόχου να εμποδίσει την υλοποίηση των επίμαχων ενεργειών, β) τη φύση της σχέσης μεταξύ του παρόχου και του συνδρομητή του και γ) αν ο πάροχος έλαβε άλλα εύλογα μέτρα τα οποία συνάδουν με τυχόν υφιστάμενους κώδικες δεοντολογίας προκειμένου να αποφευχθεί η υλοποίηση των επίμαχων ενεργειών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

26 Φεβρουαρίου 2014

Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Αυστραλίας καταδίκασε την χωρίς άδεια χρήση φωτογραφιών σε εμπορικές ιστοσελίδες (βλ. απόφαση Tylor v Sevin [2014] FCCA 445.) χωρίς να δεχτεί το επιχείρημα της «κοινής, συνήθους πρακτικής» χρήσης έργων από το διαδίκτυο χωρίς την άδεια των δικαιούχων. Το εναγόμενο ταξιδιωτικό γραφείο χρησιμοποίησε φωτογραφίες του ενάγοντος τις οποίες είχε βρει στο διαδίκτυο χωρίς την άδεια του ισχυριζόμενο μεταξύ άλλων ότι αυτό αποτελεί κοινή πρακτική και όλοι χρησιμοποιούν ελεύθερα τις φωτογραφίες που βρίσκουν στο διαδίκτυο Το Δικαστήριο υπενθύμιζε το αυτονόητο ότι η ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο κυβερνοχώρο, δεν συνεπάγεται και άρση του παράνομου χαρακτήρα της πράξης αυτής όταν γίνεται χωρίς την άδεια και ενάντια στη θέληση των δημιουργών τους. Το Δικαστήριο επέβαλε υψηλή αποζημίωση λαμβάνοντας υπόψη εκτός άλλων την έλλειψη διάθεσης συνεργασίας εκ μέρους του προσβάλλοντος.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

Υπόθεση Dallas Buyers Club - Φεβρουάριος 2015

Ενώ η βιομηχανία της χώρας και οι δικαιούχοι προσπαθούν να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με έναν βιομηχανικό κώδικα για την πάταξη της διαδικτυακής πειρατείας, οι εκπρόσωποι των δικαιούχων προστασίας δικαιωμάτων επί της ταινίας Dallas Buyers Club επικεντρώνονται σε μια πιο επιθετική προσέγγιση καθώς κατέθεσαν στο δικαστήριο αίτηση αποκάλυψης εκ μέρους των ISPs των στοιχείων 4.726 συνδρομητών των οποίων οι διευθύνσεις ΙΡ χρησιμοποιήθηκαν για να προσβληθούν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικά δικαιώματα επί της ταινίας. Η πλευρά των ISPs πρόβαλε ένσταση ενεργητικής νομιμοποίησης καθυστερώντας τη διαδικασία καθώς δεν είχε συμπεριληφθεί ένας από τους παραγωγούς της ταινίας. Παράλληλα, οι τεχνικοί πραγματογνώμονες αμφισβητούν την διαδικασία ταυτοποίησης των διευθύνσεων IP. Η υπόθεση εκκρεμεί.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

6 Αυγούστου 2015

Δεδικασμένο για τη δίωξη της πειρατείας ταινιών, δημιούργησε το ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σίδνεϋ, που εκδίκασε την υπόθεση αγωγής των παραγωγών της ταινίας «Dallas Buyers Club» εναντίον έξι εταιρειών παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών (iiNet, Dodo, Internode, Amnet Broadband, Adam Internet και Wideband). Πρώτη φορά που δικαστήριο της Αυστραλίας έδωσε εντολή σε παρόχoυς υπηρεσιών διαδικτύου να δώσουν τα στοιχεία χιλιάδων χρηστών τους που εντοπίστηκαν να κατεβάζουν παράνομα την ταινία «Dallas Buyers Club». Οι ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων επί της ταινίας κέρδισαν τη δικαστική διαμάχη για την πρόσβαση στα στοιχεία των 4.726 ανθρώπων που μοιράστηκαν την ταινία με στόχο να αποτρέψει τη μελλοντική online πειρατεία. Η απόφαση του δικαστηρίου του Σίδνεϋ, ίσως ανοίξει τον δρόμο για περισσότερες διώξεις, καθώς εκτιμάται ότι παραγωγοί και άλλων ταινιών θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, με χιλιάδες αγωγές να κατατίθενται εναντίον των χρηστών που προβαίνουν σε παράνομο κατέβασμα οπτικοακουστικού υλικού, διεκδικώντας αποζημιώσεις που μπορεί να ανέρχονται σε χιλιάδες δολάρια.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ

 

Νοέμβριος 2015 - Dallas Buyers Club LLC v. IiNet

Η απόφαση για την υπόθεση Dallas Buyers Club (“DBC”) αναδεικνύει την άρνηση των Δικαστηρίων να παραχωρήσουν στους δικαιούχους δικαστική εντολή εναντίον ενός «αθώου» τρίτου, όπως είναι οι πάροχοι υπηρεσιών ιντερνετ, ώστε να αποκτήσουν οι πρώτοι πρόσβαση στα στοιχεία των παραβατών των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, προκειμένου να καταθέσουν εναντίον τους αγωγές. Η υπόθεση ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2015 όταν το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Αυστραλίας διέταξε τους παρόχους να δώσουν στην DBC τα προσωπικά στοιχεία 4.726 Αυστραλών, οι οποίοι υποθετικά είχαν κατεβάσει ή διαμοιράσει την ταινία μέσω της peer-to-peer πλατφόρμας διαμοιρασμού BitTorrent, ώστε η DBC να τους προωθήσει στη συνέχεια σχετική ειδοποίηση. Το Δικαστήριο ωστόσο απαίτησε απο την DBC να καταθέσει πρώτα ενώπιόν του το κείμενο που θα έστελνε στους χρήστες που παραβίαζαν δικαιώματα, όταν τα στοιχεία τους γίνονταν γνωστά. Το σχετικό κείμενο απερρίφθη ως μη κατάλληλο και συνακόλουθα το Δικαστήριο δεν επέτρεψε περαιτέρω την πρόσβαση στα στοιχεία των χρηστών. Το προταθέν κείμενο που θα απευθύνετο στους χρήστες που παραβίαζαν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας προέβλεπε την διεκδίκηση των εξής ζημιών από την DBC: (α) του κόστους αγοράς ενός νόμιμου αντιτύπου της ταινίας για κάθε αντίγραφο που διαμοιράστηκε, (β) του τέλους αδείας για το ανέβασμα της ταινίας, (γ) επιπλέον ζημιών ανάλογα με το πόσα αντίγραφα προστατευμένων έργων κατεβάστηκαν από κάθε χρήστη και (δ) των δικαστικών εξόδων που χρειάστηκαν για την ανάζητηση των προσωπικών στοιχείων των παραβατών. Οι απειλούμενες αγωγές κατέληγαν να αφορούν εξωφρενικά ποσά παρότι θα απευθύνονταν σε κάθε χρήστη ξεχωριστά. Με αυτά υπόψη και θεωρώντας καταχρηστική την αναζήτηση ζημιών για τα στοιχεία (β) και (γ), το Δικαστήριο επέτρεψε την πρόσβαση στα προσωπικά στοιχεία των χρηστών, μονο αφού δέσμευσε -με το ποσό των $ 600.000 σε περίπτωση μη συμμόρφωσης- την DBC ότι θα στραφεί εναντίον των παραβατών αποκλειστικά για τις υπό στοιχεία (α) και (δ) ζημίες. Η απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Αυστραλίας φαίνεται να ισοσταθμίζει ως ένα βαθμό τα δικαιώματα των συνδρομητών και αυτά των δικαιούχων, ακολουθώντας το παράδειγμα ανάλογων αποφάσεων που εξέδωσαν τα δικαστήρια της Αγγλίας και του Καναδά στις υποθέσεις Golden Eye (International) Ltd & Anor v Telefonica UK Ltd και Voltage Pictures v. Does.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΑΥΣΤΡΙΑ

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

14 Ιουλίου 2009

Στις 14 Ιουλίου 2009ο Άρειος Πάγος, λαμβάνοντας υπόψη του την απάντηση του ΔΕΚ στο προδικαστικό ερώτημα που είχε υποβάλει (βλ. ανωτέρω υπόθεση C-557/07), απέρριψε αίτημα Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης προς Αυστριακό φορέα παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο να αποκαλύψει την ταυτότητα χρηστών βάσει δυναμικών διευθύνσεων IP οι οποίοι ήταν ύποπτοι για παράνομη ανταλλαγή αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο. Η απόφαση του στηρίχτηκε στο γεγονός ότι στο αυστριακό δίκαιο δεν προβλέπεται ρητά η δυνατότητα αποθήκευσης και επεξεργασίας των δεδομένων κίνησης με σκοπό την εξιχνίασης προσβολών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΒΕΛΓΙΟ

Ι. ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

27 Ιανουαρίου 2011

Στις 27 Ιανουαρίου 2011 προτάθηκε, χωρίς ωστόσο να ευοδωθεί, στο Βέλγιο η υιοθέτηση ενός νόμου «τεσσάρων σταδίων» ακολουθώντας το παράδειγμα του γαλλικού νόμου των «τριών» σταδίων σε σχέση με τις προσβολές της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Βάσει της πρότασης αυτής αρχικά θα αποστέλλεται μια ειδοποίηση μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στους παραβάτες ενώ σε περίπτωση κατ’ εξακολούθηση προσβολών προβλέπεται διαδοχικά η επιβολή διοικητικού προστίμου, η παραπομπή στο δικαστήριο, η επιβολή χρηματικού προστίμου, ο περιορισμός της σύνδεσης στο διαδίκτυο του χρήστη και τελικά ο διπλασιασμός του προστίμου και η πλήρης διακοπή της σύνδεσης στο διαδίκτυο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ  και εδώ.

 

11 Αυγούστου 2011

Στις 11 Αυγούστου 2011 δημοσιεύθηκε έρευνα για λογαριασμό των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης SACD / SCAM με την υποστήριξη του βελγικού Υπουργείου Πολιτισμού για τη δυνατότητα υλοποίησης συστημάτων αδειοδότησης για τις ανταλλαγές έργων μέσω συστημάτων ανταλλαγής αρχείων peer to peer . Στην έρευνα αναλύονται οι εναλλακτικές υφισταμένες ή προτεινόμενες δυνατότητες αδειοδότησης των έργων και η συμβατότητα των προτεινόμενων συστημάτων με το υφιστάμενο δίκαιο προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η έρευνα δεν καταλήγει σε πρόταση συγκεκριμένης λύσης αλλά σε σκιαγράφηση των γενικών αρχών που θα πρέπει να τηρεί ένα νόμιμο σύστημα αδειοδότησης ανταλλαγής αρχείων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ  

 

ΙΙ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Ιούνιος 2006 – υπόθεση Sabam vs. Scarlet

Τον Ιούνιο 2006 στην υπόθεση Sabam vs. Scarletτο πρωτοβάθμιο δικαστήριο Βρυξελλών διέταξε τον φορέα παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών να λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα, ακόμα και την χρήση φίλτρων, για την παύση/άρση της προσβολής των δικαιωμάτων της πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων, η οποία γινόταν με την παράνομη ανταλλαγή μουσικών αρχείων μεταξύ των συνδρομητών της με τη χρήση συστημάτων Ρ2Ρ. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

25 Οκτωβρίου 2008   - υπόθεση Scarlet κατά Sabam

Στις 25 Οκτωβρίου 2008ο βέλγικος φορέας παροχής σύνδεσης Scarlet δικαιώθηκε στην μακροχρόνια διαμάχη του με τον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης Sabam που εκπροσωπεί στιχουργούς, συνθέτες και εκδότες ο οποίος είχε πετύχει να αναγνωρίσει το 2001 το δικαστήριο ότι οι φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών θεωρούνται υπεύθυνοι για το περιεχόμενο που ανταλλάσσουν παράνομα οι χρήστες των υπηρεσιών τους. Το Δικαστήριο διέταξε έπειτα να διενεργηθεί μια έρευνα βάσει της οποίας υποχρεώθηκε τον Ιούνιο του 2007 ο φορέας παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών Scarlet (πρώην Tiscali) να χρησιμοποιήσει τεχνολογικά μέτρα παρεμπόδισης της πρόσβασης στο προστατευόμενο δια του δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας περιεχόμενο το οποίο ανταλλάσσονταν μέσα από τα συστήματα P2P. Το πρόστιμο για τη μη συμμόρφωση ορίσθηκε στα €2500 ανά ημέρα. Ωστόσο η εταιρία Scarlet ζήτησε από το Δικαστήριο να ακυρώσει την προσωρινή διαταγή του δικαστηρίου γιατί οι εν λόγω τεχνικές μέθοδοι δεν λειτουργούσαν όπως διαφημίζονταν και η Δικαιοσύνη έκανε δεκτό το αίτημα αυτό. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Οκτώβριος 2010

Τον Οκτώβριο του 2010 δυο σημαντικές υποθέσεις εκκρεμούν μεταξύ του Βελγικού Οργανισμού συλλογικής διαχείρισης SABAM και φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών οι οποίοι κατηγορούνται για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας μέσω των υπηρεσιών τους:

α) Στην πρώτη υπόθεση ο SABAM ζήτησε να λάβει προσωρινή διαταγή εναντίον του φορέα παροχής σύνδεσης Tiscali που έχει μετονομαστεί σε Scarlet προκειμένου αυτός να λάβει μέτρα ώστε να μην μπορούν οι συνδρομητές του να προσβάλουν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των εκπροσωπούμενων από τον SABAM δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας. Το Δικαστήριο σε πρώτο βαθμό έκανε δεκτό το αίτημα του οργανισμού και διέταξε τον πάροχο να λάβει μέτρα ώστε οι συνδρομητές του να μην ανταλλάσσουν μουσικά αρχεία από το ρεπερτόριο του SABAM. Ο πάροχος προσέφυγε στο Εφετείο ισχυριζόμενος ότι ήταν τεχνικά ανέφικτο να πετύχει κάτι τέτοιο. Τα επιχειρήματα του επικεντρώνονται σε δύο ερωτήματα: 1ον μέχρι ποιο σημείο και πως μπορούν οι πάροχοι να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τις ενέργειες των συνδρομητών τους και 2ον αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της παράνομης ανταλλαγής αρχείων είναι συμβατός με το ευρωπαϊκό δίκαιο για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα; Ο πάροχος ισχυρίσθηκε ότι η επιβολή της υποχρέωσης λήψης μέτρων εκ μέρους του αντιβαίνει στη θεσμοθετημένη έλλειψη υποχρέωσης παρακολούθησης των πληροφοριών που αποθηκεύουν ή μεταδίδουν οι ενδιάμεσοι στην κοινωνία της πληροφορίας σύμφωνα με το άρθρο 15 της Οδηγίας 2000/31 για το ηλεκτρονικό εμπόριο. Ο SABAM είχε ισχυρισθεί στο παρελθόν ότι η εξαίρεση αυτή, της έλλειψης υποχρέωσης παρακολούθησης του περιεχομένου, δεν εμποδίζει την αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων εναντίον των διαμεσολαβητών καθώς πρόκειται για δυο διαφορετικά ζητήματα. Ο SABAM επίσης υποστήριξε ότι η χρήση φίλτρων δεν συνεπάγεται επεξεργασία προσωπικών δεδομένων και αμφισβήτησε κατά πόσο οι διευθύνσεις IP συνιστούν προσωπικά δεδομένα. Επίσης υποστήριξε ότι ακόμα και αν θεωρούταν προσωπικά δεδομένα η επεξεργασία τους θα γίνεται στο πλαίσιο υποχρέωσης εκ του νόμου και άρα θα είναι νόμιμη. 

Το Εφετείο έκρινε ότι έπρεπε να απευθύνει δυο προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΕ (C-70/10): 

1) Παρέχουν οι Οδηγίες 2001/29 και 2004/48 σε συνδυασμό με τις Οδηγίες 95/46, 2000/31 και 2002/58, ερμηνευόμενες ιδίως με γνώμονα τα άρθρα 8 και 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, τη δυνατότητα στα κράτη μέλη να επιτρέπουν σε εθνικό δικαστή, ο οποίος έχει επιληφθεί της εκδικάσεως επί της ουσίας μιας υποθέσεως και με βάση μόνο τη νομοθετική διάταξη που προβλέπει ότι: «Αυτοί [οι εθνικοί δικαστές] δύνανται, επίσης, να εκδίδουν διαταγή περί παύσεως της προσβολής απευθυνόμενη στους διαμεσολαβητές των οποίων τις υπηρεσίες χρησιμοποιεί τρίτος προκειμένου να προσβάλει δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικό», να υποχρεώνει φορέα παροχής προσβάσεως στο διαδίκτυο (στο εξής ΦΠΠΔ) να θέτει σε λειτουργία, έναντι του συνόλου της πελατείας του, in abstracto και για λόγους προλήψεως, αποκλειστικώς με δαπάνες του εν λόγω ΦΠΠΔ και για απεριόριστο χρονικό διάστημα, σύστημα ανίχνευσης όλων των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, τόσο των εισερχόμενων όσο και των εξερχόμενων, οι οποίες διέρχονται μέσω των υπηρεσιών του, ιδίως δια της χρήσεως λογισμικών αποκαλούμενων peer to peer, προκειμένου να εντοπίζει εντός του δικτύου του, την κυκλοφορία ηλεκτρονικών αρχείων που περιέχουν μουσικό, κινηματογραφικό ή οπτικοακουστικό έργο επί του οποίου ο αιτών την έκδοση σχετικής διαταγής ισχυρίζεται ότι κατέχει δικαιώματα και, εν συνεχεία, να αποκλείει τη μεταβίβαση των ως άνω ηλεκτρονικών αρχείων, είτε σε επίπεδο αιτήσεως για τη μεταβίβαση των εν λόγω αρχείων είτε επ’ ευκαιρίας της αποστολής των εν λόγω ηλεκτρονικών αρχείων; 

2) Εάν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι καταφατική, επιτρέπουν οι ίδιες οδηγίες σε ένα εθνικό δικαστήριο, όταν καλείται να αποφανθεί επί αίτησης λήψης ασφαλιστικών μέτρων εναντίον ενός διαμεσολαβητή του οποίου οι υπηρεσίες χρησιμοποιούνται από τρίτο μέρος για την προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, να εφαρμόζει την αρχή της αναλογικότητας όταν κρίνει την αποτελεσματικότητα και αποτρεπτικότητα του αιτούμενου μέτρου; 

Β) Η δεύτερη υπόθεση αφορά σε αίτημα της SABAM για λήψη ασφαλιστικών μέτρων εναντίον της υπηρεσίας κοινωνικής δικτύωσης Netlog με τον ισχυρισμό ότι επέτρεπε στους συνδρομητές της να αποθηκεύουν παράνομο υλικό στους διακομιστές (servers) της. Η Netlog ισχυρίσθηκε ότι ενέπιπτε στην πρόβλεψη της Οδηγίας για το ηλεκτρονικό εμπόριο σχετικά με την έλλειψη υποχρέωσης των φορέων παροχής φιλοξενίας να ελέγχουν το περιεχόμενο που φιλοξενούν. Το Δικαστήριο αποφάσισε να απευθύνει στο ΔΕΕ παρόμοιο προδικαστικό ερώτημα (Υπόθεση C-360/10) σχετικά με αυτό της υπόθεσης Scarlet μόνο που αυτή τη φορά θα αφορούσε σε πάροχο φιλοξενίας και όχι σε πάροχο πρόσβασης στο διαδίκτυο. 

Στις 24 Νοεμβρίου 2011 εκδόθηκε απόφαση επί της υπόθεσης Υπόθεση C 70/2010 Scarlet Extended SA κατά Soci é t é belge des auteurs, compositeurs et é diteurs SCRL (SABAM), η οποία συνοπτικά κρίνει ότι οι σχετικές κοινοτικές οδηγίες είναι αντίθετες προς την επιβολή υποχρεώσεως σε φορέα παροχής υπηρεσιών προσβάσεως στο διαδίκτυο να θέσει σε λειτουργία σύστημα χρήσεως φίλτρου για το σύνολο γενικά των επικοινωνιών που διευκολύνουν. Βλ. αναλυτικά το διατακτικό της απόφασης κατωτέρω στην ενότητα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στις 16.02.2011 εκδόθηκε απόφαση επί της υπόθεση C-360/10 Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (SABAM) κατά Netlog NV η οποία επίσης απέκλεισε τη δυνατότητα του εθνικού δικαστή να διατάξει επικαλούμενος το κοινοτικό δίκαιο την υποχρεωτική θέση σε λειτουργία συστημάτων φιλτραρίσματος ικανό να εντοπίσει ηλεκτρονικά αρχεία που περιέχουν μουσικά, κινηματογραφικά ή οπτικοακουστικά έργα, επί των οποίων ο ενάγων διατείνεται ότι έχει δικαιώματα διανοητικής ιδιοκτησίας, με σκοπό να μπλοκάρει την προσβάλλουσα το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας θέση των εν λόγω έργων στη διάθεση του κοινού. Βλ. αναλυτικά το διατακτικό της απόφασης κατωτέρω στην ενότητα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.   

 

Αύγουστος 2011

Τον Αύγουστο 2011 δημοσιεύθηκε μελέτη του Κέντρου Ερευνών Πληροφορίας του Πανεπιστημίου της Ναμίρ (Centre de Recherches Information, Droit et Société/CRIDS, Facultés Universitaires Notre-Dame de la Paix – Namur) με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, Οπτικοακουστικών έργων, Υγείας και Ισότητας ευκαιριών του Βελγίου σχετικά με τη δυνατότητα υλοποίησης συστημάτων αδειών για τις ανταλλαγές έργων στο διαδίκτυο. Η μελέτη ερευνά τις διαφορετικές εκάστοτε προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις παραθέτοντας τα μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα καθεμίας χωρίς να προτείνει την υιοθέτηση κάποιας συγκεκριμένης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Μάρτιος 2013

Το 2008 ‘ανέβηκε’ στο YouTube χωρίς την απαιτούμενη άδεια από τους δικαιούχους μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο Fait d ' Hiver . Η δικαιούχος παραγωγός κίνησε τις διαδικασίες για να βρεθεί το πρόσωπο που είχε ανεβάσει την ταινία, όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό. Η ίδια ταινία όμως βρέθηκε διαθέσιμη και σε μία ιστοσελίδα, στην οποία ο ιδιοκτήτης της είχε ενσωματώσει την ταινία από την ιστοσελίδα του YouTube . Ο ιδιοκτήτης κατηγορήθηκε για προσβολή του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Στις 23 Μαΐου 2012 το πρωτοβάθμιο ποινικό δικαστήριο τον αθώωσε, ο Εισαγγελέας όμως και η δικαιούχος παραγωγός άσκησαν έφεση.

Το Εφετείο των Βρυξελλών με απόφασή του της 19ης Μαρτίου 2013 επικύρωσε την απόφαση του πρωτοβάθμιου ποινικού δικαστηρίου κρίνοντας ότι ορθώς αθώωσε τον κατηγορούμενο, καθώς δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις στοιχειοθέτησης ποινικής ευθύνης για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, διότι σύμφωνα με τον βελγικό νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας τέτοια ευθύνη υπάρχει, μόνο όταν μια τέτοια προσβολή γίνεται με δόλο (mens rea). Το Εφετείο έκρινε ότι δεν υπήρξαν επαρκή στοιχεία για να αποδειχθεί δόλος του κατηγορουμένου. Σύμφωνα με τους όρους χρήσης του YouTube ήταν δικαιολογημένο για τον κατηγορούμενο να πιστέψει ότι το βίντεο που βρήκε στο YouTube είχε ‘ανεβεί’ νομίμως και είχε κάθε δικαίωμα να το ενσωματώσει στην δική του ιστοσελίδα. Το Εφετείο επεσήμανε ότι το βίντεο βρισκόταν στο YouTube για πάνω από ένα χρόνο πριν το χρησιμοποιήσει ο κατηγορούμενος και κανείς δεν είχε αναφέρει κάποια προσβολή. Κατά της αποφάσεως του Εφετείου έχει ήδη ασκηθεί αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .

 

Απρίλιος 2013

Ο βελγικός οργανισμός συλλογικής διαχείρισης SABAM κινήθηκε δικαστικά εναντίων των τριών μεγαλύτερων παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs) αξιώνοντας την καταβολή ποσού ύψους 3,4 % του τζίρου των εταιριών αυτών ως αποζημίωση γιατί μέσω της υψηλής ταχύτητας σύνδεσης στο διαδίκτυο που παρέχουν δίνουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε έργα που προστατεύονται με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και δεν παρουσιάζονται στο κοινό χωρίς την άδεια των δικαιούχων τους. Η εκδίκαση της υπόθεσης αναμένεται εντός του 2014.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

Οκτώβριος 2013

Στις 22 Οκτωβρίου 2013 το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο του Βελγίου επικύρωσε απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία υποχρεωνόταν ο πάροχος υπηρεσιών διαδικτύου Telenet να μπλοκάρει όλα τα ονόματα χώρου (domain names) που οδηγούσαν στov ιστοχώρο του Pirate Bay. Το Ακυρωτικό διατύπωσε την κρίση ότι ένα τέτοιο μπλοκάρισμα είναι νόμιμο και δεν συνιστά μια γενική υποχρέωση εποπτείας από την πλευρά του παρόχου. Ως εκ τούτου, η δικαστική απόφαση, σύμφωνα με το Ανώτατο Ακυρωτικό, δεν παραβιάζει την Οδηγία για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο, η οποία απαγορεύει την επιβολή στους παρόχους ενός γενικού καθήκοντος εποπτείας.Η παραπάνω απόφαση ανοίγει μεν την οδό για περισσότερες τέτοιου είδους αποφάσεις «μπλοκαρίσματος» ιστοτόπων αλλά έγινε στα πλαίσια ποινικής δίκης και μένει να δούμε αν παρόμοιες αποφάσεις θα εκδοθούν και από αστικά δικαστήρια. Τέλος, άλλο ένα σημείο που είναι άξιο προβληματισμού είναι το ζήτημα της επιβολής τέτοιων αποφάσεων, καθώς το Δικαστήριο του Βελγίου όρισε την αστυνομία και την Ομοσπονδιακή Μονάδα Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ως υπεύθυνους να καταγράψουν τους ιστοτόπους που πρέπει να μπλοκαριστούν δεδομένου ότι οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου δεν μπορούν να προβούν σε τέτοιες ενέργειες. Ζήτημα γεννάται αν αυτές οι υπηρεσίες έχουν επαρκείς πόρους προκειμένου να εφαρμοστούν τέτοιου είδους αποφάσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

30 Απριλίου 2015

Στις 13 Μαρτίου 2015 το Δικαστήριο των Βρυξελλών έκρινε σε πρώτο βαθμό την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του Βελγικού Δημοσίου κατά SABAM ότι ο εν λόγω Οργανισμός δεν δικαιούται να συλλέγει έσοδα από τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs). Σύμφωνα με την άποψη τής SABAM- οι ISPs εκτός από πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών συμβάλλουν στην παρουσίαση των έργων πνευματικής ιδιοκτησίας στο κοινό κάτι το οποίο απαιτεί την πρότερη συναίνεση του δημιουργού και κατ’ επέκταση την συλλογή των αντίστοιχων εσόδων εκπορευομένων του δικαιώματος της παρουσίασης. Το Δικαστήριο αφού έλαβε υπόψιν του την Κοινοτική Οδηγία 2001/29/ EC καθώς και πρόσφατες υποθέσεις του ΔΕΕ κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στις υποθέσεις (Svensson) και (BestWater) προέβη στην εξής συλλογιστική: Η πρώτη περίπτωση αφορά στην υπαγωγή των ISPs στο άρθρο 27 του Προοιμίου της Κοινοτικής Οδηγίας 2001/29/EC με βάση το προοίμιο της οποίας οι πάροχοι χαρακτηρίζονται ως μέσα διευκόλυνσης πραγματοποίησης της παρουσίασης των έργων και κατά συνέπεια η συμβολή τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως “παρουσίαση στο κοινό” και στη δεύτερη περίπτωση το δικαστήριο τόνισε ότι ακόμα και αν οι ISPs συμβάλλουν σε μια επιπλέον παρουσίαση στο κοινό επιπλέον αυτής των αρχικών δικαιούχων τα κριτήρια που στοιχειοθετούν την έννοια του “κοινού” δεν πληρούνται και κατά συνέπεια δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί η ευθύνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Δικαστήριο έκανε ιδιαίτερη μνεία- στη σημασία των ISPs ως απαραίτητης διόδου μετάδοσης των έργων στο κοινό.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Τον Οκτώβριο 2011 παρουσιάσθηκε στη Βραζιλία ένα νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των παράνομων ενεργειών στο διαδίκτυο. Βάσει του σχεδίου αυτού η διακοπή της σύνδεσης στο διαδίκτυο προβλέπεται μόνο για τις περιπτώσεις που δεν έχει πληρωθεί η ανανέωση της σύμβασης πρόσβασης. Ο φορέας παροχής της σύνδεσης μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για ενέργειες σε σχέση με τυχόν παράνομο περιεχόμενο μόνο αν δεν συμμορφωθεί σε δικαστική διαταγή που του επιβάλει συγκεκριμένη ενέργεια. Η δικαστική διαταγή χορηγείται με αίτηση του έχοντος έννομο συμφέρον κατά την κρίση του δικαστηρίου.

Βλ. αναλυτικά εδώ.


ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

Δεκέμβρης 2015 - Δημόσια διαβούλευση για το streaming και τα δικαιώματα των δημιουργών

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βραζιλίας διενήργησε δημόσια ακρόαση για να συζητηθεί το ζήτημα της μετάδοσης μουσικών έργων στο διαδίκτυο μέσω live streaming (webcasting και simulcasting), καθώς και των πληρωμών που οφείλονται στην Κεντρική Υπηρεσία της Βραζιλίας για την συλλογή και διανομή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας (ECAD). Το ζήτημα ανέκυψε μετά την ευρεία χρήση του διαδικτυακού ραδιοφώνου που παρατηρήθηκε, η οποία επιτρέπει το streaming των ραδιοφωνικών εκπομπών στο διαδίκτυο. Σύμφωνα με την ECAD τέτοιου είδους ενέργειες συνιστούν δημόσια μετάδοση και επομένως συνεπάγονται την καταβολή εισφορών προς την Υπηρεσία. Τα αποτελέσματα της δημόσια διαβούλευσης, η οποία έλαβε χώρα τον Δεκέμβρη του 2015, αναμένεται να διαμορφώσουν το τοπίο για το δημοφιλές μέσο του διαδικτυακού ραδιοφώνου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΓΑΛΛΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

23 Νοεμβρίου 2007

Στις 23 Νοεμβρίου 2007η Γαλλική Κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη εποπτική αρχή, η οποία με τη συνδρομή των παρόχων υπηρεσιών Internet, θα στέλνει προειδοποιήσεις (τακτική «κλιμακωτής ανταπόκρισης» - «graduated response») σε όσους ανταλλάσουν παράνομα αρχεία στο διαδίκτυο και συνεπώς παραβιάζουν το δίκαιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Σε περίπτωση άρνησης συμμόρφωσης του παραβάτη η ανεξάρτητη αρχή θα έχει το δικαίωμα να διακόπτει τη σύνδεση προσωρινά ή οριστικά. Το σχέδιο σύστασης της Επιτροπής βασίσθηκε σε πρόταση του Dennis Olivennes ο οποίος ηγήθηκε αυτής. 

Παρουσιάσθηκε στη Γαλλία, στο Συμβούλιο Υπουργών το σχέδιο νόμου Δημιουργία και διαδίκτυο (Creation et Internet) το οποίο στοχεύει στην αντιμετώπιση στις κλοπής των μουσικών, κινηματογραφικών και εν γένει οπτικοακουστικών έργων στο διαδίκτυο. Το νομοσχέδιο θέτει σε εφαρμογή μια διαδικασία ενημέρωσης των ύποπτων για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε τρία στάδια στις περιγράφεται ανωτέρω και προβλέπει στις αρμοδιότητες στις Υψηλής Αρχής για τη διάδοση και προστασία των έργων στο διαδίκτυο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Το νομοσχέδιο ψηφίσθηκε από την Γερουσία σε πρώτη ανάγνωση μετά από δυο μέρες συζητήσεων στις 20 Νοεμβρίου 2008. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

9 Απριλίου 2009

Στις 9 Απριλίου 2009το νομοσχέδιο καταψηφίστηκε από το γαλλικό κοινοβούλιο. Η γαλλίδα Υπουργός Πολιτισμού Christine Albanel επιφυλάχθηκε να προσπαθήσει για την υιοθέτηση στις κατά την επανεξέταση του νομοσχεδίου στις 28 Απριλίου 2009 στη Γερουσία. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ (νέα στις 10/04/2009). 

 

13 Μαϊου 2009

Στις 13 Μαΐου 2009η Γαλλική Γερουσία ψήφισε την υιοθέτηση από τη εθνοσυνέλευση του αμφιλεγόμενου νόμου HADOPI για αντιμετώπιση της διαδικτυακής πειρατείας και ιδιαίτερα της παράνομης ανταλλαγής των αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο. Ο νόμος θα τροποποιήσει τον γαλλικό κώδικα διανοητικής ιδιοκτησίας. Απομένει ωστόσο η έγκριση του από το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο. Οι αντιδράσεις στο νόμο, λόγω διατάξεων οι οποίες θεωρείται ότι προσβάλλουν τα δικαιώματα των χρηστών, είναι ιδιαίτερα έντονες. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

10 Ιουνίου 2009

Στις 10 Ιουνίου 2009 απέρριψε τη βασική διάταξη του νομοσχεδίου κατά της διαδικτυακής πειρατείας το οποίο ψηφίστηκε τον περασμένο μήνα από τη Γαλλική Γερουσία. Το δικαστήριο, που επιβλέπει τη νομιμότητα των νομοθετημάτων, δεν έκανε δεκτή τη διάταξη που προβλέπει ότι θα διακόπτεται χωρίς δικαστική εντολή η σύνδεση στο Internet όσων κατεβάζουν παράνομα μουσική και ταινίες και δεν συμμορφώνονται μετά από δύο προειδοποιήσεις. Το δικαστήριο επικαλούμενο την ελευθερία στην επικοινωνία και στην έκφραση που απορρέει από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, θεώρησε απαραίτητες τη «γενικευμένη ανάπτυξη του Internet» και την «ελεύθερη πρόσβαση του κοινού στις δικτυακές επικοινωνιακές υπηρεσίες». Ακόμα, το δικαστήριο έκρινε ότι η διακοπή της σύνδεσης στο Internet μπορεί να αποφασιστεί μόνο από το δικαστήριο και όχι από μια διοικητική αρχή όπως η HADOPI. Με την απόφαση αυτή, ο γαλλικός νόμος για τη διαδικτυακή πειρατεία με την μορφή που είχε ως τότε δεν έχει νομική ισχύ. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

22 Σεπτεμβρίου 2009

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009η Γαλλική Βουλή ενέκρινε τελικά τον νόμο Hadopi με 258 ψήφους υπέρ και 131 κατά. Το σοσιαλιστικό κόμμα μέσω του βουλευτή Patrick Bloche δήλωσε ότι θα προσφύγει εκ νέου στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Το νέο κείμενο νόμου: α) εξουσιοδοτεί την ανεξάρτητη αυτή αρχή να διαπιστώνει τις παραβιάσεις της νομοθεσίας για την πνευματική ιδιοκτησία στο διαδίκτυο και να περισυλλέγει τις απόψεις των εμπλεκομένων προσώπων, β) επιτρέπει στη δικαιοσύνη να ακολουθεί απλοποιημένες διαδικασίες προκειμένου να απαγγέλλονται κατηγορίες ενάντια σε όσους προβαίνουν σε παράνομες τηλεφορτώσεις έργων, και γ) προβλέπει την κύρωση τής διακοπής της σύνδεσης στο διαδίκτυο σε περίπτωση παράνομης τηλεφόρτωσης και την τάχιστη και απλοποιημένη εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

22 Οκτωβρίου 2009

Στις 22 Οκτωβρίου 2009 το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο επικύρωσε οριστικά τον αποκαλούμενο νόμο Hadopi 2 (Loi n° 2009-1311 du 28 octobre 2009) αφού είχαν υιοθετηθεί αλλαγές στο νομοσχέδιο Hadopi 1 βάσει των υποδείξεων του Συνταγματικού Δικαστηρίου το οποίο τον Ιούνιο του ίδιου έτους είχε απορρίψει τη συνταγματικότητα της διάταξης σχετικά με την απόφαση της διακοπής της σύνδεσης του χρήστη στο διαδίκτυο εκ μέρους μιας Ανεξάρτητης Αρχής. Βάσει του τελικού νόμου επέρχονται αλλαγές στην ποινική νομοθεσία της χώρας και προβλέπεται η συγκεκριμένη ειδική κύρωση της διακοπής της σύνδεσης του χρήστη στο διαδίκτυο. Εντός του Νοεμβρίου αναμένεται η ορκωμοσία των πρώτων μελών της Ανεξάρτητης Αρχής και στις αρχές του 2010 αναμένεται η αποστολή των πρώτων μηνυμάτων σε χρήστες. Ο νόμος συμπληρώνεται και από τα ακόλουθα εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα : Décret n° 2010-695 du 25 juin 2010 instituant une contravention de négligence caractérisée protégeant la propriété littéraire et artistique sur internet, β) Décret n° 2010-872 du 26 juillet 2010 relatif à la procédure devant la commission de protection des droits de la Haute Autorité pour la diffusion des œuvres et la protection des droits sur internet, γ) Décret n° 2010-1366 du 10 novembre 2010 relatif à la labellisation des offres des services de communication au public en ligne et à la régulation des mesures techniques de protection et d'identification des œuvres et des objets protégés par le droit d'auteur. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

1 Οκτωβρίου 2010

Τα πρώτα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς ύποπτους χρήστες για προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο εστάλησαν την Παρασκευή 1η Οκτωβρίου 2010 από τους φορείς παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο εκ μέρους της αρχής Hadopi.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

28 Οκτωβρίου 2010

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Επικοινωνίας προτείνει από τις 28 Οκτωβρίου 2010 στους νέους 15 έως 24 ετών μια κάρτα μουσικής που θα προωθεί τη νόμιμη προμήθεια (κατέβασμα) μουσικής από το διαδίκτυο. Η κάρτα επιτρέπει στους νέους να αγοράσουν μουσική αξίας 50 ευρώ από νόμιμες ιστοσελίδες πληρώνοντας το μισό ποσό με την κυβέρνηση να επιδοτεί το υπόλοιπο ποσό. Το μέτρο αυτό θα ισχύσει για δύο χρόνια, ενώ κάθε άτομο θα μπορεί να χρησιμοποιεί μία κάρτα κάθε χρόνο. Στόχος είναι να πωλούνται ένα εκατομμύριο κάρτες κάθε χρόνο και να δοθεί μια σημαντική ώθηση για την ανάπτυξη νόμιμων πλατφορμών διανομής μουσικής στο διαδίκτυο.

 

15 Φεβρουαρίου 2013

Η Επιτροπή για την Πνευματική Ιδιοκτησία που λειτουργεί στο πλαίσιο του νόμου Hadopi (βλ. ως άνω) δημοσίευσε έρευνα για τα μέσα αντιμετώπισης του streaming και της απευθείας τηλεφόρτωσης έργων στο διαδίκτυο χωρίς την άδεια των δικαιούχων. Η έρευνα προτείνει στις ιστοσελίδες να παρακολουθούν ενεργά το περιεχόμενο χρησιμοποιώντας ειδικούς αναγνωριστικούς αλγόριθμους. Αν μια ιστοσελίδα δεν συμμορφώνεται μετά από ορισμένες ειδοποιήσεις μπορεί να αντιμετωπίσει «μπλοκάρισμα» του ονόματος πεδίου της (domain name) και της IP διεύθυνσής της, κατάσχεση του ονόματος πεδίου της ακόμα και οικονομικές κυρώσεις που περιλαμβάνουν αναστολή της δυνατότητας χρήσης των ενδιάμεσων λογαριασμών πληρωμής των υπηρεσιών που παρέχει (όπως το PayPal). Η Επιτροπή προτείνει να εστιαστούν τα μέτρα αυτά στους παρόχους σύνδεσης και όχι στους παρόχους φιλοξενίας, οι οποίοι βάσει της κοινοτικής νομοθεσίας δεν μπορούν να  υποχρεωθούν σε εκτεταμένη παρακολούθηση του περιεχομένου τους. Οι προτάσεις αυτές της Επιτροπής δεν αποτελούν ακόμα πολιτική της Γαλλίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ και εδώ.

 

Απρίλιος 2013

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian φόρο σε smartphones, laptops και tablets σκέφτεται να επιβάλει ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, σε μια προσπάθεια χρηματοδότησης της «πολιτιστικής εξαίρεσης» της Γαλλίας. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από την επιβολή φόρου 1% σε όλες τις συσκευές που συνδέονται με το internet εκτιμώνται περίπου στα 86 εκατ. ευρώ, και θα μπορούσαν να δαπανηθούν για την υποστήριξη της γαλλικής μουσικής, του κινηματογράφου και της τέχνης εν γένει. Σύμφωνα με τον Guardian, η πρόταση αυτή ήταν μία από τις 80 που παρουσιάστηκαν στο Γάλλο πρόεδρο από μία ειδική επιτροπή πολιτισμού η οποία είναι επιφορτισμένη με το να βρει τρόπους προστασίας της γαλλικής «πολιτιστικής κληρονομιάς…εν όψει της ψηφιακής καινοτομίας». Στην αναφορά, έκτασης 719 σελίδων, προτείνονται επίσης μειωμένες ποινές για πειρατεία μουσικής και βίντεο, από 1.500 € σε 60 ευρώ. «Η πολιτιστική εξαίρεση είναι μια μάχη για τη Γαλλία, ενώ η προστασία και η προσαρμογή της συνεισφέρουν στην ανάπτυξη» τόνισε η Ορελί Φιλιπέτι, η Υπουργός Πολιτισμού της χώρας. «Σήμερα όλοι διαθέτουμε πανάκριβα tablets, που δε συνεισφέρουν όμως στη χρηματοδότηση των έργων που κυκλοφορούν μέσω αυτών» ανέφερε. Το 2012, σχεδόν το ένα τέταρτο όλων των τηλεοράσεων της Γαλλίας ήταν συμβατές με το internet. Οι Γάλλοι καταναλωτές αγόρασαν 13.5 εκατομμύρια smartphones και 4.5 εκατ. υπολογιστές μόνο τον περασμένο χρόνο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ.

 

Μάιος 2013

Στις 13 Μαΐου 2013 δημοσιεύθηκε η αποκαλούμενη « Lescure report » σχετικά με την πολιτιστική πολιτική της Γαλλίας στην ψηφιακή εποχή και την ανάγκη νομοθετικών τροποποιήσεων. Η έκθεση αυτή περιλαμβάνει 80 συστάσεις προς την Πολιτεία. Μετά την μελέτη τους αναμένεται η κατάθεση νομοσχεδίου με βάση αυτές τις συστάσεις. Στην έκθεση αυτή οι συντάκτες της εισηγούνται τη διατήρηση της αποστολής της ανεξάρτητης αρχής HADOPI στο πλαίσιο όμως ενός άλλου νομικού προσώπου, του Ανώτατου Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, Conseil supérieur de l'audiovisuel (CSA). Η έκθεση αναγνωρίζει την ανάγκη για αποτελεσματικότερη επιβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας υπογραμμίζοντας την ανεπάρκεια των υφιστάμενων νομοθετικών και τεχνικών εργαλείων προστασίας της. Επισημαίνει την ανάγκη προώθησης νόμιμων υπηρεσιών προσφοράς έργων. Ταυτόχρονα προκρίνει τα DRM, τα συστήματα ψηφιακής διαχείρισης των δικαιωμάτων τονίζοντας την ανάγκη ύπαρξης μιας μόνιμης εξειδικευμένης επιτροπής που θα ασχολείται με τα θέματα που θα ανακύπτουν σχετικά με την εφαρμογή των συστημάτων αυτών. Η έκθεση αναγνωρίζει τη χρησιμότητα του συστήματος των τριών σταδίων που υλοποιεί η αρχή HADOPI και τάσσεται υπέρ της διατήρησης του συστήματος αυτού με ορισμένες βελτιώσεις. Στις βελτιώσεις του συστήματος περιλαμβάνεται η διαγραφή της ποινής της μηνιαίας διακοπής παροχής πρόσβασης στο διαδίκτυο η οποία ούτως ή άλλως στην πράξη δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Οι προτεινόμενες βελτιώσεις αποσκοπούν στην ευρύτερη αποδοχή από το κοινό του συστήματος. Η έκθεση επίσης τάσσεται υπέρ της πιο συστηματικής καταπολέμησης της πειρατείας στο διαδίκτυο και ιδίως υπέρ της συστηματικότερης δίωξης κερδοσκοπικών πειρατικών επιχειρήσεων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Με διάταγμα της 8ης Ιουλίου 2013 που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η Γαλλική Κυβέρνηση μείωσε δραματικά την διαδικασία της κλιμακωτής ανταπόκρισης (three - strikes graduated response) που είχε θεσμοθετηθεί για την καταπολέμηση της P 2 P πειρατείας. Το άρθρο 2 του διατάγματος καταργεί τη διάταξη του Κώδικα Διανοητικής Ιδιοκτησίας το οποίο επέτρεπε στο δικαστήριο να διακόπτει την πρόσβαση κάποιου στο διαδίκτυο για έως και ένα μήνα, όταν αυτός επιδεικνύει αμέλεια ως προς το να κρατήσει ασφαλή την πρόσβασή του στο διαδίκτυο.  Παρόλα αυτά το διάταγμα αφήνει ανέπαφη τη δυνατότητα του δικαστηρίου να διατάσσει διακοπή της πρόσβασης στο διαδίκτυο (για ως και ένα χρόνο) ως επιπλέον ποινή για όσους πράγματι βρεθούν να προσβάλλουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Οκτώβριος 2013

Σύμφωνα με δημοσίευμα η κυβέρνηση διερευνά το ενδεχόμενο κατάργησης της HADOPI και μεταφοράς των αρμοδιοτήτων της στην CSA (Conseil Supérieur de l'Audiovisuel), την ρυθμιστική αρχή ΜΜΕ. Έχει επίσης προταθεί η αντικατάσταση της διαδικασίας της κλιμακωτής ανταπόκρισης (three-strikes graduated response) με ένα αυτόματο σύστημα προστίμων (παρόμοιο με αυτό των προστίμων σε αυτοκινητιστικές παραβάσεις), τα οποία θα εκδίδονται από την CSA και όχι από τα δικαστήρια. Αναμένεται αυτές οι προτάσεις να συμπεριληφθούν σε ένα νομοσχέδιο που θα κατατεθεί στις αρχές του 2014.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

11 Μαρτίου 2015 France: Piracy on the Internet-Government action plan

Στις 11 Μαρτίου 2015 ο Υπουργός Πολιτισμού και Επικοινωνίας της Γαλλίας έκανε γνωστό το σχέδιο, το οποίο περιέχει μια σειρά μέτρων διαφύλαξης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο Κυβερνοχώρο στο πλαίσιο της ευρύτερης στρατηγικής της Κυβέρνησης για την κατάργηση της πειρατείας στο διαδίκτυο. Τα μέτρα αυτά χωρίζονται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος άξονας αφορά σε μέτρα που αποσκοπούν στη μείωση της χρηματοδότησης ιστοσελίδων με κύριο σκοπό την παραβίαση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας καλώντας παράλληλα τα ενδιαφερόμενα μέρη (δικαιούχους-επενδυτές) σε συζητήσεις προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος αντιμετώπισης των παραβιάσεων. Ο δεύτερος άξονας περιλαμβάνει σκέψεις χρήσεως όλων των διόδων δικαστικής προστασίας με σκοπό την παρακολούθηση της αποτελεσματικότητας αυτών κυρίως όσων αφορά στην ευθύνη των διαμεσολαβητών. Επιπροσθέτως, γίνονται σκέψεις για την ενίσχυση της ήδη υπάρχουσας διαδικτυακής πλατφόρμας (Pharos) που χρησιμεύει ως τόπος καταγραφής και αναφοράς παραβιάσεων. Ο τρίτος άξονας περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα που αφορούν στην αναθεώρηση της Κοινοτικής Οδηγίας 2001/29/EC καθώς και της Κοινοτικής Οδηγίας, άρθρα 12 εως 15 για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο 2001/31/EC. -Communiqué de presse, ministère de la culture et de la Communication, 11 Mars 2015 (Press release, Ministry of Culture and Communication, 11 March 2015).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ .

 

ΙΙ . ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

7 Ιουνίου 2006 – υπόθεση Tiscali Media / Dargaud Lombard, Lucky Comics (Cour d appel de Paris me chambre, section A Arrêt)

Υπόθεση Tiscali Media / Dargaud Lombard, Lucky Comics (Cour d ’ appel de Paris 4è me chambre, section A Arr ê t, 7 Ιουνίου 2006): Στη γαλλική αυτή υπόθεση καταδικάσθηκε ο φορέας παροχής υπηρεσίας φιλοξενίας Tiscali για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων λόγω παράνομης αναπαραγωγής κινούμενων σχεδίων σε ιστοσελίδα που φιλοξενούσε. Τα στοιχεία του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας που είχε στη διάθεσή του ο φορέας παροχής υπηρεσίας και τα οποία κοινοποίησε στις αρχές ήταν «όνομα: Κινούμενα, επώνυμο: Σχέδια, διεύθυνση: Κ.Σ» και φυσικά δεν επέτρεπαν την ταυτοποίηση του πραγματικού χρήστη. Το δικαστήριο έκρινε συνεπώς ότι τα στοιχεία αυτά έπρεπε να έχουν τραβήξει την προσοχή του φορέα παροχής υπηρεσίας φιλοξενίας, ο οποίος έστω και εξ αμελείας ήταν υπεύθυνος για την προκληθείσα βλάβη στα δικαιώματα της εταιρίας - δικαιούχου των περιουσιακών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί των κινούμενων σχεδίων. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

27 Απριλίου 2007

Στις 27 Απριλίου 2007 εκδόθηκε απόφαση του Εφετείου Παρισιού (Cour d ’ appel de Paris, 13è me chambre, section B Arr ê t du 27 avril 2007) η οποία καταδίκασε κατηγορούμενο για την παράνομη παρουσίαση μουσικών έργων στο κοινό μέσω της διάθεσης τους σε ιστοσελίδα από όπου μπορούσε κάθε χρήστης να τα «τηλεφορτώσει». Στο σκεπτικό της απόφασης κρίθηκε ότι η διεύθυνση IP του κατηγορουμένου δεν αποτελούσε προσωπικό δεδομένο για την επεξεργασία του οποίου θα έπρεπε να έχει ληφθεί άδεια από την γαλλική αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

                                                                                                                                              

Την ίδια άποψη, ότι δηλαδή η διεύθυνση IP δεν αποτελεί προσωπικό δεδομένο για την επεξεργασία του οποίου θα έπρεπε να έχει ληφθεί άδεια από την γαλλική αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων, υιοθέτησε και σε μεταγενέστερη απόφαση του το γαλλικό Εφετείο  με απόφαση που εξέδωσε στις 15 Μαΐου 2007 (Cour d’appel de Paris 13ème chambre, section A Arrêt du 15 mai 2007) όταν κλήθηκε να αποφανθεί επί παρόμοιων πραγματικών περιστατικών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

24 Σεπτεμβρίου 2008

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2008το εφετείο της Bastia (Γαλλία) έκρινε ένοχο για παραβίαση του νόμου προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας τον ιδιοκτήτη ιστοσελίδας ο οποίος έθετε υπέρ συνδέσμους προς ιστοσελίδες οι οποίες επέτρεπαν την παράνομη τηλεφόρτωση αρχείων με προστατευόμενο υλικό. Το Εφετείο απέρριψε τους ισχυρισμούς του εκκαλούντος ότι καλύπτεται από την ασυλία που παρέχει η οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο στους φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών διότι εν προκειμένω λειτούργησε ως εκδότης περιεχομένου και όχι ως απλό φορέας παροχής φιλοξενίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.αναλυτικό ενημερωτικό σημείωμα το οποίο εστάλη από την ΕΠΟΕ προς ΟΠΙ στις 6 Οκτωβρίου 2008 εδώ.

 

12 Ιουλίου 2012

Το Ανώτατο Ακυρωτικό της Γαλλίας, σε μια σημαντική απόφασή του που εκδόθηκε στις 12 Ιουλίου 2012, έκρινε ότι η λειτουργία του ημι-αυτόματου εργαλείου αναζήτησης Google Suggest να κατευθύνει αναζητήσεις των χρηστών του διαδικτύου ως προς τις υπηρεσίες που προσφέρουν παράνομο «κατέβασμα», διευκολύνει την προσβολή πνευματικών ή/και συγγενικών δικαιωμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, το SNEP (Syndicat National des Producteurs de Musique) που είναι το γαλλικό εθνικό συνδικάτο των μουσικών παραγωγών είχε επισημάνει ότι, όταν ένας χρήστης του διαδικτύου εισάγει το όνομα ενός καλλιτέχνη ή ενός άλμπουμ στη Google, το εργαλείο του προγράμματος περιήγησης “Suggest” συστηματικά συνδέει το όνομα που εισήχθη με υπηρεσίες που επιτρέπουν την παράνομη αναπαραγωγή έργων, όπως για παράδειγμα τα συστήματα με τις ονομασίες Torrent, Megaupload ή και Rapidshare. Το Εφετείο, όπως και το πρωτοβάθμιο δικαστήριο κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, είχαν απορρίψει τις προτάσεις του SNEP να διαταχθεί η διαγραφή των όρων Torrent, Megaupload και Rapidshare. Το Εφετείο θεώρησε ότι εφόσον το παράνομο περιεχόμενο δεν ήταν προσβάσιμο στον καθεαυτό τόπο του προγράμματος περιήγησης δεν μπορεί το πρόγραμμα περιήγησης να θεωρηθεί υπεύθυνο για παράνομο downloading από τους χρήστες του διαδικτύου. Το Ανώτατο Ακυρωτικό της Γαλλίας ανέτρεψε την ανωτέρω απόφαση κρίνοντας ότι η συγκεκριμένη λειτουργία του προγράμματος διευκολύνει την παραβίαση των δικαιωμάτων των παραγωγών μουσικής και κατέληξε ότι το αιτούμενο μέτρο, της διαγραφής των όρων Torrent, Megaupload και Rapidshare, ήταν ικανό να εμποδίσει ή να θέσει τέρμα σε αυτές τις παραβιάσεις, ακόμα κι αν ήταν μόνο μερικώς αποτελεσματικό.

Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε ΔΙΜΕΕ 3/2012, σελ. 305

 

21 Ιουνίου 2013

Σε μια πρόσφατη απόφαση με διαδίκους τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης SPPF για το συγγενικό δικαίωμα των παραγωγών φωνογραφημάτων και την εταιρία Youtube, το Εφετείο του Παρισιού, δέχθηκε τη θέση της Youtube, κρίνοντας ότι η εταιρία δεν είχε ως πάροχος φιλοξενίας κανένα καθήκον γενικευμένης επιτήρησης του περιεχομένου που δημοσιεύουν οι χρήστες μέσω των υπηρεσιών της και ότι η απόσυρση περιεχομένου μπορεί να γίνει μόνο μετά από κατάλληλη ειδοποίηση από τον δικαιούχο προστασίας προς τον πάροχο, ακόμα και αν το επίμαχο περιεχόμενο έχει ήδη κατά το παρελθόν αποτελέσει αντικείμενο αντιδικίας.
Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε εδώ.

 

21 Ιουνίου 2013-   SPPF κατά YouTube

Το Εφετείο του Παρισιού  αποδέχθηκε τη θέση που είχε υιοθετήσει το Γαλλικό Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο σε τρεις αποφάσεις του σχετικά με τη Google (French Supreme Court, 12 July 2012, no . 11-13.666, 11-15.165/11-15.188, 11-13.669) και αποφάσισε ότι οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs) δεν είναι υποχρεωμένοι να εμποδίσουν την επανεμφάνιση περιεχομένου, το οποίο ήδη έχουν αποσύρει (την συχνά επονομαζόμενη πολιτική “ notice and take down ”), εκτός και αν έχουν επισήμως ειδοποιηθεί από τους δικαιούχους.

 Ο γαλλικός Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης SPPF (Société des Producteurs de Phonogrammes en France), ο οποίος διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα παραγωγών φωνογραφημάτων και βιντεογραφημάτων, το Μάιο του 2008 είχε ειδοποιήσει το YouTube ότι πολλά από τα έργα που άνηκαν στο ρεπερτόριό του ήταν διαθέσιμα στο YouTube χωρίς την συναίνεση των δικαιούχων. Το YouTube απομάκρυνε τα επίμαχα βίντεο εμποδίζοντας την πρόσβαση σε αυτά. Αρκετούς μήνες μετά η SPPF παρατήρησε ότι πολλά από τα προηγουμένως ‘μπλοκαρισμένα’ βίντεο είχαν επανεμφανιστεί στο YouTube . Ο SPPF μήνυσε το YouTube αξιώνοντας αποζημίωση και το οριστικό μπλοκάρισμα των επίμαχων βίντεο από το YouTube για τα επόμενα 10 έτη.

Πρωτοδίκως το Πρωτοδικείο του Παρισιού δικαίωσε το YouTube με το αιτιολογικό ότι ως πάροχος διαδικτυακών υπηρεσιών το YouTube δεν έφερε ευθύνη για την επανεμφάνιση του επίμαχου υλικού στην ιστοσελίδα της. Ο SPPF εφεσίβαλε την απόφαση με το αιτιολογικό ότι το YouTube επέδειξε αμέλεια, ενώ όφειλε και μπορούσε να εμποδίσει την επανεμφάνιση με τη χρήση της τεχνολογίας “ Content ID ” την οποία το YouTube διαθέτει.

Το Εφετείο επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση σημειώνοντας ότι, σύμφωνα με την Οδηγία 2000/31/ΕΚ για το ηλεκτρονικό εμπόριο και τον εφαρμοστικό της Οδηγίας γαλλικό νόμο  (Νόμος 2004-575 της 21ης  Ιουνίου 2004), μόνο οι δικαστικές αρχές μπορούν να απαιτήσουν από τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών να παρακολουθούν τα περιεχόμενα που φιλοξενούν, εφόσον η φιλοξενία είναι προσωρινή και περιορισμένη (άρθρα 6- I -7 του ν. 2004-575 και 47 της άνω Οδηγίας). Οι πάροχοι υποχρεούνται μεν να αποσύρουν το περιεχόμενο που φιλοξενούν, όταν λάβουν σχετική ειδοποίηση αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν υποχρέωση γενικής παρακολούθησης του περιεχομένου που φιλοξενούν, κάτι που εξάλλου θα ερχόταν και σε αντίθεση με τα όσα υπαγορεύει η άνω Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ: εδώ και εδώ

28 Νοεμβρίου 2013

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Παρισίου διέταξε το μπλοκάρισμα παρανόμων υπηρεσιών streaming όπως του Allostreaming, Alloshare και Allomovies. Σε αυτήν την υπόθεση, η βιομηχανία του γαλλικού κινηματογράφου κινήθηκε μαζικά κατά παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου. Το Δικαστήριο διέταξε μια σειρά παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου να εφαρμόσουν ό,τι αποτελεσματικό μέτρο χρειάζεται, συμπεριλαμβανομένου και του μπλοκαρίσματος ιστοσελίδων, προκειμένου να εμποδίσουν την πρόσβαση σε παράνομες υπηρεσίες τηλεφόρτωσης. Διέταξε επίσης τις μηχανές αναζήτησης Google, Microsoft, Yahoo, Orange να αφαιρέσουν όλα εκείνα τα αποτελέσματα αναζήτησης που αναφέρονται σε ιστοσελίδες με περιεχόμενο που προσβάλει την πνευματική ιδιοκτησία τρίτων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

Ιούνιος 2014

Όσον αφορά την ευθύνη των παρόχων υπηρεσιών, η απόφαση ορίζει τα εξής: Σύμφωνα με τα εδάφια 2 και 3 του Ι του άρθρου 6 του αναφερόμενου νόμου, αποκλείεται η αστική και ποινική ευθύνη παρόχων υπηρεσιών σε δύο περιπτώσεις: στην περίπτωση έλλειψης γνώσης του αμφισβητούμενου περιεχομένου και στην περίπτωση ανάκλησης αυτού. Οι διατάξεις αυτές δεν δημιουργούν ευθύνη για τους παρόχους που φιλοξενούν το αμφισβητούμενο περιεχόμενο με μοναδική αιτιολογία ότι δεν κατήργησαν περιεχόμενο που αναφέρθηκε ως παράνομο από κάποιον τρίτο. Αντίθετα, για να προκύψει ευθύνη των παρόχων, θα πρέπει επιπλέον ο παράνομος χαρακτήρας του εν θέματι περιεχομένου να ήταν προφανής ή να υπήρχε σχετική δικαστική εντολή για κατάργηση. Με βάση τα ως άνω, οι διατάξεις 2 και 3 του Ι του άρθρου 6 αντλούν όλες τις συνέπειες εφαρμογής τους από τις ακριβείς διατάξεις του άρθρου 14 της Οδηγίας ΕΚ 2000/31 / ΕΚ του Συμβουλίου της 8ης Ιουνίου 2000, σχετικά με το ηλεκτρονικό εμπόριο, και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .

 

Ιανουάριος 2015 - υπόθεση Pirate Bay

Η Γαλλία είναι μια από τις τελευταίες χώρες που διέταξαν τη διακοπή παροχής πρόσβασης σε μια ιστοσελίδα βάσει απόφασης δικαστηρίου του Παρισιού. Η απόφαση εκδόθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2014 μετά από 10 μήνες ακρόασης της υπόθεσης που ξεκίνησε με αίτημα του οργανισμού συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων παραγωγών δίσκων SCPP. Η απόφαση διατάσσει 4 γαλλικούς ISPs (Orange, Bouygues Telecom, Free and SFR) να παρεμποδίσουν την πρόσβαση στην ιστοσελίδα The Pirate Bay και σε άλλες ιστοσελίδες «mirror» ή «proxies» (72 domain names συνολικά). Η απόφαση βασίζεται στο άρθρο του γαλλικού κώδικα πνευματικής ιδιοκτησίας L. 336-2 of the French Intellectual Property Code που προβλέπει ότι οι δικαιούχοι μπορούν να αιτηθούν στο δικαστήριο να διατάξει κάθε αναγκαίο μέτρο για την παύση των προσβολών των δικαιωμάτων τους. Στις 28 Νοεμβρίου 2013 είχαν ξανά διαταχθεί ISPs να διακόψουν την παροχή πρόσβασης σε ιστοσελίδες που μετέδιδαν με την τεχνική του streaming οπτικοακουστικά έργα (υπόθεση “Allostreaming”).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Με τροποποίηση του γερμανικού νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία το 2009 ενσωματώθηκε το δικαίωμα πληροφόρησης που προβλέπει η Οδηγία 2004/48 για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας. Βάσει της γερμανικής ρύθμισης (αρ. 101 παρ. 9 γερμανικού νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία) όταν οι αναγκαίες πληροφορίες για την προσβολή του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας ή του συγγενικού μπορούν να ληφθούν μόνο μέσω χορήγησης δεδομένων κίνησης (IP address) απαιτείται προηγουμένως δικαστική εντολή κατόπιν αιτήσεως του θιγόμενου. Τα έξοδα έκδοσης της εντολής τα επιβαρύνεται ο θιγόμενος. Η απόφαση για την αποδοχή ή απόρριψη της αίτησης εκδίδεται εντός δύο εβδομάδων. Προβλέπεται ένδικο μέσο κατά της σχετικής απόφασης ενώ δεν θίγονται οι προβλέψεις της γερμανικής νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Γερμανικό δικαστήριο δέχθηκε αίτημα ασφαλιστικών μέτρων κατά της εταιρείας CB3ROB η οποία συνδέει στο διαδίκτυο (bandwidth provider) την δημοφιλή ιστοσελίδα διαμοιρασμού αρχείων Pirate Bay. Βάσει τον ασφαλιστικών μέτρων τέθηκε η ιστοσελίδα προσωρινά εκτός λειτουργίας. Το δικαστήριο του Αμβούργου διέταξε τη διακοπή των υπηρεσιών του Pirate Bay επειδή μέσω της ιστοσελίδας δημοσιεύονταν ταινίες της Walt Disney Studios. Αν η εταιρεία CB3ROB δεν συμβιβαστεί με τους όρους του δικαστηρίου, ενδέχεται να επιβληθεί στον πρόεδρο της εταιρείας πρόστιμο ύψους €250.000 και διετή φυλάκιση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.   

  

27 Απριλίου 2010

Μια απόφαση του Πρωτοδικείου του Ντίσελντορφ στις 27 Απριλίου 2010 σχετικά με την ευθύνη ενός φορέα παροχής φιλοξενίας σε περίπτωση προσβολής του δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας έχει τραβήξει την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Εν προκειμένω ο ενάγων, μια γερμανική εταιρία διανομής, αιτήθηκε αρχικά να λάβει προσωρινή διαταγή προκειμένου να διακοπεί μέσω των υπηρεσιών του παρόχου η διανομή ταινιών για τις οποίες είχε η αιτούσα εταιρία είχε αποκλειστικό δικαίωμα διανομής. Το Δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα διατάζοντας τον πάροχο να μπλοκάρει τη διανομή των ταινιών μέσω των διακομιστών (servers) του. Ο καθού πάροχος άσκησε έφεση κατά της απόφασης αυτής. Το Πρωτοδικείο δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό έκρινε δυσανάλογη την υποχρέωση που επιβλήθηκε σε βάρος του παρόχου καθώς τον ανάγκαζε σε προαιρετικό έλεγχο του περιεχομένου που ανεβάζουν στους διακομιστές του οι χρήστες των υπηρεσιών του. Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι υπηρεσίες του παρόχου χρησιμοποιούνταν για νόμιμους σκοπούς στην πλειοψηφία τους και απέρριψε αίτημα του εφεσίβλητου να χρησιμοποιείται ένα φίλτρο με λέξεις για την ταυτοποίηση του παράνομου περιεχομένου. Το τελευταίο κρίθηκε ότι δεν ήταν ασφαλές και πρακτικό και ότι η χρήση του υπερέβαινε την ευθύνη που αναγνωρίζει ο νόμος στους παρόχους για το περιεχόμενο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

    

10 Σεπτεμβρίου 2002

Στις 10 Σεπτεμβρίου εκδόθηκε απόφαση γερμανικού δικαστηρίου βάσει της οποίας η μηχανή αναζήτησης του διαδικτύου Newsclub καταδικάσθηκε για προσβολή δικαιωμάτων που απορρέουν από την Οδηγία για την προστασία των βάσεων δεδομένων επειδή αναπαρήγαγε με απευθείας συνδέσμους (linking) τις ειδήσεις της εφημερίδας mainpost.

  

22 Φεβρουαρίου 2012

Το εφετείο του Αμβούργου αποφάσισε στο πλαίσιο απόφασης που εξέδωσε στις 22 Φεβρουαρίου 2012 για την υπόθεση Roche Lexicon, ότι τα αντίγραφα RAM που δημιουργούνται κατά τη διαδικασία της αναπαραγωγής έργων μέσω υπερσυνδέσμων τύπου framing προσβάλλουν την εξουσία αναπαραγωγής του δημιουργού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: Oberlandesgericht Hamburg, Urteil vom, February  22, 2001, 3 U 247/00 μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “ The Impact of the Internet on Intellectual Property Law ”, διαθέσιμη εδώ.

  

14 Μαΐου 2012

Το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό στην υπ’ αριθμόν VI ZR 269/12 απόφασή του έκρινε ότι η Google ευθύνεται για μηνύματα τα οποία η λειτουργία autocomplete της μηχανής αναζήτησής της ολοκληρώνει αυτόματα συνδυάζοντας διάφορα αιτήματα χρηστών διότι έχει τον έλεγχο επί των τεχνικών μέσων και της λειτουργίας τους. Διευκρίνισε όμως ότι ευθύνεται για ψευδή πληροφόρηση και λοιπές παραβιάσεις από την στιγμή που λάβει ειδοποίηση για τα μηνύματα αυτά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

14 Σεπτεμβρίου 2012

Το Ανώτατο Περιφερειακό Δικαστήριο της Κολωνίας έκρινε ότι όποιος παρέχει σύνδεσμο τύπου frame προς ιστοσελίδα τρίτου, εμφανίζοντας το περιεχόμενό της με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας έτερου χρήστη μόνον υπό συγκεκριμένες περιστάσεις. O σύνδεσμος τύπου frame παρουσιάζει σε μια ιστοσελίδα το περιεχόμενο άλλης ιστοσελίδας σε πλαίσιο έτσι ώστε να διακρίνεται ότι είναι «ξένο» περιεχόμενο. Στην προκείμενη υπόθεση ο εναγόμενος συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα συνεργασίας με την Amazon και παρείχε σύνδεσμο προς την ιστοσελίδα της εταιρίας Amazon στην ιστοσελίδα του. Ο σύνδεσμος ήταν πλαισιωμένος στην ιστοσελίδα του και επέτρεπε στους επισκέπτες τους να κάνουν παραγγελίες μέσα από αυτό το πλαίσιο χωρίς να εγκαταλείπουν την ιστοσελίδα του εναγόμενου. Σύμφωνα με τις κατηγορίες του ενάγοντος δημιουργού, στην ιστοσελίδα της Amazon είχε παρανόμως αναπαραχθεί φωτογραφία που είχε τραβήξει. Όταν ο ενάγον δημιουργός ζήτησε από τον εναγόμενο ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας με το σύνδεσμο προς την Amazon να διακόψει την παροχή πρόσβασης προς την ιστοσελίδα της Amazon και την επίμαχη φωτογραφία, o εναγόμενος αρνήθηκε να το κάνει. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο εναγόμενος δεν είχε ευθύνη για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας γιατί τεχνικά δεν καθιστούσε ο ίδιος το περιεχόμενο προσιτό στο κοινό και δεν μπορούσε να θεμελιωθεί πρόθεση του να διαπράξει το έγκλημα της προσβολής πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

15 Νοεμβρίου 2012

Με απόφαση του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου κρίθηκε το ζήτημα της ευθύνης της γονεϊκής εποπτείας επί παιδιών τα οποία προσβάλουν με τις ενέργειες τους στο διαδίκτυο τα δικαιώματα τρίτων. Με βάση την απόφαση, για τον μέσο γονέα η υποχρέωση εποπτείας των παιδιών του για παρόμοιες ενέργειες εξαντλείται στο να υπενθυμίζουν στα παιδιά τους ότι δεν πρέπει να προβαίνουν σε παράνομες ενέργειες και μόνο αν επιδείξουν παραβατική συμπεριφορά υποχρεούνται οι γονείς να τα ελέγχουν στενότερα. Οι συγκεκριμένες ενέργειες των γονέων στο πλαίσιο άσκησης της γονεϊκής εποπτείας για τη χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά, εξαρτώνται από τις ιδιαίτερες περιστάσεις της κάθε περίπτωσης, όπως η ηλικία του παιδιού, η ατομική του ωριμότητα, η πιθανότητα πρόσκλησης ζημίας, το ενδεχόμενο ύψος της ζημίας, και πολλούς άλλους παράγοντες. Ένα βασικό σημείο στην αντιμετώπιση των παραβάσεων στο διαδίκτυο είναι η απουσία προκαθορισμένων προτύπων συμπεριφοράς. Οι παραδοσιακές απαιτήσεις της γονεϊκής εποπτείας δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σε περιπτώσεις που αφορούν τη συμπεριφορά του παιδιού σε σχέση με τη χρήση του διαδικτύου. Οι πρίζες, τα φαρμακευτικά προϊόντα και τα μαχαίρια διαφέρουν από τον κυβερνοχώρο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

24 Ιανουαρίου 2013

Με απόφαση του το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο αναγνώρισε δικαίωμα αποζημίωσης σε χρήστη του διαδικτύου λόγω διακοπής της σύνδεσής του για τρεις μήνες που οφειλόταν σε σφάλμα του παρόχου .Ο ενάγων είχε συνάψει με την εναγόμενη εταιρία παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών (εφεξής «πάροχος») μια σύμβαση για παροχή σύνδεσης DSL που περιλάμβανε χρήση τηλεφώνου και φαξ (τηλεφωνία και τηλεομοιοτυπία μέσω διαδικτύου – Voice and Fax over IP). Εξαιτίας ενός λάθους του παρόχου, ο ενάγων δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη σύνδεσή του για το διάστημα από 15.12.2008 και για τους επόμενους τρεις μήνες. Ύστερα από μια σειρά αποτυχημένων οχλήσεων, ο ενάγων κατήγγειλε τη σύμβασή του με τον πάροχο και απευθύνθηκε σε έναν δεύτερο πάροχο, ο οποίος ενεργοποίησε τη σύνδεση του ενάγοντος στις 16.02.2009. Για τους λόγους αυτούς ο ενάγων ζήτησε από τον πρώτο πάροχο τις πρόσθετες δαπάνες που προέκυψαν από την αλλαγή παρόχου (427,50 €) και από τη χρήση κινητού τηλεφώνου στο διάστημα 15.12.2008 - 16.02.2009 (30 €), καθώς και αποζημίωση για τη στέρηση δυνατότητας χρήσης της σύνδεσης DSL (για σταθερό τηλέφωνο, φαξ και διαδίκτυο) κατά το ίδιο διάστημα (50 € ημερησίως, ήτοι συνολικά 3.150 €). Το Πρωτοδικείο και το Εφετείο επιδίκασαν υπέρ του ενάγοντος μόνο το ποσό των πρόσθετων δαπανών λόγω αλλαγής παρόχου και χρήσης κινητού τηλεφώνου (συνολικά 457,50 €). Ακολούθως, ο ενάγων ζήτησε από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο (εφεξής «Γερμανικό Ακυρωτικό») να αναγνωριστεί και το δικαίωμα του για αποζημίωση λόγω στέρησης της δυνατότητας χρήσης της σύνδεσης DSL (για σταθερό τηλέφωνο, φαξ και διαδίκτυο). Το Δικαστήριο δέχθηκε το αίτημα του ως προς τη χρήση του διαδικτύου με το αιτιολογικό ότι: «Η χρηστικότητα του Διαδικτύου είναι ένα οικονομικό αγαθό, η διαρκής διαθεσιμότητα του οποίου είναι ζωτικής σημασίας και στον ιδιωτικό τομέα. Το Διαδίκτυο καθιστά διαθέσιμες σε παγκόσμια κλίμακα εκτενείς πληροφορίες σε μορφή κειμένου, εικόνας, βίντεο και αρχεία ήχου. Μέσω αυτού καλύπτονται θεματικά όλοι οι τομείς δραστηριότητας και ικανοποιούνται ποικίλες ποιοτικές απαιτήσεις. Έτσι, καθίστανται διαθέσιμα τόσο αρχεία με ελαφρά ψυχαγωγία όσο και πληροφορίες σχετικά με ζητήματα της καθημερινής ζωής, καθώς και υψηλού επιπέδου επιστημονικά θέματα. Λόγω της εύκολης διαθεσιμότητας των πληροφοριών, το Διαδίκτυο αντικαθιστά όλο και περισσότερα εναλλακτικά μέσα, όπως π.χ. λεξικά, περιοδικά ή τηλεόραση. Επιπρόσθετα, επιτρέπει την παγκόσμια ανταλλαγή μεταξύ των χρηστών του, π.χ. μέσω e-mails, fora, blogs και κοινωνικά δίκτυα. Επιπλέον, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για τη σύναψη συμβάσεων, για διεκπεραίωση συναλλαγών και για παροχή δημόσιων υπηρεσιών. Η πλειοψηφία των κατοίκων της Γερμανίας χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο καθημερινά. Για το λόγο αυτό έχει εξελιχθεί σε μέσο που έχει συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση του τρόπου ζωής ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, του οποίου η απώλεια γίνεται σημαντικά αισθητή στην καθημερινή ζωή».

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Οι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί RTL και SAT .1 κινήθηκαν δικαστικά εναντίον δύο διαδικτυακών πλατφόρμων εγγραφής βίντεο (video recording platforms), των Shift . Tv και Safe . tv κατηγορώντας τους ότι πρόσβαλαν το δικαίωμα της μετάδοσης και αναμετάδοσης των έργων τους σύμφωνα με τον γερμανικό νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και αξιώνοντας την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστησαν. Οι πλατφόρμες αυτές έδιναν τη δυνατότητα στους χρήστες να εγγράφουν ταυτόχρονα διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές για να τις παρακολουθήσουν είτε απευθείας στον υπολογιστή είτε σε μεταγενέστερο χρόνο ‘κατεβάζοντάς’ τες.

Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο συμφώνησε με το Εφετείο ως προς το ότι η προσφορά διαδικτυακών εγγραφέων βίντεο γενικά στοιχειοθετεί προσβολή του δικαιώματος αναμετάδοσης αλλά επεσήμανε ότι στην υπό κρίση περίπτωση πρέπει να εξετασθεί αν οι διαχειριστές αυτών μπορούν να υποστηρίξουν βάσιμα ότι οι τηλεοπτικοί οργανισμοί οφείλουν να τους παρέχουν άδεια για αυτή τη χρήση. Ακολούθως το Ακυρωτικό αναίρεσε την απόφαση και την ανέπεμψε στο Εφετείο προκειμένου αυτό να εξετάσει το κατά πόσο ευσταθούν τα επιχειρήματα των εναγομένων ότι στην υπό κρίση περίπτωση οι άνω ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί ήταν βάσει του γερμανικού νόμου υποχρεωμένοι να δώσουν άδεια στις άνω πλατφόρμες για μία τέτοια χρήση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Αύγουστος 2013- υπόθεση GEMA v . Rapidshare (Federal Court of Justice, Urt v, August 15 2013 – I ZR 80/12 – Rapidshare)

Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο με απόφαση της 15ης Αυγούστου 2013 έκρινε ότι ο πάροχος υπηρεσιών φιλοξενίας αρχείων στο διαδίκτυο (file - hosting services ή one - click hosting provider) υποχρεούται σε ενδελεχή περιοδικό έλεγχο των συλλογών συνδέσμων (links), οι οποίες παραπέμπουν στην υπηρεσία του, όταν –συνεπεία του επιχειρηματικού μοντέλου λειτουργίας του- ο πάροχος ωφελείται από προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας που πραγματοποιούν οι χρήστες του.

Η εναγόμενη Rapidshare διαθέτει αποθηκευτικό χώρο στο διαδίκτυο. Οι χρήστες της μπορούν να ‘ανεβάζουν’ αρχεία τους στην ιστοσελίδα www.rapidshare.com και με τη σειρά της η Rapishare στέλνει στους χρήστες της ένα σύνδεσμο (link), μέσω του οποίου οι χρήστες της μπορούν να ανακαλέσουν το αρχείο τους. Η εναγομένη δεν γνωρίζει ούτε το περιεχόμενο των αρχείων αυτών, ούτε διατηρεί κατάλογο περιεχομένων. Ειδικές όμως μηχανές αναζήτησης (search engines) καθιστούν εφικτή την αναζήτηση των αρχείων από τους χρήστες στους server της Rapidshare, οι οποίοι μπορούν να κατεβάζουν αρχεία άλλων χρηστών.

Ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης GEMA, ο οποίος εκπροσωπεί συνθέτες και στιχουργούς στην Γερμανία, ενήγε την ιδιοκτήτρια εταιρία της ιστοσελίδας www.rapidshare.com, ισχυριζόμενη ότι στοιχειοθετείται προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας, διότι 4.815 μουσικά έργα του ρεπερτορίου της κατέστησαν προσιτά στο κοινό μέσω της ιστοσελίδας χωρίς προηγουμένως να έχει ληφθεί άδεια από τη GEMA .

Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο με προγενέστερη απόφασή του (Federal Court of Justice, Urt v, July 12 2012 – I ZR 18/11, MMR 2013, 185 – Alone in the Dark) είχε ήδη κρίνει ότι ο πάροχος τέτοιων υπηρεσιών ευθύνεται για τις προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας των χρηστών του, εφόσον –μετά από απόδειξη καταφανούς τέτοιας προσβολής- αμελεί την υποχρέωση ελέγχου των χρηστών του και εξ αυτού του λόγου επέρχονται ομοειδείς προσβολές.  Για να διαπιστωθεί η υποχρέωση ελέγχου κριτήριο είναι το να διαπιστώνεται ότι το επιχειρηματικό μοντέλο της εναγομένης δεν είναι εξ υπαρχής προσανατολισμένο σε προσβολές αλλά παρέχει τη δυνατότητα πλείστων όσων νομίμων χρήσεων. Στην περίπτωση του Rapishare το Ακυρωτικό κατέστησε σαφές ότι η εναγομένη μέσω των πράξεών της ενίσχυσε τον κίνδυνο προσβολών. Ως προς το επιχειρηματικό μοντέλο που ακολουθεί η Rapidshare διαπιστώθηκε από το Ακυρωτικό ότι, σε αντιδιαστολή με άλλες υπηρεσίες που εμπίπτουν στην έννοια του “ Cloud Computing ”, η εναγόμενη δεν αξιώνει αμοιβή για την διάθεση του αποθηκευτικού χώρου και τα κέρδη της προκύπτουν από την αγορά εκ μέρους των χρηστών των λεγομένων Premium λογαριασμών (premium accounts) οι οποίοι προβαίνουν στη συνέχεια μέσω αυτών των λογαριασμών σε μαζικά ‘κατεβάσματα’ (‘ downloads ’). Τα κατεβάσματα αυτά ελκύουν τους χρήστες, καθότι περιέχουν προστατευόμενα με πνευματικά δικαιώματα τρίτων αρχεία, που οι χρήστες δεν θα μπορούσαν να ‘κατεβάσουν’ αλλιώς, γιατί απουσιάζει η συναίνεση του δικαιούχου.  Αυτή η ελκυστικότητα για τέτοια παράνομα ‘κατεβάσματα’ ενισχύεται από τη δυνατότητα της ανώνυμης χρήσης του Rapidshare από τους χρήστες του.  Η Rapidshare υπολογίζει τα ‘ανεβάσματα’ που προσβάλουν πνευματική ιδιοκτησία τρίτων σε 5-6% των συνολικών ‘ανεβασμάτων’ στον server της, το οποίο όμως μεταφράζεται σε 500.000 δεδομένα, δηλ. περίπου 30.000 καθημερινές προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Το Ακυρωτικό έκρινε ότι εφόσον η Rapidshare έχει ειδοποιηθεί από τη GEMA για συγκεκριμένες προσβολές, δεν υποχρεούται απλώς και μόνο να διακόψει την πρόσβαση στα συγκεκριμένα αρχεία που περιέχουν τα μουσικά έργα αλλά και να ελέγχει όλες τις συναφείς συλλογές συνδέσμων (links) για την ύπαρξη σε αυτούς αυτών των αρχείων. Η εναγομένη οφείλει να ελέγχει τις μηχανές αναζήτησης (Google, Facebook, Twitter) με κατάλληλους τρόπους (πχ web crawlers), ώστε να διαπιστώνει, αν υπάρχουν και άλλοι σύνδεσμοι που οδηγούν στα αρχεία αυτά, που βρίσκονται αποθηκευμένα στον server της.  Οι άνω υποχρεώσεις ελέγχουν υφίστανται για κάθε έργο, για το οποίο ενημερώθηκε από τους δικαιούχους ότι προσβάλλεται. Οι υποχρεώσεις ελέγχου δεν ατονούν εκ του γεγονότος ότι υπάρχει μεγάλος όγκος προσβαλλόμενων έργων (4.800), διότι η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας από προσβολές τρίτων δεν πρέπει να αποδυναμώνεται εκ του γεγονότος ότι ένα καθ’ εαυτόν σύννομο επιχειρηματικό μοντέλο μπορεί να οδηγεί σε προσβολές.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

German Court – Google & Youtube

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Αμβούργου (-Hanseatic Higher Regional Court-OLG Hamburg) έκρινε σε υπόθεση γνωστού μουσικού παραγωγού και κατόχου δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, ότι οι πάροχοι υπηρεσιών όπως το You Tube και η Google κατά παράβαση των καθηκόντων επιμελείας τους είναι υπεύθυνοι για την παράνομη μεταφόρτωση κάποιων μουσικών κομματιών στον ιστότοπό τους. Παρόλο που στα πλαίσια της επιμέλειας που πρέπει να καταδεικνύεται από την πλευρά των παρόχων δεν εντάσσεται ο έλεγχος και η παρακολούθηση δεδομένων που λαμβάνονται και αποθηκεύονται στις πλατφόρμες τους, το δικαστήριο διέταξε τους παρόχους σε παράδοση λίστας με προσωπικά στοιχεία όσων μεταφορτώνουν περιεχόμενο με παράνομο υλικό, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε παροχή ονομάτων και διευθύνσεων παραβατών στο μέλλον.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Νοέμβριος 2015

Στις 26 Νοεμβρίου του 2015, το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο σε μία απόφαση που παρουσιάζει τεράστιο νομικό ενδιαφέρον έκρινε ότι οι πάροχοι πρόσβασης στο Internet (IAP) μπορεί να θεωρηθούν υπεύθυνοι για παραβιάσεις δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε ιστοσελίδες τρίτων και επομένως να υποχρεωθούν σε αποκλεισμό της πρόσβασης σε αυτές τις ιστοσελίδες. Κάτι τέτοιο ωστόσο, μπορεί να επιτραπεί μόνο στην περίπτωση που οι δικαιούχοι έχουν εξαντλήσει κάθε εύλογο μέτρο εντοπισμού και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους από τον διαχειριστή της σελίδας και τον πάροχο της υπηρεσίας. Σύμφωνα με το Γερμανικό Δικαστήριο Bundesgerichtshof (BGH), παρόλο που ο Γερμανικός νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας δεν προβλέπει ρητά τέτοια υποχρέωση μπλοκαρίσματος/αποκλεισμού, αυτός θα πρέπει να ερμηνεύεται με βάση το άρθρο 8 (3) της Οδηγίας 2001/29 και επομένως να προβλέπει δυνατότητα αποκλεισμού της πρόσβασης από τους παρόχους. Το Δικαστήριο σημείωσε περαιτέρω ότι ο περιορισμός από τη μια των δικαιωμάτων λειτουργικής ελευθερίας των παρόχων πρόσβασης στο διαδίκτυο και από την άλλη των δικαιωμάτων ελευθερίας της πληροφορίας και ενημέρωσης στο διαδίκτυο των χρηστών είναι εύλογος όταν η μπλοκαρισμένη ιστοσελίδα παρέχει πρόσβαση μόνο σε παράνομο/παραβατικό περιεχόμενο ή όταν το παράνομο περιεχόμενο της σελίδας αποτελεί το σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό του υλικού που φιλοξενείται στη σελίδα συνολικά. Τέλος, ουσιώδους σημασίας για την εφαρμογή αυτής της δυνατότητας αποκλεισμού πρόσβασης στις σελίδες παραβατικού περιεχόμενου κρίνεται η λήψη κάθε εύλογου και δυνατού μέσου εντοπισμού των ατόμων εκείνων που θεωρούνται πρωταρχικά υπεύθυνοι. Τα μέτρα θα πρέπει να φτάνουν μέχρι την διεξαγωγή ερευνών με τη βοήθεια επαγγελματία ερευνητή ή ακόμη και την εμπλοκή κυβερνητικών αρχών ερευνών. Με βάση τα ως άνω, η απόφαση φαίνεται να ενισχύει την θέση των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας, επιτρέποντάς τους να στραφούν και κατά των παρόχων πρόσβασης στο διαδίκτυο. Ωστόσο, το μέτρο αυτό προβλέπεται μόνο ως ultima ratio.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Ιανουάριος 2016 - Gesellschaft für musikalische Aufführungs- und mechanische Vervielfältigungsrechte (GEMA) v. YouTube

Το Ανώτερο Περιφερειακό Δικαστηρίου του Μονάχου (OLG) εξέδωσε απόφαση σύμφωνα με την οποία το YouTube και οι υπηρεσίες του δεν μπορούν να κληθούν να λογοδοτήσουν για τυχόν παραβιάσεις πνευματικής ιδιοκτησίας. Αντίθετα, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ευθύνη αφορά αποκλειστικά τους χρήστες που ανεβάζουν το περιεχόμενο. Με βάση αυτή την απόφαση, το YouTube δεν μπορεί να θεωρείται υπεύθυνο όταν ανεβαίνει στην πλατφόρμα του παράνομο περιεχόμενο, σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας. Η υπόθεση αφορά αίτημα της Γερμανικής εταιρίας συλλογικής διαχείρισης GEMΑ προς αποζημίωση των μουσικών δημιουργών για τη χρήση των έργων τους στην πλατφόρμα του YouTube. To Δικαστήριο απεφάνθη ότι σελίδες, όπως το YouTube, φέρουν ευθύνη για τυχόν βίντεο που παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, μόνο στις περιπτώσεις που τα βίντεο αυτά έχουν ήδη επισημανθεί στους διαχειριστές της σελίδας ως παράνομα. Ο Thomas Theune, διευθυντής στην ενάγουσα GEMA, σημείωσε ότι «Κατά τη γνώμη μας, το YouTube εκμεταλλεύεται εμπορικά τα έργα που καθίστανται προσβάσιμα στην πλατφόρμα του. Αυτού του είδους η εκμετάλλευση θα έπρεπε να υπόκειται σε τέλη αδείας. Το YouTube δεν είναι μόνο πάροχος τεχνικής υπηρεσίας, αλλά λειτουργεί και ως μουσική υπηρεσία. Επομένως, θα πρέπει, όπως κάθε άλλη μουσική υπηρεσία, να λαμβάνει τις σχετικές άδειες και να μην μετατοπίζει την ευθύνη στους χρήστες». Η εν θέματι απόφαση είναι ακόμα ανοικτή προς έφεση που όπως όλα δείχνουν θα ασκηθεί.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΔΑΝΙΑ

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

5 Ιουλίου 2002

H χρήση υπερσυνδέσμων τύπου deep links προκειμένου να προβληθούν σελίδες από βάσεις δεδομένων που βρίσκονται σε άλλες ιστοσελίδες ισοδυναμεί με προσβολή των δικαιωμάτων επί της βάσης δεδομένων. Αυτό απεφάνθη δανέζικο δικαστήριο επί της υπόθεσης Danish Newspaper Publishers' Association v. Newsbooster.com ApS, το οποίο εξέδωσε διαταγή με την οποία απαγορεύθηκε στην ιστοσελίδα Newsbooster.com να παρέχει στους συνδρομητές της υπηρεσίες, οι οποίες τους έδιναν τη δυνατότητα βάσει λέξεων κλειδιών να συγκεντρώνουν στην ιστοσελίδα Newsbooster.com νέα από άλλες ιστοσελίδες. Στους κατηγορούμενους απαγορεύθηκε να παρέχουν δυνατότητες αναζήτησης με την τεχνική του deep linking, να αναπαράγουν τους τίτλους ειδήσεων άλλων ιστοσελίδων και να διανέμουν ηλεκτρονικά ενημερωτικά δελτία με υπερσυνδέσμους τύπου deep linking.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: Danish Newspaper Publishers' Association v. Newsbooster.com ApS, Denmark Bailiff's Court, July 5, 2002 μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “The Impact of the Internet on Intellectual Property Law”, διαθέσιμη εδώ.

 

Οκτώβριος 2006 – υπόθεση allofmp3.com

Yπόθεση allofmp3.com: Στη Δανία τον Οκτώβριο 2006 το Πρωτοβάθμιο δικαστήριο στη Κοπεγχάγη εξέδωσε απόφαση με την οποία διατάσσεται ο πάροχος δικτύου Tele2 να αποκλείσει στους συνδρομητές του την πρόσβαση στο παράνομο ρωσικό μουσικό επιγραμμικό κατάστημα (online music store) allofmp3.com. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΕΛΒΕΤΙΑ

Ι. ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Φεβρουάριος 2013

Την 1η Φεβρουαρίου 2013 με τη συνεργασία του Ελβετικού Συλλόγου Διαδικτυακής Βιομηχανίας (Swiss Internet Industry Association - SIMSA) υιοθετήθηκε από τους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου στην Ελβετία ένας νέος κώδικας Δεοντολογίας, με στόχο να αποσαφηνίσει τον ρόλο των ISPs στην παράνομη διακίνηση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ο ελβετικός νόμος δεν παρέχει συγκεκριμένες διατάξεις για την αστική και ποινική ευθύνη των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου (ISPs) και όταν υποθέσεις διαδικτυακής προσβολής πνευματικής ιδιοκτησίας έρχονται ενώπιον των ελβετικών δικαστηρίων, επιλύονται βάσει των γενικών κανόνων του Αστικού Κώδικα περί προστασίας δικαιωμάτων προσωπικότητας.

Ως εκ τούτου η υιοθέτηση ενός Κώδικα Δεοντολογίας επί αυτών των ζητημάτων, αν και δεν αποτελεί νομικώς δεσμευτικό κείμενο, παρόλαυτά κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, διότι θέτει ένα πλαίσιο λειτουργίας των ISPs, το οποίο τους «αυτοδεσμεύει» και επιφέρει μια σχετική ασφάλεια δικαίου. Ο Κώδικας αναφέρεται μεταξύ άλλων σε διαδικασίες παρόμοιες με αυτές που ισχύουν στην Ε.Ε., της οποίας μέλος δεν είναι η Ελβετία, όπως τη διαδικασία ‘ notice and take down ’.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

ΙΙ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

8 Σεπτεμβρίου 2010

Σε μια απόφαση του που εκδόθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2010 και δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο 2011 το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο έκρινε ότι η συλλογή διευθύνσεων IP εν αγνοία των χρηστών και με τρόπο που δεν μπορούσαν να το καταλάβουν συνιστούσε προσβολή της ιδιωτικής τους ζωής και ήταν είναι ενάντια στην νομοθεσία προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα εφόσον δεν προβάλλονταν κάποιος υπέρτερος λόγος προστασίας δημοσίου συμφέροντος. Βάσει αυτού του σκεπτικού απαγορεύθηκε στην εταιρία Logistep η συλλογή διευθύνσεων IP για λογαριασμό των δικαιούχων των οποίων τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας προσβάλλονταν.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: Urteil Nr . 1 C _285/2009 des Bundesgerichts vom 8. September 2010 (Decision no. 1C_285/2009 of the Federal Tribunal, delivered on 8 September 2010) εδώ.

 

14 Ιανουαρίου 2013

Το Ελβετικό Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε ότι μια εφημερίδα θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη για παράνομο περιεχόμενο, το οποίο τρίτος χρήστης δημοσιεύει σε μπλογκ που του επιτρέπει η πλατφόρμα της εφημερίδας να διατηρεί.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.


30 Ιουνίου 2015

Το καλοκαίρι του 2014 μια σειρά από αντισημιτικές δηλώσεις έλαβαν χώρα στο Facebook, οι οποίες αναρτήθηκαν κάτω από τη χρήση ψευδωνύμου. Προκειμένου να προσδιοριστεί η ταυτότητα του προσώπου πίσω από την ανάρτηση αυτή, ο Εισαγγελέας ζήτησε την συνδρομή του Facebook με την παροχή στοιχείων εγγραφής και πλήρους ιστορικού του χρήστη διάρκειας ενός εξαμήνου. Η αίτηση αυτή έχει βάση το Άρθρο 273 του Κώδικα Ποινικής Διαδικασίας σε συνδυασμό με το Άρθρο 32 της Σύμβασης περί Εγκλήματος στον Κυβερνοχώρο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το ερώτημα που ετέθη είναι αν το άρθρο 32 της Σύμβασης επιτρέπει την άμεση πρόσβαση σε δεδομένα τα οποία είναι αποθηκευμένα σε βάση δεδομένων παρόχων στο εξωτερικό. Ο Ελβετός Εισαγγελέας μπορεί να αιτηθεί και να λάβει κάτι τέτοιο μόνο με την προηγούμενη συγκατάθεση του παρόχου. Το -Ομοσπονδιακό Δικαστήριο έκρινε ότι αφού κάτι τέτοιο δεν συνέβη τα στοιχεία μπορούν να αιτηθούν μόνο μέσω διαδικασιών στο πλαίσιο δικαστικής συνδρομής σε ποινικές υποθέσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

EΛΛΑΔΑ

Ι ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

16 Μαΐου 2012- ΟΣΔ κατά παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών

Στις 16 Μαΐου 2012 διατάχθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η λήψη τεχνολογικών μέτρων παρεμπόδισης της πρόσβασης χρηστών σε ιστοσελίδες μέσω των οποίων διακινούνται παράνομα ψηφιακά έργα προστατευόμενα με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας ή με συγγενικό δικαίωμα. Συγκεκριμένα, δημοσιεύθηκε η απόφαση 4658/2012 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία έκανε δεκτό αίτημα οργανισμών συλλογικής διαχείρισης ή/ και προστασίας δικαιωμάτων επί μουσικών και οπτικοακουστικών έργων να υποχρεωθούν εκτός άλλων οι ελληνικές εταιρίες παροχής υπηρεσιών σύνδεσης στο διαδίκτυο να λάβουν τεχνολογικά μέτρα προκειμένου να καταστεί αδύνατη η πρόσβαση των συνδρομητών τους σε διαδικτυακές τοποθεσίες μέσω των οποίων πραγματοποιείται παράνομη παρουσίαση και ανταλλαγή έργων. Η απόφαση εφαρμόζει ουσιαστικά για πρώτη το άρθρο 64 Α του ν. 2121/1993 που ενσωματώνει πρόβλεψη Οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δυνατότητα λήψης ασφαλιστικών μέτρων κατά των διαμεσολαβητών (παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου), οι υπηρεσίες των οποίων χρησιμοποιούνται από τρίτο για την προσβολή του δικαιώματος του δημιουργού ή συγγενικού δικαιώματος. Παρόμοιες αποφάσεις έχουν ήδη εκδοθεί σε άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποσκοπούν στην προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο χωρίς να θίγονται τα δικαιώματα των χρηστών.


Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: (απόφαση 4658/2012 Πρωτοδικείου Αθηνών).

 

Μάιος 2013

Σύμφωνα με δελτίο τύπου του ΟΣΔΕΛ σε νέα άσκηση ενδίκων μέσων κατά Παρόχων Υπηρεσιών Διαδικτύου (ISPs) προχώρησαν τέσσερις Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης -μεταξύ τους και ο ΟΣΔΕΛ- ζητώντας τους να διακόψουν τη δυνατότητα σύνδεσης με ιστοτόπους όπου αποδεδειγμένα φιλοξενείται, χωρίς καμία άδεια, περιεχόμενο που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Η κίνηση αυτή ήταν αναμενόμενη μετά τη δικαστική απόφαση, προ ολίγων μηνών, η οποία επέβαλε τη διακοπή σύνδεσης με αντίστοιχο site. Η απόφαση αυτή χαιρετίστηκε ως σημαντικό βήμα στη διαρκή μάχη κατά της πειρατείας, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Η κίνηση αυτή ήταν αναμενόμενη μετά τη δικαστική απόφαση, προ ολίγων μηνών, η οποία επέβαλε τη διακοπή σύνδεσης με αντίστοιχο site. Η απόφαση αυτή χαιρετίστηκε ως σημαντικό βήμα στη διαρκή μάχη κατά της πειρατείας, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα.

 

Δεκέμβριος 2014 –Απόφαση 13478/2014 ΜΠρΑθ ΟΣΔ κατά παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών

Πέντε Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων (ΟΣΔ), ο Grammo, η ΑΘΗΝΑ, ο ΟΣΔΕΛ, η ΑΕΠΙ και η ΕΠΟΕ, με αιτήσεις τους στο δικαστήριο ζήτησαν να υποχρεωθούν οι καθ'ων πάροχοι internet να απαγορεύσουν την πρόσβαση σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες με την αιτιολογία ότι αυτές προβαίνουν σε παράνομη διάθεση στο κοινό προστατευόμενων από αυτούς έργων. Οι (ΟΣΔ) ζήτησαν από τους παρόχους συγκεκριμένα: α) να προβούν σε φιλτράρισμα για διακοπή πρόσβασης στις διευθύνσεις διαδικτύου και στα ονόματα διαδικτυακών τόπων β) να καταστήσουν μη δυνατή την πρόσβαση στις επίμαχες ιστοσελίδες ή εναλλακτικά (κάποιοι ΟΣΔ ζητούσαν και σωρευτικά) να απαγορευτούν τα downloads αρχείων από αυτές τις ιστοσελίδες από τους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου. Ο οργανισμός Grammo ζήτησε επιπλέον γνωστοποίηση των αρχείων καταγραφής πρόσβασης στο διαδίκτυο για τις ανάγκες άσκησης αγωγής αποζημίωσης αλλά και για την διασφάλιση των αποδεικτικών στοιχείων της προσβολής. Επί της υπόθεσης εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 13478/2014 ΜΠρΑθ απόφαση η οποία απέρριψε τις αιτήσεις κρίνοντας εκτός άλλων ότι με την εφαρμογή του αιτούμενου μέτρου (blocking) αποκλείεται η πρόσβαση σε ιστοσελίδες ή υπηρεσίες, οι οποίες μπορεί να περιέχουν ή να διανέμουν πειρατικό περιεχόμενο αλλά όχι μόνο τέτοιο. Σημειώνεται ότι η απόφαση είναι αντίθετη στην 4658/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία εκδόθηκε μετά από αίτηση ΟΣΔ και διέταξε τον αποκλεισμό 2 ιστοσελίδων (βλ. http://www.opi.gr/images/library/nomologia/politika/mpr/4658_2012.pdf). Στην προηγούμενη απόφαση γίνεται εκτενής αναφορά στους λόγους για τους οποίους, κατά την κρίση του δικαστηρίου, η λήψη του συγκεκριμένου μέτρου δεν παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας. Η απόφαση έχει δημοσιευθεί ακαθαρόγραφη στην ιστοσελίδα εδώ.

 

ΙΙ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΕΙΣ

 

 

Στις 29 Ιουνίου 2009 ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γεώργιος Σανιδάς εξέδωσε γνωμοδότηση (αρ. πρωτ. 2726, αρ. γνωμ. 9/2009) αναφορικά με την δυνατότητα άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών ιδιαίτερα σε ότ,ι αφορά στις διαδικτυακές επικοινωνίες. Συγκεκριμένα ο Εισαγγελεύς στην γνωμοδότηση του υποστηρίζει ότι: «1) Το απόρρητο των επικοινωνιών δεν καλύπτει α) την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου (Internet) και β) τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας (ονοματεπώνυμα και λοιπά στοιχεία συνδρομητών, αριθμοί τηλεφώνων, χρόνος και τόπος κλήσεως, διάρκεια συνδιάλεξης κ.λ.π.) 2) Οι εισαγγελικές, ανακριτικές και προανακριτικές αρχές, πολύ δε περισσότερο τα Δικαστικά Συμβούλια και τα Δικαστήρια, δικαιούνται να ζητούν από τους παρόχους των υπηρεσιών Επικοινωνίας, μέσω του διαδικτύου (Internet) τα ηλεκτρονικά ίχνη μιας εγκληματικής πράξεως, την ημεροχρονολογία και τα στοιχεία του προσώπου στο οποίο αντιστοιχεί το ηλεκτρονικό ίχνος, από τους λοιπούς δε παρόχους των υπηρεσιών επικοινωνίας τα «εξωτερικά στοιχεία» της επικοινωνίας και ο πάροχος υποχρεούται να τα παραδίδει χωρίς να είναι αναγκαίο να προηγηθεί άδεια κάποιας Αρχής και ιδία της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών. 3) Η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών αλλά και οποιαδήποτε άλλη Ανεξάρτητη Αρχή ούτε νομιμοποιείται ούτε δικαιούται να ελέγξει με οποιονδήποτε τρόπο, αμέσως ή εμμέσως, το εάν η περί άρσεως ή μη του απορρήτου απόφαση των οργάνων της Δικαιοσύνης είναι σύννομη ή όχι. Αυτό κρίνεται από τα ίδια τα όργανα της Δικαιοσύνης. Ούτε όμως περαιτέρω η ρηθείσα Αρχή μπορεί να ελέγξει τους παρόχους υπηρεσιών επικοινωνίας για τη, σε κάθε περίπτωση, συμμόρφωση τους προς τις αποφάσεις των οργάνων της Δικαιοσύνης. Εάν πράξει τούτο ενεργεί καθ' υπέρβαση της δικαιοδοσίας της». 

Το πλήρες κείμενο της γνωμοδότησης του κ. Σανιδά μπορείτε να το βρείτε εδώ

Δια του εγγράφου της υπ το υπ’ αριθμ. πρωτ. 1604 από 13 Ιουλίου 2009 εγγράφου της Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) ζητήθηκαν από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου διευκρινίσεις επί της ως άνω γνωμοδότησης του κ. Σανιδά. Δια της υπ’ αριθμ. 12/29/09/2009 γνωμοδότησης του ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Τέντες παρείχε τις αιτούμενες διευκρινήσεις. Στην επιστολή του αυτή ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου υπερασπίσθηκε των θέσεων της επίμαχης αρχικής γνωμοδότησης απαντώντας στα νομικά επιχειρήματα που είχε αντιτάξει η ΑΔΑΕ.

Το πλήρες κείμενο της γνωμοδότησης Τέντε είναι διαθέσιμο εδώ

Οι δυο προηγούμενες γνωμοδοτήσεις των κ.κ. Σανιδά και Τέντε, επικυρώθηκαν δια νεότερης του κ. Κατσιρώδη Ο κ. Κατσιρώδης, στη γνωμοδότηση του υπ΄αριθμ. 9/2011 σημειώνει ότι οι γνωμοδοτήσεις 9 και 12/2009 «δεν αφορούν αιτήματα οποιωνδήποτε ''αρμόδιων αρχών'' αλλά αιτήματα ανακριτικών αρχών, που ενεργούν σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές για παροχή έννομης προστασίας (άρθρο 20 του Συντάγματος) και τιμωρία των εγκλημάτων (άρθρα 96 παράγραφος 1 και 67 παράγραφος 1 του Συντάγματος), τα οποία (αιτήματα) αναφέρονται σε περιπτώσεις στις οποίες δεν πρόκειται για απόρρητο κατά την έννοια του άρθρου 19 παράγραφος 1 του Συντάγματος». Κατά συνέπεια συμφωνεί απολύτως με τις προηγούμενες γνωμοδοτήσεις επί του θέματος καταλήγοντας, όπως και οι συνάδελφοί του ότι «οι αρμόδιες δικαστικές αρχές (εισαγγελικές, προανακριτικές, ανακριτικές κ.τ.λ.) μπορούν να ζητούν από τους παρόχους υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών να τους γνωρίσουν τα στοιχεία εντοπισμού των προσώπων που τελούν διάφορα εγκλήματα (εκβίαση, δυσφήμηση, απειλή, εξύβριση κ.τ.λ.) με κακόβουλες κλήσεις ή μηνύματα ή μέσω Διαδικτύου, χωρίς να τηρούν την προβλεπόμενη διαδικασία άρσεως του απορρήτου».

 

ΙΙΙ. Πλαίσιο Συνεργασίας μεταξύ Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης και Παρόχων Υπηρεσιών Διαδικτύου- Μάρτιος 2013

 

 

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα πνευματικοί δημιουργοί και δικαιούχοι συγγενικών δικαιωμάτων-εκπροσωπούμενοι από οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και προστασίας-προχωρούν σε συνεργασία και κοινές δράσεις με τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ και WINDΕλλάς, οι οποίες παρέχουν υπηρεσίες διαδικτύου στους συνδρομητές τους. Η συνεργασία αποσκοπεί στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού σε σχέση με τις αρνητικές επιπτώσεις της πειρατείας των έργων στο διαδίκτυο στον πολιτισμό και την οικονομία καθώς και στην ανάγκη σεβασμού των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων.

Το Πλαίσιο Συνεργασίας, το οποίο υπεγράφη από τα μέρη στα γραφεία του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας, προβλέπει τη σύσταση μιας Ομάδας Εργασίας, η οποία θα σχεδιάζει δράσεις ευαισθητοποίησης του καταναλωτικού κοινού αναφορικά με το σεβασμό της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο και την ενθάρρυνση της πνευματικής δημιουργίας. Τέτοιες δράσεις μπορεί να είναι:.

η προώθηση νόμιμων υπηρεσιών διάθεσης και χρήσης έργων στο διαδίκτυο,

η καταχώριση ενημερωτικών μηνυμάτων στις ιστοσελίδες των παρόχων,

η προώθηση ενημερωτικών μηνυμάτων προς τη συνδρομητική βάση των παρόχων πρόσβασης στο διαδίκτυο για την ευαισθητοποίησή τους σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας,

η διοργάνωση κοινών καλλιτεχνικών ή/και άλλων εκδηλώσεων,   ημερίδων/συνεδρίων και τον σχεδιασμό προωθητικών ενεργειών μέσω της χρήσης του διαδικτύου με στόχο την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού.

Οι συμμετέχοντες οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης ή/και προστασίας είναι οι ακόλουθοι:

ΑΕΠΙ (Στιχουργοί/Συνθέτες),

ΑΘΗΝΑ (Σκηνοθέτες/Σεναριογράφοι),

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (Στιχουργοί/Συνθέτες),

ΕΠΟΕ (Παραγωγοί Οπτικοακουστικών Έργων),

ΘΕΣΠΙΣ (Θεατρικοί Συγγραφείς/Μεταφραστές Θεατρικών έργων),

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (Διευθυντές Φωτογραφίας/ Σκηνογράφοι/ Ενδυματολόγοι /Ηχολήπτες/Μοντέρ),

Ο.Π.Δ.Δ.Ε (Διαφημιστικές Εταιρίες),

Ο.Σ.Δ.Ε.Ε.Τ.Ε (Δημιουργοί εικαστικών έργων),

Ο.Σ.Δ.Ε.Λ (Συγγραφείς/Εκδότες),

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί),

ΦΟΙΒΟΣ (Φωτογράφοι)

Η εταιρία Google θα συμμετέχει επίσης στην Ομάδα Εργασίας για να υποστηρίξει τις δράσεις της και να αναδείξει τη σημασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο Διαδίκτυο ως πεδίο προβολής της δημιουργικότητας και του πολιτισμού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙV. ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΕΣΘΟΝΙΑ

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Οκτώβριος 2013 - Delfi AS v. Estonia (64569/09)

Η απόφαση Delfi As κατά Εσθονίας που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2013 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε ότι ο ιδιοκτήτης ιστοσελίδας ευθύνεται για τα σχόλια ανωνύμων σχολιαστών που γίνονται σε αυτήν, ακόμα και εάν έχει λάβει μέτρα για την ειδοποίησή του από κάθε θιγόμενο, καταργώντας έτσι την πρότερη αρχή μη απόδοσης προληπτικής ευθύνης στους παρόχους και τους διαχειριστές ιστοσελίδων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

8 Ιουνίου 2000

Στις 8 Ιουνίου 2000 δημοσιεύθηκε η Οδηγία 2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο») στην οποία ρυθμίζονται οι υποχρεώσεις και η ευθύνη των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών. Στο άρθρο 15 παρ. 2, προβλέπεται ρητά η δυνατότητα των κρατών μελών να υποχρεώσουν τους φορείς παροχής υπηρεσιών της κοινωνία της πληροφορίας να ενημερώνουν τις αρμόδιες κρατικές αρχές για τυχόν υπόνοιες περί χορηγούμενων παράνομων πληροφοριών ή δραστηριοτήτων τις οποίες επιχειρούν οι αποδέκτες των υπηρεσιών τους ή να ανακοινώνουν στις αρμόδιες αρχές, κατ ’αίτηση τους, πληροφορίες που διευκολύνουν τον εντοπισμό των αποδεκτών των υπηρεσιών τους με τους οποίους έχουν συμφωνίες αποθήκευσης. Στο δε άρθρο 18 προβλέπεται ότι τα κράτη μέλη οφείλουν να μεριμνήσουν ώστε τα ένδικα μέσα του εθνικού δικαίου σχετικά με τις υπηρεσίες της κοινωνίας της πληροφορίας, να επιτρέπουν την ταχεία λήψη μέτρων, συμπεριλαμβανομένων προσωρινών μέτρων, προκειμένου να παύει οιαδήποτε παραβίαση και να προλαμβάνεται περαιτέρω ζημία των ενεχομένων συμφερόντων.

Το πλήρες κείμενο της οδηγίας είναι διαθέσιμο   εδώ.

 

22 Μαΐου 2001

Στις 22 Μαΐου 2001 δημοσιεύθηκε η οδηγία 2001/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας. Στο άρθρο της 8 προβλέπει σχετικά με τις κυρώσεις και τα μέσα έννομης προστασίας ότι τα κράτη μέρη θα πρέπει να προβλέπουν κατάλληλες κυρώσεις και μέσα έννομης προστασίας έναντι της προσβολής των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που αναφέρονται στην παρούσα οδηγία και λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την εξασφάλιση της εφαρμογής τους και οι κυρώσεις να είναι αποτελεσματικές, ανάλογες και αποτρεπτικές. Ταυτόχρονα, επισημαίνεται ότι κάθε κράτος μέλος θα πρέπει να μεριμνά ώστε οι δικαιούχοι των οποίων τα συμφέροντα θίγονται από προσβολές τελεσθείσες στο έδαφός του να μπορούν να ασκούν αγωγή αποζημίωσης ή/και να ζητούν τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων και, κατά περίπτωση, την κατάσχεση του σχετικού υλικού καθώς και των συσκευών, προϊόντων ή συστατικών στοιχείων που αναφέρονται στο άρθρο 6 παράγραφος 2.»

Το πλήρες κείμενο της οδηγίας είναι διαθέσιμο εδώ.

 

12 Ιουλίου 2002

Η οδηγία 2002/58 της 12ης Ιουλίου 2002 για την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες προβλέπει την κατοχύρωση, μέσω της εθνικής νομοθεσίας, του απόρρητου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, καθώς και των συναφών δεδομένων κίνησης (α. 5). Παράλληλα, προβλέπει ότι τα δεδομένα κίνησης που αφορούν συνδρομητές και χρήστες, τα οποία υποβάλλονται σε επεξεργασία και αποθηκεύονται από τον πάροχο δημόσιου δικτύου ή διαθέσιμης στο κοινό υπηρεσίας ηλεκτρονικών επικοινωνιών, πρέπει να απαλείφονται ή να καθίστανται ανώνυμα όταν δεν είναι πλέον απαραίτητα για το σκοπό της μετάδοσης μιας επικοινωνίας, ενώ αυτά που είναι απαραίτητα για τη χρέωση των συνδρομητών και την πληρωμή των διασυνδέσεων μπορούν να υποβάλλονται σε επεξεργασία μόνον έως το τέλος της χρονικής περιόδου εντός της οποίας δύναται να αμφισβητείται νομίμως ο λογαριασμός ή να επιδιώκεται η πληρωμή. Η οδηγία αυτή επιτρέπει (α. 15) στα κράτη μέλη να λαμβάνουν νομοθετικά μέτρα για να περιορίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προβλέπονται στην οδηγία, εφόσον ο περιορισμός αυτός αποτελεί αναγκαίο, κατάλληλο και ανάλογο μέτρο σε μια δημοκρατική κοινωνία για τη διαφύλαξη της εθνικής ασφάλειας (δηλαδή της ασφάλειας του κράτους), της εθνικής άμυνας, της δημόσιας ασφάλειας, και για την πρόληψη, διερεύνηση, διαπίστωση και δίωξη ποινικών αδικημάτων ή της άνευ αδείας χρησιμοποίησης του συστήματος ηλεκτρονικών επικοινωνιών.

Το πλήρες κείμενο της οδηγίας είναι διαθέσιμο εδώ.

 

29 Απριλίου 2004

Στο άρθρο 8 της οδηγίας 2004/48/ΕΚ για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας προβλέπεται ρητά το «δικαίωμα ενημέρωσης» του δικαιούχου. Συγκεκριμένα, προβλέπεται η υποχρέωση των κρατών μελών να μεριμνήσουν ώστε, «στο πλαίσιο διαδικασίας που αφορά προσβολή δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας και κατόπιν αιτιολογημένου και αναλογικού αιτήματος του προσφεύγοντος, οι αρμόδιες δικαστικές αρχές να δύνανται να διατάσσουν την παροχή πληροφοριών για την προέλευση και για τα δίκτυα διανομής των εμπορευμάτων ή παροχής των υπηρεσιών, που προσβάλλουν δικαίωμα διανοητικής ιδιοκτησίας, από τον παραβάτη και /ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο το οποίο [...] γ) διαπιστώθηκε ότι παρείχε, σε εμπορική κλίμακα, υπηρεσίες χρησιμοποιούμενες για την προσβολή του δικαιώματος». Σύμφωνα δε με την αιτιολογική σκέψη 14 της οδηγίας, πράξεις που διενεργούνται σε «εμπορική κλίμακα» είναι οι πράξεις που αποσκοπούν σε άμεσο ή έμμεσο οικονομικό ή εμπορικό όφελος.

Το πλήρες κείμενο της οδηγίας είναι διαθέσιμο εδώ.

 

15 Μαρτίου 2006

Στις 15 Μαρτίου 2006 δημοσιεύθηκε η οδηγία 2006/24/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, για τη διατήρηση δεδομένων που παράγονται ή υποβάλλονται σε επεξεργασία σε συνάρτηση με την παροχή διαθεσίμων στο κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών ή δημοσίων δικτύων επικοινωνιών και για την τροποποίηση της οδηγίας 2002/58/ΕΚ (γνωστή διεθνώς ως data retention directive- οδηγία για τη διατήρηση των δεδομένων). Η οδηγία αποβλέπει στην εναρμόνιση των διατάξεων των κρατών μελών σχετικά με τις υποχρεώσεις των παρόχων διαθέσιμων στο κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών ή δημοσίου δικτύου επικοινωνιών όσον αφορά την διατήρηση ορισμένων δεδομένων που παράγονται ή υφίστανται επεξεργασία από αυτούς, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα δεδομένα καθίστανται διαθέσιμα για τους σκοπούς της διερεύνησης, διαπίστωσης και δίωξης σοβαρών ποινικών αδικημάτων, όπως ορίζονται βάσει του εθνικού δικαίου των κρατών μελών. Η οδηγία ορίζει ότι ορισμένες κατηγορίες δεδομένων, όπως η διεύθυνση IP, διατηρούνται από τους παρόχους για διάστημα όχι μικρότερο του εξαμήνου και όχι μεγαλύτερο της διετίας από την ημερομηνία της επικοινωνίας. Τα δεδομένα αυτά βάσει της οδηγίας πρέπει να χορηγούνται μόνο στις αρμόδιες εθνικές αρχές, σε ειδικές περιπτώσεις και σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία.

Το κείμενο της οδηγίας είναι δημοσιευμένο εδώ.

  

6 Μαϊου 2009

Στις 6 Μαΐου 2009το ευρωκοινοβούλιο δεν ενέκρινε στις τροποποιήσεις βάσει των οποίων θα ήταν δυνατή η υλοποίηση στις ανταπόκρισης σε τρία στάδια (graduated response) στις ύποπτους για προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο και ιδιαίτερα μέσω των ανταλλαγών αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο δια στις τεχνικής peer to peer. 

Για την ακρίβεια το ευρωκοινοβούλιο ψήφισε την τροποποίηση βάσει στις οποίας η πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν μπορεί να περιορισθεί παρά μόνο βάσει προγενέστερης δικαστικής απόφασης. Το Συμβούλιο των Υπουργών είχε ζητήσει να διαγραφεί από στις επίμαχες τροποποιήσεις κάθε αναφορά σε ανάγκη ύπαρξης προγενέστερης δικαστικής απόφασης προκειμένου για τη διακοπή σύνδεσης στο διαδίκτυο στις χρήστη ύποπτου για παράνομη ανταλλαγή προστατευόμενων αρχείων. Ως συμβιβαστική λύση είχε προταθεί να απαιτείται προγενέστερη «απόφαση ανεξάρτητης και αμερόληπτης αρχής» αντί για δικαστική. Ωστόσο, το ευρωκοινοβούλιο απέρριψε τόσο την πρόταση του Συμβουλίου των Υπουργών όσο και την συμβιβαστική ενδιάμεση θέση και επέμεινε στην ανάγκη ύπαρξης δικαστικής απόφασης προκειμένου να διακόπτεται η σύνδεση κάποιου χρήστη στο διαδίκτυο λόγω εμπλοκής του σε παράνομη ανταλλαγή αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

5 Νοεμβρίου 2009

Στις 05 Νοεμβρίου 2009επήλθε ο συμβιβασμός μεταξύ Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με την τροποποίηση 138 της υπό αναθεώρησης κοινοτικής τηλεπικοινωνιακής νομοθεσίας (telecom package review). Η διατύπωση του τροποποιημένου άρθρου 1 σημείο 3α της Οδηγίας 2002/21/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 7ης Μαρτίου 2002 με κοινό κανονιστικό πλαίσιο για δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (‘οδηγία πλαίσιο’) που τελικά εγκρίθηκε ήταν η ακόλουθη (Amendment 138 topic, πλέον σημείο 3a του άρθρου 1) : 

«3a. Measures taken by Member States regarding end-users' access to or use of services and applications through electronic communications networks shall respect the fundamental rights and freedoms of natural persons, as guaranteed by the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and general principles of Community law. Any of these measures regarding end-users' access to or use of service and applications through electronic communications networks liable to restrict those fundamental rights or freedoms may only be imposed if they are appropriate, proportionate and necessary within a democratic society, and their implementation shall be subject to adequate procedural safeguards in conformity with the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and with general principles of Community law, including effective judicial protection and due process. Accordingly, these measures may only be taken with due respect for the principle of presumption of innocence and the right to privacy. A prior fair and impartial procedure shall be guaranteed, including the right to be heard of the person of persons concerned, subject to the need for appropriate conditions and procedural arrangements in duly substantiated cases of urgency in conformity with European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms. The right to an effective and timely judicial review shall be guaranteed». 

Η ουσιαστική αλλαγή από το προηγούμενο σχέδιο της διάταξης αφορά στο ότι έχει αφαιρεθεί η ρητή προϋπόθεση ύπαρξης προγενέστερης απόφασης δικαστικής αρχής προκειμένου να διακοπεί η σύνδεση ενός χρήστη στο διαδίκτυο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

Η επίμαχη διάταξη ενσωματώθηκε στην οδηγία 2009/140/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Νοεμβρίου 2009, για την τροποποίηση των οδηγιών 2002/21/ΕΚ σχετικά με κοινό κανονιστικό πλαίσιο για δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών, 2002/19/ΕΚ σχετικά με την πρόσβαση σε δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών και συναφείς ευκολίες καθώς και με τη διασύνδεσή τους, και 2002/20/ΕΚ για την αδειοδότηση δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών.  Στο άρθρο 1 της οδηγίας 2009/140 προβλέπεται ότι το Άρθρο 1 της οδηγίας 2002/21/ΕΚ τροποποιείται ως εξής: «Τα μέτρα που λαμβάνουν τα κράτη μέλη όσον αφορά την πρόσβαση των τελικών χρηστών σε υπηρεσίες και εφαρμογές ή την εκ μέρους των τελικών χρηστών χρήση τέτοιων υπηρεσιών και εφαρμογών μέσω δικτύων ηλεκτρονικών επικοινωνιών σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των πολιτών, όπως κατοχυρώνονται από την ευρωπαϊκή σύμβαση για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών και τις γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου. Τα μέτρα αυτά, όσον αφορά την πρόσβαση των τελικών χρηστών ή τη χρήση τέτοιων υπηρεσιών και εφαρμογών από τους τελικούς χρήστες μέσω δικτύων ηλεκτρονικών επικοινωνιών τα οποία ενδέχεται να περιορίζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα ή ελευθερίες, είναι δυνατό να επιβάλλονται μόνον εφόσον είναι κατάλληλα, αναλογικά και απαραίτητα στο πλαίσιο της δημοκρατικής κοινωνίας, και η εφαρμογή τους υπόκειται σε επαρκείς διαδικαστικές διασφαλίσεις σύμφωνα με την ευρωπαϊκή σύμβαση για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών και τις γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου, περιλαμβανομένης της αποτελεσματικής νομικής προστασίας και των διαδικαστικών εγγυήσεων. Συνακολούθως, τα εν λόγω μέτρα μπορούν να ληφθούν μόνον εφόσον τηρείται η αρχή του “τεκμηρίου αθωότητας” και υπάρχει σεβασμός του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή. Εξασφαλίζεται δίκαιη και αμερόληπτη προκαταρκτική διαδικασία, περιλαμβανομένου και του δικαιώματος ακροάσεως του ενδιαφερομένου ή των ενδιαφερομένων, εφόσον συντρέχουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις και διαδικασίες σε αποδεδειγμένως επείγουσες περιπτώσεις σύμφωνα με την ευρωπαϊκή σύμβαση για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών. Εξασφαλίζεται το δικαίωμα αποτελεσματικού και έγκαιρου ελέγχου της νομιμότητας».

  

29 Μαϊου 2009

Στις 29 Μαΐου 2009το Συμβούλιο της Ευρώπης συνήλθε στο Ρέκβιεκ της Ισλανδίας και εξέδωσε απόφαση σχετικά με την μελλοντική εργασία του στον τομέα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των νέων επικοινωνιών. Σε αυτήν υπογράμμισε ότι τα ατομικά θεμελιώδη δικαιώματα, τα πρότυπα και οι αξίες του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ισχύουν επί των υπηρεσιών διαδικτυακής πληροφορίας και επικοινωνίας στον ίδιο βαθμό όπως και στον εκτός διαδικτύου κόσμο. Οι Υπουργοί έκαναν έκκληση για παγκόσμια πρόσβαση στο διαδίκτυο ενώ εξέφρασαν τη γνώμη ότι η διακοπή πρόσβασης στο διαδίκτυο παραβιάζει ξεκάθαρα τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

11 Νοεμβρίου 2009

Στις 11 Νοεμβρίου 2009 δημοσιεύθηκε η Ανακοίνωση της Επιτροπής στο Συμβούλιο, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή - Ενίσχυση της επιβολής των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας στην εσωτερική αγορά, COM(2009) 467 final. Σε αυτήν αναφέρεται ότι έχουν προγραμματιστεί συνεδριάσεις πριν από το τέλος του έτους μεταξύ των ενδιαφερομένων σχετικά με την πώληση παραποιημένων προϊόντων/απομιμήσεων μέσω του Διαδικτύου, οι οποίες θα μπορούσαν να καταλήξουν σε Μνημόνιο Συμφωνίας που θα αφορά θέματα όπως η πρόληψη, ο προσδιορισμός και η απόσυρση των παράνομων προσφορών (π.χ. διαδικασίες κοινοποίησης και αφαίρεσης περιεχομένου) και πωλητών από διαδικτυακές πλατφόρμες. Ωστόσο, εάν δεν καταστεί δυνατόν να υπάρξει συμφωνία για αυτοδεσμευτικές συμφωνίες, η Επιτροπή θα χρειαστεί να εξετάσει το ενδεχόμενο νομοθετικών λύσεων, ιδίως στο πλαίσιο της οδηγίας σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

22 Φεβρουαρίου 2010

Στις 22 Φεβρουαρίου 2010 ο Ευρωπαίος Επόπτης της Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα εξέδωσε μια Γνώμη για τις Διαπραγματεύσεις της Εμπορικής Συμφωνίας για την Καταπολέμηση της Παραποίησης/Απομίμησης (Opinion of the European Data Protection Supervisor on the current negotiations by the European Union of an Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA)). Ο Επόπτης εξέφρασε τη δυσαρέσκεια του για την παράλειψη αίτησης γνώμης του από τον Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το περιεχόμενο μιας συμφωνίας που άπτεται θεμελιωδών δικαιωμάτων και συγκεκριμένα του δικαιώματος της ιδιωτικότητας και της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Στο πλαίσιο αυτό εξέφρασε επίσης την ανησυχία του σχετικά με το γεγονός ότι διατίθενται στο κοινό λίγες πληροφορίες για τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις καθώς και σχετικά με την ενδεχόμενη ασυμβατότητα του δικαίου προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με τις λύσεις της προσέγγισης των τριών σταδίων πριν την διακοπή της σύνδεσης στο διαδίκτυο των ύποπτων χρηστών για προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι κύριες συστάσεις του Επόπτη περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: α) διερεύνηση λιγότερο «επεμβατικών» μέσων καταπολέμησης της πειρατείας, β) διασφάλιση των κατάλληλων εγγυήσεων στις μεταφορές των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στο πλαίσιο της ACTA και γ) πραγματοποίηση ενός δημόσιου και διαφανούς διαλόγου για την ACTA. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

22 Μαρτίου 2010

Στις 22 Μαρτίου 2010 ο Επίσημος εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωσε ότι η ΕΕ θα ζητήσει τη δημοσίευση όλων των εγγράφων σχετικά με την ACTA στην συνάντηση για την υπό διαπραγμάτευση συμφωνία που θα λάβει μέρος στη Νέα Ζηλανδία. Επίσης διέψευσε ότι η ACTA θα περιλαμβάνει διατάξεις για την υλοποίηση της προσέγγισης των τριών σταδίων πριν την διακοπή της σύνδεσης στο διαδίκτυο των χρηστών που είναι ύποπτοι για προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Απρίλιος 2010

Τον Απρίλιο 2010 δημοσιεύθηκε το πλήρες, πλέον πρόσφατο κείμενο της ACTA στην ακόλουθη διεύθυνση:

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

  

1 Ιουνίου 2010

Την 1η Ιουνίου 2010 η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Legal Affairs Committee / "JURI") ψήφισε και κατά πλειοψηφία ενέκρινε την έκθεση για την ενδυνάμωση της επιβολής των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας (Draft report on enhancing the enforcement of intellectual property rights in the internal market (2009/2178(INI)) με εισηγήτρια τη γαλλίδα ευρωβουλευτή κα Gallo. Η έκθεση ενθαρρύνει την Επιτροπή, τα κράτη μέλη και τα ενδιαφερόμενα μέρη να ενισχύσουν τις δραστηριότητες ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης σε σχέση με τις συνέπειες της πειρατείας στην κοινωνία και στην οικονομία και να επιδιώξουν τη συμφωνία των μερών στο πλαίσιο του διαλόγου που ήδη έχει αρχίσει σχετικά με την προοπτική εθελοντικών συμφωνιών με στόχο την εξάλειψη της πειρατείας τόσο στο αναλογικό όσο και στο ψηφιακό περιβάλλον. Στο πλαίσιο αυτό δίνεται έμφαση στις αρνητικές συνέπειες ιδίως της παράνομης ανταλλαγής αρχείων. Στην έκθεση, επίσης, επισημαίνεται η ανάγκη λήψης περισσότερων μέτρων για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εάν επικυρωθεί από την ολομέλεια του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που θα συνεδριάσει 14 έως 17 Ιουνίου (ή στη συνεδρίαση στις 7-8 Ιουλίου 2010) η έκθεση θα λάβει τη μορφή ψηφίσματος και θα αποτελέσει την απάντηση των Ευρωβουλευτών σε αντίστοιχο έγγραφο της Επιτροπής επί του θέματος το οποίο εκδόθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2009.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ (έκθεση Gallo) και ένα σχετικό δημοσίευμα εδώ.

 

22 Σεπτεμβρίου 2010

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2010 δημοσιεύθηκε Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 22ας Σεπτεμβρίου 2010 σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στην εσωτερική αγορά. Στο ψήφισμα γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην ανάγκη αντιμετώπισης των διαδικτυακών μορφών προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας με νομοθετικά και μη μέτρα. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

22 Φεβρουαρίου 2012

Στις 22 Φεβρουαρίου 2012, μετά από έντονη κριτική από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει τη γνώμη του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με το αν η συμφωνία the Anti - Counterfeiting Trade Agreement (ACTA) –που υπεγράφη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα 22 μέλη της τον Ιανουάριο– είναι συμβατή με τις ευρωπαϊκές ατομικές ελευθερίες (όπως η ελευθερία έκφρασης ή η προστασία του ιδιωτικού βίου ή η προστασία της ιδιοκτησίας συμπεριλαμβανομένης της διανοητικής). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επανειλημμένα τονίσει ότι η ACTA δεν τροποποιεί σε τίποτα το υφιστάμενο κοινοτικό δίκαιο αλλά θέλησε να αποσαφηνίσει οριστικά το θέμα θέτοντας το ερώτημα στο ΔΕΕ.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

11 Σεπτεμβρίου 2012

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2012 ψηφίσθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκθεση με εισηγητή τον κ. Cavada για τη νόμιμη διανομή των οπτικοακουστικών έργων. Η έκθεση αναφέρεται σε σύσταση που θα ήταν σκόπιμο να γίνει αναφορικά με την πρόσβαση σε νομίμως δημοσιευμένα οπτικοακουστικά έργα και τη συλλογική διαχείριση των δικαιωμάτων προς τη κατεύθυνση αυτή, την τεχνική ταυτοποίηση των έργων, την αντιμετώπιση της παράνομης χρήσης των έργων, την αδειοδότησή τους, την αμοιβή για τη χρήση τους, τη διαλειτουργικότητα των συστημάτων συλλογικής διαχείρισης των έργων, την προστασία και την προαγωγή των έργων, την εκπαίδευση των πολιτών στην χρήση ηλεκτρονικών εφαρμογών και το ζήτημα της επιβολής ΦΠΑ στη διακίνηση των έργων στα διαφορετικά κράτη μέλη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

24 Ιουνίου 2013

Στις 24 Ιουνίου 2013 ψηφίσθηκε ο Κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 611/2013 της Επιτροπής, σχετικά με τα εφαρμοστέα μέτρα για την κοινοποίηση παραβιάσεων προσωπικών δεδομένων βάσει της οδηγίας 2002/58/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την προστασία της ιδιωτικής ζωής στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. Βάσει του άρθρου 4 της οδηγίας 2002/58/ΕΚ, οι φορείς παροχής διαθέσιμων στο κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών υποχρεούνται να κοινοποιούν στις αρμόδιες εθνικές αρχές, καθώς και —σε ορισμένες περιπτώσεις— στους ενδιαφερόμενους συνδρομητές και άτομα, τις παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων. Ο Κανονισμός ορίζει τα μέτρα κοινοποίησης των παραβιάσεων αυτών και τέθηκε σε ισχύ στις 25 Αυγούστου 2013 για όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

Φεβρουάριος 2014

Το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας υστερεί σε σχέση με την πραγματικότητα, λόγω της συνεχούς ανάπτυξης στον τομέα της τεχνολογίας, όπως επιβεβαιώνεται από πρόσφατη μελέτη που διενεργήθηκε για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το περιεχόμενο της μελέτης είναι η ανάλυση των διαφόρων διατάξεων περί πνευματικών δικαιωμάτων, των συμβατικών αρχών του δικαίου και της δικαιοδοσίας οκτώ κρατών μελών όσον αφορά στην επάρκειά τους σε επίπεδο προστασίας των δικαιωμάτων των δημιουργών σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο ψηφιακό περιβάλλον. Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υφιστάμενη νομική προστασία των δημιουργών είναι ανεπαρκής ή ακατάλληλη με αποτέλεσμα να στερούνται οι δημιουργοί αδικαιολόγητα τα δικαιώματά τους επί των έργων τους, καθώς και τη δίκαιη αμοιβή. Ένα από τα θέματα που αναλύθηκαν και δείχνει την ανεπαρκή προστασία των δημιουργών μέσω των υφισταμένων νόμων και κανονισμών είναι η ψηφιακή εκμετάλλευση.
Το θέμα που ευρέως έχει συζητηθεί σε σχέση με την ψηφιακή εκμετάλλευση στα χρόνια του διαδικτύου και της ψηφιακής επανάστασης είναι το ζήτημα της κυριότητας (ή δικαίωμα χρήσης) των «ψηφιακών δικαιωμάτων» (για παράδειγμα, τη διάθεση των έργων για «κατέβασμα» (downloading), «ροή δεδομένων» (streaming), βιντεοδιάλεξη (webcasting) ή προβολή κατ’απαίτηση (video-on-demand) και την αντίστοιχη αμοιβή.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

13 Φεβρουαρίου 2014

Υπεγράφη στις 26 Φεβρουαρίου 2014 η Οδηγία 2014/26/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (L. 84/96/20-3-2014) για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων καθώς και τη χορήγηση πολυεδαφικών αδειών για επιγραμμικές χρήσεις μουσικών έργων στην εσωτερική αγορά. Η οδηγία αποσκοπεί στο να διασφαλιστεί ότι οι δικαιούχοι θα έχουν λόγο στη διαχείριση των δικαιωμάτων τους. Οι δύο βασικοί στόχοι της Οδηγίας είναι: να διευκολυνθεί η χορήγηση πολυεδαφικών αδειών για επιγραμμικές χρήσεις μουσικών έργων (online music) και να ενισχύσει την διαφάνεια και την αποτελεσματικότητα των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης στα πρότυπα της ΕΕ. Η Επιτροπή θα συνεργαστεί στενά με τα κράτη μέλη για να επιτευχθεί η σωστή μεταφορά των διατάξεων της Οδηγίας στο εθνικό δίκαιο έως την ημερομηνία μεταφοράς της 10ης Απριλίου 2016.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

1 Μαϊου 2014

Στις 21 Μαρτίου 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υιοθέτησε νέους κανόνες ανταγωνισμού για την εκτίμηση των συμφωνιών μεταφοράς τεχνολογίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι κανόνες αυτοί εφαρμόζονται σε συμφωνίες για την χορήγηση αδειών μεταξύ επιχειρήσεων, μέσω των οποίων ένας δικαιοπάροχος επιτρέπει σε ένα δικαιοδόχο να εκμεταλλεύεται τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, την τεχνογνωσία, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί λογισμικού και ορισμένα άλλα δικαιώματα διανοητικής ιδιοκτησίας κατά την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Οι νέοι κανόνες ανταγωνισμού αποτελούνται από τον λεγόμενο «Κανονισμό Εξαίρεσης Αποκλεισμού Μεταφοράς Τεχνολογίας» (TTBER) και τις σχετικές κατευθυντήριες γραμμές και σκοπό έχουν να ενισχύσουν τους αντιμονοπωλιακούς κανόνες της ΕΕ που εφαρμόζονται σε συμφωνίες παραχώρησης άδειας δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας. Ο κανονισμός TTBER παρέχει ασφαλές πεδίο για τις συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ ανταγωνιζομένων επιχειρήσεων οι οποίες διαθέτουν συνδυασμένο μερίδιο στην αγορά 20 τοις εκατό και για τις μη ανταγωνιστικές εταιρείες με ατομικό μερίδιο στην αγορά 30 τοις εκατό.
Μία από τις σημαντικότερες αλλαγές είναι ότι με βάση τον κανονισμό TTBER και τις κατευθυντήριες γραμμές, η αδειοδότηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας λογισμικού με σκοπό την απλή αναπαραγωγή του προστατευόμενου έργου - η παραγωγή αντιγράφων προς μεταπώληση - δεν πρέπει να θεωρείται ως "παραγωγή" κατά την έννοια του TTBER και ως εκ τούτου δεν καλύπτεται από αυτόν αλλά από τον κανονισμό και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους κάθετους περιορισμούς.Οι νέοι κανόνες τέθηκαν σε ισχύ και καταλαμβάνουν συμφωνίες μεταξύ επιχειρήσεων που συνάπτονται από 1η Μαίου 2014 και έπειτα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

TTP

Πρόσφατα διέρρευσε στο κοινό μέρος του επικείμενου κεφαλαίου περί πνευματικών δικαιωμάτων της Εμπορικής Συμφωνίας (-Trans-Pacific Partnership-,(TTP). Σύμφωνα με το κείμενο της Συμφωνίας - οι ISPs θα αναγκάζονται να απενεργοποιούν και να αποκλείουν πρόσβαση χρηστών σε περιεχόμενα που παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας από τη στιγμή που θα λαμβάνουν γνώση με βάση αποφάσεις που λαμβάνονται από δικαστήρια των υπολοίπων χωρών-μελών της Συμφωνίας. Επιπροσθέτως στο κείμενο αυτό γίνεται αναφορά στην επέκταση των χρονικών ορίων της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως ενδεικτικά αναφέρονται, η Μαλαισία, το Περού και το Βιετνάμ. Αναμένεται το τελικό κείμενο της Συμφωνίας καθώς και η απόφαση επικύρωσης αυτού από τα Συμβαλλόμενα Κράτη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

- August 10 2015 & Germany -August 5 2015

Καινούρια εξέλιξη στην υπόθεση BestWater. Το Γερμανικό Δικαστήριο (Bundesgerichtshof) σε συνέχεια της υπόθεσης του ΔΕΕ έκρινε ότι η χρήση οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο παρουσιάζεται στο κοινό με τρόπο που δίνει την εντύπωση στον χρήστη ότι δεν οδηγείται σε άλλη ιστοσελίδα αλλά παραμένει στην ιστοσελίδα που παρέχει τον σύνδεσμο (framing) συνιστά παραβίαση δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας χωρίς την πρότερη συναίνεση του δημιουργού. Με βάση αυτό τον ισχυρισμό στην περίπτωση της υπόθεσης BestWater η τεχνική του framing συνιστά παραβίαση δικαιώματος. Θυμίζεται ότι το ΔΕΕ στην- κρίση του για την εν λόγω υπόθεση είχε καταλήξει στην άποψη ότι η τεχνική του framing καθαυτή δεν συνιστά παραβίαση του δικαιώματος στο κοινό με την έννοια του άρθρου 3(1) της Κοινοτικής Οδηγίας στην Κοινωνία της Πληροφορίας αν δεν υπάρχει ύπαρξη- ‘νέου’ κοινού και αν το έργο αυτό δεν έχει παρουσιαστεί στο κοινό χρησιμοποιώντας διαφορετικά τεχνικά μέσα από αυτά της αρχικής του παρουσίασης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

  

ΙΙ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΔΕΕ (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ)

 

29 Ιανουαρίου 2008 – Υπόθεση C-275/06 Productores de Musica de Espana (Promusicae) κατά Telefonica de Espana SAU)

Η εταιρία Pr omusicae είναι μία ένωση μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που αποτελείται από παραγωγούς και εκδότες μουσικών και κυρίως μουσικών οπτικοακουστικών έργων. Η ένωση προσέφυγε δικαστικώς με αίτημα να υποχρεωθεί ένας φορέας παροχής υπηρεσιών προσβάσεως στο Διαδίκτυο, ήτοι η Telefónica de España SAU., να της αποκαλύψει την ταυτότητα και την κατοικία ορισμένων χρηστών του Διαδικτύου. Η Promusicae εντόπισε τα πρόσωπα αυτά μέσω των, ως είθισται να αποκαλούνται, διευθύνσεών τους IP καθώς και διότι γνώριζε την ημερομηνία και την ώρα που τα πρόσωπα αυτά τη χρησιμοποίησαν. Προκειμένου να στραφεί κατά των χρηστών αυτών, η Promusicae ζήτησε από τον εμπλεκόμενο φορέα παροχής προσβάσεως, ήτοι από την Telefónica, τη γνωστοποίηση των χρηστών στους οποίους χορηγήθηκαν κατά τις χρονικές στιγμές που αυτή αναφέρει οι διευθύνσεις IP τις οποίες εντόπισε. Το ισπανικό δικαστήριο εξέδωσε κατ’ αρχάς διάταξη με την οποία υποχρέωσε την Telefónica να παράσχει τις ζητούμενες πληροφορίες. Εντούτοις, η Telefónica αντέτεινε ότι, δυνάμει του άρθρου 12 του Ley de Servicios de la Sociedad de la Información y de Comercio Electrónico, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να παράσχει στο δικαστήριο τα στοιχεία αυτά. Κατά την άποψή της, μόνο σε περίπτωση έρευνας στο πλαίσιο ποινικής διώξεως ή όταν είναι αναγκαίο για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας ή όταν κινδυνεύει η εθνική ασφάλεια έχει υποχρέωση ο φορέας διαχειρίσεως ηλεκτρονικών επικοινωνιών ή ο φορέας παροχής της σχετικής υπηρεσίας να παράσχει τα δεδομένα που υποχρεούται να διατηρεί κατά νόμο. Εν συνεχεία το ισπανικό δικαστήριο απεύθυνε σχετικό προδικαστικό ερώτημα στο τότε ΔΕΚ, νυν ΔΕΕ. Το ΔΕΕ εξέδωσε απόφαση του Δικαστηρίου στις 29 Ιανουαρίου 2008 με την οποία απεφάνθη ότι τα κράτη μέλη επιτρέπεται αλλά δεν επιβάλλεται να ζητήσουν από τους φορείς παροχής υπηρεσιών Internet να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα στο πλαίσιο αστικής δίκης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επίσης ανέφερε ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να βεβαιωθούν ότι υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα ιδιοκτησίας και ιδιωτικής ζωής και ότι οι νόμοι που ψηφίζονται δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση με τις γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου.  [Συλλογή της Νομολογίας 2008 σελίδα I-00271]

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

16 Μαϊου 2009 – Υπόθεση C-557/07 LSG - Gesellschaft zur Wahrnehmung von Leistungsschutzrechten GmbH κατά Tele 2 Telecommunication GmbH

Στις 16 Μαΐου 2009δημοσιεύθηκε στην Επίσημη εφημερίδα ΕΚ Διάταξη του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 19ης Φεβρουαρίου 2009 κατόπιν αιτήσεως του Ανώτατου Δικαστηρίου (Αυστρία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως (υπόθεση LSG-Gesellschaft zur Wahrnehmung von Leistungsschutzrechten GmbH κατά Tele2 Telecommunication GmbH) σχετικά με την κοινωνία της πληροφορίας, το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και τα συγγενικά δικαιώματα, τη διατήρηση και γνωστοποίηση ορισμένων δεδομένων κίνησης, την προστασία του απορρήτου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και την έννοια του διαμεσολαβητή κατά την έννοια του άρθρου 8, παράγραφος 3, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ. 

Βάσει αυτής «Το κοινοτικό δίκαιο, και ιδίως το άρθρο 8, παράγραφος 3, της οδηγίας 2004/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/58/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Ιουλίου 2002, σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την προστασία της ιδιωτικής ζωής στον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την προστασία της ιδιωτικής ζωής στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες), δεν απαγορεύει στα κράτη μέλη να προβλέπουν υποχρέωση γνωστοποίησης σε τρίτους ιδιώτες προσωπικών δεδομένων κινήσεως προκειμένου αυτοί να ασκήσουν ενώπιον των αστικών δικαστηρίων αγωγές κατά προσβολών του δικαιώματος του δημιουργού. Ωστόσο, το κοινοτικό δίκαιο απαιτεί, κατά τη μεταφορά στο εσωτερικό δίκαιο των οδηγιών 2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2000, για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά (οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο), 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, 2002/58 και 2004/48, τα κράτη μέλη να μεριμνούν ώστε να βασίζονται σε ερμηνεία των εν λόγω οδηγιών που καθιστά δυνατή τη διασφάλιση της ορθής ισορροπίας μεταξύ των διαφόρων θεμελιωδών δικαιωμάτων που προστατεύει η κοινοτική έννομη τάξη. Περαιτέρω, κατά την εφαρμογή των μέτρων μεταφοράς των οδηγιών αυτών στο εσωτερικό δίκαιο, οι αρχές και τα δικαστήρια των κρατών μελών οφείλουν όχι μόνο να ερμηνεύουν το εθνικό τους δίκαιο κατά τρόπο σύμφωνο προς τις οδηγίες, αλλά και να μεριμνούν ώστε να μη βασίζονται σε ερμηνεία τους που θα μπορούσε να έλθει σε σύγκρουση με τα εν λόγω θεμελιώδη δικαιώματα ή με τις λοιπές γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου, όπως η αρχή της αναλογικότητας. 

Ο φορέας παροχής πρόσβασης, που παρέχει στους χρήστες μόνον πρόσβαση στο Διαδίκτυο χωρίς να προσφέρει άλλες υπηρεσίες, όπως, ιδίως, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, την τηλεφόρτωση ή την υπηρεσία ανταλλαγής αρχείων, ούτε ασκεί κάποιου είδους νομικό ή πραγματικό έλεγχο επί της υπηρεσίας που χρησιμοποιεί ο χρήστης, πρέπει να θεωρηθεί ως "διαμεσολαβητής", κατά την έννοια του άρθρου 8, παράγραφος 3, της οδηγίας 2001/29.» 

[Συλλογή της Νομολογίας 2009 σελίδα I-01227]

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

24 Νοεμβρίου 2011 – Υπόθεση C 70/2010 Scarlet Extended SA κατά Société belge des auteurs, compositeurs et éditeurs SCRL (SABAM)

Στις 24.11.2011 εκδόθηκε απόφαση επί της υποθέσεως C-70, Scarlet Extended SA κατά Société belge des auteurs, compositeurs et éditeurs SCRL (SABAM) βάσει της οποίας από τον συνδυασμό των οδηγιών :

–2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2000, για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο»),

–2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας,

–2004/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας,

–95/46/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 24ης Οκτωβρίου 1995, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών, και

–2002/58/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Ιουλίου 2002, σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την προστασία της ιδιωτικής ζωής στον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την προστασία [της] ιδιωτικής ζωής στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες),

και λαμβανομένων υπόψη των απαιτήσεων που απορρέουν από την υποχρέωση προστασίας των θιγόμενων εν προκειμένω θεμελιωδών δικαιωμάτων, προκύπτει ότι οι οδηγίες αυτές έχουν την έννοια ότι είναι αντίθετες προς την επιβολή υποχρεώσεως σε φορέα παροχής υπηρεσιών προσβάσεως στο διαδίκτυο να θέσει σε λειτουργία σύστημα χρήσεως φίλτρου

–για το σύνολο των επικοινωνιών μέσω διαδικτύου οι οποίες πραγματοποιούνται μέσω των υπηρεσιών του, ιδίως με τη χρήση προγραμμάτων «peer-to-peer»·

–όσον αφορά το σύνολο αδιακρίτως της πελατείας του·

–προληπτικά·

–με δικά του αποκλειστικώς έξοδα, και

–για απεριόριστο χρονικό διάστημα,

ικανό να εντοπίσει εντός του δικτύου του φορέα αυτού τη διακίνηση ηλεκτρονικών αρχείων που περιλαμβάνουν μουσικά, κινηματογραφικά ή ραδιοτηλεοπτικά έργα επί των οποίων ο αιτών διατείνεται ότι κατέχει δικαιώματα και, στη συνέχεια, να παρεμποδίσει τη μεταφορά αρχείων των οποίων η ανταλλαγή συνιστά προσβολή του δικαιώματος του δημιουργού.

Στις 16 Φεβρουαρίου εκδόθηκε απόφαση με παρόμοιο διατακτικό επί της υπόθεσης

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση C -360/10 Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (SABAM) κατά Netlog NV

Η SABAM είναι οργανισμός συλλογικής διαχείρισης ο οποίος εκπροσωπεί τους δημιουργούς, τους συνθέτες και τους εκδότες μουσικών έργων. Στο πλαίσιο αυτό, είναι επιφορτισμένη, μεταξύ άλλων, με το να επιτρέπει την από τρίτους χρήση των προστατευόμενων έργων εκείνων τους οποίους εκπροσωπεί. Η Netlog εκμεταλλεύεται μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης μέσω του διαδικτύου στην οποία κάθε πρόσωπο εγγεγραμμένο σε αυτήν λαμβάνει έναν προσωπικό χώρο που αποκαλείται «προφίλ», τον οποίο ο χρήστης αυτός μπορεί να γεμίσει ο ίδιος και ο οποίος είναι προσβάσιμος σε παγκόσμια κλίμακα. Η πλατφόρμα αυτή, η οποία καθημερινά χρησιμοποιείται από δεκάδες εκατομμυρίων προσώπων, έχει ως κύρια λειτουργία τη δημιουργία εικονικών κοινοτήτων μέσω των οποίων τα πρόσωπα αυτά μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και έτσι να συνάψουν φιλίες. Στο προφίλ τους, οι χρήστες μπορούν μεταξύ άλλων να τηρούν ημερολόγιο, να αναφέρουν τους τρόπους διασκεδάσεώς τους και τις προτιμήσεις τους, να δείχνουν τους φίλους τους, να αναρτούν προσωπικές φωτογραφίες ή να δημοσιεύουν αποσπάσματα από βίντεο. Παρά ταύτα, η SABAM θεώρησε ότι το κοινωνικό δίκτυο της Netlog παρέχει σε όλους τους χρήστες επίσης τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν, μέσω του προφίλ τους, μουσικά και οπτικοακουστικά έργα του ρεπερτορίου της SABAM θέτοντάς τα στη διάθεση του κοινού κατά τέτοιον τρόπο ώστε άλλοι χρήστες του εν λόγω δικτύου να μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτά, και τούτο χωρίς άδεια της SABAM και χωρίς η Netlog να καταβάλλει αμοιβή προς τούτο. Τον Φεβρουάριο του 2009, η SABAM απευθύνθηκε στη Netlog προκειμένου να συνάψει σύμβαση σχετικά με την καταβολή από την Netlog αμοιβής για τη χρήση του ρεπερτορίου της SABAM. Με έγγραφο της 2ας Ιουνίου 2009, η SABAM κάλεσε τη Netlog να αναλάβει τη δέσμευση να παύσει αμέσως και στο μέλλον να θέτει χωρίς άδεια στη διάθεση του κοινού μουσικά και οπτικοακουστικά έργα του ρεπερτορίου της. Στις 23 Ιουνίου 2009, η SABAM άσκησε κατά της Netlog ενώπιον του προέδρου του rechtbank van eerste aanleg te Brussel αγωγή βάσει του άρθρου 87, παράγραφος 1, του νόμου της 30ής Ιουνίου 1994 περί του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων, ζητώντας μεταξύ άλλων να διαταχθεί η Netlog να παύσει αμέσως κάθε παράνομη διάθεση των μουσικών ή οπτικοακουστικών έργων του ρεπερτορίου της SABAM, με απειλή χρηματικής ποινής 1 000 ευρώ ανά ημέρα καθυστερήσεως. Συναφώς, η Netlog υποστήριξε ότι το να γίνει δεκτή η αγωγή της SABAM θα καταλήξει στο να της επιβληθεί γενική υποχρέωση ελέγχου, πράγμα που απαγορεύεται από το άρθρο 21, παράγραφος 1, του νόμου της 11ης Μαρτίου 2003 περί ορισμένων νομικών πτυχών των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, το οποίο μεταφέρει στο εθνικό δίκαιο το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/31. Επιπλέον, η Netlog υποστήριξε, χωρίς να αντικρουστεί από τη SABAM, ότι η ευδοκίμηση μιας τέτοιας αγωγής μπορεί να καταλήξει στο να διαταχθεί να θέσει σε λειτουργία, για όλη την πελατεία της, in abstracto και προληπτικά, με δικά της έξοδα και χωρίς χρονικό περιορισμό, ένα σύστημα φιλτραρίσματος του μεγαλύτερου μέρους των αποθηκευμένων στους διακομιστές της πληροφοριών, προκειμένου να εντοπίζει εκεί ηλεκτρονικά αρχεία που περιέχουν μουσικά, κινηματογραφικά ή οπτικοακουστικά έργα επί των οποίων η SABAM διατείνεται ότι έχει δικαιώματα και, στη συνέχεια, να μπλοκάρει την ανταλλαγή τους. Παράλληλα, υποστήριξε ότι η θέση σε λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος φιλτραρίσματος πιθανότατα θα είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να υποβάλλει προσωπικά δεδομένα σε επεξεργασία η οποία θα πρέπει να στοιχεί με τις διατάξεις του δικαίου της Ένωσης που αφορούν την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και του απορρήτου των επικοινωνιών. Υπό τις συνθήκες αυτές, το rechtbank van eerste aanleg te Brussel αποφάσισε να αναστείλει τη διαδικασία και να θέσει στο Δικαστήριο σχετικό προδικαστικό ερώτημα.

Στις 16.02.2011 εκδόθηκε απόφαση επί της υπόθεσης βάσει της οποίας οι οδηγίες:

–2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2000, για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο»)·

–2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, και

–2004/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας,

συνδυαζόμενες μεταξύ τους και ερμηνευόμενες με γνώμονα τις απαιτήσεις που απορρέουν από την προστασία των εφαρμοστέων θεμελιωδών δικαιωμάτων, αποκλείουν να διατάξει εθνικός δικαστής έναν πάροχο υπηρεσιών φιλοξενίας να θέσει σε λειτουργία σύστημα φιλτραρίσματος:

–των πληροφοριών που έχουν αποθηκεύσει στους διακομιστές του οι χρήστες των υπηρεσιών του·

–το οποίο εφαρμόζεται αδιακρίτως για το σύνολο των χρηστών αυτών·

–προληπτικώς·

–με δικά του αποκλειστικώς έξοδα, και

–χωρίς χρονικό περιορισμό,

ικανό να εντοπίσει ηλεκτρονικά αρχεία που περιέχουν μουσικά, κινηματογραφικά ή οπτικοακουστικά έργα, επί των οποίων ο ενάγων διατείνεται ότι έχει δικαιώματα διανοητικής ιδιοκτησίας, με σκοπό να μπλοκάρει την προσβάλλουσα το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας θέση των εν λόγω έργων στη διάθεση του κοινού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

19 Απριλίου 2012 – Υπόθεση C -461/10 Bonnier Audio AB και λοιποί κατά Perfect Communication Sweden AB

Οι Bonnier Audio κ.λπ. είναι εκδοτικές επιχειρήσεις που κατέχουν ιδίως αποκλειστικά δικαιώματα να αναπαράγουν, να εκδίδουν και να θέτουν στη διάθεση του κοινού υπό μορφή ακουστικών βιβλίων 27 συγκεκριμένα λογοτεχνικά έργα. Οι Bonnier Audio κ.λπ. ισχυρίσθηκαν ότι προσεβλήθησαν τα αποκλειστικά τους δικαιώματα, καθόσον τα εν λόγω είκοσι επτά έργα τέθηκαν στη διάθεση του κοινού μέσω ενός διακομιστή FTP («file transfer protocol»), ο οποίος καθιστά δυνατή την κοινή χρήση αρχείων και την μεταφορά των δεδομένων μεταξύ υπολογιστών που είναι συνδεδεμένοι με το Διαδίκτυο.  Ο φορέας παροχής υπηρεσιών πρόσβασης στο Διαδίκτυο μέσω του οποίου πραγματοποιήθηκε η καταγγελλόμενη παράνομη ανταλλαγή αρχείων ήταν η ePhone. Οι Bonnier Audio κ.λπ., με αίτησή τους ενώπιον του Solna tingsrätt (πρωτοδικείο της Solna) ζήτησαν να διαταχθεί η καθής να κοινοποιήσει το όνομα και τη διεύθυνση του προσώπου το οποίο ήταν εγγεγραμμένο ως χρήστης της διεύθυνσης IP από την οποία φαίνονταν ότι διαβιβάστηκαν τα επίμαχα αρχεία.  Η ePhone αντιτάχθηκε στο αίτημα αυτό υποστηρίζοντας, ιδίως, ότι η αιτούμενη διαταγή αντέβαινε στην οδηγία 2006/24. Αποφαινόμενο στον πρώτο βαθμό δικαιοδοσίας, το Solna tingsrätt έκανε δεκτή την αίτηση για έκδοση διαταγής επιβάλλουσας την κοινοποίηση των επίμαχων στοιχείων. Η ePhone άσκησε έφεση ενώπιον του Svea hovrätt (εφετείο Στοκχόλμης), ζητώντας την απόρριψη της αίτησης για έκδοση διαταγής κοινοποιήσεως. Η εταιρία αυτή ζήτησε επίσης την υποβολή αιτήσεως εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο προκειμένου αυτό να διευκρινίσει αν η οδηγία 2006/24 απαγορεύει την κοινοποίηση πληροφοριών που αφορούν ένα συνδρομητή στον οποίο έχει χορηγηθεί συγκεκριμένη διεύθυνση IP σε πρόσωπα εκτός των αρχών που ορίζει η εν λόγω οδηγία.  To Svea hovrätt έκρινε ότι δεν υφίσταται καμία διάταξη της οδηγίας 2006/24 που να εμποδίζει το να διαταχθεί διάδικος σε αστική διαφορά να κοινοποιήσει δεδομένα αφορώντα συνδρομητή σε πρόσωπα πέραν των δημοσίων αρχών. Εξάλλου, το εν λόγω δικαστήριο απέρριψε το αίτημα για υποβολή αιτήσεως για έκδοση προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο. Το ίδιο αυτό δικαστήριο διαπίστωσε επίσης ότι οι επιχειρήσεις εκδόσεως ακουστικών βιβλίων δεν είχαν προσκομίσει αποχρώσες ενδείξεις όσον αφορά την προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας. Αποφάσισε, κατά συνέπεια, να εξαφανίσει τη διαταγή για κοινοποίηση στοιχείων που είχε εκδώσει το Solna tingsrätt. Κατόπιν αυτού, οι Bonnier Audio κ.λπ. άσκησαν αναίρεση ενώπιον του Högsta domstolen, το οποίο υπέβαλε σχετικά προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΕ.

Η απόφαση του ΔΕΕ στην συγκεκριμένη υπόθεση (C-461/10) εκδόθηκε στις 19 Απριλίου 2012. Οι αιτούντες σε αυτή την υπόθεση ήταν εκδοτικοί οίκοι δικαιούχοι δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων σε 27 ακουστικά βιβλία, τα οποία ισχυρίσθηκαν ότι διανέμονταν παράνομα μέσω ενός server (file transfer protocol). O πάροχος μέσω του οποίου διαδόθηκε ο παράνομος φάκελος ονομάζεται ephone. Τα νομικά θέματα σε αυτή την απόφαση αφορούν σε αλληλεπιδράσεις μεταξύ της Οδηγίας για τη διατήρηση δεδομένων 2006/24/ΕΚ, της Οδηγίας για την επιβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας 2004/48/ΕΚ, της Οδηγίας για την προστασία των δεδομένων, της Οδηγίας για την ιδιωτική και ηλεκτρονική επικοινωνία 2002/58/ΕΚ, καθώς και της εθνικής νομοθεσίας της Σουηδίας. Το ΔΕΕ έκρινε ότι οι Οδηγίες 2002/58/ΕΚ, σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την προστασία της ιδιωτικής ζωής στον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, και 2004/48 για την επιβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας, έχουν την έννοια ότι δεν απαγορεύουν εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, στον βαθμό που η νομοθεσία αυτή επιτρέπει στο εθνικό δικαστήριο, ενώπιον του οποίου υποβλήθηκε αίτηση εκδόσεως διαταγής περί κοινοποιήσεως δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από νομιμοποιούμενο προς τούτο πρόσωπο, να σταθμίσει, με βάση τις περιστάσεις κάθε συγκεκριμένης περιπτώσεως και λαμβάνοντας δεόντως υπόψη τις απαιτήσεις που απορρέουν από την αρχή της αναλογικότητας, τα αντιτιθέμενα εν προκειμένω συμφέροντα. [Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 9.06.2012]

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και Υπόθεση C-314/12 UPC Telekabel Wien GmbH κατά Constantin Film Verleih GmbH, Wega Filmproduktionsgesellschaft GmbH.

Ένα νέο προδικαστικό ερώτημα σχετικά με το ρόλο των φορέων παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο τέθηκε από Αυστριακό Δικαστήριο προς το ΔΕΕ. Στο πλαίσιο της υπόθεσης που εκκρεμεί ενώπιον της αυστριακής δικαιοσύνης, κάποιος δικαιούχος αιτήθηκε τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά παρόχου σύνδεσης στο διαδίκτυο προκειμένου να σταματήσει να παρέχει πρόσβαση στη διαδικτυακή τοποθεσία kino.to από την οποία καθίστανται παράνομα προσιτά στο κοινό οπτικοακουστικά έργα. Τα επίμαχα ερωτήματα που παραπέμφθηκαν στο ΔΕΕ από το αυστριακό δικαστήριο αφορούν την ερμηνεία του άρθρου 8 παρ. 3 σχετικά με τη δυνατότητα λήψης ασφαλιστικών μέτρων κατά των διαμεσολαβητών για την προσβολή δικαιωμάτων τρίτων και του άρθρου 5 παρ. 2 (b) σχετικά με την εξαίρεση ή περιορισμό για ιδιωτική χρήση της οδηγίας 2001/29 ΕΕ για την πνευματική ιδιοκτησία στην κοινωνία της πληροφορίας. [Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 6.10.2012]

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

Υπόθεση C-466/12: Nils Svensson, Sten Sjögren, Madelaine Sahlman, Pia Gadd κατά Retriever Sverige AB

Στις 18 Οκτωβρίου 2012 υπεβλήθη στο ΔΕΚ από το το Svea hovrätt (Σουηδία) αίτηση για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως για τα ακόλουθα προδικαστικά ερωτήματα:

«-Αν κάποιος άλλος πλην του κατόχου του δικαιώματος του δημιουργού επί ορισμένου έργου παρέχει στην ιστοσελίδα του ένα δυνάμενο να ενεργοποιηθεί σύνδεσμο προς το έργο αυτό, πρόκειται στην περίπτωση αυτή για παρουσίαση του έργου στο κοινό υπό την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας ;

-Επηρεάζεται η απάντηση στο πρώτο ερώτημα από το αν το έργο στο οποίο παραπέμπει ο σύνδεσμος υπάρχει σε μια ιστοσελίδα του Διαδικτύου στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση οποιοσδήποτε άνευ περιορισμών ή αν η πρόσβαση υπόκειται σε κάποιους περιορισμούς;

-Πρέπει, κατά την αφορώσα το πρώτο ερώτημα εκτίμηση, να γίνει διάκριση μεταξύ της περιπτώσεως στην οποία το έργο, αφού ο χρήστης ενεργοποιήσει το σύνδεσμο, εμφανίζεται σε μια άλλη ιστοσελίδα και της περιπτώσεως στην οποία το έργο, αφού ο χρήστης ενεργοποιήσει το σύνδεσμο, εμφανίζεται κατά τρόπον ώστε να δίδεται η εντύπωση ότι εμφανίζεται στην ίδια ιστοσελίδα;

-Έχει ένα κράτος μέλος τη δυνατότητα να θεσπίσει ευρύτερη προστασία του αποκλειστικού δικαιώματος του δημιουργού, προβλέποντας ότι η έννοια της παρουσίασης στο κοινό περιλαμβάνει περισσότερες ενέργειες από αυτές που απορρέουν από το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας;»

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση C‑324/09: L’Oréal SA κ.ά. κατά κατά eBay International AG κ.ά.

Στις 12 Ιουλίου 2011 εκδόθηκε απόφαση του ΔΕΕ επί της υπόθεσης C‑324/09 L’Oréal SA κ.ά.  κατά eBay International AG κ.ά, η οποία αφορούσε σε προσβολή σήματος. Στο διατακτικό της ωστόσο υπήρχαν χρήσιμες κρίσεις για κάθε περίπτωση προσβολής δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν ενδιαφέρον τα ακόλουθα τα οποία επεσήμανε το Δικαστήριο: «Το άρθρο 14, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2000, για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο»), έχει την έννοια ότι εφαρμόζεται στην περίπτωση του ασκούντος εμπόριο μέσω διαδικτυακής αγοράς όταν ο τελευταίος δεν έχει διαδραματίσει ενεργό ρόλο που να του επιτρέπει να λάβει γνώση ή να έχει έλεγχο των αποθηκευμένων δεδομένων. Ο περί ου ο λόγος ασκών εμπόριο διαδραματίζει τέτοιον ρόλο όταν παρέχει συνδρομή, συνιστάμενη ιδίως στη βελτιστοποίηση της παρουσιάσεως των επιδίκων προσφορών προς πώληση ή στην προώθησή τους. Αν ο ασκών εμπόριο μέσω της διαδικτυακής αγοράς δεν διαδραμάτισε ενεργό ρόλο, κατά τα περιγραφόμενα στο προηγούμενο εδάφιο, οπότε η εκ μέρους του παρεχόμενη υπηρεσία εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 14, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/31, δεν δύναται, επί διαφοράς της οποίας η έκβαση θα μπορούσε να οδηγήσει στην αναγνώριση της υποχρεώσεως καταβολής αποζημιώσεως, να επικαλεστεί την προβλεπόμενη από την ως άνω διάταξη απαλλαγή από την ευθύνη αν είχε λάβει γνώση γεγονότων ή περιστάσεων βάσει των οποίων ένας συνετός επιχειρηματίας θα όφειλε να διαπιστώσει τον παράνομο χαρακτήρα των επιδίκων προσφορών προς πώληση και, σε περίπτωση λήψεως γνώσεως, αν δεν ενήργησε ταχέως σύμφωνα με την παράγραφο 1, στοιχείο β΄, του οικείου άρθρου 14.

7) Το άρθρο 11, τρίτη περίοδος, της οδηγίας 2004/48/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας, έχει την έννοια ότι τα κράτη μέλη οφείλουν να διασφαλίζουν ότι τα αρμόδια σε θέματα προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εθνικά δικαιοδοτικά όργανα έχουν την ευχέρεια να διατάσσουν τον ασκούντα εμπόριο μέσω διαδικτυακής αγοράς να λαμβάνει μέτρα προκειμένου όχι μόνο να τίθεται τέρμα στις προσβολές των δικαιωμάτων αυτών εκ μέρους χρηστών της συγκεκριμένης διαδικτυακής αγοράς, αλλά και να προλαμβάνονται νέες προσβολές της ιδίας φύσεως. Οι συναφείς διαταγές πρέπει να είναι αποτελεσματικές, αναλογικές, αποτρεπτικές και δεν πρέπει να θέτουν εμπόδια στο νόμιμο εμπόριο».

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση C -435/12: ACI Adam BV κ.λπ. κατά Stichting de Thuiskopie κ.λπ.

Το Ολλανδικό δικαστήριο Hoge Raad der Nederlanden υπέβαλε στις στις 26 Σεπτεμβρίου 2012 αίτηση για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως με τα ακόλουθα ερωτήματα:

1) Έχει το άρθρο 5, παράγραφος 2, αρχή και στοιχείο β', της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού (1) –ενδεχομένως σε συνδυασμό με το άρθρο 5, παράγραφος 5, της ίδιας οδηγίας– την έννοια ότι ο εκεί προβλεπόμενος περιορισμός του δικαιώματος του δημιουργού ισχύει για τις αναπαραγωγές που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του άρθρου αυτού, ανεξαρτήτως του αν τα αντίτυπα του έργου από το οποίο προέρχονται οι αναπαραγωγές αποκτήθηκαν από το ενδιαφερόμενο φυσικό πρόσωπο νόμιμα –δηλαδή, χωρίς προσβολή των δικαιωμάτων δημιουργού των δικαιούχων–, ή ισχύει μόνο για τις αναπαραγωγές που προέρχονται από αντίτυπα που αποκτήθηκαν από το ενδιαφερόμενο φυσικό πρόσωπο χωρίς προσβολή των δικαιωμάτων δημιουργού των δικαιούχων;

2) α) Σε περίπτωση που η απάντηση στο ερώτημα 1 είναι αυτή που περιγράφεται στο τέλος του ερωτήματος αυτού, μπορεί η εφαρμογή των κριτηρίων του ελέγχου τριών σταδίων που καθιερώνεται από το άρθρο 5, παράγραφος 5, της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού να οδηγήσει στη διεύρυνση του πεδίου του περιορισμού του άρθρου 5, παράγραφος 2, ή μήπως η εφαρμογή αυτή μπορεί να συνεπάγεται μόνον υποχώρηση του εν λόγω περιορισμού;

β) Σε περίπτωση που η απάντηση στο ερώτημα 1 είναι αυτή που περιγράφεται στο τέλος του ερωτήματος αυτού, αντιβαίνει προς το άρθρο 5 της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού ή προς άλλον κανόνα του ευρωπαϊκού δικαίου ένας κανόνας εθνικού δικαίου που σκοπό έχει να επιβάλει την καταβολή δίκαιης αποζημίωσης για τις αναπαραγωγές που πραγματοποιεί φυσικό πρόσωπο για ιδιωτική χρήση και χωρίς τον παραμικρό άμεσο ή έμμεσο εμπορικό σκοπό, ανεξαρτήτως του αν η πραγματοποίηση των αναπαραγωγών επιτρέπεται δυνάμει του άρθρου 5, παράγραφος 2, της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού –και χωρίς ο κανόνας αυτός να προσβάλει το δικαίωμα απαγόρευσης που έχουν οι δικαιούχοι ή να θίγει την αξίωσή τους για αποζημίωση;

Ασκεί επιρροή για την απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα, υπό το πρίσμα του ελέγχου τριών σταδίων που καθιερώνεται από το άρθρο 5, παράγραφος 5, της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού, το γεγονός ότι τα διαθέσιμα τεχνικά μέσα δεν είναι (ακόμα) επαρκή για την καταπολέμηση του φαινομένου της παραγωγής μη εγκεκριμένων ιδιωτικών αντιγράφων;

3) Έχει εφαρμογή η οδηγία σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας (2) σε διαφορά όπως η υπό κρίση, στην οποία –αφού προηγουμένως το κράτος μέλος έχει επιβάλει, δυνάμει του άρθρου 5, παράγραφος 2, της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού, στους παραγωγούς και εισαγωγείς υποθεμάτων κατάλληλων και προορισμένων για την παραγωγή έργων την υποχρέωση μετακύλισης της κατά την έννοια της διάταξης αυτής δίκαιης αποζημίωσης και αφού έχει ορίσει ότι η εν λόγω δίκαιη αποζημίωση πρέπει να μετακυλισθεί σε οργανισμό οριζόμενο από το εν λόγω κράτος μέλος ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την είσπραξη και την κατανομή της εν λόγω αποζημίωσης– υπόχρεοι καταβολής ζητούν από το δικαστήριο, λαμβανομένων υπόψη των συγκεκριμένων περιστάσεων της υπόθεσης που θεωρούνται κρίσιμες για τον καθορισμό της δίκαιης αποζημίωσης, να εκδώσει απόφαση εις βάρος του εν λόγω οργανισμού, ο οποίος εναντιώνεται στο αίτημα αυτό;

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Υπόθεση C-170/12: Pinckney v Mediatech

Ο Πίκνεη, Γάλλος υπήκοος, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο δημιουργός 12 τραγουδιών που είχαν κυκλοφορήσει σε βινύλιο την δεκαετία του 1970. Κινήθηκε δικαστικά κατά της Αυστριακής εταιρείας KDG Mediatech AG ισχυριζόμενος ότι αντέγραψαν τα τραγούδια του σε ψηφιακούς δίσκους (cd), οι οποίοι πωλήθηκαν από βρετανικές εταιρείες μέσω ιστοσελίδων προσβάσιμων από τη Γαλλία. Ενώ το γαλλικό Πρωτοδικείο έκρινε ότι είχε διακιοδοσία για να δικάσει, το Εφετείο ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση με το αιτιολογικό ότι τόπος κατοικίας του αναγομένου είναι η Αυστρία και η ζημία έλαβε χώρα εκτός Γαλλίας. Ο Πίκνεη άσκησε αίτηση αναιρέσεως κατά της εφετειακής απόφασης ενώπιον του Γαλλικού Ακυρωτικού. Το Ακυρωτικό απέστειλε δύο προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΕ σχετικά με την εφαρμογή του α. 5 παρ. 3 του Κανονισμού Βρυξέλλες Ι, το οποίο ορίζει ότι σε περιπτώσεις αδικοπραξίας ή εγκλήματος, ο πράξας που κατοικοεδρεύει σε Κράτος Μέλος μπορεί να δικαστεί από τα δικαστήρια του Κράτους Μέλους στο οποίο έλαβε ή θα λάβει χώρα το ζημιογόνο γεγονός. Συγκεκριμένα το Ακυρωτικό ρώτησε αν το α. 5 παρ. 3 του Κανονισμού σημαίνει ότι τα δικαστήρια των Κρατών Μελών στα οποία το παράνομο υλικό κατέστη προσβάσιμο έχουν δικαιοδοσία, ακόμα και αν η πράξη αναπαραγωγής του επίμαχου υλικού σε cd δεν συνέβη στο ίδιο Κράτος Μέλος αλλά σε τρίτη χώρα. Το ΔΕΕ απάντησε ότι δικαιοδοσία έχει το δικαστήριο οποιουδήποτε Κράτους Μέλους από το έδαφος του οποίου είναι προσβάσιμο επιγραμμικά το παράνομο υλικό σημειώνοντας όμως ότι το εν λόγω δικαστήριο μπορεί να προσδιορίσει μόνο τη ζημία που προκλήθηκε στην επικράτεια της δικαιοδοσίας του.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

Νοέμβριος 2013- υπόθεση C-314/12 UPC Telekabel Wien GmbH v Constantin Film Verleih GmbH

Στις 26.11.2013 ο Γενικός Εισαγγελέας του ΔΕΕ Cruz Villalòn εξέδωσε τη γνωμοδότησή του στην υπόθεση C-314/12 UPC Telekabel Wien, ύστερα από ερώτημα που απηύθυνε στο ΔΕΕ το Ανώτατο Αυστριακό Δικαστήριο. Το Αυστριακό Δικαστήριο έχει ρωτήσει το ΔΕΕ κατά πόσον οι κυρώσεις που επιβάλουν στους παρόχους διαδικτύου την υιοθέτηση μέτρων παρεμπόδισης των ιστοσελίδων που προσβάλουν πνευματική ιδιοκτησία τρίτων, είναι σύμφωνες με το Ενωσιακό δίκαιο. Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, δύο εταιρίες παραγωγής οπτικοακουστικών έργων κινήθηκαν δικαστικά κατά του Αυστριακού παρόχου υπηρεσιών διαδικτύου Telekabel Wien (“Telekabel”), αιτούμενες κυρώσεις που να απαγορεύουν στον πάροχο να επιτρέπει την πρόσβαση σε ιστοσελίδα που προβάλει την πνευματική τους ιδιοκτησία. Το εθνικό δικαστήριο επέτρεψε τη λήψη τέτοιων κυρώσεων χωρίς να αναφερθεί σε συγκεκριμένα μέτρα που όφειλε να λάβει η Telekabel. Ο Γενικός Εισαγγελέας στην γνωμοδότησή του επιβεβαίωσε ότι μπορούν να επιβληθούν κυρώσεις στους παρόχους, όπως αυτές προβλέπονται στο α. 8 παρ. 3 της οδηγίας 2001/29, ακόμα και αν δεν υπάρχει συμβατική σχέση μεταξύ του παρόχου και της ιστοσελίδας. Επιπλέον, θεώρησε νόμιμη την υποχρέωση των παρόχων να λαμβάνουν μέτρα για την παρεμπόδιση των ιστοσελίδων αυτών, ακόμα και αν αυτά τα μέτρα εμπερικλείουν επιπλέον κόστος για τους παρόχους. Αναμένεται να δούμε αν η απόφαση του ΔΕΕ επί της υπόθεσης που θα εκδοθεί στις αρχές του 2014 θα συμπλεύσει με τη γνωμοδότηση του Γενικού Εισαγγελέα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

27 Μαρτίου 2014 - Υπόθεση C-314/12: UPC Telekabel Wien GmbH v Constantin Film Verleih GmbH and Wega Filmproduktionsgesellschaft

Το ΔΕΕ εξέδωσε την απόφασή του σχετικά με τα προδικαστικά ερωτήματα που το Αυστριακό δικαστήριο του είχε υποβάλει σε αυτή την υπόθεση (βλ. προηγουμένως για το ιστορικό). Η απόφαση συμφωνεί σε γενικές γραμμές με την γνωμοδότηση του Γενικού Εισαγγελέα (βλ. ανωτέρω).
Σύμφωνα με αυτή οι δικαιούχοι πνευματικών δικαιωμάτων έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν από τους παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου (ISP’s) να μπλοκάρουν την πρόσβαση σε πειρατικές ιστοσελίδες που διαθέτουν στο κοινό έργα πνευματικής ιδιοκτησίας μέσω παράνομης «ρευμάτωσης δεδομένων συνεχούς ροής» (streaming) ή διάθεσης στο κοινό για «κατέβασμα» (download).
Πιο συγκεκριμένα, το ΔΕΕ έκρινε ότι ο πάροχος υπηρεσιών διαδικτύου (σε αυτή τη περίπτωση η Telekabel), ο οποίος επιτρέπει στους πελάτες του την πρόσβαση σε υλικό που διατίθεται από τρίτους και προστατεύεται με πνευματικά δικαιώματα, συνιστά διαμεσολαβητή, του οποίου οι υπηρεσίες χρησιμοποιούνται για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων. Σημειώνει επίσης ότι η οδηγία 2001/29/ΕΚ δεν απαιτεί να υπάρχει συγκεκριμένη σχέση μεταξύ του προσβάλλοντος και του διαμεσολαβητή κατά του οποίου μπορεί να διαταχθεί η επιβολή κύρωσης. Ούτε είναι υποχρεωτικό να αποδειχθεί ότι οι πελάτες του παρόχου έχουν πρόσβαση στο επίμαχο υλικό που καθιστά προσβάσιμο ο τρίτος στον ιστοχώρο του, γιατί η οδηγία απαιτεί τα μέτρα που λαμβάνει το κράτος-μέλος για να συμμορφωθεί με την οδηγία να στοχεύουν όχι μόνο στην καταστολή αλλά και στην πρόληψη προσβολών της πνευματικής ιδιοκτησίας. Επιπλέον το ΔΕΕ κατέληξε ότι οι κυρώσεις που επιβάλει το Αυστριακό δικαστήριο δεν αποτελούν προσβολή της επιχειρηματικής ελευθερίας του παρόχου, δεδομένου ότι (α) δίνεται στον πάροχο η δυνατότητα να αποφασίσει εκείνος τα εξειδικευμένα μέτρα που πρέπει να λάβει για να επιτευχθεί ο στόχος και (β) του επιτρέπει να αποφύγει την ευθύνη αν αποδείξει ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα που μπορούσε να λάβει.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Φεβρουάριος 2014 - Υπόθεση C-466/12: Nils Svensson, Sten Sjögren, Madelaine Sahlman, Pia Gadd κατά Retriever Sverige AB

Εκδόθηκε η απόφαση του ΔΕΕ περί της νομιμότητας της χρήσης υπερσυνδέσμων που οδηγούν σε έργα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων. Η απόφαση αποτελεί απάντηση του ΔΕΕ σε σχετικό προδικαστικό ερώτημα που του είχε απευθύνει τα Ανώτατο Σουηδικό Δικαστήριο. Το ΔΕΕ έκρινε ότι δεν υπάρχει παραβίαση του δικαιώματος παρουσίασης στο κοινό (communication right) όταν παρέχεται υπερσύνδεσμος που οδηγεί σε έργο προστατευόμενο από την πνευματική ιδιοκτησία, ακόμα και αν το έργο παρουσιάζεται με τρόπο που δίνει την εντύπωση στον χρήστη ότι δεν οδηγείται σε άλλη ιστοσελίδα αλλά παραμένει στην ιστοσελίδα που παρέχει τον σύνδεσμο (μια πρακτική γνωστή ως framing). Απαραίτητη προυπόθεση για να μην υπάρχει μια τέτοια παραβίαση είναι το εν λόγω έργο να έχει δημοσιευθεί με την άδεια του δικαιούχου του και να διατίθεται σε ιστοσελίδα που είναι ελεύθερα προσβάσιμη από οποιονδήποτε.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώεδώ.

 

10 Απριλίου 2014 - Υπόθεση C -435/12: ACI Adam BV κ.λπ. κατά Stichting de Thuiskopie κ.λπ.

Εκδόθηκε η απόφαση του ΔΕΕ σχετικά την δίκαιη αποζημίωση στην περίπτωση της εξαίρεσης της ιδιωτικής αναπαραγωγής μετά από προδικαστικό ερώτημα που του είχε απευθύνει Ολλανδικό Δικαστήριο (βλ. και παραπάνω τα προδικαστικά ερωτήματα). Το ΔΕΕ έκρινε ότι η εξαίρεση της ιδιωτικής αντιγραφής εφαρμόζεται μόνο για αντίγραφα που προέρχονται από νόμιμες πηγές. Οποιαδήποτε εθνική νομοθεσία που ενσωματώνει την Οδηγία 2001/29/ΕΚ στο εθνικό δίκαιο δεν πραγματοποιεί διάκριση μεταξύ της περιπτώσεως όπου η πηγή αναπαραγωγής αντιγράφων για ιδιωτική χρήση είναι νόμιμη και εκείνης όπου η πηγή αυτή είναι παράνομη έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την παραπάνω οδηγία. Το σκεπτικό του Δικαστηρίου ήταν ότι δεν επιτυγχάνεται «δίκαιη ισορροπία» συμφερόντων μεταξύ των δικαιούχων και των χρηστών αν οι χρήστες οφείλουν να καταβάλλουν τέλος ιδιωτικής αντιγραφής το οποίο περιλαμβάνει επίσης την αποζημίωση για τη ζημία που προκλήθηκε από αναπαραγωγές από παράνομη πηγή.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

5 Ιουνίου 2014 - Υπόθεση C-360/13: Public Relations Consultants Association Ltd κατά Newspaper Licensing Agency Ltd κ.λπ.

Εκδόθηκε απόφαση του ΔΕΕ αναφορικά με την την ερμηνεία του άρθρου 5, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας (ΕΕ L 167, σ.10). Η αίτηση για την έκδοση απόφασης υποβλήθηκε στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς μεταξύ της Public Relations Consultants Association Ltd και της Newspaper Licensing Agency Ltd κ.λπ. με αντικείμενο την υποχρέωση λήψεως άδειας από τους δικαιούχους των δικαιωμάτων του δημιουργού πριν την επίσκεψη σε ιστοσελίδες, η οποία συνεπάγεται τη δημιουργία αντιγράφων των συγκεκριμένων ιστοσελίδων στην οθόνη του υπολογιστή του χρήστη καθώς και στην κρυφή μνήμη του σκληρού δίσκου του εν λόγω υπολογιστή. Βάσει της απόφασης «το άρθρο 5 της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, έχει την έννοια ότι τα αντίγραφα στην οθόνη και τα αντίγραφα στην κρυφή μνήμη που δημιουργούνται από τον τελικό χρήστη κατά την προβολή ιστοσελίδας πληρούν τις προϋποθέσεις κατά τις οποίες τα εν λόγω αντίγραφα πρέπει να είναι προσωρινά, να έχουν μεταβατικό ή παρεπόμενο χαρακτήρα και να αποτελούν αναπόσπαστο και ουσιώδες τμήμα μιας τεχνολογικής μεθόδου, καθώς και τις προϋποθέσεις του άρθρου 5, παράγραφος 5, της εν λόγω οδηγίας, και μπορούν, ως εκ τούτου, να δημιουργούνται χωρίς την άδεια των δικαιούχων των δικαιωμάτων του δημιουργού». Όπως δηλώνουν οι σχολιαστές της απόφασης, βάσει αυτής δεν θα θεωρείται ότι προσβάλλονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας από την παρουσίαση στην οθόνη προστατευόμενου περιεχομένου το οποίο καθίσταται προσιτό μέσω φορέων συλλογής περιεχομένου (content agreggators). To ΔΕΕ έκρινε ότι οι χρήστες που βλέπουν στην οθόνη τους προστατευόμενο υλικό και κατά συνέπεια δημιουργούνται προσωρινά αντίγραφα στην οθόνη τους και στους σκληρούς δίσκους τους επωφελούνται της σχετικής εξαίρεσης της οδηγίας ΕΕ.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση C-441/13 (Pez Hejduk v EnergieAgentur.NRW GmbH) - απόφαση 22 Ιανουαρίου 2015

Το ΔΕΕ έκρινε ότι το δικαστήριο ενός κράτους μέλους στην επικράτεια του οποίου έχει πρόσβαση κανείς σε έργο δημοσιευμένο χωρίς την άδεια του δικαιούχου δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικών δικαιωμάτων έχει τη δικαιοδοσία να επιληφθεί της συγκεκριμένης υπόθεσης. Η δικαιοδοσία του βασίζεται στο άρθρο 5(3) του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 44/2001 του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 2000, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις («Κανονισμός Βρυξελών I»). Βασίζεται στην έννοια του τόπου επέλευσης της βλάβης. Η υπόθεση αφορούσε τη δημοσίευση φωτογραφιών χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού τους. Εάν το δικαστήριο βασίσει τη δικαιοδοσία του μόνο στο κριτήριο της προσβασιμότητας τότε μπορεί να κρίνει μόνο για τη βλάβη που έλαβε χώρα στην επικράτεια του κράτους του. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειασθούν πολλαπλές αιτήσεις για την αποκατάσταση της ζημίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απόφαση δεν επηρεάζει τη δικαιοδοσία των εθνικών δικαστηρίων να κρίνουν υποθέσεις πνευματικής ιδιοκτησίας βασιζόμενες στο κριτήριο της κατοικίας του εναγόμενου καθώς το κριτήριο της κατοικίας του εναγόμενου παραμένει η βασική αρχή του κανονισμού των Βρυξελλών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Υπόθεση C 607/11 (ITV Broadcasting Ltd and others v TV Catchup Ltd) - απόφαση 7 Μαρτίου 2013

Το ΔΕΕ έκρινε ότι η ζωντανή αναμετάδοση με τη μέθοδο του streaming μιας εκπομπής μεταδιδόμενης μέσω επίγειας τηλεοπτικής μετάδοσης αποτελεί παρουσίαση στο κοινό υπό την έννοια του άρθρου 3(1) της Οδηγίας για την πνευματική ιδιοκτησία στην κοινωνία της πληροφορίας 2001/29/ΕΕ. Συνεπώς, χωρίς την άδεια του τηλεοπτικού σταθμού αυτή η αναμετάδοση αποτελεί προσβολή του δικαιώματός του. Το ΔΕΕ έκρινε ότι σκοπός της Οδηγίας είναι η παροχή υψηλής προστασίας προς τους δικαιούχους και συνεπώς η έννοια πρέπει να ερμηνεύεται διασταλτικά. Συγκεκριμένα έκρινε ότι η παροχή μέσω της τεχνικής streaming πρόσβασης σε εκπομπές που μεταδίδονται με επίγειο τηλεοπτικό σήμα προς τους συνδρομητές της υπηρεσίας streaming μπορεί να προσβάλει τα δικαιώματα του τηλεοπτικού καναλιού ακόμα και αν οι ίδιοι συνδρομητές μπορούν στους τηλεοπτικούς δέκτες τους να έχουν νόμιμα πρόσβαση στις ίδιες εκπομπές. Το ΔΕΕ επίσης έκρινε ότι η ερμηνεία του άρθρου 3(1) δεν επηρεάζεται από το γεγονός ότι ο παρέχων την πρόσβαση δεν είναι κερδοσκοπικός οργανισμός ή ανταγωνιστής του τηλεοπτικού οργανισμού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση C-419/13 (Allposters case) - απόφαση 22 Ιανουαρίου 2015

Το ΔΕΕ έκρινε ότι ο κανόνας της εξάντλησης του δικαιώματος διανομής μετά την πρώτη πώληση ενός έργου (γνωστή θεωρία στην Αμερική ως “first sale” doctrine) δεν εφαρμόζεται όταν έχουν επέλθει μετατροπές στο φυσικό φορέα ενσωμάτωσης του έργου μετά την πρώτη πώλησή του εφόσον αυτές οι μετατροπές συνιστούν νέα αναπαραγωγή του έργου (εν προκειμένω η μεταφορά ενός έργου από χάρτινο πόστερ σε καμβά). Συνεπώς, αυτές οι τροποποιήσεις απαιτούν τη συναίνεση του δικαιούχου προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας. To ΔΕΕ ρητά αποσαφηνίζει ότι η εξάντληση του δικαιώματος διανομής αφορά στον υλικό φορέα ενσωμάτωσης ενός έργου. Συνεπώς, τα άυλα αντίγραφα ενός έργου δεν υπόκεινται σε αυτόν τον κανόνα και πιθανότατα η πώληση ενός άυλου αντιγράφου δεν συνεπάγεται την εξάντληση του δικαιώματος διανομής του. Αυτό σημαίνει ότι η επαναπώληση ψηφιακής μουσικής, ταινιών και ηλεκτρονικών βιβλίων μέσω τηλεφόρτωσης από ψηφιακές πλατφόρμες θα θεωρείται προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας εάν δεν έχει αδειοδοτηθεί από τους δικαιούχους.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΔΕΕ-Facebook

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόσφατα, ύστερα από προσφυγή του Δικαστηρίου της Ιρλανδίας σε υπόθεση ανταλλαγής προσωπικών δεδομένων στο Facebook αποφάσισε την ακύρωση του δικαστικού πλαισίου που επιτρέπει την μεταφορά προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη στις ΗΠΑ. Η υπόθεση αφορά σε έναν Αυστριακό φοιτητή, ο οποίος στα πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής ζήτησε τα προσωπικά του δεδομένα και έλαβε ένα αρχείο 1.222 σελίδων με καταγεγραμμένες λεπτομερώς όλες τις πληροφορίες που τον αφορούσαν. Η απόφαση αυτή του Δικαστηρίου έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί αντιδράσεις και ανησυχίες κυρίως από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία και υποστηρίζει οτι η απόφαση αυτή θα αποτελέσει τροχοπέδη στις εμπορικές δραστηριότητες εταιρειών και καταναλωτών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙΙ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ –Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)

 

 

Υπόθεση Ahmet Yıldırım v. Turkey (application no. 3111/10)

Στις 18.12.2012  το ΕΔΔΑ εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση Ahmet Yıldırım v. Turkey (application no. 3111/10), η οποία όμως δεν είναι τελική, βάσει της οποίας κρίθηκε ομόφωνα ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σχετικά με την ελευθερία έκφρασης. Εν προκειμένω με δικαστική απόφαση είχε διαταχθεί η παρεμπόδιση της πρόσβασης σε ιστοσελίδα που φιλοξενούταν από την εταιρία Google λόγω προσβολής της μνήμης του Ατατουρκ. Στο πλαίσιο της εκτέλεσης της ως άνω απόφασης όμως είχε παρεμποδισθεί η πρόσβαση και σε άλλες σελίδες όπως σε αυτήν του αιτούντος που δεν είχε περιεχόμενο σχετικά με τον Ατατούρκ. Το Δικαστήριο έκρινε ότι εξ αυτού του λόγου η Τουρκία όφειλε να πληρώσει στον αιτούντα 7500 ευρώ αποζημίωση και 1000 ευρώ για δικαστικά έξοδα. Κεντρικό σημείο της απόφασης ήταν ότι ο νόμος βάσει του οποίου δόθηκε η σχετική εντολή δεν περιέγραφε ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο το οποίο να ρυθμίζει την έκταση της απαγόρευσης πρόσβασης και να παρέχει τα εχέγγυα αποτροπής ενδεχόμενων καταχρήσεων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση Akdeniz v. Turkey (application no. 20877/10)

Αναμένεται η έκδοση της απόφασης στην υπόθεση Akdeniz v. Turkey. Στην συγκεκριμένη υπόθεση η πρόσβαση σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες απαγορεύθηκε με την αιτιολογία ότι οι επίμαχες ιστοσελίδες διέθεταν μουσικά έργα χωρίς την άδεια των δικαιούχων τους. Ο αιτών ωστόσο κατήγγειλε ότι με αυτόν τον τρόπο εμποδίσθηκε η πρόσβαση και σε άλλες ιστοσελίδες με νόμιμο περιεχόμενο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Υπόθεση DELFI AS v. ESTONIA, no 64569/09, ECHR 2013

Τον Οκτώβριο του 2013 το ΕΔΔΑ δικαίωσε τα Εσθονικά Δικαστήρια για απόφαση που είχαν ενωρίτερα λάβει και απεφάνθη ότι ο ιδιοκτήτης ιστοσελίδας με ειδησεογραφικό περιεχόμενο ευθύνεται για τα ανώνυμα σχόλια των αναγνωστών επί δημοσιογραφικών άρθρων που ο ιδιοκτήτης δημοσιεύει στην ιστοσελίδα. Συγκεκριμένα, το ΕΔΔΑ απεφάνθη ότι δικαίως τα εσθονικά δικαστήρια θεώρησαν υπεύθυνη για συκοφαντική δυσφήμιση την ιστοσελίδα Delfi AS, όταν επί άρθρου της οι αναγνώστες είχαν προβεί μέσω ηλεκτρονικού σχολιασμού σε συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς και απειλές κατά των προσώπων που αναφέρονταν στο άρθρο αυτό. Ακολούθως το ΕΔΔΑ κατέληξε ότι δεν υφίστατο καμία παραβίαση του άρθρου 10 της ΕΣΔΑ (δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

24 Ιουλίου 2008

Στις 24 Ιουλίου 2008 δημοσιεύθηκε έγγραφο προς διαβούλευση σχετικά με την αντιμετώπιση των παράνομων ανταλλαγών αρχείων peer to peer το οποίο συνέταξε το τμήμα Business, Enterprise & Regulatory Reform.στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ανάμεσα στα πολλά συνημμένα έγγραφα του παραρτήματος υπάρχει και ένα μνημόνιο συνεργασίας υπογεγραμμένο από εκπροσώπους της μουσικής βιομηχανίας, των παραγωγών κινηματογράφου και των έξι βασικών εταιριών παροχής υπηρεσιών διαδικτύου στο Η.Β. Το μνημόνιο υπήρξε αποτέλεσμα δεκαοχτάμηνων διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους φορείς παροχής περιεχομένου και τους φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών οι οποίες απέτυχαν. Η προθεσμία υποβολής σχολίων στο κείμενο της διαβούλευσης λήγει στις 30 Οκτωβρίου 2008. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

Τα αποτελέσματα της διαβούλευσης είναι διαθέσιμα εδώ.

Από αυτά προκύπτει ότι οι ISPs δεν επιθυμούν επιπλέον της υφιστάμενης σχετική ρυθμιστική επέμβαση στη δράση τους αναφορικά με την προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε αντίθεση με τους δικαιούχους οι οποίοι θεωρούν απαραίτητη μια δυναμική εμπλοκή των ISPs με σκοπό την πάταξη της διαδικτυακής πειρατείας. Οι χρήστες εκφράζουν επιφυλάξεις και φόβους τους για ενδεχόμενη παραβίαση της προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων από επεξεργασία. 

 

19 Νοεμβρίου 2009

Στις 19 Νοεμβρίου 2009 συζητήθηκε για πρώτη φορά στο Βρετανικό Κοινοβούλιο το βρετανικό νομοσχέδιο για την ψηφιακή οικονομία. Το βασικότερο ζήτημα πνευματικής ιδιοκτησίας που θίγει το νομοσχέδιο είναι οι διατάξεις για την αντιμετώπιση των διαδικτυακών προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας. Βάσει αυτών θεσπίζεται υποχρέωση ενημέρωσης των συνδρομητών μιας διαδικτυακής υπηρεσίας εκ μέρους του φορέα παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο για την ύπαρξη αναφοράς για προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας. Η ενημέρωση μπορεί να λάβει χώρα είτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση είτε στην διεύθυνση κατοικίας του συνδρομητή την οποία έχει στη διάθεση του ο πάροχος. Στο νομοσχέδιο περιγράφεται το ελάχιστο περιεχόμενο που πρέπει να έχουν τόσο η αναφορά για την προσβολή όσο και η ειδοποίηση προς τον συνδρομητή. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης μπορεί να γνωστοποιηθεί στο συνδρομητή η δυνατότητα του δικαιούχου του δικαιώματος που προσβάλλεται να ζητήσει να μάθει από τον πάροχο ποιες από τις αναφορές του συνδέονται με τα στοιχεία χρήσης της υπηρεσίας του συνδρομητή και κατόπιν αιτήματος ενώπιον δικαστηρίου να λάβει πλήρη ενημέρωση για την ταυτότητα του (του συνδρομητή). Ο θιγόμενος δικαιούχος έχει το δικαίωμα επιπλέον να ζητήσει και να λάβει από τον φορέα παροχής της υπηρεσίας λίστες από τις οποίες προκύπτει η σύνδεση του ύποπτου συνδρομητή με τη διενέργεια προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας χωρίς ωστόσο να επιτρέπει την ταυτοποίηση του συνδρομητή αυτού. Προϋπόθεση είναι να έχει τεθεί σε ισχύ ο κώδικας υποχρεώσεων που προβλέπεται στο βρετανικό νόμο Communications Act 2003. Τον κώδικα αυτό τον εγκρίνει το βρετανικό Γραφείο Επικοινωνιών μετά από τη συναίνεση του Γραμματέα του Κράτους. Ομοίως και κάθε μεταγενέστερη τροποποίηση ή και απόσυρση της έγκρισης του κώδικα. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται επίσης μια σειρά αναφορών εκ μέρους του Γραφείου Επικοινωνιών ανά τακτά χρονικά διαστήματα για την εφαρμογή της διαδικασίας αναφορών εναντίον των συνδρομητών υπηρεσίας σύνδεσης στο διαδίκτυο. Σε περιόδους που δεν υπάρχει εγκριμένος κώδικας υποχρεώσεων το Γραφείο Επικοινωνιών με διάταγμα του υιοθετεί έναν σχετικό κώδικα για να ρυθμίσει τις υποχρεώσεις αυτές. Στο πλαίσιο του κώδικα μπορεί να τεθεί περιορισμός στον αριθμό των αναφορών που μπορεί να υποβάλει κάθε δικαιούχος και απαίτηση προκαταβολής μιας συνεισφοράς για τα έξοδα στα οποία θα υποχρεωθεί ο φορέας παροχής. Μπορεί ιδιαίτερα να προβλεφθεί η διαδικασία ενημέρωσης να ενεργοποιείται μετά από έναν συγκεκριμένο αριθμό αναφορών εντός συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

12 Απριλίου 2010

Στις 12 Απριλίου 2010το Βρετανικό Νομοσχέδιο για την Ψηφιακή Οικονομία (Digital Economy Act 2010) έλαβε βασιλική έγκριση ενώ τέθηκε σε ισχύ στις 12 Ιουνίου του ίδιου έτους. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιούλιος 2012

Τον Ιούλιο 2012 ο Κώδικας Υποχρεώσεων που προβλέπεται στον βρετανικό νόμο Digital Economy Act 2010 σχετικά με τις ενέργειες των φορέων παροχής πρόσβασης στο διαδίκτυο σε περίπτωση προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αναθεωρήθηκε από το βρετανικό Γραφείο Επικοινωνιών. Με βάση το νέο Κώδικα υποχρεούνται να συμμορφώνονται με αυτόν μόνο οι πάροχοι που προσφέρουν υπηρεσίες σε περισσότερους από 400.000 συνδρομητές. Εκτός πεδίου εφαρμογής του Κώδικα μένουν επίσης οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας και ασύρματων δικτύων. Στον αναθεωρημένο κώδικα τροποποιήθηκαν και οι διαδικασίες συλλογής των αποδείξεων της διαδικτυακής προσβολής. Με βάση τον αναθεωρημένο κώδικα οι δικαιούχοι μπορούν να στείλουν ειδοποίηση προσβολής (copyright infringement reports -"CIRs") μόνο αν έχουν συλλέξει τις αποδείξεις βάσει των οδηγιών του κώδικα και οι αποδείξεις αυτές επαρκούν για να αποδειχθεί ότι κάποιος συνδρομητής χρησιμοποίησε την παρεχόμενη υπηρεσία για να προσβάλει δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας ή επέτρεψε σε άλλο πρόσωπο να χρησιμοποιήσει αυτήν την υπηρεσία και αυτό το τρίτο πρόσωπο προσέβαλε δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Σεπτέμβριος 2012

Τον Σεπτέμβριο 2012 τέθηκε σε λειτουργία μια νέα διαδικασία ικανοποίησης απαιτήσεων λόγω προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ενώπιον του Δικαστηρίου Ευρεσιτεχνιών στο οποίο συζητούνται μικροδιαφορές από προσβολές δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας, σήματος ή πνευματικής ιδιοκτησίας. (Patents County Court / PCC). Η διαδικασία αυτή θα αποκαλείται η οδός των μικροδιαφορών (“ small claims track ”) και θα ισχύει για διαφορές ύψους έως £5.000 λιρών. Η νέα διαδικασία θα περιλαμβάνει άτυπες ακροάσεις με πιο χαλαρούς κανόνες απόδειξης. Δεν θα απαιτούνται δικηγόροι ακόμα και για τις εταιρίες και η πραγματογνωμοσύνη θα επιτρέπεται μόνο με άδεια του δικαστηρίου. Οι Δικαστές που θα επιλαμβάνονται θα μπορούν να επιδικάζουν αποζημιώσεις αλλά δεν θα μπορούν να εκδίδουν προσωρινές διαταγές. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαδικασίας αυτής είναι ότι δεν θα καταδικάζεται ο ηττηθείς διάδικος στην καταβολή των δικαστικών εξόδων του νικητή διαδίκου. Αντιθέτως τα αναζητηθέντα έξοδα και η δικαστική αμοιβή που μπορεί να αναγνωρισθεί σε περιορισμένες περιστάσεις είναι δεν θα μπορούν να ξεπεράσουν τις διακόσιες λίρες (£200). Η νέα αυτή διαδικασία θα εξυπηρετεί για παράδειγμα φωτογράφους των οποίων οι φωτογραφίες αναπαράγονται χωρίς άδεια αλλά και τις δισκογραφικές εταιρίες των οποίων τα μουσικά έργα γίνονται αντικείμενο ανταλλαγής σε συστήματα P 2 P .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Μάρτιος 2013

Σύμφωνα με ανακοίνωση του βρετανού Γενικού Γραμματέα υπεύθυνου για την διανοητική ιδιοκτησία, η βρετανική κυβέρνηση σκοπεύει να χρηματοδοτήσει με 150.000 λίρες την έναρξη της δημιουργίας του Copyright Hub, μιας νέας ιστοσελίδας που θα λειτουργεί ως υπηρεσία μίας στάσης και σκοπό θα έχει να διευκολύνει τους καταναλωτές να βρίσκουν πληροφορίες σχετικές με το καθεστώς των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και την απόκτηση των αναγκαίων αδειών για τη χρήση των έργων. Το Copyright Hub, το οποίο θα σχεδιαστεί και θα δημιουργηθεί από τον ιδιωτικό τομέα, θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με το καθεστώς των δικαιωμάτων στηρίζοντας έτσι μια ανοιχτή και ανταγωνιστική αγορά  στον τομέα των αδειών πνευματικής ιδιοκτησίας. Η λειτουργία του Hub θα δημιουργήσει ένα πιο αποδοτικό περιβάλλον αγοράς με αποτέλεσμα να μειωθεί το κόστος για τις επιχειρήσεις αλλά και τους καταναλωτές που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν έργα που προστατεύονται με την πνευματική ιδιοκτησία, καθώς αυτοί θα έχουν στη διάθεσή τους πολλές επιλογές όσον αφορά την αδειοδότηση των έργων σε συνδυασμό με απλές διαδικτυακές συναλλαγές για την απόκτηση των εν λόγω αδειών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

10 Ιουλίου 2013

Από τον Υπουργό Πνευματικών Δικαιωμάτων και τον Επιθεωρητή της Αστυνομίας του Λονδίνου ανακοινώθηκε η δημιουργία μιας νέας μονάδας στην αστυνομία που θα ασχολείται με την αντιμετώπιση της διαδικτυακής πειρατείας  και άλλων εγκλημάτων που προβάλλουν την πνευματική ιδιοκτησία. Υπολογίζεται ότι περίπου 7 εκατομμύρια χρήστες επισκέπτονται μηνιαίως στο Ηνωμένο Βασίλειο ιστοσελίδες που προσφέρουν παράνομο περιεχόμενο.  Η νέα μονάδα θα συντονίζει τις εθνικές και διεθνείς δράσεις  εφαρμογής του νόμου τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Σεπτέμβριος 2013

Ξεκίνησε την πιλοτική του λειτουργία το Copyright Hub (http://www.copyrighthub.co.uk/home), το οποίο αποσκοπεί για την ώρα στην παροχή πληροφοριών στο ευρύ κοινό για την πνευματική ιδιοκτησία και στην παροχή πληροφοριών και συνδέσμων σε ιστοτόπους για την καταχώριση έργων προκειμένου να υπάρχει απόδειξη στο δικαίωμα στην πνευματική ιδιοκτησία.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Δεκέμβριος 2013

Η μονάδα Police Intellectual Property Crime Unit (PIPCU) εξέδωσε δελτίο τύπου με αφορμή τους τρεις μήνες πιλοτικής συνεργασίας της με τον τομέα της διαφήμισης και την πολιτιστική βιομηχανία με σκοπό την διακοπή των διαφημιστικών εσόδων για τους ιστοχώρους εκείνους που διακινούν παρανόμως υλικό που προστατεύεται με δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι σε 61 ιστοχώρους που διακινούσαν τέτοιο υλικό, μετά από ενέργειες της PIPCU, τα διαφημιστικά τους έσοδα μειώθηκαν δραστικά. Αυτό θεωρείται ένα έμμεσο χτύπημα κατά της διαδικτυακής πειρατείας και η μονάδα ελπίζει ότι θα συνεχίσει νικηφόρα την μάχη κατά αυτής με τη συνεργασία φορέων όπως η IFPI και άλλοι.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

27 Μάρτιος 2014

Η Βρετανική κυβέρνηση δημοσίευσε σχέδιο νόμου τροποποίησης του νόμου διανοητικής ιδιοκτησίας προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής. Στο πεδίο της εξαίρεσης «της θεμιτής χρήσης» έργων ενέταξε πράξεις όπως η παρωδία, η εξαγωγή αποσπασμάτων, η ιδιωτική αναπαραγωγή και περαιτέρω εξαιρέσεις στο τομέα της έρευνας και της εκπαίδευσης. Αντίστοιχες διατάξεις «δίκαιης χρήσης» περιλαμβάνει και ο αυστραλιανός νόμος πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο νέος βρετανικός νόμος αναμένεται να ψηφιστεί την 1η Ιουνίου 2014.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Ιανουάριος 2015

Ανανεώθηκε η ιστοσελίδα του Copywatch, της πλατφόρμας που χειρίζεται ο φορέας αδειοδότησης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας Copyright Licensing Agency (CLA). Η ανανέωση αποσκοπεί στη διευκόλυνση των χρηστών. Ο CLA είναι το όργανο αδειοδότησης που προβλέπει η βρετανική νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία Copyright Designs and Patents Act 1988. Οι αμοιβές που εισπράττονται διανέμονται στους δικαιούχους. Η διεύθυνση της νέας ιστοσελίδας είναι http://copywatch.cla.co.uk/.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

II ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

15 Ιανουαρίου 2010 – υπόθεση Oink

Στις 15 Ιανουαρίου 2010 βρετανικό δικαστήριο αθώωσε τον ιδρυτή της ιστοσελίδας Oink. Η ιστοσελίδα αυτή δημιουργήθηκε το 2004 και συνέδεε μέλη τα οποία επιθυμούσαν να ανταλλάξουν μουσικά αρχεία μεταξύ τους. Η ίδια η ιστοσελίδα δεν φιλοξενούσε προστατευόμενο περιεχόμενο, παρείχε μόνο λογισμικό τύπου torrent για να διευκολύνει τα μέλη στις μεταξύ τους συναλλαγές. Η κατηγορία που είχε απευθυνθεί στον ιδρυτή της ήταν συνομωσία για εξαπάτηση, ένα αδίκημα προβλεπόμενο στον αγγλική ποινική νομοθεσία. Ο κατηγορούμενος αντέκρουσε την κατηγορία αυτή καθώς ισχυρίσθηκε ότι δεν είχε οικονομικό κίνητρο και με τις δωρεές που γινόταν από τα μέλη εξασφαλίζονταν το ενοίκιο του διαμεσολαβητή (server) που χρησιμοποιούσαν τα μέλη για τις ανταλλαγές. Εικάζεται ότι η τύχη της υπόθεσης θα ήταν τελείως διαφορετική εάν είχε ακολουθηθεί η αστική οδός της αναζήτησης αποζημίωσης για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

29 Μαρτίου 2010 – υπόθεση Newzbin

Στις 29 Μαρτίου 2010 Βρετανικό Δικαστήριο (High Court of Justice Chancery Division)

καταδίκασε την εταιρεία Newzbin, η οποία διαχειρίζεται την ιστοσελίδα Usenet, για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε ταινίες. Οι ενάγουσες εταιρείες παραγωγής ταινιών ισχυρίσθηκαν ότι οι υπηρεσίες της Newzbin εστιάζονται στην πειρατεία καθώς εντοπίζουν και κατηγοριοποιούν παράνομα αντίγραφα ταινιών παρουσιάζοντας σε λίστες τους τίτλους των ταινιών. Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι η εναγόμενη εταιρεία επέτρεψε την αντιγραφή των ταινιών των εναγουσών, παρότρυνε τους προνομιακούς πελάτες της σε έναν κοινό τρόπο αντιγραφής των ταινιών και επέτρεψε την παρουσίαση τους στο κοινό. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

28 Ιουλίου 2011 – υπόθεση Twentieth Century Fox Film Corporation κ . ά . κατά British Telecommunications PLC

Στις 28 Ιουλίου 2011 με απόφαση Βρετανικού δικαστηρίου (High Court judgment, [2011] EWHC 1981 [Ch]) επί της υπόθεσης Twentieth Century Fox Film Corporation κ . ά . κατά British Telecommunications PLC, διατάχθηκε για πρώτη φορά η λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά βρετανικού παρόχου σύνδεσης στο διαδίκτυο . Συγκεκριμένα, ο πάροχος σύνδεσης με την επωνυμία British Telecommunications PLC υποχρεώθηκε να λάβει κάθε αναγκαίο μέτρο προκειμένου να καταστεί αδύνατη η πρόσβαση των συνδρομητών του σε ιστοσελίδα με συνδέσμους προς τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες οι οποίες είχαν καταστεί προσιτές στο κοινό χωρίς την άδεια των δικαιούχων. Το δικαστήριο δέχθηκε ότι πάροχος «γνώριζε πράγματι» ότι οι πελάτες του χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες του για την προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

28 Μαρτίου 2012 - British Telecom και Τalk Τalk

Στις 28 Μαρτίου 2012 το Εφετείο απέρριψε την αίτηση που υπέβαλαν οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών British Telecom και Τ alk Τ alk για δικαστικό έλεγχο των προβλέψεων της βρετανικής νομοθεσίας Digital Economy Act η οποία αντιμετωπίζει τα ζητήματα διαδικτυακής πειρατείας. Οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου ωστόσο ωφελήθηκαν από την κρίση του δικαστηρίου ότι τα προτεινόμενα πρόστιμα στο σχέδιο της προβλεπόμενης νομοθετικής πράξης για τα έξοδα ισοδυναμούν με «παράνομα διοικητικά έξοδα» βάσει της βρετανικής νομοθεσίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

23 Απριλίου 2012 – υπόθεση Pirate Bay

Στις 23 Απριλίου 2012 το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι οι χρήστες και οι εταιρίες παροχής των υπηρεσιών ανταλλαγής με τη μέθοδο peer to peer των αρχείων της ιστοσελίδας Pirate Bay προσβάλουν το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας των δικαιούχων. Οι δικαιούχοι αιτήθηκαν στο δικαστήριο να ζητήσει από διάφορους παρόχους υπηρεσιών ίντερνετ (ISPs) να μπλοκάρουν την πρόσβαση στο Pirate Bay . Ο δικαστής έκρινε με προδικαστική απόφαση ότι πράγματι τόσο οι χρήστες όσο και οι εταιρίες παροχής των υπηρεσιών ανταλλαγής προσβάλλουν το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας των εναγόντων καθώς και των οργανισμών που εκπροσωπούνται από αυτούς αυξάνοντας την πιθανότητα έκδοσης οριστικής απόφασης υπέρ τους. 

Το βρετανικό Ανώτατο Δικαστήριο με απόφαση του στις 02 Μαΐου 2012 διέταξε τους έξι μεγαλύτερους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών να παύσουν την πρόσβαση των βρετανών συνδρομητών στη γνωστή διαδικτυακή τοποθεσία ανταλλαγής αρχείων The Pirate Bay.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Φεβρουάριος 2013- υποθέσεις Kickass Torrents, H 33 T και Fenopy

Σε συνέχεια της απόφασης διακοπής της παροχής πρόσβασης προς την ιστοσελίδα του Pirate Bay, η βρετανική δικαιοσύνη διέταξε την διακοπή της παροχής πρόσβασης στις ιστοσελίδες ανταλλαγής αρχείων με τη μέθοδο P2P: Kickass Torrents, H33T και Fenopy.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

                                                           

Μάρτιος 2013

Το Εφετείο έκρινε στην υπόθεση Football Dataco Ltd & Ors v Stan James plc & Ors, Sportradar & Ors [2013] EWCA Civ 27 ότι η παροχή μέσων που διευκολύνουν την τηλεφόρτωση υλικού που προσβάλει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον υπολογιστή ενός χρήστη αποτελεί αναπόφευκτα συμμετοχή στο αδίκημα της προσβολής δικαιώματος ειδικής φύσης του κατασκευαστή της βάσης δεδομένων από την οποία έχει αντληθεί το επίμαχο υλικό ακόμα και αν το υλικό αυτό δεν εμφανίσθηκε στην οθόνη του υπολογιστή του.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιούλιος 2013-υπόθεση Football Association Premier League Ltd v British Sky Broadcasting Ltd and others [2013] EWHC 2058 (Ch)

Βρετανικό δικαστήριο απαγόρευσε την πρόσβαση σε ιστοσελίδα που συγκεντρώνει συνδέσμους ιστοσελίδων με υπηρεσίες ροής δεδομένων (streaming).

Στις 16 Ιουλίου 2013 η Premier League κινήθηκε δικαστικά κατά μιας ιστοσελίδας ονόματι FirstRow, η οποία αναζητούσε και συγκέντρωνε ροές δεδομένων (streams) ποδοσφαιρικών αγώνων και άλλων αθλητικών μεταδόσεων από παρόχους υπηρεσιών ροών δεδομένων που με τη σειρά τους τις συνέλλεγαν από ιστοσελίδες με περιεχόμενο παραγόμενο από τους χρήστες (user - generated content streamers - "UGC"). Η ιστοσελίδα άλλαζε διαρκώς ονομασίες, εγγραφόταν με ψευδή στοιχεία και αγνοούσε όλες οι προειδοποιητικές επιστολές που της είχαν αποσταλεί.

Η τεχνική ιδιαιτερότητα της ιστοσελίδας από άλλες παρόμοιες ήταν ότι η First Row διευκόλυνε την πρόσβαση σε υπηρεσίες ροής δεδομένων τηλεοπτικών μεταδόσεων αθλητικών με ροές (streams) που προέρχονταν από τις ιστοσελίδες άλλων χρηστών και όχι από το First Row . Η First Row συγκέντρωνε και ταξινομούσε τις πολλές υπηρεσίες ροής δεδομένων  δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους χρήστες να οδηγήσουν τη ροή δεδομένων στον υπολογιστή τους και παρουσιάζοντας τις υπηρεσίες ροής δεδομένων σε δικό της πλαίσιο.  

Ο δικαστής έκρινε ότι η First Row ήταν υπεύθυνη για προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και δη του δικαιώματος παρουσίασης στο κοινό. Επειδή η First Row κρίθηκε ότι η ίδια παραβίαζε το νόμο, δόθηκε δικαστική εντολή στους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών να εμποδίσουν την πρόσβαση των χρηστών στην ιστοσελίδα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Σεπτέμβριος 2013- υπόθεση Ministry of Sound v. Spotify

Η δισκογραφική εταιρεία με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο Ministry of Sound ("MoS"), κινήθηκε δικαστικά κατά της υπηρεσίας διανομής μουσικής Spotify. Η MoS ισχυρίζεται ότι η Spotify αρνήθηκε να διαγράψει τις playlists που δημιουργούν οι χρήστες της και οι οποίες αποτελούν αντίγραφα των δισκογραφικών άλμπουμ της εταιρείας. Η MoS έχει αδειοδοτήσει τα μουσικά κομμάτια που περιλαμβάνονται στα άλμπουμ της και οι χρήστες του Spotify μπορούν νομίμως να τα κατεβάζουν από την υπηρεσία. Το επιχείρημα όμως της MoS είναι ότι το κάθε άλμπουμ της είναι μια βάση δεδομένων κατά τα οριζόμενα στον βρετανικό νόμο και το ενωσιακό δίκαιο. Συνεπώς, το κατέβασμα όλων των τραγουδιών από την υπηρεσία με τη σειρά που υπάρχουν στο κάθε άλμπουμ και ο διαμοιρασμός του άλμπουμ αυτού αποτελεί προσβολή του δικαιώματος του κατασκευαστή της βάσης δεδομένων, δηλαδή της MoS. Η απόφαση του δικαστηρίου αναμένεται.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

Οκτώβριος 2013- υπόθεση ITV, Channel 4 και Channel 5 κατά TVCatchup

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας διέταξε την υπηρεσία TVCatchup να διακόψει κάποιες από τις υπηρεσίες του επειδή προσέβαλαν την πνευματική ιδιοκτησία των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Το TVCatchup είναι μια τηλεοπτική υπηρεσία ροής δεδομένων (streaming service) που επιτρέπει στους χρήστες να παρακολουθούν τηλεοπτικά κανάλια ζωντανά μέσω διαδικτύου. Ωστόσο, τα τηλεοπτικά κανάλια ITV, Channel 4 και Channel 5 κινήθηκαν δικαστικά εναντίον της υπηρεσίας και πέτυχαν την απαγόρευση της μετάδοσης του προγράμματός τους από την υπηρεσία. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου κινείται στην ίδια γραμμή με την απόφαση του ΔΕΕ τον Μάρτιο του 2013 που έκρινε ότι η διαδικτυακή μετάδοση του προγράμματος ραδιοτηλεοπτικών σταθμών χωρίς τη συναίνεσή τους αποτελεί προσβολή του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας. Παρόλα αυτά –και εξαιτίας διαφορετικής ρύθμισης του βρετανικού δικαίου από το ενωσιακό δίκαιο- η δικαστηριακή απόφαση επιτρέπει στην υπηρεσία να μεταδίδει το πρόγραμμα των καναλιών αυτών μέσω της δικής της ιστοσελίδας και σε φορητές συσκευές μέσω WiFi. Η απόφαση ωστόσο επισημαίνει την ασυμβατότητα της ρύθμισης με το ενωσιακό δίκαιο και προτείνει αλλαγή του βρετανικού δικαίου στον τομέα αυτό.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Νοέμβριος 2013- Υπόθεση Paramount Home Entertainment International Ltd and others v British Sky Broadcasting Ltd and others [2013] EWHC 3479 (Ch).

Τα βρετανικά δικαστήρια δικαίωσαν έξι μεγάλα στούντιο παραγωγής ταινιών τα οποία ζητούσαν από τους έξι κύριους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου στο Ηνωμένο Βασίλειο να εμποδίσουν την πρόσβαση σε δύο ιστοσελίδες (την Tube Plus και την SolarMovie), οι οποίες παρείχαν τη δυνατότητα παρακολούθησης (μέσω streaming) τηλεοπτικών και κινηματογραφικών προγραμμάτων κατά παράβαση της πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων. Οι ιστοσελίδες δεν φιλοξενούσαν οι ίδιες το παρανόμως προβληθέν υλικό αλλά περιείχαν βάσεις δεδομένων μέσω των οποίων ο χρήστης μπορούσε να οδηγηθεί σε άλλες ιστοσελίδες που προέβαλαν αυτό το περιεχόμενο. Ειδικά στην περίπτωση του TubePlus οι χρήστες μπορούσαν να ‘κατεβάζουν’ το περιεχόμενο. Τα δικαστήρια διαπίστωσαν ομοιότητες της υπόθεσης με την υπόθεση Football Association Premier League Ltd v British Sky Broadcasting Ltd and others [2013] EWHC 2058 (Ch) (βλ. ανωτέρω)

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

6 Μαίου 2015

Στην Αγγλία το Ανώτατο Δικαστήριο με την απόφαση ‘Twentieth Century FoxFilm Corporation v. Sky UK LTD’ υποχρέωσε 5 φορείς παροχής πρόσβασης στο διαδίκτυο να εμποδίσουν την πρόσβαση σε ιστοσελίδες τύπου ‘-Popcorn Time’. Οι σελίδες αυτές δεν διαθέτουν τα έργα στο κοινό με την έννοια της παρουσίασης αλλά διαμέσω της καταφόρτωσης υλικού κάνοντας χρήση της ανοιχτής εφαρμογής του πρωτοκόλλου για ανταλλαγή αρχείων ‘BitTorrent’. Με βάση το άρθρο 97 Α του Copyright Designs and Patents Act 1988 οι δικαιούχοι πνευματικών δικαιωμάτων μπορούν να ζητήσουν τη λήψη μέτρων εναντίων των παρόχων. Το Δικαστήριο απέρριψε ευθύνη των παρόχων ως προς την παραβίαση του δικαιώματος της παρουσίασης στο κοινό αλλά κατέληξε στην άποψη ότι οι διαχειριστές τέτοιων σελίδων είναι συνυπεύθυνοι με τους φορείς παροχής υπηρεσιών φιλοξενίας και οι ISPs αγωγοί διευκόλυνσης στην επίτευξη της παραβίασης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

Η.Π.Α

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Ο αμερικάνικος νόμος Digital Millenium Copyright Act(DMCA)έχει θεσμοθετήσει ήδη από το 1998 διαδικασίες απόσυρσης και επαναφοράς του περιεχομένου σε περίπτωση υποψίας προσβολής των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, τις καλούμενες διαδικασίες «notice and take down» και «notice and put back» προκειμένου να απαλλαχθεί της ευθύνης του ο web host. Στον αμερικάνικο αυτό νόμο δίνεται η δυνατότητα στους φορείς παροχής υπηρεσιών να απαλλαγούν κάθε ευθύνης για τις προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις που τίθενται στις αποκαλούμενες διατάξεις «ασφαλούς λιμένα» («safe harbour»), στις οποίες περιγράφονται οι διαδικασίες γνωστοποίησης της προσβολής (notice and take down) και αποκατάστασης (notice and put back). 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

7 Απριλίου 2009

Στις 7 Απριλίου 2009 το Αμερικάνικο Υπουργείο Δικαιοσύνης παρενέβη υπέρ στις Ένωσης στις Φωνογραφικής Βιομηχανίας στην Αμερική στο πλαίσιο δίκης για την καταβολή αποζημίωσης λόγω προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας δια στις ανταλλαγής φωνογραφημάτων με την μέθοδο peer to peer 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

8 Νοεμβρίου 2010

Στις 8 Νοεμβρίου 2010 εστάλη ενώπιον της Γερουσίας το νέο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση των προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο γνωστό με το ακρωνύμιο COICA (Combatting Online Infringement and Counterfeit Act) το οποίο ωστόσο δεν ψηφίσθηκε τελικά. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Στις αρχές του 2012 προτάθηκαν δυο νομοσχέδια με σκοπό την αντιμετώπιση της διαδικτυακής πειρατείας. Πρόκειται για τα νομοσχέδια Stop Online Piracy Act (SOPA), και Protect IP Act (PIPA). Βάσει των ρυθμίσεων τους θα ήταν εφικτή η απόσυρση διαφημίσεων από τοποθεσίες μέσω των οποίων διακινείται πειρατικό υλικό αλλά και η απαγόρευση διενέργειας πληρωμών προς παρόμοιες υπηρεσίες μέσω πιστωτικών καρτών.

Ταυτόχρονα, παρέχονταν στην πολιτεία διευρυμένες δυνατότητες να μπλοκάρει την πρόσβαση στο Ίντερνετ σε ιστοσελίδες που φέρονται να διευκολύνουν τη διακίνηση χωρίς άδεια έργων που προστατεύονται με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο, οι αντιδράσεις ομάδων πιέσεων τεχνολογικών εταιρειών, παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών, ενώσεων καταναλωτών, υπέρμαχων των πολιτικών ελευθεριών και οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα οδήγησαν στην διακοπή της συζήτησης ψήφισης των σχετικών νομοσχεδίων. Οι επικριτές τους ισχυρίζονται ότι πρέπει να εξασφαλισθεί η ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας έκφρασης που απορρέει από την πρώτη τροπολογία του αμερικάνικου συντάγματος και η ανάγκη σεβασμού της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

2011

Κατά το έτος 2011 ορισμένοι πάροχοι σύνδεσης διαδικτύου και η ένωση προστασίας των δικαιωμάτων των αμερικανών παραγωγών οπτικοακουστικών έργων MPAA και των αμερικανών παραγωγών μουσικών έργων RIAA υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας σχετικά με την υιοθέτηση ενός συστήματος ενημέρωσης των συνδρομητών για τυχόν προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και εκπαίδευσης τους σχετικά με την ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Σε συνέχεια αυτού, συστήθηκε το Κέντρο για την Πληροφόρηση σχετικά με την Πνευματική Ιδιοκτησία (Center for Copyright Information/CCI), το οποίο επεξεργάσθηκε και δημοσίευσε το Σεπτέμβριο του 2012 το Σύστημα Ειδοποίησης για την Πνευματική Ιδιοκτησία (Copyright Alert System/CAS). Το σύστημα αυτό -γνωστό και ως προσέγγιση των έξι προειδοποιήσεων- διαθέτει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: α) δεν θα καταλήγει σε διακοπή της πρόσβασης, αλλά σε μείωση της ταχύτητας του συνδρομητή, β) θα έχει πρωτίστως εκπαιδευτικό και συμβουλευτικό χαρακτήρα, προτρέποντας τους συνδρομητές να θωρακίσουν την ασφάλεια των ασύρματων δικτύων τους και να εντοπίσουν νόμιμες μουσικές υπηρεσίες, γ) έχει δημιουργηθεί σε στενή συνεργασία με τους ISPs, οι οποίοι επέτρεψαν σε ανεξάρτητο τεχνικό σύμβουλο να επιθεωρήσει κάποιες διαδικασίες και συστήματά τους και δ) έχει προβλέψεις για διαδικασίες ενστάσεων που θα επιθεωρούνται από ανεξάρτητη αρχή. Το σύστημα αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία στις αρχές του 2013. Από τις 25 Φεβρουαρίου 2013 πέντε από τους μεγαλύτερους παρόχους σύνδεσης στο διαδίκτυο (AT&T, Cablevision, Comcast, Time Warner Cable και Verizon) ένωσαν τις δυνάμεις τους με την MPAA και την RIAA και συνεργάζονται μαζί τους στο πλαίσιο του ως άνω συστήματος.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

2012

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Νοεμβρίου 2012 η εταιρία Verizon ετοιμάζεται να λάβει δραστικά μέτρα κατά των χρηστών του διαδικτύου που διακινούν ή κατεβάζουν παράνομα «πειρατικό» υλικό ετοιμάζεται να λάβει η αμερικανική εταιρεία παροχής υπηρεσιών σύνδεσης στο διαδίκτυο.

Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι σε πρώτη φάση θα εφαρμόσει σύστημα ειδοποίησης των συστηματικών παραβατών μέσω mail ή voicemail. Για όσους δεν συμμορφώνονται, παρά τις ειδοποιήσεις, θα περιορίζεται η ταχύτητα της διαδικτυακής τους σύνδεσης. Η ανακοίνωση της Verizon εντάσσεται στην συνολική προσπάθεια των πέντε μεγαλύτερων αμερικανικών ISP’s (Internet Service Providers) να προχωρήσουν την μάχη κατά της διαδικτυακής πειρατείας σε ένα πιο αποτελεσματικό βαθμό. Παρόμοια μέτρα με αυτά που ανακοίνωσε η Verizon προτίθενται να λάβουν και οι λοιπές εταιρείες παροχής υπηρεσιών σύνδεσης στο ίντερνετ. Επί παραδείγματι, η εταιρεία Time Warner Cable ανακοίνωσε ότι θα εμφανίζει pop-up ειδοποιήσεις στους χρήστες που διακινούν παράνομα πειρατικά αρχεία, ενώ σε δεύτερο στάδιο θα ανακατευθύνει τους παραβάτες σε άλλες σελίδες.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Νοέμβριος 2012 - αλλαγή πολιτικής Twitter σχετικά με την ενημέρωση και απόσυρση παράνομου περιεχομένου με βάση το νόμο DCMA

Η εταιρία κοινωνικής δικτύωσης Twitter ανήγγειλε στις αρχές Νοεμβρίου 2012 μια σημαντική αλλαγή στην πολιτική της σχετικά με την ενημέρωση και απόσυρση παράνομου περιεχομένου με βάση το νόμο DCMA . Η εταιρία ισχυρίζεται ότι η αλλαγή αυτή σχεδιάσθηκε προκειμένου να προαχθεί η διαφάνεια στις διαδικασίες επίλυσης των διαφορών και να ενθαρρυνθεί η ακριβοδίκαιη αντιμετώπιση των έγκυρων καταγγελιών. Με βάση την αρχική πολιτική της εταιρίας τα υποτιθέμενα μηνύματα που προσέβαλαν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας απομακρύνονταν με τη λήψη του μηνύματος διαμαρτυρίας και σε περίπτωση χορήγησης επαρκών εξηγήσεων από τον χρήστη η εταιρία με δικά της μέσα επανατοποθετούσε το απομακρυθέν μήνυμα. Βάσει της νέας πολιτικής όμως η εταιρία αντικαθιστά το υποτιθέμενο προσβλητικό μήνυμα με ένα κείμενο που εξηγεί ότι το επίμαχο περιεχόμενο έχει απομακρυνθεί κατόπιν λήψεως διαμαρτυρίας δικαιούχου προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας και έναν υπερσύνδεσμο προς το κείμενο της νέας πολιτικής της εταιρίας. Οι εικόνες και άλλα παρόμοια μέσα απομακρύνονται από την εταιρία και στη θέση τους μπαίνει το ακόλουθο μήνυμα: «μέσο που δεν εμφανίζεται. Η εικόνα απομακρύνθηκε σε ανταπόκριση αιτήματος από δικαιούχο πνευματικής ιδιοκτησίας».

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Φεβρουάριος 2013

Τέθηκε σε λειτουργία το Σύστημα Ειδοποίησης για την Πνευματική Ιδιοκτησία (Copyright Alert System/CAS), γνωστό και ως “ Six Strikes CAS ”. Το Σύστημα αυτό υιοθετεί τη διεθνή ιδέα ενός «προγράμματος σταδιακής ανταπόκρισης» (' graduated response program '), ενός πλαισίου εργασίας για ιδιοκτήτες ΜΜΕ, προκειμένου να αντιμετωπίσουν υποτιθέμενες επιγραμμικές (online) προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας από χρήστες υπολογιστών διαμέσου των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου (internet service providers / ISPs).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Στις 24 Ιουλίου 2013 ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε το ξεκίνημα μιας νέας συντονισμένης προσπάθειας καταπολέμησης της διαδικτυακής πειρατείας. Μεγάλες εταιρείες του διαδικτύου (Google, Yahoo, Microsoft, AOL και Cond é Nast), διαφημιστικά δίκτυα (24/7 Media, Adtegrity) και το Διαδραστικό Γραφείο Διαφήμισης (Interactive Advertising Bureau)  συμφώνησαν στην εθελοντική υιοθέτηση μιας σειράς Βέλτιστων Πρακτικών (Best Practices), σύμφωνα με τις οποίες θα αποσύρονται οι διαφημίσεις από ιστοσελίδες που εμπλέκονται σε διαδικτυακή πειρατεία ή πωλούν απομιμήσεις προϊόντων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Το Υπουργείο Εμπορίου εξέδωσε την αναφορά του, την Πράσινη Βίβλο, με τον τίτλο Copyright Policy, Creativity, and Innovation in the Digital Economy (the Green Paper) στην οποία περιγράφει τις προτεινόμενες ενέργειες για την νομοθετική και πολιτική αντιμετώπιση ζητημάτων πειρατείας στο διαδίκτυο, τονίζοντας τον σημαντικό ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας προς την κατεύθυνση αυτή. Η Πράσινη Βίβλος τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση ως την 13.11.2013. Τα συμπεράσματα της δημόσιας διαβούλευσης θα συμπεριληφθούν στη συζήτηση που θα ακολουθήσει την 12.12.2013 στο Υπουργείο Εμπορίου σχετικά με την ανάγκη αναθεώρησης της νομοθεσίας για την πνευματική και εν γένει διανοητική ιδιοκτησία.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Σεπτέμβριος 2013

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 και διενεργήθηκε από την Motion Picture Association of America (MPAA) και μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο είναι κομβικής σημασίας στο να οδηγήσουν το χρήστη σε περιεχόμενο που προσβάλει δικαιώματα πνευματική ιδιοκτησίας τρίτων και καλεί τέτοιες μηχανές να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της διαδικτυακής πειρατείας.  

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Οκτώβριος 2013

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας The Guardian η Google απομάκρυνε  από τη μηχανή αναζήτησής της κατά το μήνα Σεπτέμβριο περισσότερα από 5,300,000 συνδέσμους (links) οι οποίοι οδηγούσαν σε περιεχόμενο που παραβίαζε τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Οκτώβριος 2013

Ο Σύνδεσμος Κινηματογραφιστών Αμερικής (Motion Pictures Association of America- MPAA), ο οποίος έχει ως μέλη τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο των Η.Π.Α. (Walt Disney Studios, Paramount Pictures, Sony Pictures, 20th Century Fox, Universal City Studios και Warner Bros), έδωσε μια λίστα στο γραφείο Εμπορίου των Η.Π.Α. (US Trade Representative’s office-USTR), η οποία περιλαμβάνει τους μεγαλύτερους προσβολείς της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Πιο συγκεκριμένα, η λίστα περιλαμβάνει δεκάδες ιστοτόπους, δίκτυα ανταλλαγής (peer-to-peer) αλλά και τις χώρες που σύμφωνα με την MPAA δραστηριοποιείται το δίκτυο της πειρατείας και στις οποίες συμπεριλαμβάνει τις Ουκρανία, Αυστραλία, Καναδά, Κίνα, Ινδονησία, Ιρλανδία, Βραζιλία, Ρωσία, Ταϊλάνδη, Μεξικό και Ινδία. Η λίστα αυτή θα ληφθεί υπόψιν κατά την δημιουργία από το USTR της διαβόητης «λίστας 301». Η «λίστα 301» είναι μία ετήσια αναφορά του USTR στην οποία καταγράφονται τα ζητήματα πειρατείας ανά χώρα και οι ενέργειές τους κατά αυτής.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

29 Απριλίου 2015

Το αρμόδιο Συμβούλιο για τις αμοιβές των δικαιωμάτων- Πνευματικής Ιδιοκτησίας βρίσκεται ήδη στο αρχικό στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας προκειμένου να καθοριστούν οι αμοιβές που πρέπει να καταβληθούν από όσους θα εκπέμπουν μουσική στο διαδίκτυο την επόμενη τετραετία (-2016-2020). Αυτά είναι τα δικαιώματα που καταβάλλονται από διαδικτυακές ραδιοφωνικές εταιρίες που τους επιτρέπεται να αναπαράγουν οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι, το οποίο κυκλοφόρησε νόμιμα στην Αμερική από το 1972 εφόσον η ψηφιακή αυτή υπηρεσία καταβάλλει δικαιώματα. Αυτά καθορίζονται από το- αρμόδιο Συμβούλιο για τον έλεγχο περαιτέρω κανόνων σχετικά με το Δίκαιο της Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2014 και αναμένεται το αποτέλεσμά της στα μέσα του Δεκεμβρίου του παρόντος έτους.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

4 Μαΐου 2000 - UMG Recordings, Inc. v. MP3.Com, Inc.

Στην υπόθεση UMG Recordings, Inc. v. MP3.Com, Inc. μια εταιρία διαδικτυακής μουσικής η MP3.Com, κρίθηκε ένοχη για προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας επειδή διευκόλυνε την πειρατεία ψηφιακής μουσικής καθώς παρουσίαζε στο κοινό μέσω της βάσης δεδομένων του 80,000 μουσικά ηχογραφήματα χωρίς εξουσιοδότηση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: UMG Recordings, Inc. v. MP3.Com, Inc., 92 F. Supp. 2d 349 (S.D.N.Y., 2000) μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “ The Impact of the Internet on Intellectual Property Law ”, διαθέσιμη εδώ.

 

2001 – υπόθεση A&M Records v. Napster

Υπόθεση A&M Records v. Napster, 239 F.3d 1004(9th Cir. 2001): Πρόκειται για την πρώτη υπόθεση σχετικά με την ανταλλαγή αρχείων με τη μέθοδο peer-to-peer case. Στην απόφαση αυτή κρίθηκε ότι η εταιρία παροχής του λογισμικού Napster ήταν υπαίτια προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εκ μέρους των χρηστών του συστήματος ανταλλαγής των αρχείων που προσέφερε επειδή εν γνώσει της ενθάρρυνε και βοηθούσε την προσβολή των δικαιωμάτων των εναγόντων. Βασικό κριτήριο για την στοιχειοθέτηση της υπαιτιότητας της ήταν ότι η ίδια αποκόμιζε οικονομικό όφελος και είχε τη δυνατότητα να επιβλέψει τη δραστηριότητα αυτή. Το δικαστήριο είχε απορρίψει όλους τους ισχυρισμούς της εναγομένης, συμπεριλαμβανομένου και αυτού περί περιορισμού των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας λόγω εφαρμογής της αρχής της δίκαιης χρήσης (fair use doctrine) που ισχύει στο αγγλοσαξονικό δίκαιο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

6 Φεβρουαρίου 2001- ALS Scan, Inc . v . Remarq Communities, Inc

Στην υπόθεση ALS Scan, Inc . v . Remarq Communities, Inc τέθηκαν σε ισχύ οι διατάξεις της αμερικάνικης νομοθεσίας DMCA σχετικά με τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος ένας πάροχος για τυχόν παράνομο περιεχόμενο στο διαδίκτυο (διατάξεις γνωστές ως " safe harbor "). Εν προκειμένω ένας πάροχος παρείχε πρόσβαση σε ιστοσελίδες νέων για «ενηλίκους» οι οποίες περιείχαν χωρίς άδεια αντίγραφα φωτογραφιών προστατευόμενων με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και ενώ ενημερώθηκε δεν έπραξε τίποτα για να διακόψει την πρόσβαση σε αυτές. Ο πάροχος εν προκειμένω ισχυρίσθηκε ότι θα μπορούσε να απομακρύνει τα επίμαχα αντίγραφα εφόσον αυτά ταυτοποιούνταν λεπτομερώς, εγχείρημα δύσκολο δεδομένου του αριθμού των φωτογραφιών που υπήρχαν στην ιστοσελίδα. Το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο δικαιούχος φωτογράφος -ενάγων στην υπόθεση- είχε ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που θέτει η διαδικασία «ενημέρωσης και απόσυρσης» παράνομου περιεχομένου και αφού ειδοποιήθηκε ο πάροχος δεν μπορούσε πια να καλυφθεί από την ασυλία που παρέχει ο αμερικανικός νόμος.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: ALS Scan, Inc. v. Remarq Communities, Inc ., 239 F.3d 619 (4 th Cir. 2001) μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “The Impact of the Internet on Intellectual Property Law”, διαθέσιμη εδώ - και αναλυόμενη στο άρθρο του William T. McGrath, "U.S. Copyright Case Law Developments in the New Millennium," Copyright World, pp.16-19 (May 2001).

 

28 Νοεμβρίου 2001- υπόθεση Universal City Studios, Inc. v. Reimerdes

Στην υπόθεση Universal City Studios, Inc . v . Reimerdes, το δικαστήριο χορήγησε εντολή απαγόρευσης παροχής συνδέσμων προς ιστοσελίδες που περιείχαν το παράνομο πρόγραμμα εξουδετέρωσης των τεχνολογικών μέτρων DeCSS .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: 111 F. Supp.2d294 (S.D.N.Y. 2000), involving §1201(a)(2) of the DMCA μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “ The Impact of the Internet on Intellectual Property Law ”, διαθέσιμη εδώ.

 

6 Φεβρουαρίου 2002- Kelly v. Arriba Soft Corporation

Με απόφαση αμερικάνικου δικαστηρίου επί της υπόθεσης Kellyv.Arriba Soft Corporation, μηχανή αναζήτησης εικόνων στο διαδίκτυο καταδικάστηκε για προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας επειδή αναπαρήγαγε χωρίς άδεια με την μέθοδο του deep linking φωτογραφίες σε μέγεθος μινιατούρας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: Leslie A. Kelly v. Arriba Soft Corporation, No. 00-55521, 280 F.3d 934 (9th Cir., February 6, 2002). μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “The Impact of the Internet on Intellectual Property Law”, διαθέσιμη εδώ.

 

16 Αυγούστου 2002- Arista Records Inc. v. AT&T Broadband Corp.

Με βάση απόφαση που εκδόθηκε στις 16 Αυγούστου 2002 κατόπιν αιτήματος 13 δισκογραφικών εταιριών διατάχθηκαν τέσσερις πάροχοι πρόσβασης να διακόψουν την πρόσβαση στην ιστοσελίδα Listen 4 ever . com που είχε την βάση της στην Κίνα. Η ιστοσελίδα αυτή διέθετε χιλιάδες τραγούδια για δωρεάν κατέβασμα πριν παύσει τη λειτουργία της μετά από δικαστικές αποφάσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: Arista Records Inc. v. AT&T Broadband Corp., S.D.N.Y., complaint filed 8/16/0 μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “The Impact of the Internet on Intellectual Property Law”, διαθέσιμη εδώ και αναλυόμενη στο άρθρο της Amy Harmon, "Record Labels Want 4 Internet Providers to Block Music Site," The New York Times, (August 17, 2002) at http://www.nytimes.com

 

2005 – υπόθεση MGM v. Grokster, 514 U.S. 913

Υπόθεση MGM v . Grokster, 514 U . S . 913(2005): Η επόμενη απόφαση σταθμός σχετικά με τις ανταλλαγές αρχείων peer-to-peer case. Σε αυτή το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο των Πολιτειών (ΗΠΑ) έκρινε ότι παρόλο που το σύστημα Grokster χρησιμοποιούταν σε μεγάλη έκταση και για σκοπούς άλλους εκτός της παράνομης ανταλλαγής προστατευόμενων αρχείων παρόλα αυτά ήταν υπεύθυνο για την προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αφού ενθάρρυνε τους χρήστες του να προβούν στις παράνομες ενέργειες. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.  

  

12 Μαϊου 2010 – υπόθεση Arista Records LLC et al v. Lime Group et al, U.S. District Court, Southern District of New York, No. 06-05936

Υπόθεση Arista Records LLC et al v. Lime Group et al, U.S. District Court, Southern District of New York, No. 06-05936. Στις 12 Μαΐου 2010 εκδόθηκε απόφαση αμερικάνικου δικαστηρίου βάσει της οποίας η εταιρεία Lime Wire LLC κρίθηκε ένοχη για προβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αλλά και παραβίαση της νομοθεσίας για τον αθέμιτο ανταγωνισμό κατόπιν αιτήματος δισκογραφικών εταιρειών. Η διένεξη είχε ξεκίνησε το 2006. Οι υπηρεσίες της Lime Wire άρχισαν να παρέχονται το 2000 και θεωρούνται από τις δημοφιλέστερες υπηρεσίες ανταλλαγής αρχείων στο διαδίκτυο με περισσότερους από 50 εκατομμύρια συνδρομητές σε μηνιαία βάση. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

23 Ιουνίου 2010 – υπόθεση Viacom v. YouTube, Google 07 Civ. 2103 (LLS), U.S District Court Southern District of New York

Υπόθεση Viacom v. YouTube, Google 07 Civ. 2103 (LLS), U.S District Court Southern District of New York. Στις 23 Ιουνίου 2010 εκδόθηκε απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου βάσει της οποίας αθωώθηκαν οι εταιρίες της YouTube και της Google από κατηγορίες για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας της εταιρίας Viacom. Το Δικαστήριο έκρινε για την ακρίβεια ότι οι εταιρίες YouTube και Google είχαν συμμορφωθεί με τις διατάξεις της Αμερικάνικης νομοθεσίας για την πνευματική ιδιοκτησία προκειμένου να μην θεωρηθούν υπεύθυνες για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αφού είχαν αποσύρει το επίμαχο περιεχόμενο μόλις ενημερώθηκαν για τον παράνομο χαρακτήρα του. Το Δικαστήριο έκρινε παράλληλα ότι λόγω του όγκου των αρχείων που φορτώνονται στις υπηρεσίες των κατηγορούμενων εταιριών αυτές δεν μπορούν να διαπιστώσουν αν έχει αδειοδοτηθεί η δημοσίευση του επίμαχου περιεχομένου. Βάσει του νόμου υποχρεούνται μόνο να αντιδράσουν εφόσον λάβουν γνώση του παράνομου χαρακτήρα του περιεχομένου σύμφωνα με τις ειδικότερες διατάξεις. Η ενάγουσα εταιρία Viacom έχει ήδη εκφράσει την πρόθεση της να εφεσιβάλει την απόφαση αυτή. Για την πορεία της υπόθεσης βλ. και παρακάτω δημοσίευση υπό την ημερομηνία 4 Απριλίου 2012. Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και για περισσότερες πληροφορίες εδώ.

 

4 Απριλίου 2012 – υπόθεση Viacom International Inc . εναντίον της Google Inc

Σε εφετειακή απόφαση που εκδόθηκε στις 4 Απριλίου 2012, στο πλαίσιο δικαστικής διαμάχης της εταιρίας Viacom International Inc . εναντίον της Google Inc και της YouTube πλατφόρμα της, επιβεβαιώθηκε η πρωτόδικη ερμηνεία της αμερικανικής νομοθεσίας Digital Millennium Copyright Act και κρίθηκε ότι οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs) δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εφόσον δεν αποδεικνύεται γνώση συγκεκριμένης παραβατικής συμπεριφοράς, η οποία να λαμβάνει χώρα μέσω των υπηρεσιών τους. Ωστόσο, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο αξιολόγησε διαφορετικά τα αποδεικτικά στοιχεία της δίκης και παρέπεμψε την υπόθεση εκ νέου στο πρωτοβάθμιο καθώς κατά την κρίση του τα συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία θα μπορούσαν να θεμελιώσουν «επαρκή» γνώση της προσβολής που λάμβανε χώρα μέσω της πλατφόρμας YouTube . Για την περαιτέρω εξέλιξη της υπόθεσης βλ. και παρακάτω υπό την ημερομηνία 18 Απριλίου 2013.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

1 Μαϊου 2012

Με πρόσφατη απόφαση του την 1η Μαΐου 2012 αμερικανικό δικαστήριο (re: BitTorrent Adult Film Copyright Infringement Cases, 2012 WL 1570765 (E.D.N.Y. May 1, 2012) απεφάνθη ότι η διεύθυνση ΙΡ από μόνη της δεν είναι αρκετή προκειμένου να ταυτισθεί με ένα φυσικό πρόσωπο κατηγορούμενο για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Εν προκειμένω 4 εταιρίες παραγωγής πορνογραφικών έργων έκαναν μαζικές μηνύσεις σε χρήστες συστημάτων ανταλλαγής αρχείων BitTorrent lawsuits που κατέβαζαν τις ταινίες τους. Το δικαστήριο έκρινε όμως ότι η διεύθυνση IP απλά καταδεικνύει την τοποθεσία στην οποία περισσότερες συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο μπορούν να συνδεθούν. Αν και η διεύθυνση ΙΡ συνδέεται με έναν συγκεκριμένο συνδρομητή ενός παρόχου πρόσβασης στο διαδίκτυο, ωστόσο από μόνη της δεν αποτελεί επαρκή ένδειξη ότι αυτός ο συνδρομητής παρανόμως «κατέβασε» το προστατευόμενο με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας έργο. Σε ό,τι αφορά τα ασύρματα δίκτυα ιδίως η επίμαχη ενέργεια θα μπορούσε να έχει γίνει από κάποιον οικογενειακό φίλο ή ένα γείτονα του συνδρομητή. Ακόμα και στα μη φυλασσόμενα δίκτυα θα μπορούσε να έχει κάποιος αποκτήσει παρανόμως πρόσβαση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

10 Αυγούστου 2012 – υπόθεση αμερικάνικων τηλεοπτικών σταθμών κατά BDCS

Στις 10 Αυγούστου 2012μεγάλοι αμερικάνικοι τηλεοπτικοί σταθμοί μήνυσαν την εταιρία BDCS για προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας τους επειδή μεταδίδει με τη μέθοδο του streaming μέσα από εδώ τις εκπομπές τους. Στο επίκεντρο της δικαστικής διαμάχης είναι το ερώτημα αν η αναμετάδοση έργου προστατευόμενου με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας με τη μέθοδο του streaming καλύπτεται από την αμερικανική νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία ή όχι.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

  

23 Αυγούστου 2012 – υπόθεση  Song BMG Music Entertainment κατά Tenenbaum

Στις 23 Αυγούστου 2012 εκδόθηκε απόφαση για την υπόθεση της εταιρίας Song BMG Music Entertainment κατά Tenenbaum, μετά από μακρόχρονη αντιδικία, η οποία δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι παρανομούν τα φυσικά πρόσωπα που ανταλλάσσουν αρχεία με έργα τα οποία προστατεύονται με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και ότι οφείλουν αποζημίωση στους ζημιωθέντες εκ των ενεργειών τους. Η υπόθεση ξεκίνησε το 2007 όταν ένας φοιτητής επί πτυχίω ο Joel Tenenbaum, μηνύθηκε από δισκογραφικές εταιρίες γιατί κατέβαζε και διένειμε 30 τραγούδια χρησιμοποιώντας υπηρεσίες ανταλλαγής αρχείων όπως το Napster, Morpheus, Kazaa και το LimeWire. Μετά από πενθήμερη δίκη το 2009, το δικαστήριο καταδίκασε τον κ. Tenenbaum σε αποζημίωση ύψους 22.500 δολαρίων για κάθε τραγούδι. Μετά από έφεση ωστόσο το ποσό ανήλθε στο ύψος 675.000 δολαρίων. Ο αμερικανικός νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία δίνει την επιλογή στον δικαιούχο προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας είτε να αναζητήσει τεκμαιρόμενη αποζημίωση (statutory damages) επειδή ενδεχομένως είναι δύσκολο να αποδείξει την ακριβή ζημία του ή να αποδείξει την ακριβή ζημία του και τυχόν διαφυγόντα κέρδη του ως συνέπεια της προσβολής του δικαιώματός του. Ο νόμος αναγνωρίζει εξάλλου επιβαρυντικές συνθήκες όπως η με πρόθεση προσβολή του δικαιώματος. Στην ισχύουσα μορφή του προβλέπεται αποζημίωση από 750 έως 30.000 δολάρια για τις ενέργειες τής χωρίς πρόθεση προσβολής των δικαιωμάτων και από 750 έως 150.000 δολάρια για την προσβολή των δικαιωμάτων εκ προθέσεως. Εναπόκειται στην κρίση του δικαστηρίου να αξιολογήσει το κατάλληλο ύψος της αποζημίωσης. Εν προκειμένω το Δικαστήριο στην απόφασή του σημείωσε ότι η επιβαλλόμενη αποζημίωση ήταν κατώτερη από το ανώτατο ύψος της αποζημίωσης που καθορίζεται στο νόμο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

11 Σεπτεμβρίου 2012

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2012 εκδόθηκε απόφαση Εφετείου στην Αμερική, η οποία επικύρωσε πρωτόδική απόφαση με την οποία χρήστης, ο οποίος είχε ανταλλάξει μέσω των συστημάτων ανταλλαγής αρχείων p eer to peer μουσικά έργα, υποχρεώθηκε να καταβάλλει ως αποζημίωση το ποσό των $220,000.00 δολαρίων στις δισκογραφικές εταιρίες παραγωγής των έργων απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του ότι το ύψος της αποζημίωσης ήταν υπερβολικό και έθιγε το δικαίωμά του σε δίκαιη δίκη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

9 Νοεμβρίου 2012

Στις 9 Νοεμβρίου 2012 η εταιρία Inseparable Prez LLC. (IP LLC) ξεκίνησε για πρώτη φορά στο Τενεσί μαζική αγωγή κατά 81 άγνωστων εναγομένων για επί σκοπώ προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι 81 άγνωστοι χρήστες κατηγορούνται ότι μέσω της χρήσης πρωτοκόλλου BitTorrent σε δίκτυο peer to peer διένειμαν χωρίς άδεια αντίγραφα της ταινίας “Inseparable”.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

26 Φεβρουαρίου 2013

Τα αμερικάνικα δικαστήρια δεν αποδέχονται πάντοτε τις αιτήσεις με αντικείμενο την αποκάλυψη των στοιχείων «ομάδας» αγνώστων ύποπτων χρηστών για παράνομη ανταλλαγή αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο στο διαδίκτυο. Σε μια πρόσφατη απόφασή του το Δικαστήριο του Νιου Τζέρσει έκρινε ότι δεν ήταν σωστή η προσφυγή κατά του συνόλου των χρηστών ενός συστήματος ανταλλαγής αρχείων με την μέθοδο του bit torrent. Συγκεκριμένα στην απόφαση Modern Woman, LLC v. Does 1-X, 2013 WL 707908 (D.N.J. Feb. 26, 2013) (αδημοσίευτη ακόμα), το δικαστήριο επέτρεψε την αποκάλυψη των στοιχείων μόνο ενός από τους αγνώστους χρήστες και εξέδωσε διαταγή αποκάλυψης του ονόματος και της διεύθυνσης μόνο αυτού. Το Δικαστήριο εξέφρασε αμφιβολίες ως προς το αν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στην ανταλλαγή αρχείων αποτελούσαν τμήμα της ίδιας «συναλλαγής» όπως απαιτείται από το αμερικάνικο δίκαιο περί συμμετοχής, ιδίως επειδή οι χρήστες σε διαφορετικές ημερομηνίες και ώρες μπορεί να μην είχαν διανείμει ποτέ τμήμα της ταινίας του ζημιωθέντος αιτούντος στο ίδιο άτομο ή την ίδια στιγμή.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

21 Μαρτίου 2013

Το αμερικάνικο εφετείο της Καλιφόρνια έκρινε με απόφασή του ότι ο ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας isoHunt «παρακινούσε» τους χρήστες να τηλεφορτώνουν παράνομα έργα πνευματικής ιδιοκτησίας μέσα από τις υπηρεσίες που παρείχε στις διάφορες (μεταξύ των οποίων και η isoHunt) ιστοσελίδες ανταλλαγής αρχείων P 2 P που διατηρούσε.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

29 Ιανουαρίου 2013

19 Οκτωβρίου 2012

Σε δυο παρόμοιες αποφάσεις του δικαστήριο της Καλιφόρνια απεφάνθη ότι οι IP διευθύνσεις δεν αποτελούν αδιάψευστο στοιχείο ταυτοποίησης ενός υπόπτου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

14 Μαρτίου 2013- Υπόθεση UMG Recordings Inc. v. Veoh Networks Inc.

To 9 o Ομοσπονδιακό Εφετείο των Η.Π.Α απεφάνθη στην υπόθεση UMG Recordings Inc. v. Veoh Networks Inc. ότι οι διατάξεις του νόμου Digital Millennium Co pyright Act, 17 U . S . C . §512(c) σχετικά με την απαλλαγή των παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών από την ευθύνη για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας (διατάξεις γνωστές ως « safe harbor ») καλύπτουν και την περίπτωση της ανταλλαγής αρχείων βίντεο μέσω της υπηρεσίας της εταιρίας Veoh, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για την προσβολή των δικαιωμάτων επί των μουσικών έργων της εταιρίας Universal Music Group που περιλαμβάνονταν σε αρχεία βίντεο που αντάλλασσαν οι χρήστες της υπηρεσίας. Επικύρωσε με αυτόν τον τρόπο προγενέστερη απόφαση υπέρ της εταιρίας παροχής της υπηρεσίας ανταλλαγής αρχείων Veoh . Η εταιρία Veoh για την ακρίβεια απέδειξε ότι είχε ήδη περιλάβει ρήτρες για την περίπτωση προσβολής πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων στους όρους χρήσης της και είχε θέσει σε λειτουργία φίλτρα για την αποτροπή παρόμοιων προσβολών. Πέραν των ως άνω ενεργειών δεν προέκυψε πως θα μπορούσε να γνωρίζει για τις επίμαχες ενέργειες των χρηστών της.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

8 Απριλίου 2013- Υπόθεση Luvdarts v . AT & T, Verizon, Sprint, T - Mobile

To 9 o Ομοσπονδιακό Εφετείο των Η.Π.Α απεφάνθη στην υπόθεση Luvdarts  v. AT&T, Verizon, Sprint, and T-Mobile ότι οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας δεν μπορούν να εξομοιωθούν με τους παρόχους υπηρεσιών ανταλλαγής αρχείων τoυ διαδικτύου και συνεπώς δεν εφαρμόζονται επί αυτών οι διατάξεις του νόμου Digital Millennium Copyright Act σχετικά με την απαλλαγή των παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών από την ευθύνη για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας (διατάξεις γνωστές ως « safe harbor ») σε σχέση με τα αρχεία mms που ανταλλάσσουν οι συνδρομητές τους.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

18 Απριλίου 2013- Υπόθεση Viacom Intern. Inc. v. YouTube, Inc., 2013 WL 1689071 (S.D.N.Y. April 18, 2013) 

Νέες αποφάσεις του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου έρχονται να ερμηνεύσουν τη νομοθεσία περί προστασίας των ιστοσελίδων που φιλοξενούν περιεχόμενο που δημιουργείται από τον host user (το αλλιώς επονομαζόμενο UGC). To 2o Ομοσπονδιακό Εφετείο υπέδειξε στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Νέας Υόρκης (Southern District of New York –SDNY) την αναθεώρηση της θέσης του ότι το YouTube απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων copyright σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας (τον επονομαζόμενο Digital Millenium Copyright Act- DMCA), γνωστές και ως “safe harbor provisions”.

Νωρίτερα το Περιφερειακό Δικαστήριο είχε καταλήξει ότι μόνη η γνώση εκ μέρους του YouTube, ότι φιλοξενεί γενικά videoclips που προσβάλουν την πνευματική ιδιοκτησία άλλου, δεν είναι αρκετή για να το υποχρεώσει να ψάξει και να απομακρύνει τέτοια βίντεο. Για να στοιχειοθετείται μια τέτοια υποχρέωση, θα πρέπει το YouTube, σύμφωνα με το Περιφερειακό Δικαστήριο, να έχει συγκεκριμένη γνώση του συγκεκριμένου επίδικου υλικού και επίσης θα πρέπει να μπορεί να ελέγξει τον συγκεκριμένο χρήστη που προβαίνει στην προσβολή. Το δε βάρος εντοπισμού τέτοιων βίντεο φέρει ο δικαιούχος των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και όχι ο πάροχος  υπηρεσιών διαδικτύου.

Το Περιφερειακό Δικαστήριο μετά από υπόδειξη του Ομοσπονδιακού Εφετείου δέχθηκε να επανεξετάσει την από 2011 κρίση του στην υπόθεση Capitol Records v. MP3tunes, LLC όσον αφορά στη γνώση εκ μέρους της MP3tunes της προσβολής. Όμως όσον αφορά στην επανεξέταση της υπόθεσης Viacom Inter. Inc. v. YouTube (βλ. ανωτέρω υπό 4 Απριλίου 2012) το Περιφερειακό Δικαστήριο επανέλαβε στις 18 Απριλίου 2013 την αρχική του κρίση (βλ. ανωτέρω υπό 23 Ιουνίου 2010) υποστηρίζοντας ότι το YouTube δεν ευθύνεται για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων, καθώς, όπως υποστήριξε το YouTube: (α) αγνοούσε την ύπαρξη των συγκεκριμένων clips τα οποία προσέβαλαν πνευματικά δικαιώματα τρίτων, (β) δεν αγνόησε την ύπαρξή τους σκοπίμως (was not willfully blind to any Specific Infringing Clips), (γ) δεν είχε το δικαίωμα και την ικανότητα να ελέγξει την παράνομη δραστηριότητα και (δ) YouTube’s Syndication to Third Parties was protected by the 512(c) Safe Harbor Provision.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ και εδώ.

 

Ιούνιος 2013 - Υπόθεση Masck v. Sports Illustrated, et al

U.S. District Court, E.D. Michigan, Southern Division. (11 Ιουνίου 2013)

Η υπόθεση αφορά στην παράνομη αναπαραγωγή μιας διάσημης φωτογραφίας του Brian Masck, ο φακός του οποίου συνέλαβε κατά τη διάρκεια ενός αγώνα αμερικάνικου ποδοσφαίρου το 1991 έναν παίκτη, τον  Desmond Howard, σε μια εντυπωσιακή πόζα λίγο πριν φτάσει στο τέρμα του αντιπάλου, η οποία έμεινε στην ιστορία του αμερικανικού ποδοσφαίρου ως “ the Heisman pose ”. Ο ενάγων Brian Masck έστειλε τότε την φωτογραφία στο περιοδικό Sports Illustrated, η οποία τον πλήρωσε για να την χρησιμοποιήσει σε ένα σχετικό άρθρο, στο οποίο τον κατονόμαζε ως τον φωτογράφο αυτής της φωτογραφίας. Το αρνητικό της φωτογραφίας δεν επιστράφηκε ποτέ στην Masck .

Έκτοτε ο Masck παρατήρησε πολλές χρήσεις της φωτογραφίας του χωρίς την άδειά του από τρίτους και τελικά κατέθεσε αγωγή για παραβίαση των πνευματικών του δικαιωμάτων. Ανάμεσα στους εναγομένους ήταν και η Amazon, την οποία κατηγόρησε για παραβίαση των πνευματικών του δικαιωμάτων επειδή επέτρεψε σε τρίτους  να πωλούν μέσω της ιστοσελίδας της την εν λόγω φωτογραφία άνευ αδείας του φωτογράφου.

Η Amazon υποστήριξε ότι δεν είχε ούτε τη δυνατότητα να εποπτεύει τις πωλήσεις τις εν λόγω φωτογραφίας ούτε άμεσο οικονομικό συμφέρον από την πώληση, τονίζοντας ότι ως «μια πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου» (“ e - commerce platform provider ”) μέσω της οποίας χιλιάδες πωλητές προσφέρουν χιλιάδες αντικείμενα προς πώληση, δεν έχει την ικανότητα να αξιολογεί ποιά από αυτά τα αντικείμενα προσβάλουν πνευματική ιδιοκτησία άλλου. Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι η Amazon δεν είχε τη δυνατότητα να εποπτεύει τις πωλήσεις για συναλλαγές με αντικείμενα που παραβιάζουν πνευματική ιδιοκτησία τρίτου αλλά απέρριψε τον ισχυρισμό της Amazon ότι δεν έχει οικονομικό συμφέρον από τις επίδικες πωλήσεις τονίζοντας ότι η Amazon «γνώριζε πολύ καλά την ύπαρξη προσβολών, καθώς ο ενάγων της είχε ζητήσει να αποσυρθούν τα επίμαχα αντίγραφα της φωτογραφίας του» συμβάλοντας έτσι με τη σειρά της στην προσβολή των πνευματικών δικαιωμάτων του φωτογράφου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ (κείμενο απόφασης).

 

28 Ιουνίου 2013 - Υπόθεση Song BMG Music Entertainment v . Tenenbaum

Νέες εξελίξεις στην υπόθεση διαδικτυακής ανταλλαγής μουσικών αρχείων Song BMG Music Entertainment v . Tenenbaum, (βλ. ανωτέρω υπό την ημερομηνία 23 Αυγούστου 2012): Το Εφετείο επικύρωσε την πρωτόβαθμη απόφαση για καταβολή εκ μέρους του Tenenbaum $675.000. Στον πρώτο βαθμό ο Tenenbaum είχε βρεθεί  ένοχος για παράνομο «κατέβασμα» 30 τραγουδιών και το δικαστήριο είχε επιδικάσει για κάθε παράνομο κατέβασμα τεκμαιρόμενη αποζημίωση (statuory damages) $ 22.500.

Ο Tenenbaum εφεσίβαλε την άνω απόφαση με το σκεπτικό ότι το ποσό που επιδικάστηκε ήταν τόσο υψηλό ώστε παραβίαζε το συνταγματικό του δικαίωμα στην ορθή απονομή δικαιοσύνης (due process of law). Το 1ο Ομοσπονδιακό Εφετείο απέρριψε τον ισχυρισμό του Tenenbaum, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι το ποσό της καταδίκης έφθανε μόνο στο 15% του μέγιστου επιτρεπόμενου ποσού για ηθελημένη παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και ήταν ακόμη λιγότερο από το μέγιστο προβλεπόμενο ποσό για εξ αμελείας παραβίαση. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

16 Ιουλίου 2013 – Υπόθεση WNET v. Aereo, Inc. 712 F.3d 676 (2d Cir. 2013)

Το 2ο Εφετείο επιβεβαίωσε την άρνηση του περιφερειακού δικαστηρίου να διατάξει τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Aereo ως μέτρου προσωρινής προστασίας στην άνω υπόθεση. Η WNET μαζί με άλλους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς όπως την 29 th century Fox   υποστήριξαν ότι η υπηρεσία Aereo παραβίασε το αποκλειστικό τους δικαίωμα στη δημόσια εκτέλεση των έργων στα οποία είναι αυτοί δικαιούχοι. Η Aereo επιτρέπει στους συνδρομητές της να παρακολουθήσουν στο διαδίκτυο τηλεοπτικά προγράμματα αυτών των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών/δικτύων  έναντι μιας μηνιαίας συνδρομής, χωρίς να έχει λάβει την προαπαιτούμενη άδεια για αυτή την αναμετάδοση. Το 2ο Εφετείο, ακολουθώντας προηγούμενη απόφασή του (βλ. Cartoon Network LP, LLP v . CSC Holdings, Inc ., 536 F .3 d 121 (2 d Cir . 2008), ή αλλιώς υπόθεση Cablevision), έκρινε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια παραβίαση, γιατί πρόκειται για αντίγραφα που δημιουργεί ο χρήστης για ιδιωτική αποκλειστική του χρήση. Ένας από τους δικαστές απείχε από την απόφαση, καθώς υποστήριξε ότι η απόφαση επί της υπόθεσης Cablevision δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην υπό κρίση περίπτωση, καθότι δεν πρόκειται για τέτοιου είδους αντίγραφα. Καθότι η απόφαση αφορούσε μόνο τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων, η υπόθεση δεν έχει κλείσει και θα παραπεμφθεί για συζήτηση στο  Περιφερειακό Δικαστήριο. (Παρόμοια ήταν και η κρίση άλλου δικαστηρίου που δικαίωσε την Aereo στην υπόθεση Hearst Stations, Inc. v. Aereo, Inc. ) εδώ.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

 

24 Ιουλίου 2013- Υπόθεση Fox Broadcasting Company v. Dish Network LLC

Το 9ο Εφετείο απέρριψε έφεση της Fox και επικύρωσε την άρνηση του Περιφερειακού Δικαστηρίου της Πολιτείας της Καλιφόρνια να διατάξει ασφαλιστικά μέτρα κατά του δικτύου Dish με το σκεπτικό ότι ο τηλεθεατής και όχι το Dish εμπλέκεται στην δημιουργία ενός αντιγράφου του τηλεοπτικού προγράμματος.

Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, το δίκτυο Dish διαθέτει στους συνδρομητές  του την υπηρεσία ‘PrimeTime Anytime’, η οποία επιτρέπει την εγγραφή του τηλεοπτικού προγράμματος και την παρακολούθησή του από τον χρήστη σε ύστερο χρόνο από την ώρα της ζωντανής του προβολής και χωρίς την διακοπή από τις διαφημίσεις που προβάλλονται στο ζωντανό πρόγραμμα (time - shifting). Όταν ο χρήστης επιλέξει την υπηρεσία, οι διαφημίσεις δεν διαγράφονται από το εγγεγραμμένο πρόγραμμα, απλώς αυτόματα παρακάμπτονται κατά τη θέαση του προγράμματος. Η υπηρεσία δεν διατίθεται απεριόριστα, καθώς το Dish ελέγχει το σημείο έναρξης και λήξης της εγγραφής και επίσης αποφασίζει το χρονικό διάστημα για το οποίο θα είναι διαθέσιμο το εγγεγραμμένο πρόγραμμα για θέαση από τον χρήστη της υπηρεσίας.  

Η Fox κατηγόρησε το Dish ότι μια τέτοια εγγραφή αποτελεί παραβίαση των πνευματικών της δικαιωμάτων και δεν προβλέπεται από την παρεχόμενη σύμβαση αναμετάδοσης που Fox και Dish έχουν συνυπογράψει, καθώς έτσι το πρόγραμμα της Fox γινόταν διαθέσιμο “on demand”.

Το Εφετείο έκρινε ότι δεν υφίσταται καμία παραβίαση (direct infringement), καθώς οι συνδρομητές και όχι ο Dish έκαναν αντίγραφα των προγραμμάτων της Fox, το οποίο σημαίνει ότι το Dish δεν προέβη σε άμεση παραβίαση. Το Εφετείο έκρινε ότι δεν υπάρχει ούτε δευτερεύουσα παραβίαση (secondary infringement), καθώς οι χρήστες δημιουργούν αντίγραφα κυρίως για παρακολούθηση σε ύστερο χρόνο (time shifting), το οποίο συνιστά μια «δίκαιη χρήση» (fair use) και αυτή η δίκαιη χρήση επίσης απαλλάσσει το Dish από κάθε ευθύνη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώκαι εδώ και εδώ και εδώ.

Αύγουστος 2013- υπόθεση Lawrence Lessig v. Liberation Music Ltd

Το 2010 ο καθηγητής του Χάρβαρντ Λώρενς Λεσιγκ έδωσε μία διάλεξη στην οποία ανέλυε τις πολιτιστικές εξελίξεις την εποχή του Διαδικτύου. Μέρος της διάλεξής του ήταν η παρουσίαση στο κοινό βιντεοκλιπ, τα οποία δημιουργούσαν οι χρήστες του διαδικτύου με αφορμή το τραγούδι “Lisztomania” της γαλλικής μπάντας Phoenix. Ο Λεσιγκ «ανέβασε» τη διάλεξή του, η οποία συμπεριελάμβανε και τα εν λόγω βιντεοκλιπ, στο YouTube. Κατόπιν τούτου, η εταιρεία Liberation Music ζήτησε από το YouTube να «κατεβάσει» τη διάλεξη με το αιτιολογικό ότι παραβίαζε τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας της μπάντας. Το YouTube απενεργοποίησε ακολούθως την πρόσβαση στο βίντεο της διάλεξης του Λέσιγκ. Ο Λέσιγκ κατέθεσε τον Αύγουστο του 2013 μήνυση κατά της Liberation Music ισχυριζόμενος ότι η χρήση των επίμαχων βιντεοκλιπ ενέπιπτε στην εξαίρεση της «δίκαιης χρήσης» (fair use) και συνεπώς δεν παραβίαζε τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας της μπάντας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ .

Σεπτέμβριος 2013- Υπόθεση Fox Television Stations, Inc. v. FilmOn X LLC

Ενώ στην υπόθεση WNET v. Aereo, Inc. 712 F.3d 676 (2d Cir. 2013) (βλ. ανωτέρω) το 2ο Εφετείο έκρινε ότι δεν υπάρχει παραβίαση του δικαιώματος στη δημόσια εκτέλεση, γιατί επρόκειτο για αντίγραφα που ο χρήστης δημιουργεί για ιδιωτική του χρήση, ένα άλλο δικαστήριο στην περιοχή της Ουάσινγκτον D.C. έκρινε αντίθετα σε μια παρόμοια περίπτωση. Συγκεκριμένα, το περιφερειακό δικαστήριο της Ουάσινγκτον D.C. απαγόρευσε στην FilmOnX, μία υπηρεσία που χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο για να επιτρέπει στους χρήστες της να παρακολουθούν ζωντανά τηλεοπτικά κανάλια στον υπολογιστή τους ή στις φορητές συσκευές τους, να λειτουργεί στις ΗΠΑ με εξαίρεση την Δεύτερη Περιφέρεια (Second Circuit), που περιλαμβάνει τη Νέα Υόρκη, το Κονέτικατ και το Βερμόντ. Η FilmOnX αναμένεται να εφεσιβάλει την απόφαση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

Σεπτέμβριος 2013- υπόθεση Capitol Records, LLC v. Vimeo, LLC

Η Capitol Records κινήθηκε δικαστικά κατά της ιστοσελίδας Vimeo, η οποία επιτρέπει στους χρήστες της, που έχουν δημιουργήσει σε αυτή λογαριασμό, να τηλεφορτώνουν (‘ανεβάζουν’) βίντεο που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει. Η Capitol κινήθηκε εναντίον της Vimeo με τον ισχυρισμό ότι η Vimeo συμπεριέλαβε 199 βίντεο στην ιστοσελίδα της χωρίς τη συναίνεση της Capitol η οποία είχε τα πνευματικά δικαιώματα επί αυτών. Η Vimeo υποστήριξε ότι δεν έφερε ευθύνη καθότι ενέπιπτε στις διατάξεις περί «ασφαλούς λιμένα» του νόμου των Η.Π.Α. περί πνευματικής ιδιοκτησίας (DMCA). Το δικαστήριο έκρινε βάσει των πραγματικών περιστατικών ότι για τα 144 από τα 199 βίντεο η Vimeo δεν έφερε ευθύνη για την προσβολή των πνευματικών δικαιωμάτων των δικαιούχων, καθότι όντως ενέπιπτε στις διατάξεις περί ασφαλούς λιμένα (απέσυρε το επίμαχο περιεχόμενο μετά από ενημέρωση των δικαιούχων), ενώ για τα υπόλοιπα 55 βίντεο έκρινε ότι δεν ενέπιπτε και επομένως έκανε δεκτή την αίτηση της Capitol Records.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Οκτώβιος 2013- υπόθεση Erin Flynn v. Amazon

Η Έριν Φλιν γράφει και εκδίδει μία ηλεκτρονική νουβέλα κάθε δεκαπέντε μέρες. Η συγγραφέας ήρθε σε αντιπαράθεση με τον εκδοτικό της οίκο, τον Siren-BookStrand, επειδή η Siren θέλησε να κάνει αλλαγές σε δύο από τις νουβέλες τις. Η Φλιν αντέδρασε και αποφάσισε να εκδώσει μόνη της τις δύο αυτές νουβέλες μέσω του ιστοτόπου της Amazon. Ο Siren όμως υποστήριξε ότι η Φλιν δεν είχε δικαίωμα να τις εκδώσει μόνη της, γιατί οι νουβέλες αυτές αποτελούσαν συνέχειες δύο βιβλίων που είχαν εκδοθεί από τον οίκο, το οποίο σήμαινε ότι ο οίκος είχε το αποκλειστικό δικαίωμα να εκδόσει τις συνέχειες αυτών. O οίκος Siren ζήτησε από την Άμαζον να αποσύρει τις νουβέλες (“notice and take down notice”), πράγμα το οποίο και έκανε η Άμαζον. Επειδή λοιπόν η Άμαζον απέσυρε το επίμαχο υλικό για το οποίο ο οίκος Siren είχε ενημερώσει για πιθανή προσβολή των δικαιωμάτων του, το δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσαν να εφαρμοστούν στην Άμαζον οι διατάξεις περί ασφαλούς λιμένα του αμερικανικού νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας (του γνωστού και ως DMCA), απαλλάσοντας την Άμαζον από κάθε ευθύνη. Ακολούθως, το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της συγγραφέως να επιβληθεί στην Άμαζον να επανεντάξει τις δύο νουβέλες της στον κατάλογο των προσφερόμενων προς πώληση έργων μέσω του ιστοτόπου, διότι η συγγραφέας δεν μπόρεσε να πείσει το δικαστήριο ότι η μη διάθεση των έργων της μέσω της Άμαζον θα της επέφερε ανεπανόρθωτη βλάβη, καθότι, όπως ειπώθηκε και στην αρχή, η συγγραφέας εκδίδει συνεχώς ανά δεκαπενθήμερο μία καινούργια νουβέλα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

14 Νοεμβρίου 2013- Υπόθεση The Authors Guild, Inc. v. Google Inc.

Το Δικαστήριο της Νότιας Περιφέρειας της Νέας Υόρκης αποφάσισε ότι το εγχείρημα της Google με την ονομασία “Library Project”, και το οποίο συνίσταται στην σάρωση (scanning) δεκάδων εκατομμυρίων βιβλίων (πολλά εκ των οποίων προστατεύονται από τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας) χωρίς την άδεια των δικαιούχων και στην διάθεσή τους στο κοινό σε μορφή snippet, συνιστά «δίκαιη χρήση». Ως εκ τούτου εμπίπτει στην εξαίρεση και είναι επιτρεπτή η σάρωσή τους χωρίς την άδεια του δικαιούχου. Στη μορφή snippet, είναι διαθέσιμο στο κοινό μόνο ένα μικρό τμήμα του προστατευόμενου έργου (συνήθως το ένα όγδοο). Το Library Project επιτρέπει την πρόσβαση σε ολόκληρο το βιβλίο μόνο αν αυτό ανήκει πλέον στη δημόσια σφαίρα. Ο νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία στις ΗΠΑ επιτρέπει την αναπαραγωγή χωρίς την άδεια του δικαιούχου εφόσον η χρήση αυτή κριθεί δίκαιη. Τέσσερις παράγοντες, μη αποκλειστικοί, λαμβάνονται υπόψιν για να διαμορφωθεί μια τέτοια κρίση: (α) ο σκοπός και ο χαρακτήρας της χρήσης (συμπεριλαμβανομένου και του αν αυτή γίνεται για εμπορικούς ή μη κερδοσκοπικούς εκπαιδευτικούς σκοπούς), (β) η φύση του προστατευόμενου έργου, (γ) το ποσοστό του έργου που αναπαράγεται και (δ) η επίπτωση της χρήσης στην αγορά ή στην αξία του έργου. Η Google σκανάρει ολόκληρο το βιβλίο μεν αλλά σύμφωνα με την κρίση του Δικαστηρίου η χρήση τους δίνει στο περιεχόμενο του βιβλίου μια νέα διάσταση, καθώς επιτρέπει τη διενέργεια έρευνας από τον χρήστη σε όλο το περιεχόμενο του βιβλίου προκειμένου να βρει κάποια συγκεκριμένη λέξη ή φράση (text mining). Επιπλέον το δικαστήριο κατέληξε ότι αν και η Google είναι ένας γενικά κερδοσκοπικός οργανισμός, στο συγκεκριμένο εγχείρημα δεν έχει κανένα άλλο όφελος πλην της προσέλκυσης χρηστών στην ιστοσελίδα της, αφού ούτε πουλά τα σκαναρισμένα βιβλία, ούτε χρεώνει για την έρευνα, ούτε βάζει διαφημίσεις. Τέλος το δικαστήριο έκρινε ότι τα σκαναρισμένα βιβλία έχουν θετική επίπτωση καθότι η Google παρέχει συνδέσμους μέσω των οποίων οι χρήστες μπορούν να παραγγείλουν και να αγοράσουν το βιβλίο. Η Ένωση των συγγραφέων αναμένεται να εφεσιβάλει την απόφαση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

Ιανουάριος 2014- υπόθεση Tarantino vs. Gawker Media and others (United States District Court for the Central District of California Western Division – Case 2:14 CV 00603,)

Ιανουάριος 2014- υπόθεση Tarantino vs. Gawker Media and others (United States District Court for the Central District of California Western Division – Case 2:14 CV 00603,) Στις 27.1.2014 ο γνωστός σκηνοθέτης Κουέντιν Ταραντίνο κινήθηκε δικαστικά κατά της εταιρείας Gawker Media εξαιτίας δημοσιεύματος στο ιστολόγιο (μπλογκ) Defamer της εταιρείας, το οποίο παρείχε σύνδεσμο (link) που οδηγούσε σε σενάριο του Ταραντίνο για ταινία που ετοίμαζε με τον τίτλο The Hateful Eight. Ο Ταραντίνο ισχυρίζεται ότι στις 22.1.2014 η Gawker ανήρτησε στο ιστολόγιό της δημοσίευμα, το οποίο περιείχε συνδέσμους μέσω των οποίων μπορούσε όποιος ήθελε να ‘κατεβάσει’ παρανόμως ολόκληρο το σενάριο. Το σενάριο δεν είχε ακόμα δημοσιευτεί και το «κατέβασμά» του γινόταν χωρίς την άδεια του σκηνοθέτη. Ο Ταραντίνο διεκδικεί αποζημίωση και την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων κατά της εταιρείας, η οποία παρά την υποβολή προς αυτήν αιτήματος του σηνοθέτη, αρνείται να αποσύρει από το ιστολόγιό της τους συνδέσμους που οδηγούν στο σενάριο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Ιανουάριος 2014- υπόθεση Prince vs. Chodera and others

(United States District Court for the Northern District of California – Case 3:14 CV 00273) Σε μια παρόμοια με του Ταραντίνο υπόθεση, ο γνωστός καλλιτέχνης Prince κινήθηκε δικαστικά στις 16.1.2014 εναντίον 22 χρηστών του Facebook και του “Blogger” της Google, οι οποίοι είχαν αναρτήσει 363 συνδέσμους που οδηγούσαν σε υπηρεσίες διαμοιρασμού αρχείων (file sharing services). Οι σύνδεσμοι οδηγούσαν σε αρχεία τραγουδιών που είχε ερμηνεύσει ο καλλιτέχνης, τα οποία ο χρήστης μπορούσε παρανόμως να «κατεβάσει». Λίγο αργότερα όμως ο καλλιτέχνης απέσυρε τη μήνυσή του, καθότι τα αρχεία απομακρύνθηκαν από την ιστοσελίδα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

16 Ιουλίου 2013 – Υπόθεση WNET v. Aereo, Inc. 712 F.3d 676 (2d Cir. 2013)

Το 2ο Εφετείο επιβεβαίωσε την άρνηση του περιφερειακού δικαστηρίου να διατάξει τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Aereo ως μέτρου προσωρινής προστασίας στην άνω υπόθεση. Η WNET μαζί με άλλους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς όπως την 29th Century Fox υποστήριξαν ότι η υπηρεσία Aereo παραβίασε το αποκλειστικό τους δικαίωμα στη δημόσια εκτέλεση των έργων στα οποία είναι αυτοί δικαιούχοι. Η Aereo επιτρέπει στους συνδρομητές της να παρακολουθήσουν στο διαδίκτυο τηλεοπτικά προγράμματα αυτών των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών/δικτύων έναντι μιας μηνιαίας συνδρομής, χωρίς να έχει λάβει την προαπαιτούμενη άδεια για αυτή την αναμετάδοση. Το 2ο Εφετείο, ακολουθώντας προηγούμενη απόφασή του (βλ. υπόθεση Cartoon Network LP, LLP κατά CSC Holdings, Inc., 536 F.3d 121 (2d Cir. 2008), ή αλλιώς υπόθεση Cablevision),έκρινε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια παραβίαση, γιατί πρόκειται για αντίγραφα που δημιουργεί ο χρήστης για ιδιωτική αποκλειστική του χρήση. Ένας από τους δικαστές απείχε από την απόφαση, καθώς υποστήριξε ότι η απόφαση επί της υπόθεσης Cablevision δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην υπό κρίση περίπτωση, καθότι δεν πρόκειται για τέτοιου είδους αντίγραφα. Καθότι η απόφαση αφορούσε μόνο τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων, η υπόθεση δεν έχει κλείσει και θα παραπεμφθεί για συζήτηση στο Περιφερειακό Δικαστήριο.

Ιανουάριος 2014- υπόθεση WNET v. Aereo, Inc. 712 F.3d 676

Στις 10.1.2014 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι θα δικάσει αναίρεση απόφασης του 2ου Εφετείου στην υπόθεση WNET v. Aereo, Inc. Το ερώτημα που καλείται να απαντήσει το Δικαστήριο είναι το κατά πόσο οι υπηρεσίες της Aereo συνιστούν δημόσια εκτέλεση και παραβιάζουν τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Υπενθυμίζουμε ότι το Εφετείο είχε κρίνει (βλ. ανωτέρω Ιούλιος 2013) ότι δεν συνιστούν δημόσια εκτέλεση. Στις 22.4.2914 αναμένεται ακρόαση των μερών από το Δικαστήριο και η έκδοση της απόφασής του τον προσεχή Ιούλιο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Φεβρουάριος 2014

Η δυσκολία εντοπισμού των «πειρατών» στο διαδίκτυο και οι μαζικές αγωγές για προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο το έργο της δικαιοσύνης. Υπό αυτό το πρίσμα το Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο της Αϊόβα απαγόρεψε τις συνεκδικάσεις αγωγών για εναγομένους που δεν συνδέονταν μεταξύ τους με το κριτήριο της ομοδικίας σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό κώδικα πολιτικής δικονομίας. Το βάρος της απόδειξης ύπαρξης της ομοδικίας θα βαρύνει τον ενάγοντα.
Σε πολλές περιφέρειες των ΗΠΑ, όπου το θέμα δεν έχει ακόμα τεθεί, εναπόκειται στην διακριτική ευχέρεια του κατά περίπτωση δικαστή αν θα επιτρέπει συνεκδικάσεις αγωγών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Μάρτιος 2014 – υποθέση Schenck v. Orosz, in the U.S. District Court for the Middle District of Tennessee (6th Circuit)

Σύμφωνα με το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας των ΗΠΑ (US Copyright Act) απαραίτητη προϋπόθεση πριν υποβληθεί αγωγή και ξεκινήσει δικαστική διαδικασία για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων είναι η προηγούμενη εγγραφή (registration) του έργου στο Γραφείο Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Ως προς την έννοια της «εγγραφής» υπάρχουν δύο ειδών δικαστικές γνώμες. Οι μεν πρώτες που δέχονται ότι αρκεί να έχει υποβληθεί η αίτηση για εγγραφή του έργου και οι δε δεύτερες που απαιτούν να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία και να έχει ληφθεί το πιστοποιητικό εγγραφής από το Γραφείο Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Κατά συνέπεια σε περίπτωση που δεν έχει υποβληθεί αίτηση εγγραφής ή δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της, ο εκάστοτε δικαιούχος δεν μπορεί να υποβάλλει αγωγή για άρση της προσβολής του έργου του και «κατέβασμα» του από ιστοσελίδες με την διαδικασία του DMCA (Digital Millenium Copyright Act) takedown notification. Το περιφερειακό Δικαστήριο του Τενεσί των ΗΠΑ δεν προχώρησε στην εκδίκαση υπόθεσης για έργα που είχαν αναρτηθεί στο διαδίκτυο επειδή δεν είχε γίνει εγγραφή τους (registration) πριν την προσβολή και στέρησε από τον ενάγοντα την δυνατότητα να επωφεληθεί από την διαδικασία του DMCA (Digital Millenium Copyright Act) takedown notification επιτρέποντας στους εναγόμενους να διατηρήσουν τα έργα αναρτημένα στην ιστοσελίδα τους.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Ιούνιος 2014 - υπόθεση Oppenheimer v. Allvoices, Inc

Με απόφαση του το Περιφερειακό Δικαστήριο της Καλιφόρνια διέταξε ιστότοπο να «κατεβάσει» παράνομο περιεχόμενο που είχε αναρτηθεί σε αυτόν επειδή δεν είχε ορίσει αρμόδιο πρόσωπο –προ της προσβολής- στον οποίο θα απευθύνονταν οι ενημερώσεις για προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως ρητώς επιβάλλεται από τον νόμο πνευματικής ιδιοκτησίας (US Copyright Act, Ενότητα 512). Εξ αυτού του λόγου ο ιστότοπος δεν μπόρεσε να επωφεληθεί των ευνοϊκών διατάξεων του νόμου που απαλλάσουν τους ιστοτόπους από ευθύνη μόνο α) αν δεν γνωρίζουν ότι το περιεχόμενο που φιλοξενούν είναι παράνομο, β) αν δεν προσπορίζουν εισόδημα από το υλικό αυτό και γ) αν έχουν ορίσει αρμόδιο πρόσωπο που θα λαμβάνει τις ενημερώσεις προσβολής πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Ιούνιος 2014 υπόθεση American Broadcasting Cos., Inc. v. Aereo, Inc Case No. 13-461 (Supr. Ct., Jun 25, 2014).

Το ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε τελικά στην υπόθεση σχετικά με τις υπηρεσίες Aero (βλ. ανωτέρω) ότι οι διαδικτυακές υπηρεσίες ρευμάτωσης δεδομένων συνεχούς ροής (internet streaming services) προσβάλουν ευθέως τα δικαιώματα των τηλεοπτικών δικτύων Κατώτερο δικαστήριο είχε κρίνει ότι η εταιρία Aereo δεν εκτελούσε δημόσια τα έργα που μετέδιδαν οι σταθμοί γιατί δεν μέτεδιδε κυριολεκτικά το πρόγραμμα τους στο κοινό. Αντιθέτως, κάθε φορά που το σύστημα της Aereo παρείχε μέσω της τεχνικής stream ένα πρόγραμμα σε έναν συνδρομητή, πραγματοποιούσε μια ιδιωτική αναμετάδοση που ήταν αποκλειστικά διαθέσιμη στον συγκεκριμένο συνδρομητή και όχι στους υπόλοιπους. Το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφαση αυτή και έκρινε ότι οι υπηρεσίες της εταιρείας Aereo εκτελούν χωρίς άδεια δημόσια το πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών. Το Δικαστήριο τόνισε ότι δεν μπορεί η κατηγορούμενη εταιρεία να επικαλείται παλαιότερη νομολογία αναφορικά με τις εταιρέίες CATV που ήταν πρόδρομοι των εταιριών παροχής καλωδιακής τηλεόρασης γιατί διέφερε ο τεχνικός τρόπος μετάδοσης του σήματος. Αντιθέτως επειδή οι υπηρεσίες της εταιρείας Aereo προσομοιάζουν με αυτές των παρόχων καλωδιακής τηλεόρασης για αυτό και οι ενέργειες της συνιστούν δημόσια εκτέλεση του προγράμματος των τηλεοπτικών καναλιών. Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, η εταιρεία Aereo ανακοίνωσε στις 28 Ιουνίου 2014 ότι διακόπει προσωρινά την παροχή των υπηρεσιών της και θα αναθωρήσει το επιχειρηματικό της μοντέλο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

3 Αυγούστου 2015

Στην υπόθεση BWP Media USA Inc., v. Clarity Digital Group, LLC το δικαστήριο έθεσε την ερώτηση τι σημαίνει ο όρος ‘χρήστης’. Η σημασία της απόφασης αυτής έγκειται στο ότι οι φορείς παροχής υπηρεσιών προστατεύονται ακόμα και στην περίπτωση που εργαζόμενοι σε αυτούς μεταφορτώνουν παράνομο υλικό στις ιστοσελίδες τους. Η διάταξη §512 προστατεύει τους παρόχους υπηρεσιών από την ευθύνη ενδεχόμενης προσβολής δικαιώματος που συντελείται λόγω αποθήκευσης παράνομου υλικού από χρήστες. Ο Νόμος δεν καθορίζει τον όρο του ‘χρήστη’. Το Δικαστήριο στην εν λόγω υπόθεση αποσαφήνισε τον όρο ‘χρήστης’ χαρακτηρίζοντας το πρόσωπο (φυσικό ή νομικό) που επωφελείται από την ύπαρξη φορέων δικτύων και παροχών υπηρεσιών στην αποθήκευση υλικού. Με βάση τον ορισμό αυτό τα πρόσωπα που τελούν σε υπαλληλική σχέση με τους παρόχους εμπίπτουν στο πεδίο του ορισμού αυτού, με αποτέλεσμα ακόμα σε αυτή την περίπτωση οι πάροχοι υπηρεσιών να μην φέρουν ευθύνη καθότι προστατεύονται από την διάταξη. Αναμένεται η συνέχεια της υπόθεσης μετά από κατάθεση μήνυσης από την SWP.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

4 Αυγούστου 2015

Πρόσφατα το Twitter προέβη σε διαγραφή tweets από λογαριασμούς διάφορους αυτών του αρχικού δημιουργού προκειμένου να συμμορφωθεί με τον Νόμο (American Digital Millenium Copyright Act). Πολλές ιστοσελίδες στο Twitter κυρίως ραδιοτηλεοπτικών σταθμών αποκομίζουν τεράστια οφέλη από την χρήση διαφημίσεων. Στο πλαίσιο αυτό η αντιγραφή μηνυμάτων (tweets) από χρήστες του (Twitter) στους δικούς τους λογαριασμούς μπορεί να προκαλέσει σημαντική μείωση κερδών στους αρχικούς δικαιούχους των ιστοσελίδων. Η παραβίαση περιεχομένου πνευματικής ιδιοκτησίας- φαίνεται πως βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναμένονται μέσα στα επόμενα χρόνια συζητήσεις προκειμένου να ληφθούν μέτρα προς αντιμετώπιση της εξάπλωσης του φαινομένου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

19 Αυγούστου 2015

Πρόσφατα κατατέθηκε στην Κεντρική Περιφέρεια της Καλιφόρνια υπόθεση σχετική με παραβίαση πνευματικού δικαιώματος διαμέσω της πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης (Twitter). Η υπόθεση αφορά παρουσίαση έργου στο κοινό χωρίς την πρότερη συναίνεση του δημιουργού. Ο ενάγων ισχυρίστηκε ότι οι χρήστες αναπαρήγαγαν την φωτογραφία της οποίας ήταν ο δημιουργός και το Twitter δεν την απομάκρυνε από την πλατφόρμα του. Παρόλο που πολλά από- τα προαπαιτούμενα κριτήρια για να στοιχειοθετηθεί ευθύνη όπως το στοιχείο της (-άμεσης παραβίασης- Υπόθεση Columbia-), το στοιχείο της (-γνώσης- Υπόθεση Perfect-) καθώς και το στοιχείο της συμβολής είναι παρόντα, δύσκολα θα μπορέσει εν τέλει να στοιχειοθετηθεί ευθύνη. Παρόλα αυτά αναμένεται η απόφαση του Δικαστηρίου. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της υπόθεσης έγκειται στην επέκταση του πειρατικού περιεχομένου και στα δίκτυα πλέον κοινωνικής δικτύωσης.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

25 Αυγούστου 2015

Στην υπόθεση City of Inglewood v. Joseph Teixeira, C.D. Cal. No. 15-1815, το Δικαστήριο της Καλιφόρνια έκρινε ότι οι κυβερνητικές υπηρεσίες δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν πνευματικά δικαιώματα σε δημόσια αρχεία. Αυτή η απόφαση πάρθηκε με αφορμή οπτικοαουστικό υλικό που ανέβηκε στο You Tube και το οποίο περιείχε επικριτικά σχόλια κατά των πολιτικών απόψεων δημοσίου προσώπου. Από την πλευρά της πόλης ασκήθηκε αγωγή με επίκληση παραβίασης πνευματικού δικαιώματος, η οποία και απερρίφθη με το αιτιολογικό ότι- η Νομοθεσία της Καλιφόρνια απαγορεύει την διεκδίκηση πνευματικών δικαιωμάτων σε δημόσια αρχεία. Το Δικαστήριο συμπλήρωσε ακόμη ότι η εν λόγω χρήση οπτικοακουστικού υλικού θεωρείται θεμιτή διότι εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του ‘-fair use’.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Ιανουάριος 2016 - MG Rights Management LLC v. Cox Communications

Η υπόθεση MG Rights Management LLC v. Cox Communications επί της οποίας απεφάνθη το Περιφερειακό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Ανατολικής Περιφέρειας της Βιρτζίνια παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς έρχεται να υπενθυμίσει στους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών ότι, προκειμένου να προστατεύονται από τις διατάξεις ασφαλούς λιμένα που προβλέπονται στην DCMA, θα πρέπει να ακολουθούν μια στην πράξη εφαρμόσιμη πολιτική αποκλεισμού των κατ’ επανάληψη παραβατών-χρηστών. Πιο συγκεκριμένα, τον Νοέμβριου του 2014 η BMG κατέθεσε αγωγή κατά της Cox κατηγορώντας την πως είναι κατά συνεργεία υπεύθυνη για τις εικαζόμενες παραβάσεις πνευματικών δικαιωμάτων της BMG που έγιναν από τους συνδρομητές της Cox. Η τελευταία επικαλέστηκε τις διατάξεις προστασίας υπό το καθεστώς ασφαλούς λιμένα, καθώς είχε συνάψει με κάθε συνδρομητή της μια «Πολιτική Αποδεκτής Χρήσης» που της επέτρεπε να τερματίζει τις υπηρεσίες διαδικτύου σε εκείνους που παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων. Το Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς της Cox, καταλήγοντας ότι η τελευταία απέτυχε να εφαρμόσει την πολιτική αποκλεισμού χρηστών-παραβατών, καθώς απέφυγε να τερματίσει σχετικούς λογαριασμούς προκειμένου να συνεχίζει να εισπράττει τα σχετικά έσοδα. Για παράδειγμα, μέχρι την άνοιξη του 2012 η εσωτερική πολιτική της Cox επέτρεπε την άμεση επανενεργοποίηση λογαριασμού αποκλεισθέντος χρήστη μετά από αίτημά του ακόμα και εάν είχε περάσει μόνο μια μέρα από τον σχετικό αποκλεισμό, με αποτέλεσμα το σύστημά της να αποτελεί μια «απόλυτη χίμαιρα». Η υπόθεση αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα της δυσκολίας εφαρμογής της DMCA, η οποία χωρίς να προσδιορίζει με ακρίβεια τις απαραίτητες προϋποθέσεις αφήνει στην διακριτική ευχέρεια των παρόχων την απόφαση για το πότε ενδείκνυται η διακοπή της πρόσβασης χρήστη λόγω παραβατικής συμπεριφορά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Ιανουάριος 2016 - BWP Media USA Inc., et al. v. Hollywood Fan Sites LLC, et al. (S.D.N.Y. 2015)

Για τους παρόχους ιστοσελίδων που φιλοξενούν περιεχόμενο χρηστών η DMCA και το καθεστώς ασφαλούς λιμένα που προσφέρει είναι ιδιαιτέρως σημαντικά για την προστασία τους από αγωγές λόγω παραβιάσεων δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου των Η.Π.Α. επί της υπόθεσης BWP Media USA Inc. v. Hollywood Fan Sites LLC παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς αναδεικνύει για ακόμη μια φορά την ιδιαίτερη σημασία που πρέπει να δίνουν οι πάροχοι στις τυπικές προϋποθέσεις που θέτει η DMCA, εφόσον επιθυμούν να προστατευτούν σύμφωνα με τις διατάξεις της. Στην συγκεκριμένη υπόθεση η ενάγουσα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την προστασία της υπό το καθεστώς ασφαλούς λιμένα, καθώς φαινόταν να μην έχει ορίσει συγκεκριμένο πράκτορα για να λαμβάνει ειδοποιήσεις για προσβολές δικαιωμάτων και αιτήματα «ειδοποίησης και κατάργησης» (notice-and-take-down), όρος που τίθεται ως προϋπόθεση για την παροχή προστασίας από την DMCA. Πιο συγκεκριμένα, η μητρική εταιρία της ενάγουσας έχει καταθέσει σχετική αίτηση ορισμού στην Υπηρεσία Πνευματικής Ιδιοκτησίας στο εταιρικό της όνομα, θεωρώντας πως έτσι καλύπτονται και όλες οι θυγατρικές της. Ωστόσο, τίποτα στην εγγραφή δεν αναφέρεται στις θυγατρικές εταιρίες και συγκεκριμένα πουθενά δεν αναφερόταν το όνομα της ενάγουσας, ενώ όπως το Δικαστήριο σημείωσε εκείνοι που αναζητούν από την Υπηρεσία την σχετική εγγραφή δεν θα πρέπει να αναμένεται να γνωρίζουν από μόνοι τους την εταιρική δομή του κάθε παρόχου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Οκτώβριος 2015 - Pillsbury Winthrop Shaw Pittman LLP

Οι live-streaming εφαρμογές όπως η Periscope και η Meerkat γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλείς, δημιουργώντας νομικές περιπλοκές και ενδιαφέροντα ζητήματα προς επίλυση βάσει του δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας. Τα Periscope και Meerkat απλώς επιτρέπουν στους χρήστες να δημιουργήσουν σε πραγματικό χρόνο βίντεο που μοιράζονται με τους followers τους ή να παρουσιάζουν στιγμιότυπα της καθημερινής τους ζωής, ώστε το σχετικό υλικό να μην δημιουργεί σημαντικά προβλήματα. Τα πράγματα όμως αλλάζουν σημαντικά όταν οι χρήστες επιλέξουν να δημοσιεύουν και μοιραστούν στιγμιότυπα από πολυαναμενόμενες ή δημοφιλείς ζωντανές εκδηλώσεις. Τον Απρίλιο του 2014 που η Periscope έκανε την εμφάνισή της, η HBO έστειλε επανειλημμένα εξώδικες προειδοποιήσεις για κατέβασμα της εφαρμογής αφού ανακάλυψε πως οι χρήστες της μετέδιδαν ζωντανά την πρεμιέρα της πέμπτης σεζόν του τηλεοπτικού σόου Game of Thrones. Στους 3 πρώτους μήνες λειτουργίας της, η Periscope έλαβε περίπου 1.400 αιτήματα για κατάργηση περιεχομένου που παραβίαζε πνευματικά δικαιώματα, εκ των οποίων έκανε δεκτά περίπου 994. Φυσικά η διακίνηση πειρατικών αντιγράφων μέσω των social media δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Σύμφωνα με την Digital Millennium Copyright Act, οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών απολαμβάνουν καθεστώς «ασφαλούς λιμένος», όταν δεν έχουν γνώση του παραβατικού περιεχομένου και όταν προχωρούν σε άμεση κατάργησή του, μετά τη λήψη σχετικού αιτήματος (notice-and-take-down system). Αυτό το σύστημα «γνωστοποίησης και κατάργησης περιεχομένου» που εφαρμόζουν αρκετές πλατφόρμες μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά όταν το περιεχόμενο είναι αποθηκευμένο σε διακομιστές (servers) τρίτων. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που το περιεχόμενο αποθηκεύεται μόνο για 24 ώρες ή και καθόλου; Κι όταν αυτό το περιεχόμενο θα έχει ήδη εξαφανιστεί μέχρι να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία διεκδίκησης του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας; H εξέλιξη των ζητημάτων αυτών θα διαμορφωθεί ανάλογα με την ευρύτητα της χρήσης των εν θέματι εφαρμογών, την ποιότητα της εικόνας που προσφέρουν αλλά και την στρατηγική αντιμετώπισης που θα ακολουθήσουν πλατφόρμες τέτοιου είδους, όπως η Periscope ή η Meerkat.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Οκτώβριος 2015 - Malibu Media v. Does

Μια υπόθεση που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον στη μάχη των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας κατά των χρηστών του BitTorrent είναι αυτή της εταιρίας Malibu Media, η οποία τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχοντας ασκήσει πάνω από 4.500 αγωγές για παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, θεωρείται πλέον μια από τις πιο διάσημες και αμφιλεγόμενες διαδίκους σε παρόμοιες υποθέσεις. Η ιδιοκτήτρια της εταιρίας, Colette Pelissier, ξεκίνησε να δημιουργεί το 2009 υψηλής ποιότητας και προδιαγραφών ταινίες για ενήλικες. Οι ταινίες ήταν διαθέσιμες στην ιστοσελίδα X-Art.com έναντι μηνιαίας εισφοράς και δύο χρόνια μετά την εμφάνισή της η σελίδα είχε ήδη αποκτήσει έως και 50.000 εγγεγραμμένους χρήστες. Μετά από λίγα χρόνια όμως, η ανάπτυξη της εταιρίας άρχισε να μειώνεται δραματικά και μια σχετική έρευνα από την ιδιοκτήτριά της έδειξε πως πειρατικά αρχεία των ταινιών που δημιουργούσε κυκλοφορούσαν ευρέως στο διαδικτύο, οδηγώντας στη μείωση των χρηστών της επίσημης σελίδας. Αυτή ήταν και η αφορμή να ξεκινήσει ο δικαστικός αγώνας για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων της. Η κίνηση της εταιρίας να στραφεί σε δικαστική διεκδίκηση προκάλεσε πλήθος έντονων αντιδράσεων. Ο λόγος φυσικά ήταν πως η Malibu Media μπορούσε να αναγνωρίσει τους πειρατικούς θεατές των ταινιών της κατά των οποίων ήθελε να στραφεί μόνο μέσω των διευθύνσεων IP τους. Ωστόσο, η πιθανότητα να κληθεί κανείς ως εναγόμενος στα δικαστήρια για παράνομο κατέβασμα πορνογραφικού υλικού δημιουργεί τεράστια κοινωνική πίεση, ώστε ακόμα και εάν ο εναγόμενος χρήστης ήταν αθώος, να προτιμά τον συμβιβασμό με την εταιρία προκειμένου να μην συνδεθεί το όνομά του με μια τέτοια υπόθεση. Η ένταση κορυφώθηκε όταν στις υποθέσεις Malibu Media Adult Film Copyright Infringement Cases, 15-cv-04797-SJF-SIL (E.D.N.Y. Oct. 6, 2015), η Malibu Media ζήτησε και έλαβε άδεια πρόσβασης στα αρχεία διαφόρων παρόχων, καθώς κρίθηκε πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τροπος να λάβει γνώση των στοιχείων των εναγομένων. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ένας από τους ουτοιοτρόπως κληθέντες εναγομένους εισηγήθηκε την αναίρεση των αδειών, συνδέοντάς τες με καταχρηστικές πρακτικές εφαρμογής του νόμου. Η κρίση του Δικαστηρίου επί της εισηγήσεώς του θα πρέπει να σταθμίσει τόσο τα προβλήματα που συνδέονται με τον εντοπισμό κατηγορουμένων μέσω των διευθύνσεων IP τους όσο και την αδυναμία ανεύρεσής τους με διαφορετικό τρόπο, και σε κάθε περίπτωση θα παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον για την επιστημονική κοινότητα αλλά και για άλλες παρόμοιες υποθέσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .

Οκτώβριος 2015 - Cobbler Nevada, LLC v. Does 1-37

Η υπόθεση αυτή παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς αντιμετωπίζει το ζήτημα της συνεκδίκασης ή μη υποθέσεων που αφορούν χρήστες-μέλη του δικτύου BitTorrent που μεταφορτώνουν παράλληλα τα ίδια αρχεία. Στην εν θέματι υπόθεση, το Δικαστήριο αναγνώρισε την αρχή διάσπασης διευκρινίζοντας πως η συνεκδίκαση δυο υποθέσεων επιβάλλεται μόνο εάν οι δυο χρήστες-μέλη του δικτύου BitTorrent μεταφόρτωναν τα αρχεία παράλληλα ή έστω με διαφορά ελάχιστων ωρών μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, η χρονική εγγύτητα συνιστά απαραίτητη και ουσιώδη προϋπόθεση για την συνεκδίκαση. Το Δικαστήριο αρνήθηκε επομένως να συνεκδικάσει τις δυο υποθέσεις, καθώς οι δύο χρήστες συμμετείχαν στο ίδιο cluster με διαφορά περίπου μιας εβδομάδας, ώστε η προϋπόθεση της χρονικής εγγύτητας να μην πληρούται.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .

Οκτώβριος 2015 - Drauglis v. Kappa Map Group

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπόθεση Drauglis v. Kappa Map Group που φαίνεται να αμφισβητεί την νομική ασφάλεια χρήσης των έργων που προστατεύονται με άδεια Creative Commons (CC). Η Kappa Map είναι μια εκδότρια εταιρία χαρτών και άτλων με έδρα την Πενσυλβάνια. Τον Ιούλιο του 2012, εξέδωσε τον “Montgomery Co., Maryland Street Atlas” άτλα, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούσε μια φωτογραφία από τοπίο στο Montgomery με τον τίτλο “Swain’s Lock”. Την φωτογραφία αυτή η εταιρία την βρήκε σε γνωστή ιστοσελίδα διαμοιρασμού φωτογραφιών, όπου ο δημιουργός της Art Drauglis την είχε διαθέσει υπό τους όρους της άδειας CC Attribution-Share Alike. Ο φωτογράφος κατέθεσε αγωγή εναντίον της Kappa Map υποστηρίζοντας πως η χρήση της φωτογραφίας έγινε εκτός των όρων και προϋποθέσεων της άδειας CC, καθώς (α) ο άτλας δεν διανείμετο δωρεάν, όπως επιβάλλει ο όρος share alike της άδειας για τα παράγωγα έργα, (β) δεν παρέχεται στο κοινό υπό τους ίδιους όρους διαμοιρασμού, εφόσον δεν παραπέμπει στο URL της άδειας και (γ) δεν γίνεται η προσήκουσα αναφορά στον δημιουργό του έργου, καθώς το όνομά του αναφέρεται μόνο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Το Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς καταλήγοντας αντιστοίχως ότι (α) παρότι η φωτογραφία περιέχεται στον άτλα, αυτός δεν μπορεί να θεωρηθεί παράγωγο έργο αυτής, ώστε να υπάρχει υποχρέωση δωρεάν διανομής του, (β) η παραπομπή στο URL της άδειας δεν είναι απαραίτητη- αρκεί μια σχετική γενική αναφορά της άδειας πάνω στο έργο, όπως αυτή υπάρχει στον άτλα και (γ) η αναφορά στον δημιουργό της φωτογραφίας ήταν η προσήκουσα. Η αγωγή του φωτογράφου απορρίφθηκε στο σύνολό της, ωστόσο έρχεται να θυμίσει τόσο στους δημιουργούν που παρέχουν τα έργα τους υπό καθεστώς CC, όσο και στους χρήστες τέτοιων έργων πως εν τέλει δεν προστατεύονται απόλυτα από αντιδικίες και αμφισβητήσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΙΑΠΩΝΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

12 Ιουνίου 2009

Στις 12 Ιουνίου 2009ψηφίσθηκε στην Ιαπωνία τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Με βάση τις νέες ρυθμίσεις καθίσταται παράνομη η τηλεφόρτωση (downloading) προστατευόμενου περιεχομένου χωρίς ωστόσο να προβλέπονται αντίστοιχες ποινικές κυρώσεις. Ο νέος νόμος αναμένεται να τεθεί σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2010.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

11 Οκτωβρίου 2012

Την 11 Οκτωβρίου 2012 τέθηκε σε ισχύ νόμος στην Ιαπωνία βάσει του οποίου οι χρήστες του Ίντερνετ που κατεβάζουν παρανόμως αρχεία απειλούνται πλέον με πρόστιμο, ακόμη και με φυλάκιση. Ο νόμος αυτός, ο οποίος τιμωρεί τους παραβάτες με πρόστιμο που μπορεί να φτάσει τα δύο εκατομμύρια γεν (20.000 ευρώ) και με μέγιστη ποινή φυλάκισης δύο ετών, προωθήθηκε από τη βιομηχανία της μουσικής, η οποία θέλει να περιορίσει την πειρατεία. Ωστόσο ο εν λόγω νόμος επικρίνεται από μέρος του πληθυσμού και των μέσων ενημέρωσης που υπογραμμίζουν ότι κάθε χρήστης του Ίντερνετ μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος. Εκτιμούν επίσης πως μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε παρεκτροπές. Οι υποστηρικτές του νόμου διαβεβαιώνουν ότι ένας χρήστης δεν θα αποτελεί αντικείμενο έρευνας παρά μόνο σε περίπτωση που καταθέσει προσφυγή ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων. Ως τώρα ο ιαπωνικός νόμος τιμωρούσε μόνο τα πρόσωπα που κρίνονταν ένοχα ότι ανέβασαν στο Ίντερνετ χωρίς έγκριση μουσική ή βίντεο, ένα αδίκημα που τιμωρείται με δέκα χρόνια κάθειρξη και μέγιστο πρόστιμο δέκα εκατομμυρίων γεν.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

11 Απριλίου 2002

19 δισκογραφικές εταιρίες έλαβαν κατόπιν αίτησής τους διαταγή διακοπής της λειτουργίας της υπηρεσίας ανταλλαγής αρχείων P 2 P service με την ονομασία File Rogue .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:

Tokyo District Court, H 14 (Yo) 22010, Case of civil provisional disposition on copyright, April 11, μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “ The Impact of the Internet on Intellectual Property Law ”, διαθέσιμη εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

12 Ιουνίου 2009

Στις 12 Ιουνίου 2009ψηφίσθηκε στην Ιαπωνία τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Με βάση τις νέες ρυθμίσεις καθίσταται παράνομη η τηλεφόρτωση (downloading) προστατευόμενου περιεχομένου χωρίς ωστόσο να προβλέπονται αντίστοιχες ποινικές κυρώσεις. Ο νέος νόμος αναμένεται να τεθεί σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2010.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

20 Αυγούστου 2015

Ένας νέος Κανονισμός υπεγράφη και ετέθη σε εφαρμογή στις 2 Ιουλίου 2015 μεταξύ Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από κοινού με το Υπουργείο Ενημέρωσης και Πληροφορικής. Ο εν λόγω Κανονισμός εφαρμόζει τμήματα του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας Νο 28 του 2014 και σκοπός του είναι ο αποκλεισμός τόσο του- παραβιαζόμενου περιεχομένου όσο και της αποτροπής -απαγόρευσης των χρηστών σε περιεχόμενα που παραβιάζουν τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα στο πλαίσιο των Ηλεκτρονικών Συστημάτων. Ο Κανονισμός αυτός θα χρησιμεύσει και σαν πλατφόρμα στην οποία μπορούν να αναφέρονται παράπονα από Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης, δικαιούχους αλλά και αδειούχους δικαιωμάτων προκειμένου να γνωστοποιούνται περιστατικά παραβίασης. Αξίζει να αναφερθεί ότι πρόσφατα το Υπουργείο Ενημέρωσης και Πληροφορικής ανακοίνωσε το κλείσιμο 22 ιστοτόπων που περιείχαν παράνομα οπτικοακουστικά έργα μετά από παράπονα που γνωστοποιήθηκαν από τον Σύλλογο Κινηματογραφικών Παραγωγών της Ινδονησίας (Film Producers Association of Indonesia (-APROFI)).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

  

Ιανουάριος 2009 -  EIRCOM και IRMA μνημόνιο συνεργασίας

Τον Ιανουάριο του 2009 υπεγράφη μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της εταιρείας τηλεπικοινωνιών EIRCOM και της ιρλανδικής ένωσης φωνογραφημάτων IRMA (Irish Recorded Music Association) στο πλαίσιο εξωδικαστικού συμβιβασμού που ακολούθησε προσφυγή της IRMA στα δικαστήρια. Βάσει των δημοσιευμάτων το μνημόνιο προβλέπει εκ μέρους των παρόχων παρεμπόδιση πρόσβασης σε ιστοσελίδες με περιεχόμενο που προσβάλει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Φεβρουάριος 2012

Τον Φεβρουάριο του 2012 τέθηκε σε ισχύ ως νόμος ο ιρλανδικός Κανονισμός (The European Union (Copyright and Related Rights) Regulations) S.I. No. 59/2012. Σκοπός του Κανονισμού είναι να παρέχει έναν σαφή μηχανισμό που θα διευκολύνει τους δικαιούχους να λάβουν ασφαλιστικά μέτρα εναντίον ενός παρόχου που παρέχει μέσα διευκόλυνσης στους χρήστες των υπηρεσιών του, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Ιανουάριος 2009 – υπόθεση δισκογραφικών εταιριών και της EIRCOM

Τον Ιανουάριο του 2009 ύστερα από αντιδικία διάρκειας οκτώ ημερών στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιρλανδίας, επετεύχθη συμφωνία μεταξύ τεσσάρων μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών και της EIRCOM, του μεγαλύτερου παρόχου υπηρεσιών Ίντερνετ στην Ιρλανδία. Η EIRCOM συμφώνησε να εφαρμόσει μια λύση τριών προειδοποιήσεων για να σταματήσει το παράνομο ‘κατέβασμα’ αρχείων που προστατεύονται από την πνευματική ιδιοκτησία στο δίκτυό της. Οι πελάτες της EIRCOM που θα παρανομούν θα ειδοποιούνται δύο φορές και σε περίπτωση τρίτης παρανομίας θα αποσυνδέονται από το δίκτυο. Μεταγενέστερα, παρόμοιες συμφωνίες πραγματοποιήθηκαν και από άλλους παρόχους ISP ’ s συμπεριλαμβανομένης της UPC . Η UPC αρνήθηκε να εφαρμόσει την τακτική των τριών προειδοποιήσεων. Οι δισκογραφικές εταιρείες παραπονέθηκαν γιατί όλη τους η δουλειά αποδεκατίζεται από την πειρατεία και συνάμα θεωρούν την UPC ως πάροχο υπεύθυνη να αναλάβει να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Το Ανώτατο ιρλανδικό δικαστήριο αρνήθηκε να κάνει δεκτό το αίτημα. Ενώ το δικαστήριο έβλεπε με συμπάθεια τις θέσεις των δισκογραφικών εταιρειών προέκυψε ότι η Irish Copyright and Related Rights Act 2000 (CRRA) χορηγεί στο δικαστήριο μόνο την αρμοδιότητα να ζητεί από τους παρόχους υπηρεσιών Ίντερνετ να αφαιρούν παράνομο υλικό και όχι να εμποδίζουν ή να διακόπτουν την πρόσβαση στο Ίντερνετ.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

27 Ιουνίου 2012 – υπόθεση EMI Records (Ireland) Ltd, Sony Music Entertainment Ireland Ltd, Universal Music Ireland Ltd and Warner Music Ireland Ltd  κατά E ircom

Στις 27 Ιουνίου 2012, οι εταιρίες EMI Records (Ireland) Ltd, Sony Music Entertainment Ireland Ltd, Universal Music Ireland Ltd and Warner Music Ireland Ltd εξασφάλισαν προσωρινή διαταγή από το Εμπορικό Δικαστήριο βάσει της οποίας ακυρώθηκε Οδηγία του Επιτρόπου για την προστασία προσωπικών δεδομένων, η οποία ζητούσε από την εταιρία E ircom να παύσει τη υλοποίηση του συστήματος των «τριών χτυπημάτων», το οποίο αποσκοπεί στην παρεμπόδιση της παράνομης τηλεφόρτωσης μουσικής. Οι εταιρίες παραγωγής μουσικών έργων αμφισβήτησαν τη νομιμότητα έκδοσης της Οδηγίας του Επιτρόπου για τα προσωπικά δεδομένα που εκδόθηκε μετά από διαμαρτυρία χρήστη, ο οποίος κατά λάθος έλαβε σχετική ειδοποίηση από την εταιρία E ircom. Το Δικαστήριο δεν έκρινε επί της ουσίας τα ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων αφού ακύρωσε την Οδηγία λόγω έλλειψης αιτιολογίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

5 Ιουλίου 2013     

Η γνωστή ηλεκτρονική ιστοσελίδα ανταλλαγής αρχείων τύπου torrent Pirate Bay πρόκειται να μπλοκαριστεί μετά από εντολή του Ανώτατου Δικαστηρίου σε έξι από τους μεγαλύτερους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου (ISPs), τους UPC, Vodafone, O 2 Ireland, 3 Ireland, Imagine και Digiweb, να εμποδίσουν την πρόσβαση σε αυτή την ιστοσελίδα. Οι εταιρείες EMI, Sony, Universal και Warner Music είχαν αιτηθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο να έχουν πρόσβαση στην ιστοσελίδα. Υποστήριξαν ότι η ιστοσελίδα τους έχει προκαλέσει απώλεια κερδών από πωλήσεις μουσικής, ταινιών, τηλεοπτικού περιεχομένου και βιντεοπαιχνιδιών ύψους περίπου $20.000.000.  Υπολογίζεται ότι περίπου 200.000 διαδικτυακοί χρήστες στην Ιρλανδία επισκέπτονται την ιστοσελίδα μηνιαίως και ‘κατεβάζουν’ παράνομα διατιθέμενο υλικό.

Η δικαστική αυτή απόφαση έρχεται μετά από την περσινή υπογραφή μιας επίμαχης υπουργικής απόφασης τροποποίησης του ιρλανδικού νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων. Η νομοθετική αυτή αλλαγή δίνει τη δυνατότητα στους δικαιούχους πνευματικών δικαιωμάτων να ζητήσουν την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων σε βάρος των ISPs όταν πιθανολογείται βάσιμα παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Επιτρέπει επίσης στα Δικαστήρια να διατάσσουν τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία των αποκλειστικών δικαιωμάτων των δικαιούχων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Το Ανώτατο Ιρλανδικό Δικαστήριο διέταξε τους ιρλανδικούς παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs) να σταματήσουν την πρόσβαση των χρηστών στην ιστοσελίδα First Row, ακολουθώντας ουσιαστικά παρόμοια απόφαση των βρετανικών δικαστηρίων για την ίδια ιστοσελίδα που εκδόθηκε σχεδόν ταυτόχρονα.  Η First Row κρίθηκε ένοχη για παραβίαση του δικαιώματος παρουσίασης στο κοινό, όταν κατηγορήθηκε από την Premier Leage ότι επέτρεπε στους χρήστες της την διαδικτυακή πρόσβαση σε ζωντανή αναμετάδοση των ποδοσφαιρικών της παιχνιδιών.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Δεκέμβριος 2013

Το Εμποροδικείο της Ιρλανδίας διέταξε στις 2 Δεκεμβρίου 2013 τους μεγάλους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου να εμποδίσουν την πρόσβαση στον γνωστό ιστοχώρο Kickass Torrents (ή αλλιώς ΚΑΤ). Η απόφαση έρχεται λίγους μήνες μετά την εντολή του ίδιου δικαστηρίου να εμποδιστεί η πρόσβαση στον ιστοχώρο του Pirate Bay (Ιούνιος 2013).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΙΣΠΑΝΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

31 Δεκεμβρίου 2011

Στις 31 Δεκεμβρίου 2011 δημοσιεύθηκε στην Ισπανική Εφημερίδα της Κυβέρνησης το Βασιλικό διάταγμα 1889/2011 που αναλύει τις αρμοδιότητες της Ισπανικής Επιτροπής Πνευματικής Ιδιοκτησίας και θέτει σε εφαρμογή τη διαδικασία ενημέρωσης και γνωστοποίησης των περιπτώσεων προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο που προβλέπεται στον αμφιλεγόμενο νόμο με την ονομασία “Sinde Act”. Η διαδικασία γνωστοποίησης και απόσυρσης περιεχομένου εφαρμόζεται: α) όταν οι επίμαχες πράξεις γίνονται με σκοπό το κέρδος και έχουν σαν αποτέλεσμα την οικονομική ζημία των δικαιούχων και β) όταν οι υπηρεσίες του παρόχου εμπίπτουν στην έννοια της «υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας» που προβλέπεται στον ισπανικό νόμο ο οποίος ενσωμάτωσε την οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

8 Ιανουαρίου 2010

Στις 8 Ιανουαρίου 2010 ψηφίστηκε στην Ισπανία ο νόμος για μια Βιώσιμη Οικονομία (Law for Sustainable Economy), ο οποίος προβλέπει τη δημιουργία μιας Επιτροπής για την Διανοητική Ιδιοκτησία (Intellectual Property Commission/ IPC) που θα ασχολείται μαζί με έναν δικαστή με τις υποθέσεις παράνομης τηλεφόρτωσης αρχείων. Ο νόμος αυτός δίδει τη δυνατότητα στις αρχές να ‘κλείνουν’ τοποθεσίες παράνομης ανταλλαγής αρχείων εντός λίγων ημερών από τη λήψη της καταγγελίας καθώς το Δικαστήριο θα αποφαίνεται σχετικά εντός τεσσάρων ημερών. Η συγκεκριμένη διάταξη του νόμου αποκαλείται Sinde Law και τέθηκε σε ισχύ στις 30.12.2011.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

22 Μαρτίου 2013

Η Ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε τροποποιήσεις στο νόμο Sinde σχετικά με τις διαδικτυακές προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Με την τροποποίηση του νόμου αυτού αποσκοπεί στην εξασφάλιση μεγαλύτερης προστασίας για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και σε αυστηρότερες ποινές για τους προσβολείς. Με βάση τις δηλώσεις του Ισπανού Υπουργού οι προτεραιότητες του νομοσχεδίου είναι τρείς: α) η μεγαλύτερη διαφάνεια των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, β) η ενδυνάμωση του ρόλου της Επιτροπής για την Διανοητική Ιδιοκτησία και γ) οι ιστοσελίδες που φιλοξενούν περιεχόμενο που προσβάλει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων να πρέπει να απομακρύνουν όλο το επίμαχο περιεχόμενο με ένα αίτημα (και όχι κατόπιν ξεχωριστού αιτήματος για το καθένα όπως γίνεται σήμερα). Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης οι ιδιοκτήτες των ιστοσελίδων αυτών θα καλούνται να πληρώσουν πρόστιμο έως 300.000 ευρώ. Στο νομοσχέδιο προβλέπονται αλλαγές και στην εξαίρεση της ιδιωτικής αναπαραγωγής έτσι ώστε να μην μπορούν να απαλλάσσονται οι χρήστες που «κατεβάζουν» αρχεία με προστατευόμενο περιεχόμενο εφόσον η προέλευση των αρχείων αυτών είναι παράνομη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Δεκέμβριος 2013- Αλλαγές στην ισπανική νομοθεσία

Η ισπανική κυβέρνηση τροποποίησε τον Ποινικό Κώδικα και πλέον θεωρείται ποινικό αδίκημα η διαχείριση ενός ιστοχώρου με σκοπό το κέρδος (συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης σε αυτό διαφημίσεων), το οποίο κατευθύνει σε περιεχόμενο με πνευματικά δικαιώματα που παρανόμως διατίθεται στο κοινό. Δράστης του ποινικού αδικήματος σύμφωνα με τη διάταξη μπορεί να είναι μόνο διαχειριστής του ιστοχώρου και όχι χρήστης ή συστήματα ανταλλαγής αρχείων P2P ή μηχανές αναζήτησης. Ο δράστης τιμωρείται με φυλάκιση από 6 μήνες έως και 6 χρόνια. Για να στοιχειοθετηθεί το συγκεκριμένο αυτό έγκλημα, οι διαχειριστές του ιστοχώρου πρέπει να πληρούν τις εξής προϋποθέσεις: (1) να συμμετέχουν ενεργά στην προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας, (2) να διατηρούν και να ενημερώνουν τους συνδέσμους (links), (3) να μην διενεργούν απλώς τεχνικές ή αυτόματες διαχειρίσεις των δεδομένων που παρέχονται από τους άλλους και (4) να δρουν με σκοπό τον άμεσο ή έμμεσο προσπορισμό οικονομικού οφέλους σε βάρος άλλων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

23 Ιουλίου 2008 – υπόθεση Gestevisión Telecinco, SA and Telecinco Cinema SAU κ . YouTube

Στις 23 Ιουλίου 2008 Δικαστήριο της Μαδρίτης (Madrid Commercial Court No. 7) απέρριψε αγωγή των τηλεοπτικών εταιριών Gestevisión Telecinco, SA and Telecinco Cinema SAU (όλων μαζί γνωστών ως Telecinco) κατά της YouTube. Η Telecinco ισχυριζόταν ότι η YouTube ήταν υπεύθυνη για προσβολές πνευματικών δικαιωμάτων της, διότι μετέδιδε μέσω της ιστοσελίδας της οπτικοακουστικά έργα της Telecinco χωρίς να έχει λάβει τη σχετική άδεια. Το Δικαστήριο δικαίωσε το YouTube υποστηρίζοντας ότι το YouTube είναι ένας απλός μεσάζων (intermediary) και ως τέτοιος δεν υποχρεούται να εποπτεύει εκ των προτέρων τη νομιμότητα του περιεχομένου που φιλοξενεί παρά μόνο εκ των υστέρων υποχρεούται να συνεργάζεται με τους δικαιούχους δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, προκειμένου να αποσύρει περιεχόμενο που προσβάλει τα δικαιώματά τους.   

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

29 Αυγούστου 2008

Απόφαση Ποινικού Δικαστηρίου Βαρκελώνης (δημοσίευση στις29.08.2008) . Για πρώτη φορά στην Ισπανία Δικαστήριο διέταξε την παρεμπόδιση πρόσβασης σε ιστοσελίδα που λειτουργούσε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκεκριμένα διέταξε την παρεμπόδιση πρόσβασης στο επίμαχο όνομα πεδίου σε όσους χρήστες συνδέονταν στο δίκτυο μέσω server που βρίσκονται στην Ισπανία. Το μέτρο αυτό ελήφθη κατόπιν αιτήματος του δικαιούχου γνωστού σήματος εναντίον των ιδιοκτητών μιας ιστοσελίδας που λειτουργούσε από την Κίνα και πωλούσε παραποιημένα προϊόντα. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

16 Σεπτεμβρίου 2009

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2009 το Εφετείο της Murcia εξέδωσε απόφαση σε μια υπόθεση σχετικά με έγκλημα διανοητικής ιδιοκτησίας βάσει του Ισπανικού Ποινικού Κώδικα μέσω δημιουργίας και διαχείρισης της ιστοσελίδας www.elitedivx.com, η οποία παρείχε πρόσβαση στην ανταλλαγή έργων και προγραμμάτων που προστατεύονται με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας. Το δικαστήριο ανακάλεσε προηγούμενη αθωωτική απόφαση ερμηνεύοντας την έννοια του απλού διαμεσολαβητή βάσει της οδηγίας για το ηλεκτρονικό εμπόριο. Καθοριστικός παράγοντας για την απόφαση ήταν τα έσοδα, τα οποία εισέπρατταν μέσω των διαφημίσεων στις επίμαχες τοποθεσίες και τα οποία αποδείκνυαν την κερδοσκοπία της επιχείρησης. Το Δικαστήριο απέφυγε να εκφραστεί σχετικά με τη νομιμότητα της δημιουργίας ιστοσυνδέσμων προς πλατφόρμες παράνομης ανταλλαγής αρχείων. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

Η ισπανική δικαιοσύνη σε δύο υποθέσεις είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την ερμηνεία της έννοιας της προϋπόθεσης «να μην γνωρίζει πραγματικά» ο πάροχος φιλοξενίας μιας ιστοσελίδας ότι πρόκειται για παράνομη δραστηριότητα ή πληροφορία αυτή η οποία λαμβάνει χώρα μέσα από τις υπηρεσίες που παρέχει προκειμένου να μην θεωρηθεί υπεύθυνος για το τυχόν παράνομο περιεχόμενο το οποίο φιλοξενεί σύμφωνα με τις προβλέψεις του α. 14 παρ. 1 (α) της Οδηγίας 2000/31/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 8ης Ιουνίου 2000 για ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά («οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο»):

Α) Στην πιο πρόσφατη σχετική απόφαση που εξέδωσε ο ισπανικός Άρειος Πάγος στις 18 Μαΐου 2010 ένας φορέας παροχής φιλοξενίας κρίθηκε ότι δεν ήταν υπεύθυνος για το δυσφημιστικό περιεχόμενο απόψεων που δημοσιεύονταν σε ιστοσελίδα που φιλοξενούσε. Εν προκειμένω κάποιος τρίτος είχε δημοσιεύσει σε ιστοσελίδα στην οποία διάφοροι επισκέπτες δημοσίευαν τα παράπονα τους για διάφορα ζητήματα, ένα δυσφημιστικό μήνυμα εναντίον ασφαλιστικής εταιρίας υπογράφοντας ψευδώς με τα στοιχεία του δικηγόρου που εκπροσωπούσε την εταιρία αυτή. Ο δικηγόρος στράφηκε εναντίον του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας και φορέα παροχής της φιλοξενίας της. Το Πρωτοδικείο και το Εφετείο είχαν δεχθεί ότι ο φορέας παροχής φιλοξενίας έφερε ευθύνη για το δυσφημιστικό περιεχόμενο. Οι αποφάσεις αυτές ανετράπησαν όμως από τον Άρειο Πάγο ο οποίος έκρινε ότι ο φορέας παροχής καλυπτόταν από την εξαίρεση του αρ.16 του ισπανικού νόμου 34/2002 η οποία ενσωμάτωνε στο εθνικό δίκαιο την αντίστοιχη πρόβλεψη του α. 14 παρ. 1 (α) της οδηγίας 2000/31/ΕΚ.

Β) Σε σχετική παλαιότερη απόφαση του που είχε εκδώσει ο Άρειος Πάγος στις 9 Δεκεμβρίου 2009 είχε κριθεί ότι μια υπηρεσία παροχής φιλοξενίας δεδομένων ήταν υπεύθυνη για τα δυσφημιστικά μηνύματα που φιλοξενούνταν σε ιστοσελίδα της. Στη συγκεκριμένη υπόθεση στην επίμαχη ιστοσελίδα φιλοξενούνταν ως ονόματα πεδίου (domain name) τα putasgae.org και antisgae.internautas.org καθώς και δυσφημιστικά σχόλια εναντίον του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης SGAE (Sociedad General de Autores y Editores). Ο Οργανισμός στράφηκε εναντίον της εταιρίας φιλοξενίας και ιδιοκτήτριας της ιστοσελίδας και πέτυχε τόσο στο Πρωτοδικείο όσο και στο Εφετείο τη δικαίωσή του. Ο Άρειος Πάγος θεώρησε υπεύθυνο τον φορέα παροχής φιλοξενίας κρίνοντας ότι τα συγκεκριμένα ονόματα πεδίου ήταν ενδεικτικά της συκοφάντησης που λάμβανε χώρα μέσω της ιστοσελίδας της.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

2 Μαΐου 2013

Απόφαση του Εμποροδικείου της Βαρκελώνης της 2ας Μαΐου 2013 έκρινε ότι ένα πανεπιστήμιο μπορεί να φέρει ευθύνη για τη χρήση πνευματικών δημιουργημάτων στο εσωτερικό του δίκτυο (intranet) και δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί πάροχος διαδικτυακών υπηρεσιών (ISP).

Το 2006 ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης CEDRO, ο οποίος διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα εκδοτών και συγγραφέων εντύπων και ηλεκτρονικών βιβλίων και περιοδικών στην Ισπανία, άρχισε να διαπραγματεύεται με την ένωση των Ισπανικών πανεπιστημίων (CRUE) προκειμένου να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα ρύθμιζε τη νόμιμη χρήση έργων στα εσωτερικά δίκτυα των πανεπιστημίων, όπου οι περισσότεροι καθηγητές και λέκτορες ‘ανεβάζουν’ σκαναρισμένα βιβλία και αποσπάσματα αυτών για τις εργασίες των φοιτητών. Λόγω της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων και την αυξανόμενη χρήση έργων λόγου στα εσωτερικά δίκτυα των πανεπιστημίων, ο CEDRO κινήθηκε δικαστικά κατά τριών πανεπιστημίων.

Στις 2 Μαΐου 2013 εκδόθηκε η απόφαση κατά του πανεπιστημίου Autonomous της Βαρκελώνης, η οποία έκρινε ένοχο το πανεπιστήμιο για παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εξαιτίας σωρείας πράξεων αναπαραγωγής και παρουσίασης στο κοινό αποσπασμάτων, βιβλίων και εγχειριδίων άνευ συναίνεσης των δικαιούχων. Το Πανεπιστήμιο υποστήριξε ότι ήταν ένας πάροχος δικτυακών υπηρεσιών (ISP), δηλαδή ένας απλός ενδιάμεσος ο οποίος αγνοούσε την παράνομη χρήση που πραγματοποιείτο από τους καθηγητές και τους φοιτητές. Το Δικαστήριο όμως απεφάνθη ότι το Πανεπιστήμιο γνώριζε τις επίμαχες πράξεις και έφερε ευθύνη για αυτές. Ως εκ τούτου το Πανεπιστήμιο υποχρεούται να απομακρύνει όλο το υλικό που προσβάλει τα πνευματικά δικαιώματα τρίτων, να απέχει από οποιαδήποτε πράξη τέτοιας προσβολής στο μέλλον και να αποζημιώσει τον CEDRO . Η απόφαση έχει ήδη εφεσιβληθεί και αναμένεται η έκδοσή της.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

Δεκέμβριος 2013- υπόθεση PROMUSICAE v. R. CABLE Y COMUNICACIONES GALICIA, S.A.

Το 2010 ο ισπανικός οργανισμός συλλογικής διαχείρισης PROMUSICAE και οι μεγαλύτεροι παραγωγοί φωνογραφημάτων (Emi, Universal, Sony, Warner and Wea) κινήθηκαν δικαστικά εναντίον του παρόχου ενός P2P χρήστη γνωστού ως “nito75”, ο οποίος κατείχε πάνω από 5.000 μουσικά αρχεία διαθέσιμα για ανταλλαγή με άλλους χρήστες. Η πραγματική του ταυτότητα ήταν άγνωστη. Οι ενάγοντες δεν κινήθηκαν δικαστικά εναντίον του αλλά εναντίον του παρόχου “R. CABLE Y COMUNICACIONES GALICIA, S.A.”, για να διακόψει την πρόσβαση στον εν λόγω χρήστη. Το δικαστήριο πρωτοδίκως απέρριψε την αίτηση του PROMUSICAE κρίνοντας ότι η ανταλλαγή μουσικών αρχείων σε δίκτυο P2P δεν είναι απαραίτητα παράνομη και δεν μπόρεσε να κατηγοριοποιήσει την εν λόγω δραστηριότητα του χρήστη ως κάποιο από τα επιμέρους δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας που προσβάλλονται (διανομή, αναπαραγωγή, δημόσια εκτέλεση και διασκευή). Στις 18.12.2013 το Εφετείο της Βαρκελώνης έκανε δεκτή την έφεση του PROMUSICAE, κρίνοντας ότι ο χρήστης «nito75» επέδειξε παράνομη συμπεριφορά που προσβάλει την πνευματική ιδιοκτησία των δικαιούχων. Επομένως, παρά την έλλειψη άμεσης ευθύνης του παρόχου, ο πάροχος υποχρεούται να συνεργαστεί για να αποφευχθεί η συνέχιση τέτοιων παράνομων πράξεων, σύμφωνα με τα όσα ορίζει ο Ισπανικός Νόμος περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας (α. 138 και 139) και η οδηγία 2001/29. Αυτή είναι η πρώτη φορά που δικαστήριο στην Ισπανία διατάσσει πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου να διακόψει τη σύνδεση συνδρομητή του για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

Ιανουάριος 2013- υπόθεση YouTube v. Telecinco

Η Telecinco, ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός είχε κινηθεί δικαστικά κατά της YouTube κατηγορώντας την για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας, επειδή χρήστες του YouTube είχαν ‘ανεβάσει’ αποσπάσματα εκπομπών της Telecinco. Το 2010 το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε ότι το YouTube ήταν πάροχος υπηρεσιών κατά τα οριζόμενα στην οδηγία 34/2002 και στην 2000/31/ΕΚ και άρα δεν έφερε ευθύνη για το περιεχόμενο που ανέβαζαν οι χρήστες του (user generated content). Η Telecinco εφεσίβαλε την απόφαση αλλά στις 14.1.2014 το Εφετείο της Μαδρίτης απέρριψε την έφεση και δέχτηκε στο σύνολό της την πρωτόδικη απόφαση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΙΤΑΛΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

17 Δεκεμβρίου 2010

Στις 17 Δεκεμβρίου 2010 η Ιταλική Αρχή Επικοινωνιών έθεσε τις προτάσεις της για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στα δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών προς διαβούλευση με καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή σχολίων την 4η Μαρτίου 2011. Οι βασικές θέσεις της Ιταλικής κρατικής πολιτικής όπως εμφανίζονται στο κείμενο αυτό αφορούν: την ανάγκη προαγωγής της διαθεσιμότητας νόμιμου ψηφιακού περιεχομένου, την δυνατότητα ενημέρωσης και εκπαίδευσης των διαδικτυακών χρηστών σχετικά με την παραβατικότητα στο διαδίκτυο, την διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθούν οι δικαιούχοι προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας για την αναφορά της προσβολής των δικαιωμάτων τους και την απομάκρυνση του σχετικού παράνομου περιεχομένου και τα μέτρα που προτίθεται να λάβει η Αρχή για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

26 Ιανουαρίου 2010

Σύμφωνα με δημοσίευμα στις 26 Ιανουαρίου 2010 η Ιταλική κυβέρνηση έχει προτείνει νομοσχέδιο βάσει του οποίου οι φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών θα θεωρούνται υπεύθυνοι για το περιεχόμενο στο διαδίκτυο, το οποίο προσβάλλει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Σε αυτή τη βάση θα πρέπει να ελέγχουν το περιεχόμενο, το οποίο διατίθεται με χρήση των υπηρεσιών τους. Οι φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών καθώς και ενώσεις χρηστών διαμαρτύρονται για τις διατάξεις αυτές, οι οποίες θεωρούν ότι υπερβαίνουν τα όρια που θέτει η κοινοτική νομοθεσία. Το νομοσχέδιο δεν εγκρίθηκε τελικά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: http://www.msnbc.msn.com/id/35080775/ns/technology_and_science-tech_and_gadgets/

  

2010

Η Ιταλία υιοθέτησε το 2010νόμο βάσει του οποίου ανατέθηκε στην Ιταλική Αρχή Ρύθμισης Τηλεπικοινωνιών (AGCOM) η αρμοδιότητα σύνταξης των ρυθμιστικών κανόνων που θα διέπουν την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Στο επίκεντρο των πρώτων ρυθμιστικών ενεργειών της Αρχής βρίσκεται μια διαβαθμισμένη διαδικασία υπόδειξης και απόσυρσης παράνομου περιεχομένου, η οποία εφαρμόζεται τόσο σε όσους φορτώνουν -παρουσιάζουν στο κοινό έργα- όσο και σε όσους φιλοξενούν τα παρανόμως παρουσιασθέντα έργα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. :  εδώ.

  

Ιούλιος 2013

Η ιταλική Εθνική Αρχή Ρύθμισης Επικοινωνιών (“AGDOM”) ενέκρινε στις 25 Ιουλίου 2013 ένα σχέδιο νόμου με το οποίο εισάγεται στην ιταλική νομοθεσία η γνωστή πολιτική “notice and take down” που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις προσβολής πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο. Σύμφωνα με την πολιτική αυτή, όποιος ειδοποιείται από τον πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου ότι έχει ‘ανεβάσει’ στο διαδίκτυο έργα, για τα οποία κάποιος άλλος ισχυρίζεται ότι έχει δικαιώματα πνευματικής δημιουργίας, οφείλει να τα απομακρύνει από αυτό, ώσπου να διαλευκανθεί, ποιός είναι ο πραγματικός δικαιούχος.

Το σχέδιο νόμου θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και θα κοινοποιηθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να λάβει την τελική έγκριση. Αυτό το σχέδιο νόμου είναι συνέχεια προηγούμενων σχεδίων νόμου από την AGDOM, τα οποία όμως δεν προχώρησαν, καθώς επικρίθηκαν έντονα ως αντίθετα στην ελευθερία της έκφρασης και της ιδιωτικής ζωής. Η AGDOM επιχειρεί να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ των διαφόρων απόψεων εισάγοντας αυτό το σχέδιο νόμου, βασικά σημεία του οποίου είναι τα εξής: η διαδικασία notice and take down προβλέπει ότι πρέπει να υπάρξει σχετικό αίτημα από τον δικαιούχο δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, που θα περιλαμβάνει αίτημα προς τον διαχειριστή της ιστοσελίδας να απομακρύνει από αυτήν το επίμαχο περιεχόμενο. Ο διαχειριστής της ιστοσελίδας, αυτός που ανεβάζει το επίμαχο περιεχόμενο και ο πάροχος υπηρεσιών διαδικτύου (ISP) μπορούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία. Το εύρος εφαρμογής της διαδικασίας περιορίζεται στις προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που έχουν εμπορικό σκοπό και η διαδικασία δεν εφαρμόζεται σε ιδιωτικά downloads .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και για προτάσεις επί της διαβούλευσης βλ.: εδώ.

Δεκέμβριος 2013- Εισαγωγή νέας νομοθεσίας

Στις 12.12.2013 η Εθνική Αρχή Ρύθμισης Επικοινωνιών (“AGDOM”) υιοθέτησε με την απόφαση 680/13/CONS το νέο νόμο για την εφαρμογή της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας από προσβολές στο διαδίκτυο. Ο νέος νόμος θα τεθεί σε ισχύ την 31.3.2014. Καθιερώνει μια διαδικασία ενημέρωσης και απόσυρσης (notice and take down procedure), η οποία μπορεί να ξεκινήσει με πρωτοβουλία του δικαιούχου του οποίου τα δικαιώματα προσβάλλονται διαδικτυακά. Ο νέος νόμος δεν εφαρμόζεται στους τελικούς χρήστες ή σε περιπτώσεις προσβολών που πραγματοποιούνται μέσω συστημάτων ανταλλαγής αρχείων peer-to-peer. Η διαδικασία ενημέρωσης και απομάκρυνσης μπορεί να στραφεί μόνο κατά όσων τηλεφορτώνουν το υλικό επί του οποίου δεν είναι δικαιούχοι, των διαχειριστών των επίμαχων ιστοχώρων ή των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου. Η Εθνική Αρχή εξουσιοδοτείται, όταν ο ιστοχώρος φιλοξενείται σε διακομιστή (server) που βρίσκεται στη Ιταλία, να απαιτήσει από τον πάροχο που φιλοξενεί τον επίμαχο ιστοχώρο να απομακρύνει το παράνομο υλικό ή να μπλοκάρει την πρόσβαση στο ιστοχώρο, όταν διαπράττεται μαζική παραβίαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Εάν ο ιστοχώρος φιλοξενείται από εξυπηρετητή εκτός του εδάφους της Ιταλίας, η Αρχή μπορεί μόνο να διατάξει τους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου, οι οποίοι προβαίνουν στην απλή μετάδοση του ιστοχώρου, να απενεργοποιήσουν την πρόσβαση σε αυτόν, ανεξαρτήτως της σοβαρότητας της προσβολής. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των παρόχων, η Αρχή μπορεί να τους επιβάλει διοικητικά πρόστιμα από 10.000 έως 258.000 ευρώ και η απόφασή της μπορεί να προσβληθεί δικαστικά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

2014 - Νέος Κανονισμός, Ιταλική Αρχή Επικοινωνιών

Μια νέα προσπάθεια ρύθμισης της ευθύνης των παρόχων cloud services φαίνεται να κάνει η Ιταλική Αρχή Επικοινωνιών ((Autorità per le garanzie nelle comunicazioni – από εδώ και στο εξής “AGCOM”) με την θέσπιση, τον Μάρτιο του 2014, ενός Κανονισμού που αφορά στην προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στα δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Ο Κανονισμός εισήγαγε μια διαδικασία παρόμοια με την Αμερικανική “Notice and Take Down” πρακτική, όπου σε συνέχεια σχετικού αιτήματος κάποιου δικαιούχου, η AGCOM θα ειδοποιεί τον διαχειριστή της ιστοσελίδας, ο οποίος δύναται είτε να αφαιρέσει άμεσα το εν θέματι υλικό, είτε να ειδοποιήσει με τη σειρά του τον χρήστη που το έχει ανεβάσει. Εάν ο διαχειριστής παραμείνει αμέτοχος ή στείλει ειδοποίηση στον χρήστη, η AGCOM θα κρίνει περαιτέρω εάν υπάρχει έδαφος να συνεχιστεί η διαδικασία. Σε περίπτωση θετικής απάντησης, θα διατάξει είτε την αφαίρεση του υλικού εφόσον οι σχετικοί πάροχοι βρίσκονται στην Ιταλία, είτε την απαγόρευση πρόσβασης της ιστοσελίδας στην Ιταλία.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

  

14 Αυγούστου 2008 – υπόθεση Mediaset κατά Google και YouTube

Υπόθεση Mediaset κατά Google και YouTube(δημοσίευση14 Αυγούστου 2008): Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα στον ιταλικό τύπο, το τηλεοπτικό κανάλι Mediaset στράφηκε εναντίον της μηχανής αναζήτησης Google και της διαδικτυακής τοποθεσίας ανταλλαγής βίντεο YouTube αξιώνοντας 500εκ Ευρώ. Η Mediaset ισχυρίζεται ότι η εταιρεία YouTube και η Google προσέβαλαν τα δικαιώματα πνευματικής της ιδιοκτησίας της εταιρίας επί 4,000 οπτικακουστικών έργων. Η Mediaset επίσης αξιώνει διαφυγόντα κέρδη από διαφημιστικά μηνύματα στο τηλεοπτικό της πρόγραμμα που διατίθενται στο διαδίκτυο. Αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον η εξέλιξη της υπόθεσης που αγγίζει φλέγοντα ζητήματα της ευθύνης των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs). 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

11 Φεβρουαρίου 2010

Στις 11 Φεβρουαρίου 2010 το Δικαστήριο της Ρώμης επικύρωσε προσωρινή διαταγή την οποία είχε εκδώσει στις 15 Δεκεμβρίου 2009 και με την οποία είχε αναγνωρίσει ευθύνη φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών για προσβολή δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας μέσω των υπηρεσιών τους. Βάσει αυτής της προσωρινής διαταγής η ευθύνη των παρόχων προϋποθέτει τα εξής:

α) οι παράνομες δραστηριότητες να συνεχίζονται παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις και

β) να μπορεί να αποδειχθεί ότι ο πάροχος μπορούσε να παρακολουθεί τις ενέργειες των χρηστών του και να απομακρύνει το επίμαχο περιεχόμενο. Το Δικαστήριο τόνισε ότι το ζήτημα της ευθύνης των παρόχων κρίνεται ανά περίπτωση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

24 Φεβρουαρίου 2010

Στις 24 Φεβρουαρίου 2010το Δικαστήριο του Μιλάνου καταδίκασε τρεις διευθύνοντες συμβούλους της εταιρείας Googleγια παραβίαση της νομοθεσίας περί προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η υπόθεση αφορούσε στην δημοσιοποίηση ενός βίντεο μέσω των διαδικτυακών υπηρεσιών της Google που παρουσίαζε τον εκφοβισμό ενός παιδιού με σύνδρομο dawn από τους συμμαθητές του. Το Ιταλικό Δικαστήριο, θεμελίωσε την απόφαση του σε δυο σημεία: α) ότι το αγόρι δεν είχε δώσει τη συναίνεση του και β) ότι είχε υποστεί ζημία σαν αποτέλεσμα της επεξεργασίας. Το Δικαστήριο περαιτέρω έκρινε ότι :

α) δεν υφίσταται γενική υποχρέωση επιτήρησης του περιεχομένου που ανεβάζουν οι χρήστες αλλά δέχθηκε την ανάλυση του Εισαγγελέα, η οποία στόχευε στο να αναδείξει την Google ως παρόχου περιεχομένου ο οποίος θα έπρεπε να είχε ελέγξει το περιεχόμενο το οποίο αναρτούσαν μέσω των υπηρεσιών της οι χρήστες,

β) οι πάροχοι φιλοξενίας ιστοσελίδων έχουν ένα γενικό καθήκον να εξασφαλίζουν ότι μόνο κατάλληλες πληροφορίες γνωστοποιούνται στους χρήστες των ιστοσελίδων,

γ) συνεπώς η Google θα έπρεπε να έχει καταστήσει σαφές στους χρήστες ότι πριν τη δημοσίευση βίντεο μέσω των υπηρεσιών της θα έπρεπε να έχουν λάβει τη συναίνεση των απεικονιζόμενων προσώπων,

δ) οι πληροφορίες για την χρήση της υπηρεσίας δημοσίευσης βίντεο της Google δεν ανέφερε ρητά την ανάγκη λήψης της συναίνεσης των τρίτων μερών 

ε) οι διευθύνοντες σύμβουλοι της εταιρείας Google στην Ιταλία ήταν υπεύθυνοι για την παραβίαση της νομοθεσίας για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα λόγω παραβίασης της υποχρέωσης ενημέρωσης για την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η υπόθεση αφορά προστασία προσωπικών δεδομένων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

  

Φεβρουάριος 2013

Σύμφωνα με δημοσίευμα του τοπικού τύπου δικαστήριο του Σαλέρμο επέβαλε το μεγαλύτερο πρόστιμο στην ιστορία της χώρας στον διαχειριστή της ιστοσελίδας ανταλλαγής αρχείων με τη μέθοδο peer to peer με την ονομασία ItalianShare.net. Το πρόστιμο ανέρχεται σε 6.4 εκατομμύρια ευρώ.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Το δικαστήριο της Ρώμης έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε ιταλικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός κατά ειδησεογραφικού ιστοτόπου, ο οποίος παρείχε συνδέσμους (links) σε υπηρεσίες ροής δεδομένων (streaming services), διευκολύνοντας έτσι τους χρήστες να παρακολουθούν μέσω διαδικτύου ποδοσφαιρικούς αγώνες που μεταδίδονταν από τον σταθμό. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο έκρινε ότι ο ιστότοπος προσέβαλε τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας του σταθμού, ο οποίος και είχε τα δικαιώματα μετάδοσης των ποδοσφαιρικών αυτών αγώνων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Φεβρουάριος 2014

Το Ανώτατο Ακυρωτικό ιταλικό δικαστήριο επικύρωσε απόφαση του Εφετείου του Μιλάνο του 2012, με την οποία είχε ανατραπεί η πρωτόδικη απόφαση στην υπόθεση Vividown κατά Google. Υπενθυμίζουμε ότι η υπόθεση αφορούσε την καταδίκη τριών διευθυνόντων συμβούλων της Google που πρωτοδίκως θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την τηλεφόρτωση τον Σεπτέμβριο του 2006 βίντεο μέσω της πλατφόρμας YouTube (κυριότητας Google) που παρουσίαζε τον εκφοβισμό ενός παιδιού με σύνδρομο Down από τους συμμαθητές του. Το Εφετείο το 2012 είχε αθωώσει τους διευθύνοντες συμβούλους. Το Ανώτατο Ακυρωτικό έκρινε ότι το YouTube αποτελεί μόνο πάροχο φιλοξενίας, ο οποίος απλώς αποθηκεύει το περιεχόμενο που ανεβάζουν οι χρήστες και επομένως οι διευθύνοντες σύμβουλοι δεν έπραξαν κάποιο αδίκημα, καθώς ο νόμος δεν επιβάλει καμία υποχρέωση στους παρόχους υπηρεσιών να ενημερώνουν τους χρήστες για τις υποχρεώσεις προστασίας των δεδομένων και καθώς οι σύμβουλοι δεν είχαν καμία προηγούμενη ενημέρωση για την παράνομη φύση του εν λόγω βίντεο. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία γενική υποχρέωση των παρόχων να παρακολουθούν τις πληροφορίες και τα δεδομένα που ανεβάζουν οι χρήστες των υπηρεσιών τους.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

5 Μαϊου 2014 – Υπόθεση Delta TV Programs s.r.l against YouTube LLC (docket no. 38113/13)

Το Δικαστήριο του Τορίνο απέρριψε αίτηση για έκδοση προσωρινής διαταγής που κατατέθηκε από εταιρεία διανομής και εμπορικής εκμετάλλευσης τηλεοπτικών εκπομπών (Delta TV Programs s.r.l.) κατά του YouTube με την οποία ζητούσε από το τελευταίο να αποσύρει επεισόδια εκπομπών που είχαν διαρρεύσει στο διαδίκτυο μέσω του Google. Το Youtube ανταπάντησε ότι δεν έχει υποχρέωση να κάνει έλεγχο του υλικού που ανεβαίνει από τους χρήστες στο ιστότοπο του και ότι αφαίρεσε το παράνομο περιεχόμενο όταν έλαβε λίστα με τις διευθύνσεις που το περιείχαν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η εταιρεία Delta TV Programs ενημέρωσε μεν το Youtube για την παράνομη προβολή των εκπομπών που εκμεταλλεύεται αλλά δεν του υπέδειξε συγκεκριμένες διευθύνσεις παρά μόνο τους τίτλους των εκπομπών με απότελεσμα το Youtube να μην μπορεί να προβεί σε άρση της προσβολής. Το σκεπτικό του Δικαστηρίου που απέρριψε την αίτηση ήταν ότι το Youtube δεν είναι υπεύθυνο για υλικό που ανεβαίνει από τους χρήστες παρά μόνο αν γνωρίζει ότι αυτό το υλικό είναι παράνομο σύμφωνα και με την Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο 2000/31/ΕΚ. Το Δικαστήριο στην παρούσα περίπτωση θεώρησε ότι ο ιστότοπος Youtube θεωρείται «παθητική υπηρεσία φιλοξενίας» (passive hosting service) και όχι «ενεργή» (active hosting service). Αν υπήρχε οικονομική εκμετάλλευση του έργου και πορισμός εισοδήματος μέσω των διαφημίσεων τότε θα θεωρούνταν «ενεργή υπηρεσία φιλοξενίας» (active hosting service) και η απόφαση θα ήταν αντίθετη. Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν μπορεί να διατάξει το Youtube να αποτρέπει την προσβολή για το μέλλον γιατί κάτι θα ερχόταν σε αντίθεση με την αρχή σύμφωνα με την οποία οι ISP’s δεν μπορούν να προβούν σε προληπτικό έλεγχο του περιεχομένου που φιλοξενούν καθώς και με την ισορροπία συμφερόντων (δεδομένου ότι το Youtube έχει παρέχει την υπηρεσία Content ID για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

7 Ιανουαρίου 2015

Το εφετείο του Μιλάνου ανέτρεψε την από 9 Σεπτεμβρίου 2011 απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου του Μιλάνου στην υπόθεση “Reti Televisive Italiane S.p.A. (RTI) v. Yahoo! Italia S.r.l. (Yahoo!) et al.”. Στην πρωτόδικη απόφαση κρίθηκε ότι η Yahoo! ήταν υπεύθυνη για προσβολή πνευματικής ιδιοκτησία στο διαδίκτυο με το επιχείρημα ότι δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν οι προβλέψεις για την απαλλαγή από την ευθύνη βάσει της Οδηγίας για το ηλεκτρονικό εμπόριο αφού δεν παρείχε απλά φιλοξενία δεδομένων αλλά προέβαινε σε «ενεργή φιλοξενία». Σύμφωνα όμως με το Εφετείο στην Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν υφίσταται διάκριση μεταξύ ενεργούς και παθητικής φιλοξενίας. Συνεπώς, δεν υπάρχει περιθώριο εισαγωγής αυτής της νέας έννοιας φιλοξενίας που επιτείνει την ευθύνη των παρόχων. Σημειώνεται ότι αυτό εξειδικεύεται περισσότερο στην απόφαση του ΔΕΕ επί της υπόθεσης C-324/09, όπου το δικαστήριο απεφάνθη ότι αν ο πάροχος φιλοξενίας παρέχει περισσότερες επιπλέον υπηρεσίες στον τελικό χρήστη αυτό δεν επιτείνει το καθεστώς ευθύνης του αναφορικά με την υπηρεσία της παροχής φιλοξενίας. Αναφορικά με την υποχρέωση του παρόχου να αποσύρει το παράνομο περιεχόμενο μετά τη λήψη της ενημέρωσης από τους δικαιούχους το Εφετείο έκρινε ότι δεν είχαν προσδιοριστεί επαρκώς τα έργα που είχαν δημοσιευτεί παράνομα ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την υποχρέωση ο πάροχος. Πράγματι, όπως έχει κριθεί και από το ΔΕΕ στις αποφάσεις επί των υποθέσεων Cases C-70/10 και C-360/10, το Εφετείο τόνισε ότι απαγορεύεται βάσει της Οδηγίας για το ηλεκτρονικό εμπόριο να επιβάλλονται γενικές και εκ των υστέρων υποχρεώσεις επιτήρησης προς τους παρόχους φιλοξενίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Ιανουάριος 2015 – υποθέσεις βάσει της διαδικασίας της AGCOM

O κανονισμός AGCOM ανακοινώθηκε πριν ένα χρόνο με σκοπό την επιβολή των δικαιωμάτων στο διαδίκτυο. Πρόσφατα βάσει αυτού ελήφθησαν από την ένωση FPM (The Federation against the Piracy in Music) προσωρινές διαταγές εναντίων των ιστοσελίδων mp3cool.eu και www.myfreemp3x.com. Οι αιτήσεις κατατέθηκαν στην Αρχή AGCOM στις 27 και 28 Ιανουαρίου 2015. Η ένωση FPM απέδειξε την ενεργητική της νομιμοποίηση μέσω πληρεξουσίων από εταιρίες όπως η Warner, η Universal και η Sony. Η Αρχή AGCOM επισκέφθηκε τις ιστοσελίδες και διαπίστωσε την προσβολή δικαιωμάτων επί πολλών μουσικών έργων. Λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αριθμό των προσβολών ενεργοποίησε διαδικασίες κατεπείγοντος στις 30 Ιανουαρίου 2015 ειδοποιώντας τους παρόχους μέσω ανακοίνωσης στην ιστοσελίδα της Αρχής. Η ίδια ανακοίνωση εστάλη στους παρόχους φιλοξενίας και στους ιδιοκτήτες των ιστοσελίδων. Τις επόμενες τρεις μέρες κανείς από τους αποδέκτες της ειδοποίησης δεν υπέβαλε έγγραφα στην Αρχή. Για το λόγο αυτό στις 11 Φεβρουαρίου 2015 η AGCOM χορήγησε διαταγή blocking/διακοπής παροχής πρόσβασης προς επιβολή από όλους τους παρόχους που δραστηριοποιούνται στην επικράτεια της Ιταλίας. Οι πάροχοι αυτοί θα πρέπει εντός 2 ημερών από τη δημοσίευση της διαταγής να επαναδρομολογούν τους επισκέπτες των επίμαχων ιστοσελίδων σε ενημερωτική σχετική ιστοσελίδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τη λήψη της ενημέρωσης οι πάροχοι μπορεί να θεωρηθούν συνεργοί εφόσον δεν λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΚΑΝΑΔΑΣ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Ιούνιος 2010

Τον Ιούνιο του 2010 η Καναδική Κυβέρνηση δημοσίευσε νομοσχέδιο με τίτλο “Copyright Modernization Act” το οποίο ανάμεσα στα άλλα απαιτεί από τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών να συμμετάσχουν σε ένα καθεστώς ενημέρωσης και απόσυρσης του παράνομου περιεχομένου στο διαδίκτυο. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των παρόχων με την προβλεπόμενη διαδικασία προβλέπεται η επιβολή εις βάρος τους προστίμου. Οι απαιτούμενες νομοθετικές αλλαγές θα μελετηθούν από ειδική προς τούτο επιτροπή. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.  

Το νομοσχέδιο για τον εκσυγχρονισμό της δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας, που πρόκειται να ψηφισθεί εντός του 2012, θα περιλαμβάνει μια διαδικασία ενημέρωσης από το δικαιούχο προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικού δικαιώματος προς τον πάροχο φιλοξενίας του οποίου οι υπηρεσίες χρησιμοποιούνται για την προσβολή του νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία προκειμένου και αυτός με τη σειρά του να ενημερώσει τον χρήστη που έχει τοποθετήσει το παράνομο περιεχόμενο για τη διαμαρτυρία του δικαιούχου προστασίας. Το σύστημα αυτό δηλαδή σε αντίθεση με το σύστημα του αμερικάνικου νόμου (διαδικασία notice and take down που προβλέπεται στο νόμο DMCA) δεν προβλέπει κάποια ενέργεια απόσυρσης του επίμαχου περιεχομένου αλλά εξαντλείται σε διαδοχικές ενημερώσεις (notice and notice).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

H πλειοψηφία των διατάξεων του νόμου του Καναδά για τον εκσυγχρονισμό της δικαίου της πνευματικής ιδιοκτησίας (Copyright Modernization Act -“CMA”) τέθηκαν σε ισχύ στις 7 Νοεμβρίου 2012. Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της ευθύνης των παρόχων προβλέφθηκαν η απαλλαγή τους από την ευθύνη για την «παροχή υπηρεσιών που συνδέονται με τη λειτουργία του διαδικτύου ή άλλου ψηφιακού δικτύου και ιδίως για τη λειτουργία της κρυφής αποθήκευσης ή άλλων παρεπόμενων ενεργειών καθώς και για την παροχή της φιλοξενίας. Οι πάροχοι μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι μόνο όταν εν γνώσει τους διευκολύνουν την προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.  Η προβλεπόμενη διαδικασία «ενημέρωσης και απόσυρσης» παράνομου περιεχομένου δεν τέθηκε ακόμα σε ισχύ καθώς η κυβέρνηση θέλησε να διεξάγει πρώτα διαβουλεύσεις με τους ενδιαφερόμενους πριν θέσει σε ισχύ τις απαραίτητες κανονιστικές διατάξεις.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

 

Ιούνιος 2014

Στις 17 Ιουνίου 2014 ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση του Καναδά ότι θα τεθεί σε ισχύ το νέο καθεστώς «ενημέρωσης και απόσυρσης» παράνομου περιεχομένου έως τις 15 Ιανουαρίου 2014. Το καθεστώς αυτό επιτρέπει στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων να ενημερώνουν τους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου και άλλους μεσάζοντες όταν διαπιστώνουν παραβίαση των πνευματικών τους δικαιωμάτων. Οι ενημερώσεις αυτές στην συνέχεια διαβιβάζονται στους χρήστες μέσω των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου. Λόγω έλλειψης ειδικών κανονισμών, οι ενημερώσεις πρέπει να επεξεργάζονται και να διαβιβάζονται από τους μεσάζοντες του Διαδικτύου χωρίς καταβαλλόμενα τέλη από την πλευρά των δικαιούχων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ.

2 Ιανουαρίου 2015

Ο νέος νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία (Copyright Modernization Act1 - the “CMA”), που τροποποίησε τον προηγούμενο, έλαβε την προβλεπόμενη βασιλική έγκριση στις 29 Ιουνίου 2012. Ωστόσο το υποχρεωτικό καθεστώς ειδοποίησης “Notice and Notice” που προέβλεπε δεν τέθηκε σε ισχύ έως τις 2 Ιανουαρίου 2015. Ως αποτέλεσμα οι καναδοί χρήστες του διαδικτύου άρχισαν να λαμβάνουν ειδοποιήσεις για περιπτώσεις προσβολών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από τους ISPs στην αρχή του τρέχοντος έτους. Το σύστημα Notice and Notice προβλέπει την απευθείας επικοινωνία των δικαιούχων με τους χρήστες που είναι ύποπτοι για τη διάπραξη προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο. Όταν ο δικαιούχος προστασίας αναγνωρίσει μια διεύθυνση IP ενός χρήστη που ενδέχεται να προσβάλει τα δικαιώματά του (συνήθως μέσω της τηλεφόρτωσης ενός αρχείου με προστατευόμενο περιεχόμενο από κάποιο BitTorrent site), δεν θα γνωρίζει την ταυτότητα του ιδιώτη χρήστη αλλά θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει τον πάροχο που του παρέχει πρόσβαση. Σύμφωνα με τη διαδικασία Notice and Notice system, ο δικαιούχος μπορεί να ζητήσει από τον πάροχο να προωθήσει μια ειδοποίηση για ενδεχόμενη προσβολή στον συνδρομητή στον οποίο αντιστοιχεί αυτή η διεύθυνση IP χωρίς να αποκαλύπτει την ταυτότητά του στον δικαιούχο. Παρόλο που πολλοί καναδικοί ISPs είχαν ήδη εφαρμόσει ένα εθελοντικό σύστημα Notice and Notice πριν τις 2 Ιανουαρίου 2015, τώρα αυτό θεωρείται υποχρεωτικό. Οι ISPs που δεν το πράττουν απειλούνται με την καταβολή αποζημίωσης (statutory damages) από 5.000 – 10.000 καναδικών δολαρίων. Ο νόμος CMA απαιτεί επίσης από τους παρόχους να διατηρούν αρχείο που επιτρέπει να καθορισθεί η ταυτότητα ενός χρήστη για διάστημα 6 μηνών από την ημερομηνία λήψης της ειδοποίησης για την προσβολή. Επιπλέον, εάν ο δικαιούχος προβεί σε δικαστικές ενέργειες σχετικά με την ισχυριζόμενη προσβολή και ενημερώσει τον χρήστη πριν από τη λήξη της περιόδου των 6 μηνών, ο ISP πρέπει να διατηρήσει αυτά τα αρχεία για μια επιπλέον περίοδο 12 μηνών από τη λήψη της ειδοποίησης εκ μέρους του χρήστη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Νοέμβριος 2015 - Νέο καθεστώς για τους παρόχους ίντερνετ

Οι διαπραγματεύσεις στo Διατλαντικό Σύμφωνο Συνεργασίας (TPP) ολοκληρώθηκαν στις 5 Οκτωβρίου του 2015, μετά από επτά χρόνια συζητήσεων και αρκετές εικασίες. Ο Καναδάς είναι μία από τις 12 χώρες που υπέγραψαν και οι αλλαγές που αναμένεται να επέλθουν στην εθνική νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία αφορούν κυρίως τον τρόπο με τον οποίο οι πάροχοι του διαδικτύου θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες για παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από τους χρήστες. Πιο συγκεκριμένα, η TPP περιλαμβάνει διατάξεις για την πρακτική «ειδοποίησης και κατάργησης» (Notice-and-Takedown). Σύμφωνα με το νέο καθεστώς, οι πάροχοι διαδικτύου θα είναι υποχρεωμένοι να προωθούν ειδοποιήσεις για περιεχόμενο που υποτιθέμενα παραβιάζει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον χρήστη που το έχει ανεβάσει και άμεσα να καταργούν ή να απενεργοποιούν την πρόσβαση στο υλικό μέσω των δικτύων τους. Οι πάροχοι ίντερνετ που καταργούν υλικό ή απενεργοποιούν την πρόσβαση σε αυτό καλή τη πίστη θα απαλλάσσονται από την ευθύνη, εφόσον είχαν λάβει εύλογα μέτρα για την ενημέρωση και προειδοποίηση του υποτιθέμενου παραβάτη ότι το υλικό θα απομακρυνθεί ή θα απενεργοποιηθεί η πρόσβαση σε αυτό. Μια τέτοια αλλαγή καθεστώτος θα διαφοροποιήσει σε μεγάλο βαθμό τις προηγούμενες πρακτικές «ειδοποίησης και ειδοποίησης» (Notice-and-Notice) του Καναδά και τον σχετικά παθητικό τρόπο αντιμετώπισης των παραβατών που εφάρμοζε έως τώρα η χώρα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

19 Μαΐου 2005- υπόθεση BMG Canada Inc . v . Doe, 2005 FCA 193

Στις 19 Μαΐου 2005 εκδόθηκε μια σημαντική απόφαση του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου του Καναδά βάσει της οποίας δεν επετράπη στην Καναδική Βιομηχανική Ένωση Ηχογραφημάτων και σε πολλές μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες να αποκτήσουν πληροφορίες συνδρομητών παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου οι οποίοι ήταν ύποπτοι για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

29 Αυγούστου 2011-υπόθεση Voltage Pictures LLC v . Jane Doe, 2011 FC 1024

Στις 29 Αυγούστου 2011 δημοσιεύθηκε απόφαση του Ανώτατου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου Καναδά βάσει της οποίας επετράπη η αποκάλυψη των ονοματεπωνύμων συνδρομητών παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου στις οποίες αντιστοιχούσαν διευθύνσεις IP από τις οποίες οι συνδρομητές αυτοί αντάλλασσαν παρανόμως την ταινία The Hurt Locker. Την σχετική αίτηση είχε καταθέσει ο διανομέας της, η εταιρία Voltage Pictures LLC (Voltage).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

7 Δεκεμβρίου 2012-υπόθεση Voltage v . Teksavvy

Στις 7 Δεκεμβρίου η εταιρία Voltage αιτήθηκε στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο Καναδά να διατάξει την εταιρία Teksavvy, έναν μικρό πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου, να αποκαλύψει τα ονόματα και τις διευθύνσεις συνδρομητών του πίσω από συγκεκριμένες διευθύνσεις IP. Οι συνδρομητές κατηγορούνταν ότι ανάμεσα στην 1η Σεπτεμβρίου και στις 30 Οκτωβρίου 2012 είχαν προσβάλει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας της εταιρία Voltage μέσω της διανομής των ταινιών σε δίκτυα ανταλλαγής αρχείων BitTorrent. Η συζήτηση ορίσθηκε αρχικά για τις 17 Δεκεμβρίου 2012 αλλά αναβλήθηκε λόγω αιτήματος του κοινωφελούς οργανισμού CIPPIC (Canadian Internet Policy and Public Interest Clinic) για αναβολή προκειμένου να προετοιμασθεί για να παρέμβει στη συζήτηση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

12 Ιουλίου 2012 – υπόθεση Entertainment Software Association v Society of Composers, Authors and Music Publishers of Canada

Στις 12 Ιουλίου 2012 εκδόθηκε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Καναδά (υπόθεση Entertainment Software Association v Society of Composers, Authors and Music Publishers of Canada) βάσει της οποίας η ηλεκτρονική διανομή μέσω διαδικτύου ενός σταθερού αντιγράφου βιντεοπαιχνιδιού, το οποίο περιέχει προστατευόμενο με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας μουσικό έργο, δεν επιτρέπει στον δημιουργό του μουσικού έργου να ζητά αμοιβή για την παρουσίασή του στο κοινό εφόσον έχει ήδη αμειφθεί για την αναπαραγωγή του στο τηλεπαιχνίδι.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

20 Φεβρουαρίου 2014- υπόθεση Voltage Pictures LLC v. John Doe and Jane Doe, 2014 FC 161

Σε αυτή την υπόθεση το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Καναδά ξεκαθάρισε τις προυποθέσεις υπό τις οποίες ένας πάροχος υπηρεσιών διαδικτύου απαιτείται να παρέχει στους δικαιούχους δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας τα ονόματα και τις διευθύνσεις των προσώπων που υποψιάζονται ότι ‘κατεβάζουν’ χωρίς την δική τους άδεια προστατευόμενα μουσικά ή οπτικοακουστικά ή άλλα έργα. Το Δικαστήριο διέταξε τον πάροχο TekSavvy να αποκαλύψει την ταυτότητα 2.000 περίπου πελατών του στην εταιρεία παραγωγής των ΗΠΑ «Voltage Pictures» εξαιτίας του παράνομου κατεβάσματος από αυτούς ταινιών όπως το “The Hurt Locker” και το “Dallas Buyers Club”. Επιπλέον, το Δικαστήριο όρισε τις προυποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να ζητηθεί η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών ως εξής: 1) Ο αιτών πρέπει να επιδείξει πραγματική πρόθεση να κινηθεί δικαστικά και όχι εξωδικαστικά. 2) Η άρση θα αφορά μόνο ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις και όχι τηλεφωνικούς αριθμούς ή διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 3) Τα προσωπικά αυτά στοιχεία πρέπει να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για το σκοπό της μήνυσης και να μην αποκαλυφθούν στα ΜΜΕ ή στο κοινό. 4) Το γράμμα που θα στείλει ο αιτών στους παρανομούντες χρήστες του παρόχου πρέπει να περιλαμβάνει την απόφαση του δικαστηρίου και δήλωση ότι «κανένα Δικαστήριο δεν κατόρθωσε να βρει τον παραλήπτη που ευθύνεται για την προσβολή». 5) Το γράμμα που θα αποσταλεί πρέπει να έχει λάβει προηγουμένως την έγκριση του Δικαστηρίου. 6) Ο δικαιούχος θα πρέπει να προκαταβάλει στον πάροχο τα νομικά έξοδα που απαιτούνται για την άρση του απορρήτου.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΚΙΝΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

26 Δεκεμβρίου 2009

Στις 26 Δεκεμβρίου 2009 ψηφίσθηκε στην Κίνα τροποποίηση του Κινεζικού Αστικού Δικαίου δια της οποίας θα είναι εφικτή η αναζήτηση αποζημίωσης λόγω αδικοπραξίας σε περίπτωση προσβολής δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας. Στις τροποποιήσεις περιλαμβάνεται δυνατότητα αναζήτησης της αποζημίωσης του παθόντος ανεξάρτητα ή παράλληλα με τυχόν διοικητικές ή ποινικές κυρώσεις. Προβλέπεται επίσης δυνατότητα αναζήτησης αποζημίωσης από τους διαδικτυακούς χρήστες και τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών για τις ίδιες προσβολές δικαιωμάτων. Βάσει του άρθρου 36 του νόμου που θα τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2010, παρέχεται η δυνατότητα να σταλεί ειδοποίηση στον φορέα παροχής των διαδικτυακών υπηρεσιών, ο οποίος φιλοξενεί το παράνομο περιεχόμενο, προκειμένου να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την απομάκρυνση του περιεχομένου αυτού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και  εδώ.

 

Μάρτιος 2012

Τον Μάρτιο του 2012 η Εθνική Διοίκηση Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Κίνας δημοσίευσε Σχέδιο Νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας στο οποίο περιλαμβάνονται διατάξεις για την ευθύνη των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών. Υιοθετείται καταρχήν η αρχή της μη υποχρέωσης παρακολούθησης του περιεχομένου. Έπειτα προβλέπεται υποχρέωση των φορέων παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για διακοπή της προσβολής η οποία πιθανολογείται ότι τελείται μέσω των υπηρεσιών τους διαφορετικά θα θεωρούνται συνένοχοι για το αδίκημα της προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

17 Δεκεμβρίου 2012

Το Ανώτατο δικαστήριο της Κίνας (Supreme People’s Court -“SPC”) εξέδωσε τις «Οδηγίες σχετικά με την εκδίκαση αστικών υποθέσεων που περιλαμβάνουν διαφωνίες για προσβολές δικαιωμάτων από την διάδοση περιεχομένου στο διαδίκτυο». Οι αρχές αυτές ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου 2013. Στις οδηγίες αποσαφηνίζονται τα κριτήρια βάσει των οποίων κρίνεται το επίπεδο της γνώσης που έχει ο πάροχος προκειμένου να θεωρηθεί ή όχι υπεύθυνος για τις ενέργειες των χρηστών των υπηρεσιών του. Με βάση τις οδηγίες αυτές ο πάροχος θεωρείται υπεύθυνος ανεξάρτητα από το αν ήξερε ή όχι τι έκανε ο χρήστης των υπηρεσιών του εφόσον είχε άμεσο οικονομικό όφελος από αυτόν. Οι οδηγίες απαιτούν ο δικαστής να σταθμίζει τα συμφέροντα δικαιούχων, παρόχων και κοινού όταν κρίνει επί υποθέσεων προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Σύμφωνα με δημοσιεύματα ένα σχέδιο αναθεώρησης του κώδικα πνευματικής ιδιοκτησίας της χώρας έχει υποβληθεί για έγκριση στο γραφείο νομοθετικών υποθέσεων του Κρατικού Συμβουλίου με σκοπό την παύση της παράνομης τηλεφόρτωσης μουσικών έργων.  Οι πάροχοι και οι δικαιούχοι θα πρέπει να έρθουν σε διαπραγματεύσεις για να καταλήξουν στο τίμημα των αδειών διάθεσης των μουσικών έργων μέσω ίντερνετ νόμιμα σύμφωνα με δηλώσεις του κ., Yan Xiaohong, αναπληρωτή Διευθυντή της Εθνικής διοίκησης για την Πνευματική Ιδιοκτησία στην Κίνα. Ο ίδιος επεσήμανε ότι ο νέος κώδικας θα προβλέπει κυρώσεις για τους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου που δεν θα συμμορφώνονται.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Οκτώβριος 2015

Η Κίνα λαμβάνει μέτρα για την εναρμόνιση των υπηρεσιών cloud storage με το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας, με το κείμενο της με τίτλο Εγκύκλιος για την συμμόρφωση των online storage services. Για την ακρίβεια, στις 20 Οκτωβρίου 2015, η Εθνική Υπηρεσία Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Κίνας (NCAC) δημοσίευσε την εγκύκλιο για την συμμόρφωση των online υπηρεσιών αποθήκευσης (online storage services) με το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας. Η εγκύκλιος καθορίζει τις υποχρεώσεις των φορέων παροχής υπηρεσιών για την παροχή υπηρεσιών αποθήκευσης cloud storage με πιο λειτουργικές απαιτήσεις βάσει των σχετικών διατάξεων του Κινεζικού Δικαίου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Οι υποχρεώσεις των παρόχων υπηρεσιών που αναφέρονται στην εγκύκλιο αφορούν τρεις άξονες: (α) Συντονισμένη προσπάθεια για συνεργασία με τους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων: οι πάροχοι υπηρεσιών θα πρέπει να αναφέρουν εμφανώς και σαφώς στην αρχική σελίδα της πλατφόρμας online αποθήκευσης πως οι κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων μπορούν να αναφέρουν περιστατικά παραβίασης δικαιωμάτων τους και πως η πλατφόρμα οφείλει να ασχοληθεί με το θέμα αμέσως μετά τη λήψη τέτοιου είδους αιτήματος. (β) Αυτο-κινητοποίηση: οι πάροχοι υπηρεσιών θα πρέπει να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα για να σταματήσουν τη μεταφόρτωση, την αποθήκευση και την ανταλλαγή παράνομων ή πειρατικών έργων, και να απέχουν από τη διευκόλυνση της παράνομης ανταλλαγής έργων. (γ) Διαχείριση χρηστών: οι πάροχοι υπηρεσιών θα πρέπει να τηρούν αρχείο με τις πληροφορίες εγγραφής των χρηστών, και να αναγκάζουν τους χρήστες να σέβονται τα πνευματικά δικαιώματα με λήψη μέτρων, όπως η κατάρτιση μαύρης λίστας με τους παραβάτες ή η αναστολή ή ακόμα και τερματισμός των υπηρεσιών τους για τέτοιους χρήστες. Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση, η ρύθμιση των ζητημάτων που αφορούν τις υπηρεσίες cloud storage αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πέντε κύρια προγράμματα που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της «Επιχείρησης Swordnet 2015», μια πανεθνική πρωτοβουλία καταπολέμησης της παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

   

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

1999 - υπόθεση Wang Meng. v. Century Interconnecting Telecom Co. Ltd

Στην υπόθεση Wang Meng. v. Century Interconnecting Telecom Co. Ltd ένας πάροχος είχε δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα του έργα έξι γνωστών κινέζων συγγραφέων χωρίς την άδειά τους. Ο εναγόμενος ισχυρίσθηκε ότι ο κινεζικός νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία δεν εφαρμόζεται στο διαδίκτυο και συνεπώς τα ψηφιακά αντίγραφα δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του. Το δικαστήριο όμως απεφάνθη υπέρ των εναγόντων ότι ο κινεζικός νόμος δίνει το δικαίωμα στο δημιουργό αποκλειστικής εκμετάλλευσης του έργου του είτε online είτε offline . Περαιτέρω ο πάροχος θεωρήθηκε ότι ήταν σε θέση να ελέγξει τη διανομή των έργων και συνεπώς ήταν υπαίτιος για την προσβολή των δικαιωμάτων.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ .: Wang Meng. v. Century Interconnecting Telecom Co. Ltd, μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “The Impact of the Internet on Intellectual Property Law”, διαθέσιμη εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΚΟΡΕΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Στις 30 Ιουνίου 2011 τέθηκε σε ισχύ ο τροποποιημένος νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία της Νότιας Κορέας. Στο νόμο αυτό προβλέπονται στο άρθρο 102 σχετικά με την ευθύνη των παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να θεωρηθεί ανεύθυνος ο πάροχος για τις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα μέσω των υπηρεσιών του σε κάθε μια από τέσσερεις χωριστές κατηγορίες υπηρεσιών του: απλή αναμετάδοση, δημιουργία κρυφών αντιγράφων, φιλοξενία και παροχή ερευνών πληροφορίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

26 Νοεμβρίου 2009

Στις 26 Νοεμβρίου 2009 το Ανώτατο Δικαστήριο της Κορέας εξέδωσε απόφαση δια της οποίας επικύρωσε απόφαση κατώτερου δικαστηρίου βάσει της οποίας η δημιουργία ενός ιστοσυνδέσμου βάθους 'deep link' ή άλλως απευθείας ιστοσυνδέσμου δεν θεωρείται αναπαραγωγή ή αναμετάδοση κατά το γράμμα του νόμου πνευματικής ιδιοκτησίας της Κορέας συνεπώς η διευκόλυνση δημιουργίας ιστοσυνδέσμων δεν συνιστά προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

2002

Κατόπιν μήνυσης της ένωσης φωνογραφικών εταιριών της Κορέας, διατάχθηκε με απόφαση δικαστηρίου το κλείσιμο του πιο δημοφιλούς δικτύου ανταλλαγής αρχείων με τη μέθοδο Peer to peer με την ονομασία Soribada .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: μνημονευόμενη στη μελέτη του WIPO με τίτλο “ The Impact of the Internet on Intellectual Property Law ”, διαθέσιμη εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

14 Δεκεμβρίου 2009

Στις 14 Δεκεμβρίου 2009η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας δημοσίευσε την πρότασή της για τροποποίηση της νομοθεσίας για την πνευματική ιδιοκτησία (Section 92A of the Copyright Act 1994) βάσει της οποίας θα επιτρέπεται στους δικαιούχους να επικοινωνούν με τους ιδιοκτήτες κάθε ιστοσελίδας μέσω των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών προκειμένου να αναφέρουν περιπτώσεις προσβολής των δικαιωμάτων τους. Επιπλέον βάσει της κυβερνητικής πρότασης οι διαδικτυακοί πλοηγοί που εξακολουθούν να κατεβάζουν προστατευόμενο περιεχόμενο παράνομα θα αντιμετωπίζουν την ποινή της διακοπής της σύνδεσης τους στο διαδίκτυο έως και 6 μήνες.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Νοέμβριος 2010

Τον Νοέμβριο 2010 η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας εισήγαγε μια τροποποίηση στη νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία βάσει της οποίας οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θα πρέπει να στέλνουν τρεις διαδοχικές ειδοποιήσεις στους εικαζόμενους παραβάτες χρήστες τους εναντίον των οποίων θα απειλείται πρόστιμο έως και NZ$15,000 και διακοπή της σύνδεσης τους έως 6 μήνες επιβαλλόμενη από ειδικό προς τούτο Δικαστήριο Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Το νομοσχέδιο αναμένεται να τεθεί σε ισχύ το καλοκαίρι του 2011.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

18 Απριλίου 2011

Η Νέα Ζηλανδία υιοθέτησε το νόμο Copyright (Infringing File Sharing) Amendment Act 2011 στις 18 Απριλίου 2011 με το περιεχόμενο που περιγράφεται ανωτέρω.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

Νέα Ζηλανδία, The Harmful Digital Communications Bill

Ο Harmful Digital Communications Bill (HDCB) αποτέλεσε για την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας έναν τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου cyber bullying και ακολούθως κάθε προσβλητικής διαδικτυακής συμπεριφοράς, προβλέποντας μια σειρά μέτρων για άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση τέτοιων προσβολών. Το σημείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας αφορά στους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου. Ο HDCB προβλέπει μια κατάσταση «Ασφαλούς Λιμένος» (safe harbor) για τους παρόχους σε ότι αφορά τον χειρισμό καταγγελιών, προκειμένου να μην καταστούν υπεύθυνοι για τον προσβλητικό και παράνομο περιεχόμενο που έχει αναρτηθεί από άλλους. Πιο συγκεκριμένα, οι πάροχοι οφείλουν: (α) να επιτρέπουν την εύκολη επικοινωνία των χρηστών με αυτούς αναφορικά με περιεχόμενο που έχει αναρτηθεί από τρίτους (για παράδειγμα σχετική ένδειξη-κουμπί στην ιστοσελίδα για την κατάθεση παραπόνων ή άμεση και ευκρινής παραπομπή σε σύνδεσμο της φόρμας παραπόνων), και (β) να ακολουθούν συγκεκριμένα βήματα μέσα σε αυστηρά προκαθορισμένα χρονικά πλαίσια (συγκεκριμένα: ενημερώνοντας τον χρήστη που ανήρτησε το περιεχόμενο και δίνοντάς του τη δυνατότητα να απαντήσει σχετικά, αφαιρώντας το περιεχόμενο εφόσον ο ως άνω χρήστης δεν απαντά ή δεν δύναται να προσεγγισθεί), Τα βασικά βήματα και στοιχεία της διαδικασίας παρουσιάζονται ως εξής: - Όταν ο πάροχος λαμβάνει μια βάσιμη καταγγελία για προσβλητικό ή παράνομο περιεχόμενο, οφείλει να προωθεί αντίγραφό της στον χρήστη που το ανήρτησε μέσα σε 48 ώρες.
- Εάν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με αυτόν μετά από επίμονες προσπάθειες προς τούτο, ο πάροχος οφείλει να αφαιρεί το εν θέματι περιεχόμενο μέσα σε 48 ώρες από την λήψη της καταγγελίας.
- Ο χρήστης που ανήρτησε το εν θέματι περιεχόμενο οφείλει να απαντήσει σχετικά μέσα σε 48 ώρες από την ενημέρωσή του και να δηλώσει εάν συναινεί στην αφαίρεση του περιεχομένου.
- Εάν ο ως άνω χρήστης δεν συναινεί στην αφαίρεση, το περιεχόμενο παραμένει ως έχει (αλλά δύναται να αφαιρεθεί αργότερα, εάν για παράδειγμα ο καταγγέλων καταθέσει επιτυχώς σχετική αίτηση στα Δικαστήρια).
- Εάν ο χρήστης που ανήρτησε το εν θέματι περιεχόμενο δεν απαντήσει ή ανταποκριθεί με κανένα τρόπο, ο πάροχος οφείλει να αφαιρέσει το περιεχόμενο εντός 48 ωρών, ενημερώνοντας σχετικά τον καταγγέλοντα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Σεπτέμβριος 2012

Σεπτέμβριος 2012.Για πρώτη φορά πρόκειται να ασκηθούν διώξεις εναντίον ύποπτων παραβατών για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας με εφαρμογή του νέου νόμου Copyright (Infringing File Sharing) Amendment Act, 2011. Υπενθυμίζουμε ότι ο νόμος αυτός (βλ. αναλυτικά παρακάτω στην ενότητα για τη νομοθεσία) έχει υιοθετήσει τη λύση των «τριών σταδίων» αναφορικά με την αντιμετώπιση των προσβολών των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Η ένωση της μουσικής βιομηχανίας της Νέας Ζηλανδίας (New Zealand Recording Industry Association - RIANZ) βάσει του ως άνω νόμου έχει ήδη στείλει πολλά προειδοποιητικά μηνύματα και τώρα πρόκειται να προβεί στο επόμενο στάδιο και να στραφεί δικαστικά εναντίον τριών ύποπτων για παράνομη «τηλεφόρτωση» μέσω της σύνδεσης στο διαδίκτυο που τους παρείχε ο φορέας Telecom New Zealand's network.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2012

Σε δυο υποθέσεις ενώπιον του Δικαστηρίου Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Νέας Ζηλανδίας, η Ένωση Φωνογραφικών Εταιριών της Νέας Ζηλανδίας παραιτήθηκε αξιώσεών της εναντίων χρηστών, οι οποίοι κατηγορούταν για παράνομη ανταλλαγή αρχείων μέσω των συστημάτων peer to peer επειδή δεν είχε τηρήσει τις ακριβείς προϋποθέσεις που θέτει ο αμφιλεγόμενος νόμος « three strikes » ή « skynet » προκειμένου να τους ενάγει.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Φεβρουάριος 2013

Το Δικαστήριο Πνευματικής Ιδιοκτησίας εξέδωσε την πρώτη του απόφαση σχετικά με την εφαρμογή των διατάξεων για την ανταλλαγή αρχείων του νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία όπως τροποποιήθηκε πρόσφατα με τις αποκαλούμενες διατάξεις Skynet που υλοποιούν μια προσέγγιση τριών σταδίων εναντίων των προσβολέων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο. Βάσει της απόφασης ένας συνδρομητής παρόχου σύνδεσης υποχρεώθηκε να καταβάλει $616.57 στην ένωση της μουσικής βιομηχανίας της Νέας Ζηλανδίας (RIANZ). Ο συνδρομητής είχε κατηγορηθεί για τηλεφόρτωση του τραγουδιού της Ριάννα ' Man Down ' δυο φορές και του τραγουδιού ' Tonight Tonight ' μια φορά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΝΟΡΒΗΓΙΑ

 

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Ιούνιος 2013

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα ένας νέος νόμος σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα και τον διαμοιρασμό αρχείων στο διαδίκτυο, αναμένεται να τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιουλίου στην Νορβηγία. Ο νέος νόμος, ο οποίος ήταν στα σκαριά για δυο περίπου χρόνια, προβλέπει την δημιουργία μιας ομάδας για την αποτελεσματική καταπολέμηση της διαδικτυακής πειρατείας. Η ομάδα, η οποία βρίσκεται ακόμη σε στάδιο σχηματισμού, έχει σκοπό να θέσει σε εφαρμογή τις νέες διατάξεις, προς όφελος των κατόχων πνευματικών δικαιωμάτων. Ο γενικός γραμματέας του Videograms Association της Νορβηγίας Willy Johansen, ανέφερε χαρακτηριστικά: “H νέα ομάδα που θα συγκροτηθεί θα διεξάγει έρευνες σχετικά με την παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων.  Ελπίζουμε στην δημιουργία μιας πολύ ισχυρής οργάνωσης, με πολλά μέλη που κατέχουν πνευματικά δικαιώματα ενταγμένα σε αυτή”.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ και εδώ.

 

Ιούλιος 2013

Την 1η Ιουλίου 2013 τέθηκε σε ισχύ ο τροποποιημένος νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας, ο οποίος φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την διαδικτυακή πειρατεία. Ο νέος νόμος έρχεται ως αποτέλεσμα εκκλήσεων τόσο της IFPI όσο και του Νορβηγικού Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης μουσικών έργων ΤΟΝΟ για να τροποποιηθεί ο υπάρχων νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας, προκειμένου να μπορούν να μπλοκαριστούν αποτελεσματικά μέσω των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου (ISPs) ιστοσελίδες όπως το The Pirate Bay, οι οποίες επιτρέπουν το διαμοιρασμό αρχείων (file - sharing).

Ο νέος νόμος δίνει τη δυνατότητα στους δικαιούχους δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας (και δη στους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης) να επιβλέπουν τη διαδικτυακή δραστηριότητα και να ζητούν από τη κυβέρνηση τη διερεύνηση ύποπτων για προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας. Ήδη όμως ο νόμος αυτός έχει εγείρει αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά του, καθώς νομικοί κύκλοι επισημαίνουν ότι δεν έχει διευκρινιστεί επαρκώς σε αυτόν αν οι δικαιούχοι θα μπορούν να τον επικαλεστούν μόνο σε περιπτώσεις ανταλλαγής αρχείων με τη μέθοδο P 2 P ή και σε περιπτώσεις που οι προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας επιτελούνται με άλλες τεχνολογικές μεθόδους όπως το cloud computing ή το αλλιώς επονομαζόμενο cloud - based storage .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

 

Νοέμβριος 2009 – υπόθεση Telenor

Το Νοέμβριο 2009 η Νορβηγική δικαιοσύνη εξέδωσε μια ενδιαφέρουσα απόφαση (υπόθεση Telenor) σχετικά με τη δυνατότητα έκδοσης προσωρινής διαταγής εναντίον παρόχου σύνδεσης στο διαδίκτυο με το επιχείρημα της συμβολής στην προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας μέσω του διαδικτύου. Οι αιτούντες, μια ομάδα η οποία αποτελείτο από δισκογραφικές εταιρίες, διανομείς ταινιών και παραγωγούς ταινιών και τον νορβηγικό οργανισμό συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων εκτελεστών ΤΟΝΟ, είχαν αιτηθεί την έκδοση προσωρινής διαταγής εναντίον του παρόχου σύνδεσης στο διαδίκτυο Telenor προκειμένου: α) να σταματήσει να καθιστά προσιτό στο κοινό μέσω του διαδικτυακού τόπου του Pirate Bay έργα προστατευόμενα με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας, β) να σταματήσει να συμβάλλει στην αντιγραφή αυτών των έργων μέσω της ίδιας τοποθεσίας και γ) να λάβει τα απαραίτητα μέτρα ώστε να εμποδίσει τους συνδρομητές του από το να αποκτήσουν πρόσβαση σε μια σειρά από διευθύνσεις IP. To Noρβηγικό εφετείο επικύρωσε την απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου βάσει της οποίας απορρίφθηκε το αίτημα έκδοσης της προσωρινής διαταγής. Το Εφετείο βάσισε την απόφαση του αυτή στο επιχείρημα ότι η νομοθεσία για το ηλεκτρονικό εμπόριο της Νορβηγίας εξαιρεί από την ενδεχόμενη αστική ή ποινική ευθύνη του παρόχους σύνδεσης σε ό,τι αφορά στην απλή παροχή πρόσβασης στο διαδίκτυο. Ο νορβηγικός νόμος αναφέρει ότι η εξαίρεση αυτή της ευθύνης δεν θα έπρεπε να εμποδίζει τα αρμόδια δικαστήρια ή τις διοικητικές αρχές να απαιτήσουν επί άλλης νομικής βάσης από έναν πάροχο να σταματήσει μια προσβολή ή να την εμποδίσει. Από μόνο του όμως αυτό το σημείο δεν μπορεί να αποτελέσει τη νόμιμη βάση αποδοχής του αιτήματος έκδοσης προσωρινής διαταγής με το ως άνω περιεχόμενο. Πολλοί σχολιαστές επεσήμαναν το νομοθετικό κενό που υφίσταται για την προστασία των δικαιωμάτων των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας. Το Νορβηγικό Υπουργείο Πολιτιστικών υποθέσεων ήδη εργάζεται επί ενός νομοσχεδίου το οποίο θα εισάγει λεπτομερέστερες διατάξεις σχετικά με την ευθύνη σε περίπτωση συμβολής στην παράνομη ανταλλαγή αρχείων προστατευόμενων με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας.  (Βλ. και τις αλλαγές στη νορβηγική νομοθεσία τον Ιούλιο 2013).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

15 Μαρτίου 2010

Σύμφωνα με δημοσίευμα στις 15 Μαρτίου 2010 οι ενώσεις των δικαιούχων προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας στη Νορβηγία εγκατέλειψαν τις προσπάθειες να σταματήσει η πρόσβαση στην ιστοσελίδα The Pirate Bay μέσω των νορβηγικών φορέων παροχής πρόσβασης στο διαδίκτυο. Οι δικαιούχοι εκπροσωπούμενοι από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης των δικαιωμάτων των ερμηνευτών – εκτελεστών και το νορβηγικό παράρτημα της International Federation of the Phonographic Industry Norway (IFPI Norge) προσπάθησαν δυο φορές δια της δικαστικής οδού να υποχρεώσουν τους παρόχους να «μπλοκάρουν» την πρόσβαση στην τοποθεσία αυτή. Ανεπιτυχώς. Σύμφωνα με την ερμηνεία των δικαστικών αποφάσεων εκ μέρους του, αναγνωρίζεται μεν ότι λαμβάνει χώρα παράνομων ενεργειών μέσω της επίμαχης τοποθεσίας αλλά η απλή παροχή πρόσβασης σε αυτή δεν θεωρείται η ίδια παράνομη ενέργεια. Υπενθυμίζεται ότι η Νορβηγία δεν είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι όμως μέλος στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕΟΧ).

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

   

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

 Οκτώβριος 2008

Τον Οκτώβριο του 2008η Ολλανδική κυβέρνηση σε συνεργασία με παράγοντες στις αγοράς υιοθέτησε έναν κώδικα δεοντολογίας σχετικά με την ενημέρωση και την απόσυρση σε περίπτωση παράνομου περιεχομένου στο διαδίκτυο (Notice-and-Take-Down Code of Conduct). Ο κώδικας στις θα διαλευκάνει την ευθύνη των μεσαζόντων στην κοινωνία στις πληροφορίας (ιδίως των φορέων παροχής φιλοξενίας) όταν ενημερώνονται σχετικά με την ύπαρξη παράνομου περιεχομένου βάσει του εθνικού δικαίου. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

24 Αυγούστου 2006 – υπόθεση BREIN vs . UPC / Chello - Interlocutory Court, Amsterdam, 345291 / KG 06-1112 AB

Υπόθεση BREIN vs. UPC/Chello - Interlocutory Court, Amsterdam, 345291 / KG 06-1112 AB, 24-08-2006: Στην υπόθεση αυτή η Ολλανδική δικαιοσύνη απεφάνθη ότι ένας φορέας παροχής υπηρεσιών φιλοξενίας μπορεί να υποχρεωθεί να παρέχει πληροφορίες που ζητούνται από τους δικαιούχους για την υπεράσπιση των έννομων δικαιωμάτων τους. Για αυτό το σκοπό το δικαστήριο πρέπει καταρχήν να πεισθεί ότι έχει όντως διαπραχθεί το έγκλημα της προσβολής των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από την πλευρά των συνδρομητών και έπειτα ότι τα άτομα για τα οποία ζητείται η παροχή των πληροφοριών είναι αναμφισβήτητα αυτοί που διέπραξαν τις παράνομες ενέργειες. Σε αυτή την περίπτωση, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα των χρηστών που επιτάσσει την προστασία των πληροφοριών που τους αφορούν υποχωρεί ενώπιον του δικαιώματος των πνευματικών δημιουργών να επιδιώξουν την έννομη προστασία των δικαιωμάτων τους. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

25 Ιουνίου 2008

Απόφαση District Court of The Hague,25 Ιουνίου 2008, b9 . Ολλανδικό δικαστήριο έκρινε ότι το "κατέβασμα" παράνομου περιεχομένου ακόμα και για ιδιωτική χρήση είναι παράνομο επειδή αντίκειται στο έννομο συμφέρον των δικαιούχων και την κανονική εκμετάλλευση των έργων απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς ότι η είσπραξη εύλογης αμοιβής επί των υλικών φορέων αναπαραγωγής αντισταθμίζει την οικονομική ζημία των δικαιούχων από την παράνομη αναπαραγωγή και παρουσίαση στο κοινό των έργων τους. Έως την έκδοση της η Ολλανδική Δικαιοσύνη δεν είχε καταδικάσει την τηλεφόρτωση από παράνομες ψηφιακές πηγές. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

8 Ιουλίου 2008

Απόφαση Court Hertogenbosch08 Ιουλίου 2008, case number/case-list number: 174537 / KG ZA 08-261 . Ο φορέας παροχής φιλοξενίας Euro διετάχθη να διακόψει την παροχή φιλοξενίας στην ιστοσελίδα tottent.to καθώς και στους σχετιζόμενους servers και βάσεις δεδομένων. Ο φορέας παροχής κρίθηκε ένοχος για διευκόλυνση προσβολής πνευματικής ιδιοκτησίας εκ μέρους τρίτων. Το Δικαστήριο έκρινε ανάμεσα στα άλλα ότι ο φορέας παροχής φιλοξενίας ήταν υποχρεωμένος να αποκαλύψει πληροφορίες σχετικά με την ταυτότητα των παραβατών βάσει της ενσωμάτωσης στην Ολλανδική νομοθεσία του δικαιώματος ενημέρωσης του α. 8 της οδηγίας 2004/48. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

11 Σεπτεμβρίου 2008 – υπόθεση BREIN v. Leaseweb

Απόφαση BREIN v. Leaseweb(11 Σεπτεμβρίου 2008) . Ο φορέας παροχής φιλοξενίας φιλοξενούσε την ιστοσελίδα www.everlasting.nu η οποία διένειμε προστατευόμενο περιεχόμενο (ταινίες, μουσική) χωρίς την άδεια των δικαιούχων. Ο αντιπειρατικός σύνδεσμος BREIN ενήγαγε τον φορέα παροχής φιλοξενίας γιατί αρνήθηκε να αποκαλύψει τα στοιχεία του ιδιοκτήτη της ως άνω ιστοσελίδας. Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι το έννομο συμφέρον του αντιπειρατικού οργανισμού υπερτερούσε του συμφέροντος του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας να μην αποκαλυφθούν τα στοιχεία του. Επιπλέον το Δικαστήριο δέχθηκε ότι ο αντιπειρατικός σύνδεσμός είχε επαρκώς αποδείξει στο φορέα παροχής φιλοξενίας ότι η ιστοσελίδα που φιλοξενούσε παρανομούσε και ότι με το να μην κοινοποιεί τα στοιχεία του ιδιοκτήτη της παρανομούσε και ο φορέας. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

  

15 Νοεμβρίου 2010 υπόθεση ACI et al . V. Stichting de Thuiskopiee

Απόφαση ACI et al. V . Stichting de Thuiskopiee, (15 Νοεμβρίου 2010). Στην υπόθεση αυτή το καίριο ερώτημα ήταν πως θα έπρεπε να υπολογίζεται η προβλεπόμενη στον Ολλανδικό νόμο εύλογη αμοιβή λόγω ιδιωτικής αναπαραγωγής. Σε αντίθεση με την απόφαση του πρωτοδικείου το Εφετείο έκρινε ότι η τηλεφόρτωση από παράνομες πηγές επιτρέπεται και συνεπώς θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη για τον καθορισμό του ύψους της εύλογης αμοιβής. Θα πρέπει δηλαδή να θεωρείται ότι η εισπραττόμενη εύλογη αμοιβή αποζημιώνει και την απώλεια εισοδήματος λόγω τηλεφόρτωσης- ιδιωτικής αναπαραγωγής από παράνομες πηγές. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

24 Οκτωβρίου 2012- υπόθεσηBREIN v XSN

Για πρώτη φορά ένας πάροχος κρίθηκε υπόχρεος καταβολής αποζημίωσης στο πλαίσιο υπόθεσης (BREIN v. XSN) για την καταπολέμηση της πειρατείας στην Ολλανδία στις 24.10.2012. Το δικαστήριο έκρινε ότι είναι παράνομο ο πάροχος XS Networks ("XSN") να αρνείται να διακόψει την παροχή φιλοξενίας στην ιστοσελίδα BitTorrent με την ονομασία Sumotorrent αφού έμαθε ότι αυτή η ιστοσελίδα διευκόλυνε την προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας καθώς και ορισμένων συγγενικών δικαιωμάτων. Επίσης, κρίθηκε παράνομη η επανειλημμένη άρνηση του παρόχου XSN ' s να παρέχει στον αντι πειρατικό οργανισμό BREIN όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που αποδείκνυαν τον παράνομο χαρακτήρα της ιστοσελίδας Sumotorrent . Για τους λόγους αυτούς το δικαστήριο έκρινε ότι ο πάροχος πρέπει να αποζημιώσει τους δικαιούχους για τις ζημίες που υπέστησαν εξαιτίας των παράνομων ενεργειών του.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. : εδώ.

Ιανουάριος 2014- υπόθεση Ziggo c.s v. STICHTING BESCHERMING RECHTEN ENTERTAINMENT INDUSTRIE NEDERLAND, BREIN

Στις 28.1.2014 εκδόθηκε απόφαση του Εφετείου της Χάγης, η οποία ανακάλεσε μερικώς αποφάσεις των πρωτοβαθμίων δικαστηρίων με τις οποίες δόθηκε εντολή σε παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου να μπλοκάρουν ιστοχώρους όπως τον Pirate Bay κρίνοντας ότι αυτές ήταν αναποτελεσματικές και δέσμευαν δυσανάλογα την επιχειρηματική δραστηριότητα των παρόχων. Το δικαστήριο εκτίμησε ότι, μολονότι η δημοτικότητα του ιστοχώρου έχει μειωθεί μετά τις πρωτόδικες αποφάσεις, η συνολική ανταλλαγή δεδομένων μέσω του πρωτοκόλλου bittorrent δεν επηρεάστηκε και οι προσβολές της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο συνεχίστηκαν. Κατά της απόφασης του Εφετείου μπορεί να ασκηθεί αναίρεση.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. : εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

Νοέμβριος 2015 - Stichting BREIN v. Google

Σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης εάν ένας ανώνυμος έμπορος πουλάει παράνομα ηλεκτρονικά βιβλία στο διαδίκτυο, ο πάροχος υπηρεσιών ίντερνετ μπορεί να διαταχθεί να αποκαλύψει τα στοιχεία του παραβάτη. Πιο συγκεκριμένα, τον Μάιο του 2015, η Ολλανδική αντι-πειρατική ομάδα Stichting BREIN ενημερώθηκε ότι μέσω ένος λογαριασμού στο Google Play Books μεγάλος αριθμός ηλεκτρονικών βιβλίων παρεχόταν σε πολύ χαμηλές τιμές και με αλλοιωμένα τα στοιχεία του δημιουργού και εκδότη τους. Μετά από μια επιτυχημένη προσπάθεια αγοράς ενός τέτοιου βιβλίου, η BREIN ειδοποίησε την Google σχετικά, ζητώντας της να καταργήσει τον λογαριασμό και να αποκαλύψει τα στοιχεία του χρήστη. Η Google προχώρησε πράγματι σε άμεση κατάργησή του ωστόσο αρνήθηκε την αποκάλυψη των προσωπικών δεδομένων του λογαριασμού. Η υπόθεση κατέληξε στο Δικαστήριο και στην σχετική του απόφαση ο Δικαστής έλαβε υπόψη του τα θεμελιώδη δικαιωμάτων αμφοτέρων των πλευρών, ήτοι τόσο το δικαίωμα της BREIN και των μελών της να προστατεύουν την ιδιοκτησία τους, όσο και της Google στην επιχειρηματική ελευθερία και συνακόλουθα και το δικαίωμα του χρήστη του λογαριασμού στην ελευθερία του λόγου με την έννοια της διατήρησης της ανωνυμίας του και της προστασίας της ιδιωτικότητάς του. Το Δικαστήριο δικαίωσε την εταιρία BREIN και αποφάσισε την δημοσιοποίηση των στοιχείων του χρήστη που δικαινούσε το παράνομο περιεχόμενο. Σημαντικός παράγοντας που διαμόρφωσε την δικαστική απόφαση αποτέλεσε το γεγονός πως μόνο με την αποκάλυψη των στοιχείων από την Google θα μπορούσε η BREIN να στραφεί κατά του παράνομου χρήστη, καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ανακαλύψει τα στοιχεία του. Επιπλέον, παρότι η σημασία της ελευθερίας του λόγου δεν θα έπρεπε να περιορίζεται άκριτα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, το μοναδικό δήθεν συμφέρον του χρήστη θα ήταν η απρόσκοπτη συνέχεια της παράνομης δραστηριότητάς του. Τέλος, η παραβίαση της επιχειρηματικής ελευθερίας της Google κρίθηκε ως ελάχιστη και άρα μειωμένης σημασίας.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. : εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΟΥΓΓΑΡΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

 

Ουγγαρία 2013 - Magyar Tartalomszolgáltatók Egyesülete και Index.hu Zrt v. Hungary (22947/13)

Η υπόθεση αφορούσε την Magyar Tartalomszolgáltatók Egyesülete (MTE), μια ένωση (αυτορρύθμισης) ουγγρικών παρόχων πληροφοριών μέσω ίντερνετ, και την Index.hu Zrt, ιδιοκτήτρια μεγάλου ειδησεογραφικού site στην Ουγγαρία. Και οι δύο αιτούσες επέτρεπαν στους συνδεδεμένους χρήστες να σχολιάζουν το υλικό που δημοσίευαν, παράλληλα όμως είχαν αναρτήσει στα sites τους κείμενο αποποίησης ευθύνης. Τον Φεβρουάριο του 2010, η MTE δημοσίευσε στο site της άρθρο που αφορούσε στη χρέωση, με παραπλανητικό τρόπο κατά την άποψη του συγγραφέα, υπηρεσιών διαφήμισης από δύο sites ακινήτων, τα οποία διαχειριζόταν η ίδια εταιρεία. Λίγες ημέρες αργότερα, η Index.hu αναπαρήγαγε το ανωτέρω άρθρο, το οποίο προκάλεσε μεγάλο αριθμό ανώνυμων και προσβλητικών σχολίων, που οδήγησαν την εταιρεία που διαχειριζόταν τα παραπάνω sites ακινήτων να καταθέσει αγωγή κατά των αιτουσών για προσβολή της φήμης της. Η υπόθεση έφτασε στο ΕΔΔΑ, το οποίο στην απόφασή του σημείωσε ότι, παρόλο που δεν έγραψαν και δημοσίευσαν τα σχόλια οι ίδιες, οι Magyar και Index.hu έχουν κατ’ αρχήν ευθύνη για αυτά. Ωστόσο, έκρινε ότι τα Ουγγρικά Δικαστήρια, όταν αποφάσισαν επί της έννοιας της ευθύνης των δυο εταιριών δεν προχώρησαν στην πρέπουσα εξισορρόπηση των αντικρουόμενων συμφερόντων και πιο συγκεκριμένα, του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης των αιτουσών και του δικαιώματος για σεβασμό στην εμπορική φήμη της εταιρίας ακινήτων. Μάλιστα, τα εθνικά Δικαστήρια δέχθηκαν εξ αρχής και χωρίς περαιτέρω διερεύνηση ότι τα σχόλια στις ιστοσελίδες ήταν παράνομα ως ζημιογόνα για τη φήμη της εταιρίας ακινήτων. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το ΕΔΔΑ το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ είχε παραβιαστεί.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΠΟΛΩΝΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

 

Πολωνία 2014

Ο νόμος εφαρμόζει την κοινοτική οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο 2000/31/EC, καθορίζοντας τις υποχρεώσεις των παρόχων διαδικτυακών υπηρεσιών, εισάγοντας κανόνες για την νομική απαλλαγή τους από ευθύνη λόγω φιλοξενίας παράνομου ή προσβλητικού περιεχομένου (άρθρο 13 και 14) και ορίζοντας κανόνες για την προστασία των προσωπικών δεδομένων από τους παρόχους. Ωστόσο, δεν περιέχεται αναλυτική διαδικασία ενημέρωσης και κατάργησης περιεχομένου (notice-and-take-down system), ούτε προβλέπονται συγκεκριμένες και κοινές για όλους τυπικές και διαδικαστικές προϋποθέσεις υποβολής αιτήματος για κατάργηση περιεχομένου ή αντίστοιχα προϋποθέσεις αποδοχής/απόρριψής του, ώστε οι πάροχοι να καλούνται να αποφασίζουν επί αυτών εξατομικευμένα. Αυτό δημιουργεί μεγάλο βάρος ευθύνης στους παρόχους, οι οποίοι καταλήγουν να καταργούν άμεσα την πρόσβαση σε οποιοδήποτε περιεχόμενο πιθανολογείται ότι προσβάλει δικαιώματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την απαλλαγή τους από την νομική ευθύνη.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ Απόφαση υπ’ αριθμ. 2004-496 DC της 10ης Ιουνίου 2014 (εφαρμογή του νόμου περί εμπιστοσύνης στην ψηφιακή οικονομία).

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Δεκέμβριος 2010

Τον Δεκέμβριο του 2010 το πορτογαλικό Υπουργείο Πολιτισμού υπέγραψε πρωτόκολλο συνεργασίας με την πορτογαλική φωνογραφική Ένωση προκειμένου να παρασχεθεί εκπαίδευση σε υπηρεσίες του Υπουργείου για την εξακρίβωση των περιπτώσεων πειρατείας. Στο πρωτόκολλο αποκαλύφθηκε ότι περιέχονται ρυθμίσεις δημιουργίας παγίδων γνωστών ως «honeypots» για τους χρήστες που ανταλλάσσουν προστατευόμενα αρχεία μέσω συστημάτων peer to peer προκειμένου να διευκολυνθεί η καταγραφή των IP διευθύνσεων τους. Ο όρος "Honeypots" χρησιμοποιείται για τις ιστοσελίδες που δημιουργούνται προκειμένου να θέλξουν τους χρήστες να προβούν σε τηλεφόρτωση προστατευόμενων αρχείων ώστε να τους παγιδεύσουν και μετά να στραφούν εναντίον τους. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.  

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

 

Σεπτέμβριος 2012

Τον Σεπτέμβριο του 2012Εισαγγελέας απέρριψε αίτημα της Ένωσης Εμπορίου Οπτικοακουστικών Πολιτιστικών και Ψυχαγωγικών Έργων της Πορτογαλίας για δίωξη περίπου 2000 χρηστών για παράνομη τηλεφόρτωση έργων. Σύμφωνα με την Εισαγγελία αφενός η διεύθυνση IP δεν αποτελεί επαρκές στοιχείο για τη δίωξη των χρηστών και αφετέρου η τηλεφόρτωση για ιδιωτική χρήση δεν αποτελεί παραβίαση του νόμου για πνευματική ιδιοκτησία.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΡΩΣΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Αύγουστος 2013

Από την 1η Αυγούστου 2013 τέθηκε σε εφαρμογή ο Αντιπειρατικός νόμος (Anti - piracy Law) στη Ρωσία. Ο νόμος προς το παρόν εφαρμόζεται μόνο σε οπτικοακουστικά έργα και όχι μουσικά, όμως ενδέχεται να τροποποιηθεί σύντομα για να μπορεί να εφαρμόζεται και σε μουσικά και όχι μόνο έργα.

Κύριο σημείο του νόμου αυτού είναι ότι παρέχει τη δυνατότητα στο δικαστήριο να διατάσσει την απαγόρευση πρόσβασης σε ιστοσελίδες ως ασφαλιστικό μέτρο σε περιπτώσεις που πιθανολογείται βάσιμα ότι υπάρχει παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, χωρίς να χρειάζεται ο αιτών τα ασφαλιστικά μέτρα να έχει πρώτα επικοινωνήσει με τον πάροχο δικτυακών υπηρεσιών (web hosting provider).  Ο αιτών όμως θα πρέπει να αποδείξει προηγουμένως στο δικαστήριο ότι είναι ο δικαιούχος των σχετικών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, τα οποία υποστηρίζει στην αίτησή του ότι προσβάλλονται στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα, προκειμένου να του παρασχεθεί αυτό το ασφαλιστικό μέτρο ως προσωρινή προστασία μέχρι την έναρξη της δίκης.

Όταν διαταχθεί μια τέτοια απαγόρευση πρόσβασης, η Ομοσπονδιακή Ρωσική Υπηρεσία Εποπτείας Τηλεπικοινωνιών (η επονομαζόμενη “Roskomnadzor”) ζητά από τον πάροχο διαδικτυακών υπηρεσιών (ISP) να απομακρύνει το επίμαχο υλικό από το διαδίκτυο. Αν αυτό δεν απομακρυνθεί εντός τριών ημερών, η Roskomnadzor απαγορεύει η ίδια την πρόσβαση στην επίμαχη ιστοσελίδα.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.

Μάρτιος 2014

Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Ρωσική Υπηρεσία Εποπτείας Τηλεπικοινωνιών (την επονομαζόμενη “Roskomnadzor”) από την υιοθέτηση του Αντιπειρατικού νόμου τον Αύγουστο του 2013 ως σήμερα, η δημοτικότητα των ιστοχώρων που προσφέρουν νομίμως οπτικοακουστικό περιεχόμενο προστατευόμενο ως πνευματική ιδιοκτησία έχει αυξηθεί κατά 40%. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.  

 

II .  ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

 

1 Νοεμβρίου 2011

Την 1η Νοεμβρίου 2011 εκδόθηκε μια σημαντική απόφαση ρωσικού δικαστηρίου στην οποία ένας δημιουργός συλλογής φωτογραφιών μήνυσε του παρόχους Softkey ZAO Dignata Media, και Agava - soft, για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η Dignata Media  δημιούργησε μια ηλεκτρονική έκδοση ενός οδηγού, ο οποίος περιείχε τη συλλογή με τις φωτογραφίες. Η Softkey περιείχε τον λογισμικό στο site της, ενώ η Agava - soft είχε στην κατοχή της τον server με τον οποίο η Softkey είχε τοποθετήσει τον φάκελο που περιείχε την ηλεκτρονική έκδοση. Κάθε αγοραστής θα μπορούσε να κατεβάσει το αρχείο κατόπιν πληρωμής και θα έπαιρνε ένα κωδικό πρόσβασης (password).

Το δικαστήριο (the Supreme Arbitrazh Court) αποφάσισε υπέρ της Top 7, αλλά μείωσε το ποσό της αποζημίωσης από Rb 210,000 σε Rb 10,000 για κάθε κατηγορούμενο. Επί της προσφυγής,  το δευτεροβάθμιο δικαστήριο Arbitrazh Court και το ομοσπονδιακό δικαστήριο Arbitrazh Court της Μόσχας αύξησε το ποσό της αποζημίωσης σε αυτό που ζητήθηκε αρχικά.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

 

Οκτώβριος 2012   - υπόθεση vKontakte

Τον Οκτώβριο 2012 δημοσιεύθηκε απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου της Αγίας Πετρούπολης βάσει της οποίας ο διαδικτυακός κόμβος vKontakte κρίθηκε ότι λειτουργεί παράνομα διευκολύνοντας την διανομή μη αδειοδοτημένων μουσικών έργων και η εταιρία υποχρεώθηκε να λάβει αποτελεσματικά μέτρα προκειμένου να αντιμετωπίσει την εκτεταμένη παράνομη εκμετάλλευση έργων που λαμβάνει χώρα από την πλατφόρμα της. Το Διαιτητικό Δικαστήριο της Αγίας Πετρούπολης και του Λένινγκραντ υποχρέωσε επιπλέον την vKontakte να πληρώσει 550.000 ρούβλια (δηλ. €13.718) στην ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής υλικών φορέων μουσικών έργων SBA Gala Records που διανέμει εκτός άλλων και έργα της εταιρίας ΕΜΙ λόγω του ρόλου της στη διευκόλυνση προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των ηχογραφημάτων της στο διαδίκτυο. Η vKontakte διευκολύνει τους χρήστες να καταστήσουν προσιτά στο κοινό χωρίς άδεια δημοσιεύοντας τα στην διαδικτυακή της τοποθεσία μουσικά αρχεία με προστατευόμενο με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας κι έπειτα τους δίνει τη δυνατότητα να ψάχνουν τα έργα που τους ενδιαφέρουν και είτε να τα ακούν απευθείας (streaming) είτε να τα «κατεβάζουν» στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους.

Στις 21 Ιανουαρίου 2013 το Εφετείο επικύρωσε την απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου απορρίπτοντας την έφεση της VKontakte’s .

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

Μάρτιος 2014

Τα δικαστήρια της Μόσχας καταδίκασαν κατηγορούμενο για τηλεφόρτωση πειρατικών αντιγράφων ταινιών στον ιστοχώρο που διαχειριζόταν, από τον οποίο όποιος ήθελε μπορούσε στη συνέχεια να ‘κατεβάζει’ παρανόμως τις ταινίες. Το δικαστήριο εκτίμησε το ύψος της ζημίας που προκάλεσε ο κατηγορούμενος στους δικαιούχους των πνευματικών δικαιωμάτων επί των ταινιών στις 60.000 δολάρια.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ .

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

8 Ιουλίου 2014

Ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για την τροποποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας της χώρας το οποίο παρέχει πιο αποτελεσματική προστασία στα έργα που διατίθενται στο διαδίκτυο και διευκολύνει την πρόσβαση ατόμων με δυσκολίες όρασης. Ως προς το πρώτο ζήτημα το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στους δικαιούχους προστασίας να ζητήσουν από το ανώτατο δικαστήριο να διατάξει τον ISP να διακόψει την παροχή πρόσβασης σε μια ιστοσελίδα η οποία «προφανώς προσβάλει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας» χωρίς την προϋπόθεση να έχει ήδη στραφεί δικαστικά ο δικαιούχος κατά του ISP. Οι δυο βασικές προϋποθέσεις για την διαταγή διακοπής της πρόσβασης είναι να χρησιμοποιείται η υπηρεσία του ISP για την απόκτηση πρόσβασης στο παράνομο περιεχόμενο και να υπάρχει προφανώς προσβολής δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας.  

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

 

ΣΟΥΗΔΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

1 Απριλίου 2009

Την 1η Απριλίου 2009 τέθηκε σε ισχύ ο στις νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία στη Σουηδία, ο οποίος ενσωματώνει την Οδηγία 2004/48 για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας. Ο νόμος επιτρέπει στους φορείς παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών να αποκαλύπτουν την ταυτότητα στις χρήστη στον οποίο αντιστοιχεί η IP Address σε σχέση με την οποία υφίστανται υποψίες ότι γίνονται παράνομες ανταλλαγές αρχείων με προστατευόμενο με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας περιεχόμενο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ

 

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

26 Νοεμβρίου 2008

Στις 26 Νοεμβρίου 2008 απερρίφθη έφεση του φορέα παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο Sonofon A/S δια της οποίας αιτούταν την απόρριψη της προσωρινής διαταγής που τον υποχρέωσε να διακόψει την παροχή πρόσβασης στην ιστοσελίδα του pirate bay μέσω της οποίας λαμβάνει χώρα συστηματικά προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας δια της παράνομης ανταλλαγής προστατευόμενου περιεχομένου. 

Η δίκη εναντίον του Pirate Bay αναμένεται να αρχίσει τον Φεβρουάριο 2009 στη Στοκχόλμη. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

 

17 Απριλίου 2009 – υπόθεση Pirate Bay

Στις 17 Απριλίου 2009δημοσιεύθηκε η απόφαση για την πολύκροτη υπόθεση του Pirate Bay στη Σουηδία. Βάσει αυτής τέσσερα άτομα υπεύθυνα για το διαδικτυακό τόπο Pirate Bay κρίθηκαν ένοχα για διευκόλυνση προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αφού ο ιστότοπος τους επέτρεπε την ανταλλαγή αρχείων δια της μεθόδου P2P. Η απόφαση επέβαλε ποινή φυλάκισης ενός χρόνου και καταδίκασε τους ενόχους σε καταβολή αποζημίωσης ύψους περίπου 2 εκ. ευρώ. Η απόφαση εφεσιβλήθηκε.  Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

25 Ιουνίου 2009

Στις 25 Ιουνίου 2009δημοσιεύθηκε η απόφαση του Εφετείου της Στοκχόλμης η οποία απέρριψε την έφεση που είχαν υποβάλλει οι υπεύθυνοι της ιστοσελίδας Pirate Bay. 

 

21 Αυγούστου 2009

Στις 21 Αυγούστου 2009το Πρωτοδικείο της Στοκχόλμης εξέδωσε προσωρινή διαταγή εναντίον του φορέα παροχής πρόσβασης (Black Internet) στις υπηρεσίες του Pirate Bay, δια της οποίας του απαγόρευε να παρέχει πρόσβαση στις υπηρεσίες αυτές και να καθιστά κατ’ αυτόν τον τρόπο προσιτά στο κοινό έργα τα οποία ανήκαν στους αιτούντες, απειλώντας για κάθε σχετική παράβαση πρόστιμο 48692.15 ευρώ. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

23 Απριλίου 2009

Στις 23 Απριλίου 2009Σουηδικό Δικαστήριο διέταξε σουηδικό φορέα παροχής πρόσβασης στο διαδίκτυο να αποκαλύψει την ταυτότητα του χρήστη στον οποίο αντιστοιχούσε μια συγκεκριμένη διεύθυνση IP απειλώντας χρηματικό πρόστιμο 750.000 χιλιάδων σουηδικών κορόνων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Το αίτημα προέρχονταν από πέντε εκδότες των οποίων τα ακουστικά βιβλία (audio books) είχαν παράνομα τηλεφορτωθεί από τη συγκεκριμένη διεύθυνση IP. Στην απόφαση του το Δικαστήριο παρέπεμπε στα συμπεράσματα του νομοσχεδίου για την ενσωμάτωση της οδηγίας για την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής διαδικασίας, καθώς και στην οδηγία για τη διατήρηση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αλλά και στην απόφαση Promusicae (ΔΕΚ C -275/06). Νωρίτερα το δικαστήριο είχε απαγορεύσει στον φορέα παροχής πρόσβασης να καταστρέψει τις αιτούμενες πληροφορίες εωσότου εξέδιδε την οριστική απόφαση του. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Δεκέμβριος 2009

Τον Δεκέμβριο του 2009 το Εφετείο της Svea ανέτρεψε την ως άνω πρωτόδικη απόφαση και απεφάνθη ότι η εταιρία ephone δεν υποχρεούταν να αποκαλύψει την ταυτότητα των χρηστών οι οποίοι ήταν ύποπτοι για την άνευ αδείας ανταλλαγή ψηφιακών βιβλίων μέσω των υπηρεσιών της. Το Εφετείο για την ακρίβεια δέχτηκε ότι βάσει των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης η ανταλλαγή αφορούσε το στενό οικογενειακό κύκλο των χρηστών και όχι το ευρύ κοινό και συνεπώς δεν είχε διαπραχθεί το έγκλημα της προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι εκδότες επιφυλάχθηκαν να προσφύγουν στον Άρειο Πάγο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Ο Άρειος Πάγος στο πλαίσιο της ως άνω υπόθεσης ΟΑ 6091-09 μεταξύ της εταιρίας ephone και των πέντε εκδοτών ακουστικών βιβλίων (audio books) έκανε δεκτό αίτημα της εταιρίας ephone να θέσει προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (C-461/10) σχετικά με τη συμβατότητα του Σουηδικού νόμου με την νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ακριβή ερωτήματα που τέθηκαν από το Σουηδικό δικαστήριο είναι τα ακόλουθα: α) Μπορεί η Οδηγία για την Διατήρηση Δεδομένων (2006/24/ΕΕ) να αποτρέψει την εφαρμογή της εθνικής νομοθεσίας η οποία βασίζεται στην Οδηγία για την Επιβολή των Δικαιωμάτων Διανοητικής Ιδιοκτησίας (2004/48/ΕΕ); (Υπενθυμίζεται ότι με βάση τις προβλέψεις της Οδηγίας αυτής ένας πάροχος υπηρεσιών διαδικτύου μπορεί να διαταχθεί στο πλαίσιο αστικής υπόθεσης να παραδώσει σε δικαιούχους πνευματικών δικαιωμάτων τα στοιχεία του προσώπου που συνδέεται με μια IP διεύθυνση από την οποία έχει λάβει χώρα προσβολή δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας.)

β) Κατά πόσο η απάντηση στην πρώτη ερώτηση επηρεάζεται από το γεγονός ότι η Οδηγία για την Διατήρηση Δεδομένων δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί στην σουηδική νομοθεσία παρόλο που η ημερομηνία για την ενσωμάτωση έχει παρέλθει;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά και η έκβαση της συγκεκριμένης υπόθεσης αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς θα αποτελέσει σημαντικό προηγούμενο ως προς την υποχρέωση των φορέων παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο να παρέχουν στοιχεία ταυτοποίησης των ύποπτων χρηστών τους για προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο.

Στο πλαίσιο μιας παρόμοιας υπόθεσης (υπόθεση ΟΑ 10152-09)παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών αιτήθηκαν να λάβουν προσωρινή διαταγή εναντίον του φορέα παροχής σύνδεσης TeliaSonera προκειμένου να υποχρεωθεί να αποκαλύψει στοιχεία ταυτοποίησης συνδρομητών του οι οποίοι ήταν ύποπτοι για άνευ αδείας διανομή ταινιών μέσω της ιστοσελίδας Swetorrents. Το Ειρηνοδικείο του Södertörn εξέδωσε την προσωρινή διαταγή και το Εφετείο επικύρωσε αργότερα την ίδια απόφαση. Η εταιρία TeliaSonera ωστόσο προσέφυγε στον Άρειο Πάγο όπου και εκκρεμεί η υπόθεση. 

Υπήρξε επίσης μια τρίτη παρόμοια υπόθεση η οποία αφορά σε παράνομη τηλεφόρτωση μουσικών έργων. Ορισμένες εταιρίες παραγωγής μουσικής εκπροσωπούμενες από τη Διεθνή Ένωση της Φωνογραφικής Βιομηχανίας (IFPI-International Federation of the Phonographic Industry) ζήτησαν να εκδοθεί προσωρινή διαταγή κατά της εταιρίας Com Hem AB η οποία προσέφερε υπηρεσίες ευρυζωνικότητας, τηλεόρασης και τηλεφώνου. Το Ειρηνοδικείο δέχθηκε το αίτημα των εταιριών παραγωγής αλλά η καθής εταιρία προσέφυγε στο Εφετείο ζητώντας την αναβολή έκδοσης απόφασης εωσότου αποφανθεί σχετικά το ΔΕΕ στο πλαίσιο της υπόθεσης EPhone που αναλύεται ανωτέρω. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ και εδώ.

  

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΤΑΙΒΑΝ

ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

21 Απριλίου 2009

Στις 21 Απριλίου 2009υπό τη σκιά της αύξησης των περιπτώσεων προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο το νομοθετικό σώμα της Yuan στην Ταιβάν ολοκλήρωσε την τρίτη και τελική ανάγνωση του νομοσχεδίου για τον περιορισμό της ευθύνης των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών (ISPs liability Limitation Bill) το οποίο τροποποιεί τη νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία. Δια του νομοσχεδίου αυτού η Ταιβάν ενσωμάτωσε διαδικασίες γνωστοποίησης και απόσυρσης του παράνομου διαδικτυακού περιεχομένου ή των σχετικών ενεργειών που λαμβάνουν χώρα από μια διαδικτυακή τοποθεσία παρόμοιες με εκείνες που προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία DMCA (βλ. ανωτέρω). 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Μάιος 2013

Το γραφείο πνευματικής ιδιοκτησίας της Ταιβάν (το επονομαζόμενο TIPO- Taiwan Intellectual Property Office) ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να προβεί σε αναθεώρηση της ταϊβανέζικης νομοθεσίας, προκειμένου να εισαχθούν αποτελεσματικές διαδικασίες καταπολέμησης της πειρατείας. Μέρος της αναθεώρησης αυτής θα είναι και η εισαγωγή μέτρων που θα μπλοκάρουν -μέσω της διεύθυνσης IP (IP address) ή του ονόματος του domain (Domain Name System)- ιστοσελίδες που προσβάλουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων. Η ανακοίνωση αυτή όμως προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων στην κοινή γνώμη και διαμαρτυρίες ότι με την αναθεώρηση του νόμου ουσιαστικά επιχειρείται ένας αντισυνταγματικός περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης. Το TIPO, αν και αρνήθηκε ότι επιχειρείται κάτι τέτοιο, ανακοίνωσε τελικά ότι δεν θα προβεί για την ώρα στην σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου για την πνευματική ιδιοκτησία. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

Σεπτέμβριος 2013

Το γραφείο πνευματικής ιδιοκτησίας της Ταϊβάν εξέδωσε ερμηνευτική εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία ένα ιστολόγιο (blog) δεν προσβάλει τα πνευματικά δικαιώματα αναπαραγωγής ή δημοσίευσης των δικαιούχων του έργου, όταν απλώς παρέχει την διεύθυνση (υπερσύνδεση) ενός ιστοτόπου που εμπεριέχει έργα προστατευόμενα από την νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας, εφόσον το ιστολόγιο αναλώνεται στην παροχή των ηλεκτρονικών διευθύνσεων αυτών των ιστοσελίδων (url) χωρίς να ενσωματώνει το ιστολόγιο το συγκεκριμένο βίντεο ως μέρος του περιεχομένου του. Αλλά αν ο blogger γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο βίντεο ανέβηκε στην ιστοσελίδα στην οποία παραπέμπει χωρίς την συναίνεση του δημιουργού του, τότε ο blogger μπορεί να ευθύνεται για προσβολή του δικαιώματος δημοσίευσης στο κοινό.  

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

21 Νοεμβρίου 2014

Στις 21 Νοεμβρίου 2014 το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ταιβάν ανακοίνωσε ότι συμμόρφωση με τον νόμο Copyright Collective Management Organization Act, όρισε την Ένωση Μουσικής Music Copyright Society of Chinese Taipei (MUST) ως υπηρεσία μιας στάσης (one-stop window) για την είσπραξη των αμοιβών για τη χρήση μουσικής για λογαριασμό τριών οργανισμών συλλογικής διαχείρισης, δηλ. του ίδιου του οργανισμού MUST, του οργανισμού Music Copyright Association of Taiwan (MCAT) και του οργανισμού Music Copyright Intermediary Society of Taiwan (TMCS). Όρισε επίσης ως κοινή οφειλόμενη αμοιβή για τη δημόσια εκτέλεση καραόκε μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή το ποσό NT$9,000. Η απόφαση αυτή έχει διάρκεια τριών ετών αρχόμενη από την 1η Ιανουαρίου 2015. Ο οργανισμός MUST μπορεί να αφαιρεί ποσοστό 2% για διαχειριστικά έξοδα και το υπόλοιπο ποσό θα το κατανείμει στους τρεις οργανισμούς με αναλογία 5:3:2.  

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

19 2015

Με βάση το Δίκαιο της Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ταιβάν, οι παραβάτες των πνευματικών δικαιωμάτων μπορούν να διωχθούν μόνο όταν οι δικαιούχοι των εν λόγω δικαιωμάτων καταθέσουν μήνυση στην Υπηρεσία Επιβολής Νόμου, η οποία και θα κινήσει διαδικασία έρευνας. Κατόπιν τούτου η Υπηρεσία (-IP Rights Police) δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει φαινόμενα παραβίασης ιστοσελίδων εγκατεστημένων στο εξωτερικό. Η αρωγή λοιπόν των δικαιούχων των δικαιωμάτων είναι καθοριστικής σημασίας και στο πλαίσιο αυτό κινούνται οι συζητήσεις προκειμένου μέσω συντονισμένων ενεργειών να ληφθούν τα καταλληλότερα μέσα αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων. Προκειμένου αυτό να επιτευχθεί, οι κάτοχοι των δικαιωμάτων θα ανιχνεύουν στον ιστότοπο ιστοσελίδες στις οποίες διαφαίνεται υποψία παραβίασης πνευματικού δικαιώματος και κατόπιν με τη διαδικασία καταφόρτωσης (downloading) θα αποθηκεύουν το υλικό αυτό στους προσωπικούς τους υπολογιστές. Εν συνεχεία τα στοιχεία αυτά θα παραδίδονται στην Υπηρεσία (IP Rights Police), η οποία με την σειρά της θα τα παραδίδει στους (ISPs), οι οποίοι και θα ερευνούν με βάση τις διευθύνσεις (Internet Protocol addresses) των χρηστών. Απώτερος σκοπός των εν λόγω διαδικασιών είναι η χρήση των στοιχείων αυτών ως αποδεικτικού υλικού σε περίπτωση παραβίασης του δικαιώματος της αναπαραγωγής. Με τον τρόπο αυτό και ανάλογα του βαθμού τής παραβίασης η Υπηρεσία (-IP Rights Police) θα μπορεί να εκδίδει ένταλμα προκειμένου σε εξεύρεση των υπευθύνων και επιπροσθέτως ανάκτηση του παραβιαζόμενου υλικού από τους προσωπικούς (servers) των χρηστών. Όπως διαφαίνεται από τα παραπάνω η συμβολή των δικαιούχων των πνευματικών δικαιωμάτων καθίσταται καίρια.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

19 Δεκέμβριος 2013

Το Δικαστήριο Διανοητικής Ιδιοκτησίας στην, από 19 Δεκεμβρίου 2013, ποινική του απόφαση, αποφάνθηκε ότι ο κατηγορούμενος ο οποίος δημοσίευσε διαδικτυακή διεύθυνση τρίτου στην ιστοσελίδα του, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η πρόσβαση του κοινού σε αυτήν, δεν θεωρείται «δημόσια μετάδοση», όπως ορίζεται στο νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας, επειδή οι πράξεις αυτές δεν πληρούν την προϋπόθεση της παροχής ή μετάδοσης σε κοινό "του περιεχομένου έργων πνευματικής ιδιοκτησίας". Περαιτέρω, ο κατηγορούμενος δεν είχε την πρόθεση να διευκολύνει την δημόσια μετάδοση μη εξουσιοδοτημένης κινούμενης εικόνας. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο Διανοητικής Ιδιοκτησίας αθώωσε τον κατηγορούμενο.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.


Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

Ι ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

18  Νοεμβρίου 2008

Στις 18 Νοεμβρίου 2008δημοσιεύθηκε αναφορά του Φινλανδικού Υπουργείου Παιδείας και Αθλητισμού σχετικά με στις συζητήσεις για το ηλεκτρονικό εμπόριο προστατευόμενων δια του δικαίου στις πνευματικής ιδιοκτησίας περιεχομένου και την μείωση στις παράνομης ανταλλαγής περιεχομένου στο διαδίκτυο που διεξήχθησαν κατόπιν προσκλήσεως του Υπουργείου μεταξύ όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου 2008. Στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων επισημάνθηκε το ενδεχόμενο αποστολής αυτοματοποιημένων μηνυμάτων στις ύποπτους χρήστες για παράνομη ανταλλαγή αρχείων με προστατευόμενο περιεχόμενο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

  

ΙΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

Αύγουστος 2008 – υπόθεση Copyright Information and Anti-piracy Centre (TTVK) κατά Aland provincial government

Υπόθεση Copyright Information and Anti-piracy Centre (TTVK) κατά Aland provincial government . Φινλανδικό δικαστήριο (The Aland District Court) τον Αύγουστο του 2008 διέταξε έναν φορέα παροχής σύνδεσης στο διαδίκτυο να τερματίσει τη σύνδεση στο διαδίκτυο του επαρχείου του Aland λόγω προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Συγκεκριμένα υπάλληλος του επαρχείου κατηγορήθηκε ότι διένειμε παράνομα μέσω αυτής της σύνδεσης σημαντικό όγκο αρχείων μουσικής. Την σχετική αίτηση διακοπής της σύνδεσης κατέθεσε το κέντρο πληροφόρησης για την πνευματική ιδιοκτησία και την πειρατεία Copyright Information and Anti-piracy Centre (TTVK). Είναι η πρώτη φορά που Ευρωπαϊκό δικαστήριο διατάσσει την διακοπή σύνδεσης στο διαδίκτυο. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

Φινλανδία, Ν. 458/2002, Οδηγία E-Commerce

Ο Φινλανδικός νόμος 458/2002 εφαρμόζει την οδηγία E-Commerce σχεδόν αυτολεξεί. Το κομμάτι που παρουσιάζει ενδιαφέρον περιλαμβάνει τις παραγράφους 20-25, όπου καθιερώνεται ένα σύστημα που προσομοιάζει στο notice-and-take-down. Συγκεκριμένα ορίζει ότι οι πάροχοι υπηρεσιών ίντερνετ, μετά από σχετική ειδοποίηση από δικαιούχο που θεωρεί ότι ορισμένο υλικό παραβιάζει τα δικαιώματά του, και αφού προβούν σε άκαρπη προσπάθεια ανεύρεσης του χρήστη που ανήρτησε το υποτιθέμενα προσβλητικό υλικό, μπορούν να μπλοκάρουν την πρόσβαση στο υλικό αυτό. Περαιτέρω ορίζεται λεπτομερώς η υποχρέωση ειδοποίησης και ενδελεχούς ενημέρωσης του χρήστη, το υλικό του οποίου απενεργοποιήθηκε. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.:  εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΧΙΛΗ

ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

 

Μαϊος 2010

Τον Μάιο 2010 ένας νέος νόμος τέθηκε σε ισχύ στην Χιλή βάσει του οποίου οι πάροχοι απαιτείται να ενημερώνουν τους ύποπτους για προσβολή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας συνδρομητές τους και να περιλαμβάνουν στις συμβάσεις τους με αυτούς ρήτρες που να επιτρέπουν τον τερματισμό της παροχής υπηρεσιών προς αυτούς σε περιπτώσεις επαναλαμβανόμενων προσβολών. Ο νόμος επιτρέπει επίσης στους δικαστές να εκδίδουν προσωρινές διαταγές διακοπής της παροχής υπηρεσιών προς τους προσβολείς. 

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας

 

ΧΟΝΚ ΚΟΓΚ

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

 

14 Μαρτίου 2007

Στις 14 Μαρτίου 2007 δημοσιεύθηκε αναφορά του Επιτρόπου για τα Προσωπικά Δεδομένα του Χονκ Κογκ στην οποία αναφέρεται ότι η διεύθυνση IP δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προσωπικό δεδομένο με βάση τα κριτήρια που θέτει ο νόμος για τον χαρακτηρισμό ενός δεδομένου ως προσωπικού.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ.: εδώ.

 

Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας